γιατί εκπλησσόμαστε; δεν είδαμε και δεν ζήσαμε τίποτα ακόμα!

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΤΙ είναι οι λακούβες σε ένα δρόμο, κακώς κείμενο ή κοινωνικό πρόβλημα; Είναι ένα κακώς κείμενο, από τα πολλά, τα αναρίθμητα που υπάρχουν στις κοινωνίες μας. Υπάρχει μια κατηγορία ευαίσθητων κοινωνικά και ενασχολουμένων με την πολιτική που θα τους χαρακτηρίζαμε “κυνηγούς κακώς κειμένων”: δεν χάνουν ευκαιρία να τα εντοπίζουν και να διαμαρτύρονται, να επιρρίπτουν ευθύνες, να εκφράζουν την αγανάκτησή τους και την οργή τους, να προτείνουν λύσεις, διευκρινίζοντας ότι δεν πρόκειται να εισακουστούν. Καταλήγουν στα  παρακάτω συμπεράσματα, αξιώματα θα έλεγα: δεν υπάρχει κράτος, οι άνθρωποι είναι άθλιοι – κατά συνέπεια, πρέπει να υπάρξει κράτος και πρέπει να πάψουν οι άνθρωποι να είναι άθλιοι. Δεν είναι όμως αισιόδοξοι:    ούτε κράτος πρόκειται να υπάρξει ούτε οι άνθρωποι θα πάψουν να είναι άθλιοι. Άρα είμαστε καταδικασμένοι! Μα αν είμαστε καταδικασμένοι και δεν πρόκειται να σωθούμε, γιατί διαμαρτύρονται; Η απάντησή μου: γιατί δεν έχουν τι άλλο να κάνουν. Αυτή είναι η επιεικής απάντηση. Υπάρχει και η αυστηρή: τα κοινωνικά προβλήματα είναι ενοχλητικά, έως επώδυνα, δεν υπάρχει λόγος να ασχολούμαστε με δυσάρεστα πράγματα, να σκεφτόμαστε  και να χαλάμε τη χαζαρένια μας.

Η παρακάτω είδηση (την αλίευσα από ειδησειογραφικό σάιτ) τι είναι, είναι κακώς κείμενο ή κοινωνικό πρόβλημα; “Εξαιρετικά ανησυχητικά είναι τα ευρήματα μιας μελέτης που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «BMJ Oncology». Η μελέτη διαπιστώνει αύξηση κατά 79% στα νέα κρούσματα καρκίνου μεταξύ των ατόμων κάτω των 50 ετών σε όλο τον κόσμο κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες”. Είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα, ένα από τα πολλά, παγκόσμια, ιδιαιτέρως οξυμένα, που γίνονται περισσότερα, αφού κάθε πρόβλημα που δεν επιλύεται προκαλεί άλλα. Τα κακώς κείμενα είναι συμπτώματα των κοινωνικών προβήμάτων και οι  κυνηγοί των κακώς κειμένων ασχολούνται με τα συμπτώματα, δεν ασχολούνται με τα κοινωνικά προβλήματα, αδιαφορούν.

ΘΑ έχετε αντιληφθεί ότι δεν εστιάζω στα κακώς κείμενα αλλά στα κοινωνικά προβλήματα. Δεν αδιαφορώ, δεν υποστηρίζω ότι δεν πρέπει να αντιμετωπιστούν και να επιλυθούν, όχι, κάθε άλλο. Εστιάζω στα κοινωνικά προβλήματα διότι από αυτά προέρχονται τα κακώς κείμενα. Ανέφερα το παράδειγμα του καρκίνου. Το να μην χορηγείται για διαφόρους λόγους χημιοθεραπεία ή άλλα φάρμακα στους καρκινοπαθείς είναι ένα κακώς κείμενο, το οποίο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί, ασφαλώς –  δεν παίζουμε με τις ζωές και με τον πόνο των ανθρώπων.  Με τον καρκίνο, που καλπάζει με τη κόσα στο χέρι και θερίζει,  τι θα κάνουμε; Με τα αυτοάνοσα, που το 1990 δεν υπήρχαν και τώρα είναι πάνω από εκατό κι ολοένα εμφανίζονται νέα, τι θα κάνουμε; Με το πρόβλημα του παιδικού άσθματος (ένα στα τέσσερα παιδιά στις πόλεις πάσχουν από αυτό) τι θα κάνουμε; Με τον παιδικό καρκίνο που εμφανίζει κάθε δεκαετία σαφώς αυξητικές τάσεις; Να κόψουν τα παιδιά το κάπνισμα και το αλκοόλ; Να το κόψουν, να σωθούν! Πώς θα τα επιλύσουμε αυτά τα κοινωνικά προβλήματα; Η επιστήμη θα τα επιλύσει; Εάν σκεφτούμε ότι ο ανθρώπινος οργανισμός διαμορφώθηκε μέσα στη φύση, σε συνθήκες καθαρής τροφής, καθαρού νερού και καθαρού αέρα και ότι αυτές οι συνθήκες δεν υπάρχουν στις πόλεις με αποτέλεσμα να τα έχουν παίξει τα κύτταρά μας και ο ανθρώπινος οργανισμός να αποδιοργανώνεται (καρκίνος, αυτοάνοσα, άσθμα και άλλα), μήπως άλλη είναι η λύση; Μήπως “να τελειώνουμε με τις μεγαλουπόλεις”; (Η φράση μέσα σε εισαγωγικά είναι τίτλος ομώνυμου βιβλίου του Faburel Guillaume, Εκδόσεις των Συναδέλφων, μετ. Μουταφίδης Άγγελος). Πώς να τελειώνουμε, να γκρεμίσουμε τη μισή πόλη και να καλλιεργήσουμε τη γη με οπωρώνες και λαχανόκηπους ή να την εγκαταλείψουμε;

ΘΑ εστιάσω σε ένα ακόμα κοινωνικό πρόβλημα και ακολούθως θα πω αυτά που θέλω να πω. Ας δεχτώ, δεν είμαι βέβαιος, ότι κλιματική αλλαγή είναι ανθρωπογενής. Μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, ποιος έχει την ευθύνη; Τα παράγωγα του πετρελαίου, η βενζίνα και το ντίζελ, κυρίως. Ποιος τα καίει αυτά; Η μηχανή εσωτερικής έκρηξης που προκαλεί η ταχύτατη καύση τους. Πού βρίσκεται αυτή; Στα αυτοκίνητα, τα λεωφορεία, τα φορτηγά, κατά κύριο λόγο στα αυτοκίνητα ιδιωτικής χρήσης. Τι θα κάνουμε με αυτά; Δύο λύσεις έχουμε: ή θα τα κάνουμε ηλεκτρικά ή θα τα εγκαταλείψουμε. Δεν θα έχω αυτοκίνητο; Δεν είσαι καλά, Αθανάσιε, έχεις τρελαθεί εντελώς, ζεις στη κοσμάρα σου. Εάν τα κάνουμε ηλεκτρικά, γαμήθηκε ο πλανήτης, πατόκορφα. Θα προκληθούν πολύ περισσότερα προβλήματα. Να κινούνται με υδρογόνο! Βρείτε πρώτα υδρογόνο (δεν υπάρχει στη φύση σε καθαρή μορφή), εξασφαλίστε δηλαδή πρώτα τεράστιες ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας, καλύψτε τα πάντα με ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκα για να το παραγάγετε, και μετά τα λέμε. Απομένει μία λύση: κοινόχρηστα μέσα μετακίνησης. Ναι, αλλά εγώ κατοικώ στον Πειραιά και εργάζομαι στη Χαλκίδα! Εάν πάω με το τρένο και με το λεωφορείο εκεί, θα ξεκινήσω το πρωί και θα φτάσω το μεσημέρι, όσο πυκνά και να είναι τα δρομολόγια. Μα γιατί να δουλεύεις στη Χαλκίδα ή στην Κόρινθο και να μην δουλεύεις κοντά στο σπίτι σου; Γιατί δεν μπορώ να βρω δουλειά κοντά στο σπίτι μου! Αυτό τι είναι, κακώς κείμενο ή κοινωνικό πρόβλημα;

ΤΑ κοινωνικά προβλήματα, φίλες και φίλοι, δεν επιλύονται. Εμείς δεν θέλουμε να γκρεμίσουμε τις πόλεις, δεν θέλουμε να φύγουμε από τις πόλεις, δεν θέλουμε να ζήσουμε χωρίς αυτοκίνητο: εμείς δεν θέλουμε να επιλυθούν τα προβλήματα. Τα προβλήματα θα επιλυθούν όχι όταν το επιθυμήσουμε αλλά όταν αναγκαστούμε, όταν θα βρεθούμε μπροστά στο δίλημμα “ζωή ή θάνατος” – εάν προλάβουμε, ασφαλώς, εάν δεν θα είναι ήδη αργά. Θα μπορούσε όμως να επιλυθούν; Ασφαλώς και θα μπορούσε να επιλυθούν.  Θα πρέπει πρώτα να τα κατανοήσουμε. Για να τα επιλύσουμε θα πρέπει να κινητοποιήσουμε  και να χρησιμοποιήσουμε ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινωνικού πλούτου. Για να επιλυθούν τα κοινωνικά προβλήματα χρειάζεται κατανόηση, εργασία και κοινωνικός πλούτος. Θα πρέπει να καταστρέψουμε, θα πρέπει να αναλάβουμε μια τεράστια και κοσμογονική καταστροφή –  δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς καταστροφή. Να ποιο είναι το δίλημμα που αντιμετωπίζουμε: ή θα πάρουμε την πρωτοβουλία να καταστρέψουμε ή θα καταστραφούμε.

ΤΙ θα γίνει όμως εάν επιλυθούν τα κοινωνικά προβλήματα, μέσω της δημιουργικής καταστροφής, ποιες θα είναι οι συνέπειες; Θα αλλάξει ο τρόπος σκέψης, ο τρόπος ζωής (εργασίας, μετακίνησης, διατροφής, εκπαίδευσης, περίθαλψης). Αυτός ο νέος τρόπος σκέψης και ζωής θα έχει κάποια σχέση με τον δυτικό πολιτισμό και τον καπιταλισμό; Δεν θα έχει! Η επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων θα έχει ως συνέπεια την αποδιοργάνωση, την αποσύνθεση, την κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού και του καπιταλισμού. Το δίλημμα θα πάρει την εξής μορφή: ή θα επιλύσουμε τα κοινωνικά προβλήματα μέσω της καταστροφής και της δημιουργίας ή θα παραταθεί ο δυτικός πολιτισμός και ο καπιταλισμός.

ΕΑΝ παραταθούν αυτά τα δύο καρκινώματα, τα πολλά και παγκόσμια και διαρκώς επιδεινωνόμενα κοινωνικά προβλήματα θα γίνουν περισσότερα και θα επιδεινωθούν έτσι περαιτέρω. Ή θα καταστρέψουμε τον δυτικό πολιτισμό και τον καπιταλισμό ή θα μας καταστρέψουν αυτοί. Αυτά που ζούμε παγκοσμίως είναι μόνο η αρχή, δεν είδαμε και δεν ζήσαμε τίποτα ακόμα! Τώρα αρχίζει η ιστορία! Θέλω να πιστεύω, είμαι αισιόδοξος λόγω της απαισιοδοξίας, ότι η κατάσταση σε δυο τρεις δεκαετίες θα κλιμακωθεί σε τέτοιο μεγάλο βαθμό ώστε θα υπάρξει έντονη και γενικευμένη κοινωνική αναταραχή και παγκόσμιος εμφύλιος πόλεμος. Η έκβασή του;

ΑΔΗΛΗ.