θα μπορέσει η Δύση να διαλύσει τη Ρωσία και να κατακτήσει τη Σιβηρία; (από την Pax Americana στην Pax Chinorussiana)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΣΤΟ δεύτερο μισό του αιώνα που διανύουμε, όταν οι φυσικοί πόροι του πλανήτη (κυρίως ενέργεια και πρώτες ύλες)  θα εξαντληθούν ή θα τείνουν να εξαντληθούν, θα υπάρχει μια αχανής περιοχή πλούσια και σε ενέργεια και σε πρώτες ύλες (μέταλλα και ξυλεία) και σε καλλιεργήσιμη γη –  η Σιβηρία, μεγαλύτερη σε έκταση από το άθροισμα της έκτασης της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Το μέλλον του καπιταλισμού της Δύσης θα εξαρτηθεί από τον έλεγχο, από την κατοχή αυτής της περιοχής. Η Σιβηρία είναι η νέα Γη της Επαγγελίας, η Γη του μελλοντικού πλούτου και της μελλοντικής ισχύος του δυτικού (καπιταλιστικού) κόσμου. Εάν κάποτε η Δύση προχωρούσε,  επεκτεινόταν far West, τώρα αλλάζει πορεία και προχωρά, επιχειρεί να προχωρήσει και να επεκταθεί far East. Θα μπορέσει όμως η Δύση να πατήσει το πόδι της και να βάλει χέρι στη Σιβηρία; Πώς θα μπορέσει να το κάνει; Τι θα γίνει, εάν αποτύχει; Η εκπλήρωση της επιθυμίας, η πραγματοποίηση του σκοπού της Δύσης θα εξαρτηθεί από την έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία. Τι θα γίνει, εάν ηττηθεί; Τι θα γίνει, εάν ηττηθεί η Ρωσία; Για να  απαντήσουμε σε όλα αυτά τα ερωτήματα, θα πρέπει να εξετάσουμε την παγκόσμια γεωπολιτική συγκυρία και να εντάξουμε σε αυτήν τον πόλεμο που γίνεται στην Ουκρανία μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας.

ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΜΕ να εκλαμβάνουμε την επέκταση του καπιταλισμού ως μια γραμμική διαδικασία, με διακοπές ασφαλώς (κρίσεις), που καταλήγει στην διεθνοποίηση του κεφαλαίου, την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση. Πρόκειται για μια άκρως απλουστευτική προσέγγιση που δεν μας βοηθάει να κατανοήσουμε τις ευρύτερες γεωπολιτικές τάσεις. Αυτή την ευρέως κυριαρχούσα απλουστευτική αντίληψη, που έχει θεωτηρικοποιηθεί από τους Νέγκρι και Χαρντ (Αυτοκρατορία), αμφισβητεί με το έργο του ο μεταμαρξιστής Τζιβάνι Αρίγκι (έχουν μεταφραστεί δύο βιβλία του, από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις και την Κουκκίδα)-  μεταμαρξιστής γιατί ως μαρξιστής έχει διαβάσει και αφομοιώσει στοχαστές που δεν είναι μαρξιστές (Ανταμ Σμιθ, Μπροντέλ, Βέμπερ, Πολάνυι). Βασιζόμενος στην παρατήρηση του Φερνάντ Μπροντέλ (Υλικός Πολιτισμός, Οικονομία και Καπιταλισμός, 15ος-18ος αιώνας, Αγροτική Τράπεζα Ελλάδος, δύο τόμοι, μετ. Αικατερίνη Ασδραχά και Φίλιππος Δρακονταειδής) ότι η επέκταση του καπιταλισμού εκτυλίσσεται σε επάλληλους κύκλους συσσώρευσης του κεφαλαίου, το κέντρο των οποίων μεταφέρεται στον χώρο, εκ των οποίων ο επόμενος είναι ευρύτερος και ισχυρότερος του προηγουμένου,  υποστηρίζει ότι στο πρώτο μισό του 21ου αιώνα παρακμάζει και υποχωρεί ο τέταρτος στη σειρά κύκλος συσσώρευσης, με κέντρο τις ΗΠΑ και ο ισχυρότερος που έχει υπάρξει μέχρι τώρα και αρχίζει ένας νέος κύκλος με κέντρο την Κίνα. Δεν γνωρίζουμε (ακόμα), διατείνεται ο Αρίγκι, εάν η διαδικασία αυτή ολοκληρωθεί ή εάν θα συνυπάρχουν δύο πόλοι, των ΗΠΑ και των συμμάχων τους και της Κίνας και των συμμάχων τους, με τη Ρωσία να είναι ο πιο σημαντικός – και θα δούμε γιατί.

Ο δύο πρώτοι κύκλοι συσσώρευσης του εμπορικού καπιταλισμού είχαν ως κέντρο αφενός τη Γένοβα και τη Βενετία (14ος -15ος αιώνας), και άλλες δευτερεύουσας σημασίας πόλεις της Ιταλίας, και αφετέρου την Ολλανδία (16ος αιώνας). Η Γένοβα δεν είχε στρατό και πλήρωνε για προστασία το απολυταρχικό κράτος της Ισπανίας που ήταν η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη, η Ολλανδία όμως ήταν το πρώτο έθνος-κράτος, με δική της στρατιωτική δύναμη, μέσω της οποίας κατέκτησε εδάφη (αποικίες) στην Ασία, την Αφρική και στην Αμερική. Το κέντρο του τρίτου κύκλου συσσώρευσης  ήταν η Αγγλία (18ος-19ος αιώνας), κατά τη διάρκεια του οποίου εμφανίζεται η βιομηχανική επανάσταση και η μαζική βιομηχανική παραγωγή. Διαθέτει τον ισχυρότερο στρατό με τον οποίο κατακτά ένα πολύ μεγάλο του πλανήτη και γίνεται η μεγαλύτερη αποικιοκρατική δύναμη. Ο επόμενος κύκλος είναι με κέντρο τις ΗΠΑ, εμφανίζονται οι πολυθνικές εταιρείες και διαθέτει την ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη που έχει υπάρξει ποτέ, με την οποία επιτηρεί και ελέγχει το μεγαλύτερος μέρος του πλανήτη.

ΚΑΘΕ κύκλος συσσώρευσης, υποστηρίζει ο Αρίγκι, παρακμάζει λόγω αδυναμίας πραγματοποίησης παραγωγικών επενδύσεων, με αποτέλεσμα την χρηματιστικοποίηση της οικονομίας. Όταν όλοι και όλες στη δεκαετία του 1990, τη δεκαετία της χρηματιστικοποίησης της αμερικάνικης οικονομίας, θριαμβολογούσαν , ο Αρίγκι προειδοποίησε ότι η χρηματιστικοποίηση ήταν ένδειξη παρακμής, που δεν θα μπορούσε παρά να έχει καταστροφικό τέλος. Ήρθε το 2008 για να επιβεβαιώσει  πλήρως τις προβλέψεις του.  Οι οποίες επιβεβαιώθηκαν με την ανάπτυξη της κινέζικης οικονομίας και την εκκίνηση ενός νέου κύκλου συσσώρευσης με κέντρο την Κίνα. Οι αλλεπάλληλες στρατιωτικές ήττες του αμερικάνικου στρατού από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα (Βιετνάμ, Λίβανος, Σομαλία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία) επιβεβαίωσαν την παρακμή και το τέλος της αμερικάνικης παγκόσμιας ηγεμονίας.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία άρχισε και συνεχίζεται κατά τη διάρκεια της παρακμής και του τέλους του τέταρτου κύκλου συσσώρευσης και της έναρξης και επέκτασης του πέμπου κύκλου συσσώρευσης με κέντρο τη Κίνα, διεξάγεται δηλαδή κατά τη διαδικασία της μετάβασης από ένα κύκλο συσσώρευσης που παρακμάζει και τελειώνει και σε έναν νέο που αρχίζει και επεκτείνεται. Η ανάπτυξη όμως της κινέζικης οικονομίας, μιας χώρας με πληθυσμό 1, 4 δισ., αλλά και άλλων μεγάλων σε έκταση και πληθυσμό χωρών (Ινδία, Βραζιλία, Νότια Αφρική, Ινδονησία) αυξάνει τη ζήτηση  ενέργειας και φυσικών πλουτοπαραγωγικών πόρων, με αποτέλεσμα αφενός να εντείνεται ο ανταγωνισμός για την πρόσβαση σε αυτά και αφετέρου να εμφανίζονται οι πρώτες ενδείξεις της μετάβασης από την αφθονία και την σπατάλη στην σπάνη και την ένδεια.

ΤΟ μέλλον του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου (στον οποίο συμπεριλαμβάνονται η Ταϊβαν, η Ιαπωνία και η Αυστραλία) θα εξαρτηθεί από την εξασφάλιση της ενέργειας και των φυσικών πόρων: χωρίς αυτά η δυτική καπιταλιστική μηχανή θα αρχίσει να ρετάρει, να κάνει διακοπές, με κίνδυνο να σταματήσει σε βάθος χρόνου –  οι συνέπειες θα είναι άκρως ολέθριες. Ο μόνος τρόπος να ανασταλεί η παρακμή και η υποχώρηση της δυτικής ηγεμονίας και κυριαρχίας, αλλά και να αναχαιτιστεί η ανάδυση και η επέκταση του νέου κύκλου συσσώρευσης με κέντρο την Κίνα είναι η κατάκτηση της αχανούς και πλούσιας σε κοιτάσματα ορυκτών καυσίμων και πλουτοπαραγωγικών πόρων Σιβηρίας –  η οποία, ως γνωστόν, ανήκει στη Ρωσία. Η Σιβηρία ενώνει τη Ρωσία και την Κίνα σε μια συμπαγή και αποφασιστική συμμαχία. Η Κίνα όχι μόνο θα εξασφαλίσει πρόσβαση σε ενέργεια και φυσικούς πόρους αλλά και θα εποικίσει τη Σιβηρία με πλεονάζοντες πληθυσμούς.

Η κατάκτηση της Σιβηρίας δεν μπορεί να γίνει με στρατιωτικά μέσα –  η κλιμάκωση του πολέμου θα οδηγούσε με βεβαιότητα σε πυρηνικό όλεθρο, κάτι που η Δύση αποφεύγει. Ο μόνος τρόπος να κατακτηθεί η Σιβηρία είναι η διάλυση της  Ρωσίας και ο πυρηνικός αφοπλισμός της. Να σημειώσουμε ότι, εάν μόνο οι ΗΠΑ διέθεταν πυρηνικά όπλα,  τώρα η Σιβηρία θα ήταν δυτική επαρχία. Η διάλυση της Ρωσίας μπορεί να γίνει μόνο με την αδιάκοπη αποδυνάμωσή της, μόνο με έναν πόλεμο που θα διαρκέσει δεκαετίες. Ο πόλεμος αυτός άρχισε, δεν γνωρίζουμε όμως ούτε πότε θα τελειώσει ούτε την έκβασή του. Μόνο εικασίες μπορούμε να διατυπώσουμε.

ΕΑΝ η στρατηγική της Δύσης είναι η αποδυνάμωση της Ρωσίας μέσω ενός μακροχρόνιου πολέμου, πιθανόν και δεκαετίας ή και περισσότερο, τότε η στρατηγική της Ρωσίας, η αποτροπή της αποδυνάμωσης και της διάλυσης της ρωσικής ομοσπονδίας σε πολλά αδύναμη κρατίδια, είναι η συντόμευση του πολέμου. Η συντόμευση όμως του πολέμου θα επιτευχθεί μόνο με την ήττα της Δύσης, με την ολοσχερή νίκη της Ρωσίας.  Θα πρέπει τώρα να στρέψουμε το βλέμμα μας στο μειονέκτημα της Δύσης, άρα στο πλεονέκτημα της Ρωσίας, στο οποίο επενδύει πολλά. Ποιο είναι αυτό;

ΤΟ μειονέκτημα αυτό έχει δύο πτυχές. Η πρώτη είναι η  δημογραφική κατάρρευση της ουκρανικής κοινωνίας: η συντριπτική πλειονότητα των Ουκρανών επιθυμεί διακαώς να φύγει από την χώρα. Από το 1993 μέχρι παραμονές του  πολέμου (Φεβρουάριος 2022) εγκατέλειψαν τη χώρα 11 εκ.! Δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο σε καμιά κοινωνία της Γης τις τελευταίες δεκαετίες, μη πω αιώνες: Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους του πολέμου, εγκατέλειψαν τη χώρα, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, 7,8 εκ! 19 εκ. μέσα σε 30 χρόνια, το 40% του πληθυσμού μετανάστευσε σε χώρες της Ευρώπης! Δεν γνωρίζουμε τον αντίστοιχο αριθμό για το δεύτερο έτος του πολέμου, είναι βέβαιο ότι δεν είναι μικρός. Εάν αυτή η τάση συνεχιστεί, τότε η δημογραφική κατάρρευση θα ενταθεί, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός της Ουκρανίας να συρρικνωθεί δραματικά –  θα γίνει μια έρημη χώρα. Ukrania delenda est – η Ουκρανία πρέπει να καταστραφεί, αυτή είναι η στρατηγική της Ρωσίας.

Η δεύτερη πτυχή του μειονεκτήματος είναι η απροθυμία της συντριπτικής πλειονότητας των ανδρών να καταγούν και να πολεμήσουν. Κατά τη διάρκεια του πρώτους έτους του πολέμου, συνελήφθησαν στα σύνορα 34.000 νέοι που επιχειρούσαν να την κοπανήσουν για να μην καταταγούν και πολεμήσουν –  δεν γνωρίζουμε πόσοι τα κατάφεραν. Γνωρίζουν ότι εάν σταλούν στη πρώτη γραμμή των μαχών, μάλλον δεν θα επιστρέψουν –  εκτός εάν επιστρέψουν χωρίς χέρια ή χωρίς πόδια. Οι Ρώσοι ενισχύουν και την φυγή των γυναικόπαιδων (καταστρέφοντας πολιτικές υποδομές – ενέργεια, ύδρευση) και την απροθυμία των ανδρών να πολεμήσουν, βομβαρδίζοντας ανηλεώς τις πρώτες γραμμές του μετώπου-  μόνο τον Ιούνιο (2023) σκοτώθηκαν 20.000 Ουκρανοί, 300-350.000 από την αρχή του πολέμου. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα συνεχιστεί και θα ενταθεί τόσο η καταστροφή των πολιτικών υποδομών όσο και ο ανηλεής βομβαρδισμός.

ΥΠΑΡΧΕΙ λοιπόν το ενδεχόμενο να ξεμείνει η Ουκρανία από πολεμιστές, από στρατιώτες. Το ΝΑΤΟ δεν θα τολμήσει να στείλει στρατεύματα –  εκτός κι αν δεν περιμένει χιλιάδες φέρετρα να καταφθάνουν καθημερινά στις χώρες προέλευσης των νατοϊκών στρατευμάτων. Μετά από πόσα χρόνια θα ξεμείνει από μάχιμους ο ουκρανικός στρατός; Δεν θα είναι πολλά. Έχω υποστηρίξει ότι τέλη του 2024 ο πόλεμος θα τελειώσει με νίκη της Ρωσίας –  αν κάνω λάθος, εδώ είμαι, θα επανεξετάσω τον τρόπο με τον οποίο σκέφτηκα.

ΕΑΝ ηττηθεί η Δύση, οι συνέπειες θα είναι ολέθριες. Θα εισέλθει με βήμα ταχύ στον μελλοντικό κόσμο της ένδειας και της σπάνης της ενέργειας και των φυσικών πόρων, σε μια παρατεταμένη εποχή συρρίκνωσης του καπιταλισμού, κοινωνικής αναταραχής και στυγνού αυταρχισμού. Η Ουκρανία θα μετατραπεί σε μια αμυντική τάφρο για την Ρωσία, στην οποία δεν θα υπάρχει ούτε ένα δυτικό περίστροφο. Η υποχώρηση και η παρακμή της δυτικής ηγεμονίας θα επισπευθεί και θα κλείσει οριστικά και αμετάκλητα ο τέταρτος κύκλος συσσώρευσης με κένρο τις ΗΠΑ, ενώ θα ενισχυθεί η επέκταση του πέμπτου κύκλου συσσώρευσης με κέντρο την Κίνα. Από την Pax Americana θα περάσουμε στην Pax Chinorussiana.

ΕΑΝ ηττηθεί η Ρωσία, η Ουκρανία θα γεμίσει με νατοϊκές βάσεις και με πυρηνικά όπλα και απο τη μια θα αρχίσει η δεύτερη φάση της αποδυνάμωσης και διάλυσης της Ρωσίας και από την άλλη θα ενισχυθεί η αναχαίτιση της επέκτασης του πέμπτου κύκλο συσσώρευσης με κέντρο την Κίνα. Εάν κατακτηθεί η Σιβηρία, ο δυτικός καπιταλισμός θα παραταθεί για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ασφαλώς πέραν του αιώνα.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ στο βιβλίο μου, Ukrania delenda est. Η κατάκτηση της Σιβηρίας από τη Δύση και η καταστροφή της Ουκρανίας από τη Ρωσία (φθινόπωρο 2024).