φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Ο Βδελυκλέων, αυτός που βδελύττεται τον Κλέωνα, που τον απεχθάνεται, τον εχθρεύεται, κλείνει τον γέρο πατέρα του Φιλοκλέωνα στο σπίτι και δεν τον αφήνει να πάει στο δικαστήριο και να πάρει τους τρεις οβολούς ως αποζημίωση για την συμμετοχή του – τρεις τους έκανε ο Κλέων, από δύο που ήταν, ο φιλοπόλεμος, άπληστος και άρπαγας του δημοσίου πλούτου πολιτικός του τέλους της δεκαετίας 430-420 π. Χ. Ο γιος και δύο δούλοι προσπαθούν να αντικρούσουν όλες τις προσπάθειες του γέρου να την κοπανήσει από το σπίτι αλλά δεν μπορεί. Έτσι αρχίζουν οι Σφήκες του Αριστοφάνη. Θα μπορούσε όμως να κάνει κάτι τέτοιο ο γιος στον πατέρα του εκείνη τη εποχή στη κοινωνία της αρχαίας Αθήνας; Όχι, δεν θα μπορούσε. Ο γιος ενηλικιωνόταν μόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του, μέχρι τότε υφίστατο την κηδεμονία και την κυριαρχία του, μόνο τότε κληρονομούσε την πατρική περιουσία. Στις κωμωδίες του Αριστοφάνη διαβάζουμε και βλέπουμε να γίνονται πράγματα που δεν γίνονταν και δεν θα μπορούσε να γίνουν – να ιδρύσει κάποιος μια νέα πόλιν στον ουρανό (Όρνιθες), να συνάψει ιδιωτική ειρήνη με τον εχθρό (Αχαρνής), να πάει στον Άδη (Βάτραχοι), να ντυθούν άντρες οι γυναίκες και να συμμετάσχουν στην Εκκλησία του Δήμου (Εκκλησιάζουσαι), να κάνουν ερωτική απεργία οι γυναίκες και να καταλάβουν την Ακρόπολιν (Λυσιστράτη) και άλλα πολλά.