φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΤΟ επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας, ένας μικρός αριθμός προσώπων που χαράσσουν την πολιτική και τη στρατηγική του κόμματος, προβάλλει με εμμονή και διακηρύσσει με έμφαση τη βεβαιότητα ότι η Νέα Δημοκρατία θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση μετά τις δεύτερες εκλογές. Η στάση αυτή μας παρακινεί να αναρωτηθούμε, πώς σκέφτονται αυτά τα πρόσωπα και καταλήγουν σε αυτή τη βεβαιότητα; Ποιο σχέδιο έχουν καταρτίσει, ποιες είναι οι επί μέρους κινήσεις που θα οδηγήσουν στην επίτευξη του στρατηγικού τους στόχου;
Ο σχηματισμός της αυτοδύναμης κυβέρνησης μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τις δεύτερες εκλογές – κατά συνέπεια, είναι βέβαιο ότι θα γίνουν δεύτερες εκλογές, με την πρϋπόθεση ότι η Νέα Δημοκρατία θα είναι το πρώτο κόμμα. Αυτή την προϋπόθεση δεν θα την επαναλάβω, δεν υπάρχει λόγος να κουραζόμαστε. Δεν γράφω για το τι θα συμβεί, κανένας και καμιά δεν το γνωρίζει – θα το γνωρίζουμε σε λίγες μέρες, την Κυριακή το βράδυ – αλλά τι περιμένει το επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας ότι θα συμβεί, για να μην παρεξηγηθούμε. Έχουν πάρει την απόφαση για δεύτερες εκλογές και είναι αμετάκλητη. Αυτό φέρνει στο προσκήνιο μια δεύτερη βεβαιότητα, η οποία έχει εκφραστεί ανοιχτά, με σαφήνεια και αποφασιστικότητα: και να μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με το Πασόκ, δεν θα το κάνει. Το έχουν δηλώσει απερίφραστα και θα το πράξουν.
ΕΧΟΥΜΕ λοιπόν μέχρι τώρα δύο βεβαιότητες: άρνηση συνεργασίας με το Πασόκ για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας και διεξαγωγή επαναληπτικών εκλογών. Αυτές οι δύο βεβαιότητες έχουν ως αποτέλεσμα μια τρίτη: το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας στις δεύτερες εκλογές θα είναι μεγαλύτερο από αυτό των πρώτων. Και θα είναι τόσο που θα τους επιτρέψει να αποσπάσουν την πλειονότητα των εδρών – πάνω από 38%. Αυτό είναι το σχέδιό τους και οι επί μέρους φάσεις του. Ας δούμε τώρα πώς σκέφτονται. Δύο είναι οι άξονες των συλλογισμών τους, που τους επιτρέπουν να χαράσσουν τόσο την πολιτική του κόμματος όσο και τη στρατηγική του. Ας δούμε τον πρώτο.
ΘΑ επικαλεστούμε κάποιες βασικές αρχές της πολιτικής (και κοινωνικής ψυχολογίας) και θα θέσουμε το εξής ερώτημα: τι καθορίζει την πολιτική συμπεριφορά της πλειονότητας των ψηφοφόρων, η σκέψη ή τα συναισθήματα; Η απάντηση είναι κοινός τόπος: τα συναισθήματα. Τα συναισθήματα δεν έρχονται από τον ουρανό ούτε προκαλούνται από ορμόνες – έχουν κοινωνική προέλευση. Και ποια είναι τα συναισθήματα ενός πολύ μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων στις μέρες μας; Είναι ο φόβος, η αγωνία, το άγχος, η ανασφάλεια για το μέλλον. Μια σαφής εκδήλωση αυτών των συναισθημάτων είναι η καταναλωτική στάση μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων: όποιον επαγγελματία κι αν ρωτήσετε, θα σας πει ότι η αγορά έχει παγώσει, εξ αιτίας της ανησυχίας για το μέλλον. Πώς θεραπεύονται, εξοβελίζονται αυτά τα συναισθήματα; Πώς επιχειρεί να τα διαχειριστεί το επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας; Με την προβολή της αποφασιστικότητας και της βεβαιότητας της νίκης, με άλλα λόγια με την προβολή της ισχύος. Γνωρίζουμε ότι οι ανίσχυροι, οι αδύναμοι υποτελείς άλλοτε εξεγείρονται κι άλλοτε συνδέουν το μέλλον τους, τις τύχες τους με αυτές των ισχυρών προσώπων. Οι ανίσχυροι έλκονται από την ισχύ, την αποφασιστικότητα και τη νίκη, όπως τα ρινίσματα του σιδήρου από τον μαγνήτη. Το επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας θεωρεί ότι η εξεγερτική διάθεση των υποτελών έχει υποχωρήσει και ότι υπερισχύει η στάση της συναίνεσης και της υπακοής. Αυτός είναι ο λόγος που έχει προκριθεί η έμφαση στη νίκη, στην αποφασιστικότητα, στην ισχύ – στη βεβαιότητα της συγκρότησης αυτοδύναμης κυβέρνησης. Ας δούμε τώρα τον δεύτερο άξονα.
ΤΟ επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας εξετάζει με μεγάλη προσοχή την πολιτική συμπεριφορά των ψηφοφόρων στις τελευταίες εκλογές. Θα το κάνουμε κι εμείς και θα θέσουμε ένα καίριο ερώτημα. Στις εκλογές του 2012 το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας ήταν 18% · στις εκλογές του 2015 ήταν 28%. Στις εκλογές του 2019, 40%! (39,85). Πώς να εξηγήσουμε, φίλες και φίλοι, αυτό το άλμα, αυτό το πολιτκό θαύμα; Τι μεσολάβησε μεταξύ των εκλογών του 2015 και του 2019; Το γνωρίζουμε πολύ καλά: η κυβέρνηση συνεργασίας του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ και του δεξιού ΑΝΕΛ. Ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται και κομπορρημονεί πώς “έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια” αντί όμως αυτό το μεγάλο κατόρθωμα να επιβραβευτεί από τους ψηφοφόρους, έφερε τη Νέα Δημοκρατία στην εξουσία και έστειλε τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση! Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπισε τον κλονισμό της ελληνικής κοινωνίας, αυτόν που υπέστη από τα μνημόνια, από την επίθεση των καπιταλιστών και του κράτους κατά των συντάξεων και των μισθών, με γνώμονα την αναπαραγωγή των υφιστάμενων καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων και επανέφερε την κανονικότητα της κοινωνικής ειρήνης. Έτσι, αναμενόμενο ήταν οι αναξιοπαθούντες από τα μνημόνια μικρομεσαίοι, δεν είναι και λίγοι, να επιστρέψουν στο πολιτικό τους σπίτι και έτσι έδωσαν το πηδάλιο του κράτους στη Νέα Δημοκρατία, με 40%, έστειλαν στα έδρανα της αντιπολίτευσης τον ΣΥΡΙΖΑ και εξαφάνισαν τους ΑΝΕΛ και τον Λεβέντη. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποίησε και σταθεροποίησε την ήττα των μισθωτών εργαζομένων και αποκατέστησε την χαμένη τιμή των μικρομεσαίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε το καθήκον της μετάβασης και το έφερε σε πέρας με επιτυχία. Δεν τον χρειάζονταν πια.
ΑΥΤΟΙ είναι οι δύο άξονες του συλλογισμού του επιτελείου της Νέας Δημοκρατίας. Ο πρώτος προϋποθέτει και συνεχίζει τον δεύτερο αλλά δεν περιορίζεται μόνο σε αυτόν. Αυτό που επικρατεί σήμερα είναι η ανασφάλεια και η αγωνία των ψηφοφόρων. Σε αυτό το στοιχείο ερείδεται η πολιτική και η στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας. Εάν η στρατηγική αυτή εκπληρωθεί, τότε για την επόμενη τετραετία η αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα αναλάβει την διαχείριση του κράτους, θα συνεχίσει δηλαδή χωρίς προσκόμματα αφενός να εκτελεί τις εντολές του κεφαλαίου, την αύξηση της κερδοφορίας, και αφετέρου να διαιωνίσει και να εμπεδώσει περαιτέρω την κοινωνική ειρήνη, την άμβλυνση δηλαδή του κοινωνικού πολέμου, με όσες και όποιες παραχωρήσεις χρειαστεί να κάνει: εννοώ τα έκτακτα επιδόματα ώστε να αποτραπούν κλονισμοί και κοινωνική αναταραχή. Και, εάν υπάρξει κοινωνική αναταραχή, θα την πατάξει με την αποφασιστικότητα που πάντα απαιτούσε και απαιτεί η εκλογική της πελατεία – μικροαστικής και μεσοαστικής προέλευσης και όχι μόνο, ασφαλώς.
ΕΑΝ η στρατηγική τους αποδειχθεί ότι ήταν ευσεβής πόθος και τίποτα άλλο και περιοριστεί στην αντιπολίτευση, τότε αυτό που θα έκανε η Νέα Δημοκρατία θα το κάνει η κυβέρνηση συνεργασίας που θα προκύψει, ας πούμε ΣΥΡΙΖΑ-Πασόκ: το κράτος θα συνεχίσει να εκτελεί τις εντολές του κεφαλαίου, θα προβαίνει στις απαραίτητες παραχωρήσεις προς τους υποτελείς για να αποτραπεί η διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης και η όξυνση του κοινωνικού πολέμου, κι αν υπάρξει σοβαρή κοινωνική αναταραχή, θα την πατάξουν με την ίδια αποφασιστικότητα που θα επιδείκνυε και η αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Εάν δεν το κάνει, υπάρχουν τρόποι να πεταχτεί στα αζήτητα.
ΟΙ πολιτικές λειτουργίες της Δεξιάς και της Αριστεράς, η διαχείριση του κράτους, είναι συμπληρωματικές, δεν είναι ανταγωνιστικές. Αυτή είναι μια κομβικής σημασίας διαπίστωση που έχει προκύψει από την έκβαση του κοινωνικού πολέμου και τα πολιτικά γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας. Η διαπίστωση αυτή τείνει να γίνει κοινός τόπος σε ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό ψηφοφόρων και εκδηλώνεται με την αποχή – ένα μέρος της αποχής, όχι το σύνολό της, κατά κανένα τρόπο. Είναι αναγκαία συνθήκη για την εμφάνιση και θεμελίωση ενός άλλου τρόπου διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου αλλά όχι και επαρκής. Κατά κανένα τρόπο.
Αψογος!