“ο ΣΥΡΙΖΑ ξανασκέφτεται ποιος γαμιέται”
Γρηγόρης Βαλιανάτος στο fb
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΣΤΙΣ επαναληπτικές εκλογές που θα γίνουν στις 25 Ιουνίου υπάρχει το ενδεχόμενο, να μη πω βεβαιότητα, η Νέα Δημοκρατία να αποσπάσει πάνω από 180 έδρες και να προχωρήσει ακάθεκτη στην ριζική αναθεώρηση του Συντάγματος. Μία από τις πολλές αλλαγές που θα κάνει θα είναι και η κατάργηση του άρθρου 16 που δεν επιτρέπει την ύπαρξη και λειτουργία ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Αυτό σημαίνει ότι αφενός θα ιδρυθούν από επιχειρηματίες ιδιωτικά Πανεπιστήμια και αφετέρου τα κρατικά/δημόσια Πανεπιστήμια θα ιδιωτικοποιηθούν – θα επονομαστούν “μη κερδοσκοπικά ιδρύματα”. Οι φοιτητές θα καταβάλλουν δίδακτρα, θα αγοράζουν τα βιβλία τους και θα καταργηθούν σταδιακά, σε σύντομο χρονικό διάστημα, εντός λίγων ετών, οι φοιτητικές εστίες και λέσχες. Αυτό σημαίνει ότι από τη μια οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών Πανεπιστημίων θα κερδίζουν κι από την άλλη το κράτος θα σταματήσει να χρηματοδοτεί τη λειτουργία των υπαρχόντων δημόσιων Πανεπιστημίων, θα περιοριστούν τα έξοδά του. Θα καταργηθεί η δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Η ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων θα έχει δύο αξιοσημείωτες και αλληλοσχετιζόμενες συνέπειες – επιθυμητές και επιδιωκτέες. Ο αριθμός των φοιτητών θα περιοριστεί δραστικά – το κόστος των σπουδών θα είναι τόσο μεγάλο ώστε θα μπορούν να σπουδάζουν μόνο οι γόνοι μιας εύπορης κοινωνικής μειονότητας. Έτσι κι αλλιώς, με την επέκταση της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, το κράτος και οι επιχειρήσεις χρειάζονται ολοένα και λιγότερους ειδικούς, επιστήμονες. Οι απόφοιτοι των ιδιωτικών Πανεπιστημίων θα βρίσκουν αμέσως δουλειά, αφού το περιεχόμενο των σπουδών στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, κι αυτή είναι η δεύτερη συνέπεια, θα συνδεθεί άμεσα με την καπιταλιστική παραγωγή και την κρατική διοίκηση.
Η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων και η ιδιωτικοποίηση των κρατικών/δημοσίων θα είναι μια απόπειρα πιλοτικής εφαρμογής της επερχόμενης καταιγίδας ιδιωτικοποιήσεων σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Αύξηση των κερδών από τη μια, μείωση των κρατικών εξόδων από την άλλη. Αυτός θα είναι ο κεντρικός άξονας της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας κατά την προσεχή τετραετία, την οποία θα επιχειρήσει να εξαντλήσει μέχρι και την τελευταία μέρα. Θα ιδιωτικοποιηθεί, θα επιχειρηθεί να ιδιωτικοποιηθεί, ό,τι προσφέρεται για ιδιωτικοποίηση. Είναι ο μόνος δρόμος για να αυξηθούν τα κέρδη και να μειωθούν τα έξοδα του κράτους, άρα να μειωθεί περαιτέρω η φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων. Θα επιχειρηθεί να ιδιωτικοποιηθούν η υγεία, η ύδρευση, οι δημόσιες συγκοινωνίες, οι φυλακές και πιθανόν και άλλα που δεν μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή. Είναι βέβαιο ότι ο χαρακτήρας και ο βαθμός της ιδιωτικοποίησης θα ποικίλει. Θα δούμε παρακάτω γιατί.
ΜΕ δεδομένο τη βεβαιότητα ότι αυτή θα είναι η κατευθυντήρια γραμμή της πολιτικής της αυτοδύναμης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας εγείρονται δύο πολύ βασικά ζητήματα, θα τα διατυπώσω με μορφή ερωτημάτων. Ποια κοινωνικά στρώματα θα πληγούν από την καταιγίδα των ιδιωτικοποιήσεων; Και, θα υπάρξει κοινωνική αντίδραση, κοινωνική αναταραχή, και πώς αυτή θα αντιμετωπιστεί από την κυβέρνηση και το κράτος, πώς θα επιχειρήσει να την εξουδετερώσει προληπτικά;
ΟΙ ιδιωτικοποιήσεις θα γίνουν με τέτοιο τρόπο ώστε θα αποφευχθεί η κοινωνική αντίδραση. Η κυβέρνηση και το κράτος θα σκεφτεί και θα δράσει προληπτικά. Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν θα είναι καθολικού χαρακτήρα αλλά διαβαθμιζόμενες με κριτήριο την κοινωνική και οικονομική κατάσταση του πληθυσμού. Το πρότυπο των ιδιωτικοποιήσεων θα είναι ο σημερινός τρόπος πληρωμής του ηλεκτρικού ρεύματος – ελαφρύνσεις για τους φτωχούς (που δεν έχουν μεγάλη κινητή και ακίνητη περιουσία), χαμηλόμισθους, ανέργους, χαμηλοσυνταξιούχους και άλλους. Με αυτόν τον τρόπο, με την οικονομική κάλυψη από το κράτος των αναγκών των ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων, των τροφίμων του κράτους, η κυβέρνηση και το κράτος και θα καλύψει τα νώτα του και θα εμφανιστεί ως προστάτης τους και ευεργέτης τους. Το διανεμητικό κράτος θα επεκταθεί ακόμα περισσότερο. Αυτά τα ευάλωτα κοινωνικά στρώματα θα έχουν δωρεάν περίθαλψη και μικρή συμμετοχή στα φάρμακα, δωρεάν ή μειωμένα έξοδα μετακίνησης, θα ενισχυθούν οικονομικά οι λογαριασμοί της ύδρευσης και του ηλεκτρικού ρεύματος. Στα Πανεπιστήμια θα υπάρξει αντίδραση, με καταλήψεις, αλλά η κυβέρνηση θα τις αφήσει να εξαντληθούν, αφού ο φόβος της απώλειας χρονιάς είναι ο καθοριστικής σημασίας παράγοντας που καθορίζει την συμπεριφορά των φοιτητών, από τη στιγμή μάλιστα που η ιδιωτικοποίηση δεν θα αφορά τους φοιτητές και φοιτήτριες που ήδη σπουδάζουν.
Ο τρόπος της προληπτικής αποτροπής της κοινωνικής αναταραχής μας βοηθάει να απαντήσουμε στο πρώτο ερώτημα: ποια κοινωνικά στρώματα θα πληγούν από τη θύελλα των ιδιωτικοποιήσεων; Πολύ εύκολη, ευνόητη η απάντηση: τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα, αυτά που ψήφισαν χτες τη Νέα Δημοκρατία. Ο πλούτος των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων βρίσκεται πάντα στο στόχαστρο τόσο των ισχυρών και μεγάλων επιχειρήσεων όσο και του κράτους. Κάθε τόσο οργανώνεται μια επιχείρηση αρπαγής ενός μεγάλου ή μικρού μέρους του πλούτου του, μια επιδρομή στα εισοδήματά του, ένα πλιάτσικο. Το 2000 τους τα μάζεψαν με το χρηματιστήριο – έπεσε πολύ κλάμα. Το 2009 τους τα μάζεψαν ξανά με τα μνημόνια. Εδώ κι ένα χρόνο τους τα μαζεύουν με την ακρίβεια. Και τώρα θα τους τα πάρουν με τις ιδιωτικοποιήσεις.
ΟΙ μικρομεσαίοι, τα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα, γύρω στο 30-35% του πληθυσμού, είναι ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων κοινωνικών στρωμάτων, με κοινά αλλά και αντικρουόμενα συμφέροντα, που δεν μπορεί να αντιδράσει. Ο ελεύθερος επαγγελματίας, ο μαγαζάτορας, ο φαρμακοποιός, ο μικροκαπιταλιστής δεν μπορεί να απεργήσει! Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κλαίει και να οδύρεται, να βρίζει και να διαμαρτύρεται, να μετακινείται πολιτικά από το ένα κόμμα στο άλλο μπας και βρει σωτηρία και προστασία. Και άλλοτε ριζοσπαστικοποιείται απότομα και πέφτει σε χίλιες δυο αντιφάσεις και κάνει του κόσμου τις μαλακίες – η πλειονότητα του αναρχισμού και του αριστερού αγωνισμού από αυτά τα στρώματα προέρχεται, κι άλλοτε έλκεται από τις πιο συντηρητικές και αντιδραστικές συμπεριφορές, όπως οι μύγες από τα σκατά: εθνικισμός, ρατσισμός, ομοφοβία, ξενοφοβία. Αυτά τα κοινωνικά στρώματα είναι η δεξαμενή της πλειονότητας των ακροδεξιών, νεοφασιστικών και νεοναζιστικών ψηφοφόρων.
ΑΥΤΑ, φίλες και φίλοι, θα είναι τα γενικά χαρακτηριστικά της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας κατά την προσεχή τετραετία. Μας επιτρέπεται να εικάσουμε βάσιμα ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτών των κοινωνικών στρωμάτων θα μετακινηθεί κυρίως, για να μην πω αποκλειστικά, προς τα δεξιά της Δεξιάς και όχι προς την Αριστερά. Εάν χτες η νεκροζώντανη ιστορική Αριστερά έβαλε το ένα πόδι της στο τάφο, τον οποίο της τον έχουμε ανοίξει εδώ και πολλά χρόνια, μετά από τέσσερα χρόνια θα βάλει και το άλλο. Ο τάφος περιμένει, περιμένουμε κι εμείς με τα φτυάρια στο χέρι να την θάψουμε. Μέχρι τότε θα έχουμε τον χρόνο ώστε να σκεφτούμε τις προϋποθέσεις για τη συγκρότηση της Αριστεράς του μέλλοντος. Με αυτό το ζήτημα όμως θα ασχοληθώ διεξοδικά μετά τις επαναληπτικές εκλογές της 25ης Ιουνίου.
ΑΥΡΙΟ θα εξετάσουμε πώς η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και το κράτος θα αντιμετωπίσουν την κοινωνική αναταραχή που θα προκληθεί εξ αιτίας του παροξυσμού των διεθνών κρίσεων.
Σχολιάστε ελεύθερα!