θα ψηφίσω το κόμμα ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΑΔΕΙΑ (μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις εκλογές για να αναζωπυρώσουμε τον κοινωνικό πόλεμο; )

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΑΝ λάβουμε υπ΄ όψει μας τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, η επόμενη κυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση ΝΔ-Πασόκ. Εάν οι βουλευτές του Πασόκ δεν είναι αρκετοί, θα βρεθούν κάποιοι βουλευτές ή κάποιο μικρό κόμμα. Υπάρχουν τρόποι να εξαναγκαστούν –  ο εκβιασμός, η δωροδοκία, οι απειλές. Τα μικρά κόμματα γνωρίζουν ότι οι δεύτερες εκλογές θα βγάλουν κυβέρνηση ΝΔ-Πασόκ και εμφανίζονται ανυποχώρητα εκ του ασφαλούς. Και στις εκλογές του 2027, όταν το Πασόκ θα κατακρημνιστεί στο 3-5%, τη θέση του θα την πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ.

ΕΙΜΑΙ βέβαιος ότι γνωρίζετε πως όποια κυβέρνηση και να συγκροτηθεί, το κράτος θα συνεχίσει να εκτελεί τις εντολές του κεφαλαίου, γνωρίζετε ότι η κυβέρνηση, όποια κι αν είναι,  θα συνεχίσει να συντονίζει τη λειτουργία του κράτους και την αναπαραγωγή του καπιταλισμού και της κοινωνίας, ότι θα συνεχίσει να κάνει παραχωρήσεις προς τους υποτελείς υπηκόους ώστε να εξασφαλίσει την τόσο αναγκαία για τον καπιταλισμό και την αγορά κοινωνική ειρήνη, ώστε να αποσπάσει την απαραίτητη αφοσίωση και υπακοή των υπηκόων, ώστε να αμβλύνει  τον διάχυτο κοινωνικό πόλεμο.

ΤΙ θα μας πουν για τον κοινωνικό πόλεμο οι εκλογές; Πολύ λίγα πράγματα. Αν και θα αποτυπώσουν μια άκρως διαστρεβλωμένη εικόνα του, μια προσεκτικότερη ανάγνωση των αποτελεσμάτων θα φέρει στο προσκήνιο κάποιες πτυχές του, τις οποίες θα πρέπει να εξετάσουμε  με προσοχή. Θα αποτυπώσουν, λόγου χάριν, την απέχθεια των νέων –  και όχι μόνο- για την μισθωτή εργασία και την ηθική της εργασίας; Θα φέρουν στο προσκήνιο το ζήτημα της συνειδητοποίησης από τους/τις ψηφοφόρους του γεγονότος ότι όλα τα κόμματα, ως οργανώσεις με ηγετική ομάδα (άρχουσα τάξη), έχουν και κοινά συμφέροντα, με κυριότερο την αναπαραγωγή αυτής της μικροσκοπικής άρχουσας τάξης των επαγγελματιών πολιτικών;  Ναι, φίλες και φίλοι, όλα αυτά και πολλά άλλα θα εκφραστούν και θα αποτυπωθούν με την αποχή, το λευκό και το άκυρο –  όλα αυτά μαζί θα ξεπεράσουν κατά πολύ το 50%. Και εάν το 20-25% αδιαφορούν πλήρως, το υπόλοιπο 25% απέχει και σαμποτάρει τις εκλογές έχοντας πλήρη συνείδηση του τι κάνει.

ΚΑΘΕ φορά που γίνονται εκλογές ασχολούμαι με το ζήτημα της αποχής. Αδιαφορούμε γι’  αυτό το κομβικής σημασίας ζήτημα, μας φέρνει σε αμηχανία. Κι αυτό γιατί είναι μια σαφής ένδειξη του τέλους της ιστορικής Αριστεράς. Θα μπορούσαμε λοιπόν να διακρίνουμε την Αριστερά του παρόντος σε Αριστερά που συμμετέχει στις εκλογές και ψηφίζει και σε Αριστερά που δεν ψηφίζει, που γυρίζει την πλάτη της στην κοινοβουλευτική Αριστερά.  Η κοινοβουλευτική Αριστερά έχει πολλούς λόγους να ανησυχεί, μιας και συρρικνώνεται από εκλογές σε εκλογές, ενώ αυξάνεται ο αριθμός των απεχόντων και απεχουσών από τις εκλογές. Η διαδικασία αυτή θα επιταχυνθεί στο μέλλον, εάν το 2027, δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζετε, μπορεί και νωρίτερα, συγκυβερνήσουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ (με αποτέλεσμα να διασπαστεί),  και συνεχιστεί η συρρίκνωση του ΚΚΕ.

ΤΟ ερώτημα που με απασχολεί και που εξετάζω σήμερα είναι το εξής: μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις εκλογές ώστε να αναζωπυρώσουμε, να οξύνουμε, να επικαιροποιήσουμε, να γειώσουμε τον διάχυτο, υφέρποντα και υποφώσκοντα κοινωνικό πόλεμο που διεξάγεται σε όλα τα κοινωνικά πεδία; Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις εκλογές ώστε να φέρουμε στο προσκήνιο και στον δημόσιο διάλογο ζητήματα της καθημερινής ζωής μας όπως η ανεργία και η ακρίβεια, η τεχνολογία και η κλιματική αλλαγή, η ενεργειακή μετάβαση, η εξάντληση στην εργασία, η άθλια κατάσταση των κοινωφελών υπηρεσιών, η υποχρεωτική εκπαίδευση, η κατάσταση τις φυλακές, η ταλαιπωρία των χρηστών της κάνναβης, ο οικιακός εγκλεισμός, η επιδείνωση της υγείας; Είναι εξ ορισμού  αντεπαναστατική πρακτική η χρησιμοποίηση των εκλογών, η συμμετοχή στις εκλογές, μιας κι αυτές είναι μια πτυχή του διεξαγόμενου κοινωνικού πολέμου;

ΑΠΑΝΤΩ ευθέως και σαφώς στο τελευταίο ερώτημα: δεν είναι αντεπαναστατική πρακτική η συμμετοχή στις εκλογές, δεν είναι έκπτωση, δεν είναι συμβιβασμός. Είναι ένας από τους τρόπους ενίσχυσης της συζήτησης και της αναζήτησης, υπέρβασης της παθητικότητας, παρουσίας στην πολιτική σκηνή, που είναι ένας ακόμα χώρος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Και συμμετοχή στις εκλογές σημαίνει την σύμπηξη κόμματος. Το βασικό χαρακτηριστικό αυτού του κόμματος θα είναι η ταύτιση μέσων και σκοπών.

ΠΩΣ μπορεί να γίνει αυτή η ταύτιση; Να μερικές εκφάνσεις αυτής της ταύτισης, οι οποίες είναι ζητήματα αρχής, χωρίς την οποιαδήποτε έκπτωση.

1.Το 50% των υποψηφίων θα είναι γυναίκες, το άλλο 50% άνδρες.

2. Οι υποψήφιοι θα είναι όλων των ηλικιών (έφηβοι και έφηβες, νέοι και νέες, ενήλίκες, γέροι και γριές),  όλων των εργασιακών καταστάσεων, υγιείς και ασθενείς, αρτιμελείς και ανάπηροι, τελειόφοιτοι του γυμνασίου και του πανεπιστημίου, όλων των σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων.

3. Δεν θα συμμετέχουν αφεντικά, ακόμα κι αν απασχολούν έναν ή μία εργαζόμενο, η.

4. Σε περίπτωση που μια περιφέρεια εκλέγει βουλευτή, όλοι οι υποψήφιοι θα εκλέγονται μέσω της εναλλαγής

5. Όσοι και όσες συμμετέχουν θα συμμετέχουν μόνο μία φορά και καμία άλλη.

6. Ο τίτλος του κόμματος δεν θα καταγράφει το ποιοι και τι είμαστε αλλά ένα στόχο, ένα σκοπό, μια επείγουσα αλλαγή που θα επιλύσει ένα πρόβλημα που απασχολεί τους περισσότερους και περισσότερες. Το ποιος θα είναι αυτός ο σκοπός, αυτό το πρόβλημα είναι αντικείμενο συζήτησης. Προτείνω να είναι η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας ώστε και οι εξαντλητικά εργαζόμενοι, ες να  ξεκουραστούν και οι άνεργοι να εργαστούν, εάν βέβαια το θέλουν, εάν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Προτείνω ως τίτλο του κόμματος το ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΑΔΕΙΑ. Κι αυτό γιατί υπάρχει ήδη ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων που έχει εξασφαλίσει τρείς μήνες άδεια, πληρωμένοι βέβαια: οι νηπιαγωγοί, οι δάσκαλοι της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας και όλων των βαθμίδων  πανεπιστημιακοί της τριτοβάθμιας. Γιατί να μην έχουν τρεις μήνες άδεια και οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό, που με την εργασία τους μας φροντίζουν και τόσο αξιέπαινο τρόπο, οι οδηγοί των λεωφορείων (τι κουραστική δουλειά!), οι σκουπηδιάρηδες, οι εργάτες των εργοστασίων και τόσοι άλλοι και άλλες;

ΘΑ μου πείτε, μα δεν πρόκειται να γίνει αυτό. Το ξέρω ότι δεν πρόκειται να γίνει. Γνωρίζω πολύ καλά ότι η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας θα έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των κερδών των καπιταλιστών και όλων των επιχειρηματιών. Εδώ αυξάνεται ο ημερήσιος χρόνος εργασίας, παρατείνεται ο εργασιακός βίος και παίρνουμε συντάξεις στα 65 και στα 67 και συ προτείνεις να δουλεύουμε εννιά μήνες το χρόνο και τρεις να ξεκουραζόμαστε και να είμαστε αραχτοί; Καταλαβαίνω τις ενστάσεις σας και τις επιφυλάξεις σας. Σας διαφεύγει όμως κάτι, κάτι πολύ, πάρα πολύ σημαντικό.

ΧΤΕΣ μόλις η ευρωπαίκή στατιστική υπηρεσία ανακοίνωσε ότι το ποσοστό απασχόλησης του ενεργού πληθυσμού είναι 66%. Εάν ο ενεργός πληθυσμός είναι 6,5 εκ., εργάζονται τα 4,2. Ο υπόλοιπος πληθυσμός (παιδιά, έφηβοι, γέροι και γριές) είναι άεργοι. Τα άλλα 2, 3 δεν εργάζονται ούτε αναζητούν εργασία. Από αυτά τα 4,2, το 1 εκ. είναι άνεργοι –  μένει 3,2 εκ. Από αυτούς ένα 20%, το λιγότερο εργάζεται τετράωρο (μερική απασχόληση).Το 1 εκ., κάπου εκεί, είναι κρατικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, άλλο μισό εκ. εργάζονται ως πωλητές κι αυτό σημαίνει ότι μόνο ένα ποσοστό γύρω στο 20% συμμετέχει στην παραγωγή του υλικού πλούτου και γαμιέται στη δουλειά. Η τάση μείωση του χρόνου εργασίας για την παραγωγή του αναγκαίου υλικού πλούτου είναι σαφής. Γιατί η συντριπτική πλειονότητα να μην εργάζεται και η μειονότητα που εργάζεται, να εργάζεται όλο και πιο πολύ, όλο και πιο εξαντλητικά, γιατί να γαμιέται στη δουλειά, για να μιλήσω κι εγώ σεξιστικά όπως ένα πολύ μεγάλος μέρος των αριστερών και των αναρχικών; Γιατί να μην εργάζονται και τα παιδιά και οι έφηβοι και οι γέροι και οι γριές, όποτε και όταν και όπου θέλουν; Αυτή την κατάσταση – την μείωση του συνολικού χρόνου εργασίας, την επέκταση της αεργίας και την αύξηση του χρόνου εργασίας όσων εργάζονται – δεν την έχουμε συνειδητοποιήσει.

ΘΑ μου πείτε ακόμα ότι είναι επίσης ουτοπικά όλα αυτά που γράφω για την χρησιμοποίηση των εκλογών και το κόμμα. Τι να πω; Εάν τα θεωρείτε ουτοπικά, συνεχίστε να τα θεωρείτε, δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα. Το μόνο που θα σας πω είναι ότι στις επόμενες εκλογές, πρώτες και δεύτερες, θα φτιάξω ένα ψηφοδέλτιο που θα γράφει ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΑΔΕΙΑ κι αυτό θα ρίξω στην κάλπη. Θα βάλω και ένα προφυλακτικό μέσα και θα γράψω, με αυτό να μας γαμήσει ο Μητσοτάκης –   και όσο θα μας γαμάει, εμείς θα του λέμε  ΜΗΤΣΟΤΣΑΚΗ ΓΑΜΙΕΣΑΙ.

ΦΕΤΟΣ δεν θα διακόψω για το καλοκαίρι, αποφάσισα  να εργάζομαι στον κήπο μέρα παρά μέρα. Θα κάνω όμως ένα διάλειμμα ενός μήνα, να διαβάσω και να συνεχίσω τα βιβλία που γράφω. Θα γράψω μετά τις εκλογές. Τώρα όμως θα ξημερώσει σε λίγο και θα πάω για σαλιγκάρια. Τα κάνω με κρεμμύδια. Για το τσιπουράκι μου. Εκείνο που με θλίβει είναι ότι θα το πιω μόνος μου. Δεν πειράζει, μακάρι τέτοια προβλήματα να έχουμε.