φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΑΝΟΙΓΩ το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης) στα λήμματα κωλοφαρδία και κωλόφαρδος μήπως και βρω την προέλευση της σημασίας τους, μιας και η ετυμολογία τους είναι σαφής. Δεν βρίσκω τίποτα. Κωλοφαρδία είναι η τύχη, κωλόφαρδος είναι ο τυχερός. Ψάχνω στο διαδίκτυο, δεν βρίσκω τίποτα το αξιόλογο.
ΟΙ φράσεις με τις λέξεις κωλοφαρδία και κωλόφαρδος (αυτός που έχει φαρδύ κώλο, ανοιγμένο πρωκτό) χρησιμοποιούνται σε πολλές περιστάσεις και είναι πολύ διαδεδομένες. Έχω παρατηρήσει ότι τις μεταχειρίζονται πιο συχνά οι νέοι, οι έφηβοι και όσο μεγαλώνει η ηλικία τόσο η χρήση της περιορίζεται. Προφανώς αυτή η τάση της μη χρησιμοποίησης των φράσεων όσο μεγαλώνουμε θα πρέπει να έχει σχέση είτε με την μείωση της έντασης της σεξουαλικότητας είτε με την λεκτική ευπρέπεια που χαρακτηρίζει τις μεγαλύτερες ηλικίες – μάλλον και με τα δύο. Δεν γνωρίζω αν θα μπορέσουμε ποτέ να εξηγήσουμε τη σχέση της τύχης και του τυχερού, τυχερής με την κωλοφαρδία. Θα κάνω μια απόπειρα σήμερα κι ο Θεός βοηθός. Οι φράσεις αιτιολογούν την τύχη με την ύπαρξη της κωλοφαρδίας: η τύχη είναι το αποτέλεσμα της κωλοφαρδίας. Είσαι τυχερή, επειδή είσαι κωλόφαρδη – εάν δεν είσαι κωλόφαρδος, δεν είσαι τυχερός.
ΣΗΜΕΙΩΝΟΥΜΕ με έμφαση το γεγονός ότι οι χρήστες αυτών των φράσεων χαρακτηρίζουν κάποιον κωλόφαρδο, κάποιαν κωλόφαρδη, ενώ δεν είναι. Και αναρωτιέμαι: η φράση “είσαι μεγάλος κωλόφαρδος!” είναι μομφή ή έπαινος; Είναι επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία; Η γνώμη μου είναι ότι πρόκειται για μομφή, για ψόγο, για αποδοκιμασία. Τι εννοούμε όταν λέμε ότι κάποιος είναι κωλόφαρδος; Εννοούμε ότι έχει φαρδύ, ανοιγμένο πρωκτό. Δεν θα έπρεπε όμως να έχει, θα έπρεπε να έχει στενό, ακέραιο, απείραχτο, άθικτο πρωκτό. Οπότε λανθάνει το ερώτημα: πώς φάρδυνε ο πρωκτός του, ο πρωκτός της κι έγινε κωλόφαρδος, κωλόφαρδη;
Η απάντηση είναι απλή γιατί είναι πολύ γνωστή. Πολύ συχνά αντί να μεταχειριστούμε τις φράσεις που εξετάζουμε, για να δηλώσουμε τη τύχη του αντιπάλου μας, διαπιστώνουμε: με αράπη κοιμήθηκες· ή ρωτάμε: με αράπη κοιμήθηκες; Οι φράσεις είσαι μεγάλος κωλόφαρδος και με αράπη κοιμήθηκες είναι σημασιολογικά ταυτόσημες. Η φράση με αράπη κοιμήθηκες σημαίνει σου γάμησε αράπης τον κώλο, κι αφού σε γάμησε αράπης, που έχει μεγάλη και κυρίως χοντρή πούτσα, σου άνοιξε την κωλοτρυπίδα, έχεις γίνει κωλόφαρδος. Κατά συνέπεια, είσαι κωλόφαρδος σημαίνει σου έχουν ξεσχίσει πολλές φορές την κωλοτρυπίδα με αποτέλεσμα να υποβιβαστείς στην κατάσταση του κωλόφαρδου, της κωλόφαρδης. Κωλόφαρδος σημαίνει είσαι γαμημένος – και δεν θα έπρεπε να είσαι.
ΕΧΩ παρατηρήσει ότι πολλές φορές όταν κάποιος παίχτης στο τάβλι χάσει εξ αιτίας της μεγάλης κωλοφαρδίας, της μεγάλης τύχης θέλω να πω, του αντιπάλου του, κλείνει το τάβλι ή σταματά να παίζει αγανακτισμένος προφέροντας την υβριστική προτροπή άντε και γαμήσου! ‘Η: άντε και γαμήσου, τέτοια κωλοφαρδία δεν έχω ξαναδεί!
ΠΩΣ να σκεφτούμε, πώς θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τη σχέση της τύχης με την κωλοφαρδία; Σκέφτομαι ότι, εάν ο τυχερός έχει κάποια πλεονεκτήματα, εάν υπερέχει, λογικό είναι να υποθέσουμε ότι και ο κωλόφαρδος έχει κάποια πλεονεκτήματα, ότι υπερέχει. Ποια είναι όμως τα πλεονεκτήματα της κωλοφαρδίας; Ως προς τι υπερέχει ο κωλόφαρδος, η κωλόφαρδη του άντρα ή της γυναίκας με άθιχτο τον πρωκτό; Σύμφωνα με την αντρική κουλτούρα της λατρείας της διείσδυσης έχει το εξής πλεονέκτημα. Εάν τον/την γαμήσουν, εάν τον/την βιάσουν, δεν θα πονέσει. Η κυριαρχική σχέση θα επιβληθεί μέσω της βίαιης διείσδυσης αλλά δεν θα επιδειχτεί μέσω της πρόκλησης του πόνου. Ποιος θα είναι ο άτυχος; Αυτός που έχει άθικτο πρωκτό. Ποια θα είναι η άτυχη; Η στενομούνα, το τριζάτο μουνί, η δωδεκάχρονη με το στενό μουνάκι, αυτή που ο πρωκτός της είναι άθικτος, στενός. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο άνδρας θα είναι ο τυχερός: θα χρησιμοποιήσει το πέος του ως μέσο πρόκλησης πόνου κατά τη διείσδυση και θα μπορέσει να προκαλέσει πόνο. Μέσω της πρόκλησης του πόνου θα δείξει ποιος είναι ο Κύριος και ποιος ο υποτελής, ποιος ο ισχυρός και ποιος ο ανίσχυρος, ποιος γαμάει και ποιος, ποια γαμιέται. Εάν το θύμα είναι κωλόφαρδο, θα είναι τυχερό και ο θύτης θα είναι άτυχος. Οι περιστάσεις δηλαδή θα ευνοούν τον κωλόφαρδο και την κωλόφαρδη, που έχουν υποστεί ήδη την οδυνηρή διείσδυση, όχι τον άντρα. Αυτοί θα είναι τυχεροί, δεν θα πονέσουν, όχι ο άντρας που επιβάλλει τη διείσδυση – δεν θα μπορέσει να προκαλέσει πόνο, να δείξει την ισχύ του και την κυριαρχία του.
ΕΚΕΙΝΟ που με προβληματίζει πιο πολύ, φίλες και φίλοι, είναι το ζήτημα της συνέχισης ή μη της χρήσης αυτών των φράσεων, είναι το ζήτημα της βρισιάς. Θα μεταχειριζόμαστε όλες τις βρισιές που έχουμε κληρονομήσει ή κάποιες από αυτές πρέπει να τις ξεχάσουμε; Ποιοι επινοοούν τις βρισιές; Πρέπει να βρίζουμε ή όχι; Υπάρχει το ενδεχόμενο να εξαλειφτεί η συμπεριφορά της βρισιάς; Ποιος ασχολήθηκε με αυτά τα ζητήματα; Από γλωσσολογικής έποψης, το ζήτημα της βρισιάς είναι ένα από τα αντικείμενα της κοινωνιογλωσσολογίας, της κοινωνικής διάστασης της χρήσης της γλώσσας. Υπάρχουν εργασίες και μελέτες για τη βρισιά, για την νεοελληνική βρισιά, για την παραγωγή της, τις γλωσσικές μορφές της, το περιεχόμενό της; Δεν υπάρχουν, από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω.
ΟΙ άνθρωποι, στον δυτικό πολιτισμό τουλάχιστον, έβριζαν, βρίζουν και θα βρίζουν. Η βρισιά είναι μια αμφίσημη συμπεριφορά. Από τη μια είναι ένα από τα καλύτερα αντικαρκινικά φάρμακα, μιας και εκφράζουμε τα έντονα αρνητικά και βίαια συναισθήματα που μας διακατέχουν, έκφραση που τείνει να εκλείψει· από την άλλη, είναι ένας από τους πολλούς τρόπους να επιβάλουμε ή να διαιωνίσουμε και να ενισχύσουμε την κυριαρχική σχέση. Ποιος βρίζει, ποιος βρίζεται; Μπορεί να βρίσει ο δεκανέας τον συνταγματάρχη; Ο εργάτης το αφεντικό; Το παιδί τον πατέρα του ή τη μάνα του; Η πουτάνα τον νταβατζή;
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως και μια τρίτη διάσταση: αυτή της ανυπακοής, της εξέγερσης, της ανταρσίας – όταν ο αδύναμος βρίζει τον ισχυρό: ο δεκανέας λοχαγό, η πουτάνα τον νταβατζή, ο εργάτης το αφεντικό. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα υπάρξει καταστολή της εξέγερσης και αντίποινα, τα οποία δεν λαμβάνει υπ’ όψει του ο εξεγερμένος, ο ανυπάκουος.
ΠΟΙΑ είναι η λειτουργία της βρισιάς, τι κάνουμε όταν βρίζουμε; Υποβιβάζουμε αυτόν ή αυτήν που βρίζουμε σε μια κατάσταση την οποία θεωρούμε ως απαξιωτική, περιφρονητέα, χαμηλότερη οντολογικά. Υποβιβάζουμε τη γυναίκα όταν την χαρακτηρίζουμε κότα ή κατσίκα, σκύλα ή γατούλα, καμήλα ή γαϊδούρα· υποβιβάζουμε τον άντρα όταν τον χαρακτηρίζουμε βόδι ή γαϊδούρι. Υποβιβάζουμε τον άντρα όταν τον χαρακτηρίσουμε μουνί! Γιατί; Μα γιατί περιφρονούμε το μουνί. Εντάξει, πολύ ωραία, αγανακτεί ο εργάτης και χαρακτηρίζει το αφεντικό του “μεγάλο μουνί’, ή οι αναρχικοί τους αστυνομικούς, “μουνιά’, “μπάτσοι μουνιά” αλλά θα πρέπει να συνεχίσουμε να τις μεταχειριζόμαστε αυτές τις βρισιές; Επειδή είναι μορφές εξέγερσης αυτό σημαίνει και πώς πρέπει να τις μεταχειριζόμαστε, χωρίς να σκεφτόμαστε το περιεχόμενό τους, την ιδεολογία που μεταδίδουν και διαιωνίζουν; Τι λέτε, εσεις οι αναρχικοί; Τι να σκεφτούμε όταν ακούμε από στόμα αναρχικού ή αναρχικής τη φράση, γαμιέσαι! Να συνεχίσουμε να την εκστομίζουμε;
ΕΝΑ άλλο πολύ μεγάλο ζήτημα είναι αυτό των συνεπειών της βρισιάς. Τι νιώθει αυτός που βρίζεται; Το έχουμε σκεφτεί; Εάν δεν το έχετε σκεφτεί, ακούστε τι έγινε μια μέρα, πριν πολλά χρόνια, στην Αθήνα. Μπαίνει ομοφυλόφυλος έφηβος στο σπίτι, διαπληκτίζεται με τη μάνα του, αυτή τον βρίζει, ” άντε, ρε πουστράκι” και ο έφηβος πηδάει από τον πέμπτο. Νεκρός.
Σχολιάστε ελεύθερα!