φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΤΗ δεκαετία του 1960 εμφανίστηκαν στις ΗΠΑ, στη Μ. Βρετανία και σε άλλες χώρες της Β. Ευρώπης τα πρώτα περιστατικά παιδικού καρκίνου. Σήμερα, κάθε χρόνο, σε όλο τον κόσμο, οι περιπτώσεις ανέρχονται στις 250.000 – 300 στην Ελλάδα. Από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα η τάση είναι αυξητική, τουλάχιστον 1%. Μιας και η τάση είναι αυξητική, υπάρχει το ενδεχόμενο να γίνει 2% ή 5%; Δεν το ξέρουμε, θα δούμε. Φέτος, 2022, θα έχουμε 275.000 και το 2023, 303.000. Κατά προσέγγιση, λίγο πάνω λίγο κάτω, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Το 20% δεν επιβιώνει. Το υπόλοιπο, επιβιώνει από πέντε χρόνια μέχρι και περισσότερα, κάποια ζουν πολύ περισσότερο με προβλήματα υγείας, νοσηρότητας λόγω της ίασης, της θεραπείας. Ο αριθμός δεν είναι μεγάλος. Εάν όμως είσαι γονιός και το παιδί σου διαγνωστεί με κάποια μορφή καρκίνου (είναι πολλές, οι πιο συχνές, σε ποσοστό 5ο%, είναι η λευχαιμία και όγκοι στον εγκέφαλο), τότε η σπανιότητα είναι κάτι που θα σε αφήσει αδιάφορο. Θα αναρωτηθείς και θα ρωτήσεις τους ειδικούς: μα γιατί να συμβεί αυτό στο παιδί μου; Ποιες είναι οι αιτίες του παιδικού καρκίνου; Οι ειδικοί επιστήμονες θα σηκώσουν τους ώμους τους και θα πουν: δεν ξέρουμε τις αιτίες του παιδικού καρκίνου. Δεν ξέρουν. Τι άλλο δεν ξέρουν; Πολλά. Δεν είναι μόνο πολλά, είναι ότι γίνονται ολοένα και περισσότερα. Γιατί δεν ξέρουν; Δεν ξέρουν γιατί δεν ξέρουν. Γιατί δεν ξέρουν ότι δεν ξέρουν; Θα το μάθουν; Μήπως αποφεύγουν να διατυπώσουν τα ερωτήματα που πρέπει να διατυπωθούν; Γιατί το κάνουν αυτό; Μήπως ξέρουν και κάνουν πως δεν ξέρουν; Μήπως ψεύδονται, μήπως υποκρίνονται; Μήπως θα τα μάθουν στο μέλλον, μιας και η πρόοδος της επιστήμης δεν σταματά ποτέ; Μήπως δεν θα τα μάθουν ποτέ γιατί η μέθοδός τους είναι παντελώς λανθασμένη; Μήπως η υγεία και η ασθένεια δεν είναι (μόνο) ζήτημα επιστήμης αλλά καθορίζεται από κάτι άλλο; Από τι; Πολλά τα ερωτήματα, φίλες και φίλοι, πολλά.
ΘΑ παραμείνουμε στις ΗΠΑ και στη Β. Ευρώπη, θα παραμείνουμε στα παιδιά και στους εφήβους και θα δούμε τι γίνεται με τη νέα μάστιγα, τη νόσο Crohn. Δεν θα εξατάσουμε τον καρκίνο, τα χρόνια, τα μεταβολικά και τα αυτοάνοσα νοσήματα. Πριν το κάνω όμως, θα ήθελα να ρωτήσω, αν μου επιτρέπεται να κάνω αυτές τις διατυπώσεις και να θέσω αυτά τα ερωτήματα, αφού δεν είμαι γιατρός. Μεγάλωσα τα παιδιά μου εργαζόμενος ως οικοδόμος, καλουπατζής, σακάτεψα τη μέση μου με τη σκληρή δουλειά, παρόλο που εργαζόμουνα έξι μήνες το χρόνο. Ασφαλώς και μου επιτρέπεται. Όταν με ρωτάνε κάτι, απαντώ, εάν ξέρω. Εάν δεν ξέρω, απαντώ ότι δεν ξέρω. Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα να πω ότι δεν ξέρω. Δεν ντρέπομαι. Όταν εγώ ρωτάω, περιμένω να μου απαντήσουν. Εάν δεν ξέρουν, να παραδεχτούν ότι δεν ξέρουν. Δεν θα τους μέμψω για την άγνοιά τους. Εάν είναι επιστήμονες όμως, γιατροί ας πούμε ή βιολόγοι, θα πρέπει να αναρωτηθούν γιατί δεν ξέρουν.
ΡΩΤΑΩ λοιπόν: γιατί ο παιδικός καρκίνος εμφανίζεται στις ΗΠΑ και στην Β. Ευρώπη; Γιατί έχει αυξητική τάση; Πρέπει να είσαι γιατρός για να κάνεις αυτές τις ερωτήσεις; Όχι, βέβαια, κατά κανένα τρόπο! Τι γίνεται στο DNA των κυττάρων αυτών των παιδιών και παίρνει ανάποδες, και τα παίζει; Δεν ξέρουμε; Ας δούμε πολύ σύντομα τι συμβαίνει με την Crohn, το χρόνιο φλεγμονώδες αυτοάνοσο νόσημα που προσβάλλει οποιοδήποτε μέρος του πεπτικού συστήματος, από το στόμα μέχρι τον πρωκτικό δακτύλιο. Εντοπίστηκε πρώτη φορά στη Μ. Βρετανία το 1913 αλλά οι πρώτες πολλές περιπτώσεις εμφανίστηκαν στις ΗΠΑ το 1932. Από τότε εμφανίζει σταθερή αυξητική τάση αλλά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια η αυξητική τάση όχι μόνο επιταχύνθηκε αλλά το νόσημα εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο μεταξύ παιδιών και εφήβων – το 60% των περιπτώσεων είναι κάτω των 35 ετών. Να σημειώσουμε ότι με την νόσο αυτή προσβάλλονται κυρίως οι (νεαροί) λευκοί. Το 1801 είχαμε στην Βρετανία το πρώτο περιστατικό καρκίνου του πνεύμονα, μερικές δεκαετίες αργότερα ξεπέρασαν κάποιες εκατοντάδες και σήμερα είναι ο πρώτος σε θανάτους από καρκίνο. Διαρκής αύξηση εδώ και δύο αιώνες. Σε όλο αυτό το διάστημα εμφανίστηκαν δεκάδες νέες μορφές καρκίνου, που όλες παρουσίασαν επίσης αυξητική τάση. Την ίδια αυξητική τάση, πολύ έντονη μάλιστα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες παρουσιάζουν τα χρόνια, μεταβολικά και αυτοάνοσα νοσήματα. Τα τελευταία έχουν ξεπεράσει τα 80 και κάθε τόσο προστίθενται στον μακρύ κατάλογο νέα. Τι συμβαίνει; Ξέρουμε; Ναι, ξέρουμε! Και πολύ καλά μάλιστα!
ΤΟ σώμα μας τα έχει παίξει! Και η κατάσταση χειροτερεύει χρόνο με τον χρόνο. Σε ποιο σημείο θα φτάσουμε; Μπορούμε να περιγράψουμε πώς το σώμα μας τα έχει παίξει; Ναι, μπορούμε, το γνωρίζουμε.
ΜΠΟΡΕΙ η ιατρική επιστήμη να κάνει κάτι γι΄ αυτό, να βοηθήσει το σώμα να πάψει να τα παίζει; Ή μήπως απλά, μαζί με αυτή και εμείς, θα παρακολουθούμε την αποδιοργάνωση του σώματος; Ή μήπως απλά θα αντιμετωπίζουμε τα συμπτώματα και δεν κάνουμε τίποτα άλλο από μια οπή περιωπής;
ΝΑ τι συμβαίνει. Φθίνει διαρκώς, εδώ και αιώνες, πρώτα στη Μ. Βρετανία, στη Β. Ευρώπη, στις ΗΠΑ και μετά και σε άλλες καπιταλιστικές ή “αναπτυσσόμενες” κοινωνίες, η δυνατότητα του σώματός μας, των οργανικών συστημάτων, των ιστών, των κυττάρων μας να επισκευάζουν τις βλάβες που φυσιολογικά εμφανίζονται. Πού οφείλεται αυτή η ανικανότητα, η αδυναμία; Έχει διαταραχθεί η ομοιόσταση, η βιοχημική κυτταρική ισορροπία. Γιατί; Γιατί τα κύτταρα κάνουν πολύ περισσότερη δουλειά από ό,τι έπρεπε να κάνουν. Δεν χαλαρώνουν ποτέ, είναι μια ζωή στη πρίζα και στο τρέξιμο. Ποια είναι η περισσότερη δουλειά που του δίνουμε να κάνει, σε βαθμό που να επηρεάζεται αρνητικά η δομή και η βιοχημική λειτουργία των κυττάρων, των ιστών και των οργανικών συστημάτων; Τι προσπαθούν καθημερινά να πολεμήσουν, να αντιμετωπίσουν τα κύτταρα, οι ιστοί και τα οργανικά συστήματα του σώματός μας (αναπνευστικό, ανοσοποιητικό, κυκλοφορικό, πεπτικό, ορμονικό, νευρικό, μυοσκελετικό); Και τι παθαίνουν όταν τα κύτταρά μας τα παίζουν; Αλλοιώνονται, με αποτέλεσμα το ανοσοποιητικό σύστημα να τα διαβάζει ως ξένα σώματα, ως αυτοαντισώματα, και να τα αντιμετωπίζει ως εχθρούς ενώ δεν είναι, είναι απλά κουρασμένα και εξαντλημένα, δεν μπορούν να ξεκουραστούν. Κι έτσι εμφανίζονται τα αυτοάνοσα και τα μεταβολικά νοσήματα, τα οποία είναι χρόνια και μερικά θανατηφόρα (το σύνδρομο του κινητικού νευρώνα – δεν έχει ο πάσχων, η πάσχουσα πάνω από ένα χρόνο ζωή, και δεν είναι το μόνο).
ΤΟ ερώτημα που αναπόφευκτα θα διατυπώσουμε είναι: γιατί κουράζονται, εξαντλούνται από την πολλή δουλειά τα κύτταρά μας και τα παίζουν – και οι ιστοί, τα οργανικά συστήματα, το σώμα μας ως ολότητα; Πριν απαντήσουμε, ας λάβουμε υπ΄ όψει μας την παρακάτω διαπίστωση.
ΤΟ σώμα μας (τα κύτταρα, οι ιστοί, τα οργανικά συστήματα) διαμορφώθηκαν κατά τη διάρκεια πολλών εκατομμυρίων ετών μέσα στη φύση, αναπνέοντας καθαρό αέρα, πίνοντας καθαρό νερό,περπατώντας μερικά χιλιόμετρα κάθε μέρα, τρώγοντας καθαρές τροφές, εργαζόμενο (αν μπορούμε να τη πούμε αυτή τη δραστηριότητα εργασία), παίζοντας, τραγουδώντας, χορεύοντας, συνεργαζόμενοι, εκτονώνοντας την επιθετικότητα με κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους. Μέσα στη φύση, μπορούσε να προσαρμοστεί σε ποικίλα περιβάλλοντα. Μέσα στα ιγκλού οι Εσκιμώοι κοιμόντουσαν γυμνοί, με μείον 40 έξω και μηδέν βαθμούς μέσα! Έστρωναν δέρματα πάνω σε κρεβάτια από πάγο και σκεπάζονταν με δέρματα – γυμνοί!
ΜΕΣΑ στη φύση το σώμα μας μπορεί να προσαρμοστεί στα πιο αντίξοα περιβάλλοντα – και προσαρμόστηκε. Αλλά δεν μπορεί προσαρμοστεί στη τεχνητή φύση. Μπορεί να περπατήσει πάνω σε άσφαλτο και τσιμέντο, μπορεί να αναπνεύσει τα καυσαέρια των αυτοκινήτων της πόλης, μπορεί να πιει νερό με πολλές τοξικές ουσίες, μπορεί να κάνει καθιστική ζωή καθημερινά ώρες πολλές, μπορεί να τρώει τροφές με χημικές ουσίες και τοξίνες, μπορεί να μην παίζει, να μην γελάει, να μην χορεύει, να μην τραγουδά, να ζει μόνος ή μόνη, ναι, μπορεί να τα κάνει όλα αυτά. Μόνο που τα κύτταρα, οι ιστοί και τα οργανικά συστήματα δεν τα αναγνωρίζουν όλα αυτά, είναι ξένα, εχθρικά, απαράδεκτα. Και προσπαθεί να τα αντιμετωπίσει, καταβάλλοντας υπερανθρώπινες, με συγχωρείτε, υπερκυτταρικές προσπάθειες. Τι θα πάθει το παχύ έντερο, τα κύτταρά του, όταν καλείται να επεξεργαστεί τα φάρμακα και τα αντιβιοτικά που καταναλώνουμε κάθε μέρα; Δεν τα γνωρίζει και πρέπει να τα αντιμετωπίσει. Χτες μόλις διάβασα ότι η βασική αιτία του καρκίνου του παχέος εντέρου είναι τα πολλά φάρμακα που καταναλώνουμε για να αντιμετωπίσουμε διάφορα νοσήματα. Τα φάρμακα που παίρνουμε για να γίνουμε καλά προκαλούν καρκίνο!
ΘΑ θυμάστε, κάποιοι και κάποιες θα θυμούνται, ότι μόλις ενέσκηψε ο κορονοϊός και η πανδημία είχα γράψει ότι το πόσο θα διαρκέσει και το ποιος θα είναι ο αριθμός των νεκρών θα εξαρτηθεί από την κατάσταση του σώματός μας και ειδικότερα του ανοσοποιητικού μας συστήματος. Είχα σημειώσει ότι δεν είναι και πολύ ικανοποιητική, ενώ η ιστορία των επιδημιών μας λέει ότι από αυτή την κατάσταση κρίνεται η εξέλιξή της. Στον μεσαίωνα οι λοιμοί ενέσκηπταν σε περιόδου λιμού, πείνας. Η πείνα αποδυναμώνει το σώμα και το ανοσοποιητικό σύστημα· σήμερα αποδυναμώνονται από τη αδυναμία της ανθρώπινης φύσης να προσαρμοστεί στη τεχνητή φύση, στις πόλεις.
ΚΑΙ τι κάνουμε με αυτή την ανικανότητα του σώματος να αντιμετωπίζει τις βλάβες; Πατάμε γκάζι – θα μας σώσει η τεχνική και η επιστήμη. Θα συνδυάσουμε σώμα και μηχανή, θα ζήσουμε σε εικονική και επαυξημένη πραγματικότητα, θα εξοβελίσουμε ασθένειες και πόνο, θα θεραπεύσουμε τη νόσο των γηρατειών, θα γίνουμε αθάνατοι, θα πετάξουμε στα σκουπίδια το σώμα μας και θα μεταφέρουμε τη συνείδησή μας στους υπολογιστές – για να γίνουμε ψηφιακά αθάνατοι. Ενώ ξέρουμε ότι η λύση είναι
γαμήσι, χασίσι, επιστροφή στη φύση!
ΤΟ έστρωσε! Η φασολάδα βράζει στη ξυλόσομπα, περπάτημα στο χιόνι μόλις ξημερώσει.
Σχολιάστε ελεύθερα!