φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΔΥΟ χρόνια κλείνει η επιδημία covid-19, βρισκόμαστε στην έκτη παραλλαγή του κορονοϊού, και αντικρίζουμε το φάσμα της αποτυχίας και του αδιεξόδου. Πώς φτάσαμε εδώ; Τι θα κάνουμε με την επόμενη μετάλλαξη του ιού, που θα είναι ακόμα πιο μολυσματική από την omicron, τι θα κάνουμε με κάποιον άλλο ιό που αναπόφευκτα θα ενσκήψει στο προσεχές μέλλον; Πώς σκεφτήκαμε; Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε διαφορετικά;
ΠΡΙΝ απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, ας στρέψουμε το βλέμμα μας κάπου αλλού κι ας κάνουμε ένα νοητικό πείραμα, μια σύγκριση. Εδώ και πενήντα χρόνια, εμφανίζονται διαρκώς νέες παθήσεις του πεπτικού συστήματος (στομάχου, λεπτού και παχέος εντέρου, κόλου, ορθού και πρωκτού) και προστίθενται στις ήδη υπάρχουσες. Γίνεται χαμός. Ο καρκίνος του παχέος εντέρου θερίζει – ο τρίτος σε θανάτους μεταξύ όλων των μορφών καρκίνου. Θάνατοι, νοσηλείες, εξετάσεις, κολονοσκοπήσεις, φάρμακα, εγχειρήσεις, ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις – και η κατάσταση επιδεινώνεται κάθε χρόνο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δεν μας απασχολεί;