φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΔΕ μπορεί, και σεις θα έχετε αναρωτηθεί: πόσα εμβόλια θα κάνουμε; Θα κάνουμε το τρίτο και τέλος; Αυτό μας λένε – θα κάνουμε το τρίτο και τέλος. Θα σωθούμε, κι εμείς και όλη η ανθρωπότητα. Η περιπέτειά μας θα τελειώσει και όλα θα είναι όπως πριν την πανδημία. Εάν όμως εξετάσουμε τι είναι το εμβόλιο και ποια είναι η λειτουργία του, δε μπορεί να μην αναρωτηθούμε μήπως η διαβεβαίωση, ”τρία εμβόλια θα κάνουμε και θα σωθούμε”, είναι καθαρός εφησυχασμός. Με τον εκφοβισμό προσπαθούν να αποφύγουν κατάσταση γενικευμένου πανικού, άρα και το ενδεχόμενο εμφάνισης και επέκτασης κοινωνικού χάους· το ίδιο κάνουν και με τον εφησυχασμό. Διότι, φίλες και φίλοι, ο εφιάλτης τους είναι το κοινωνικό χάος. Και ο δικός μας, ας μην το ξεχνάμε. Το κοινωνικό χάος είναι μια φρίκη – για μας είναι κυρίως φρίκη. Οι υποτελείς υποφέρουν κατά τη διάρκεια του κοινωνικού χάους. Γι αυτό τρέχουμε να εμβολιαστούμε. Γνωρίζουν, και εμείς γνωρίζουμε, ότι οι πανδημίες προκαλούν κοινωνικό χάος, εάν δεν αντιμετωπιστούν. Μπορούμε όμως να αντιμετωπίσουμε τις πανδημίες αποτελεσματικά; Είναι ένα ερώτημα. Η Επιστήμη και η Τεχνική λένε ότι μπορούμε. Τα έχουμε καταφέρει δύο χρόνια τώρα; Πώς το βλέπετε το μέλλον;
ΕΙΝΑΙ βέβαιο ότι θα κάνουμε και τέταρτο και πέμπτο εμβόλιο – και έκτο και έβδομο και ούτω καθ’ εξής. Ότι θα περάσουμε τη ζωή μας κάνοντας εμβόλιο κάθε τρεις με τέσσερις μήνες. Ποιες θα είναι οι συνέπειες; Με αυτό το ζήτημα θα καταπιαστούμε σήμερα.
ΟΤΑΝ νοσούμε, στον κορονοϊό αναφέρομαι, το σώμα μας, το ανοσοποιητικό σύστημα αντιμετωπίζει τον ιό αποτελεσματικά, εάν μπορεί να το κάνει – και το κάνει. Η πλειονότητα των ανθρώπων που νόσησαν τα κατάφερε μια χαρά. Το παραβλέπουμε αυτό – δεν θα έπρεπε. Ο οργανισμός όχι μόνο αντιμετωπίζει επιτυχώς τον ιό αλλά και παράγει αντισώματα για μελλοντική χρήση. Αυτό λέγεται πρόνοια – όχι πρόληψη. Το σώμα είναι πανέτοιμο για την περίπτωση μιας δεύτερης μόλυνσης. Μιας όμως και δεν συμβαίνει, συνήθως, τα αντισώματα δεν έχουν λόγο ύπαρξης και χάνονται – ο οργανισμός δεν τα παράγει για να ζουν αιωνίως. Όταν όμως έχουμε κάποια επιφύλαξη και ανησυχία ότι, ο οργανισμός μας δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τον ιό, τον βοηθάμε: κάνουμε εμβόλιο. Μπορεί το σώμα μας να είναι ο καλύτερος γιατρός, μερικές φορές όμως χρειάζεται βοήθεια, δεν τα καταφέρνει πάντα μόνος του. Αυτό κάνει ο άνθρωπος εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Και η βοήθεια αυτή είναι η περίθαλψη, από την οποία προήλθε η ιατρική, και τα μέσα της βοήθειας είναι τα φάρμακα.
ΜΕ το εμβόλιο βοηθάμε τον οργανισμό να αντιμετωπίσει τον ιό, παράσχουμε στο σώμα μας τα αντισώματα που φοβόμαστε ότι δεν θα μπορέσει να παραγάγει ο οργανισμός μας. Είναι φάρμακο, βοηθάμε το σώμα μας και πολύ καλά κάνουμε. Μετά από λίγες βδομάδες τα αντισώματα που πήραμε με το εμβόλιο εξασθενούν, τελείως φυσιολογικά, μειώνονται και χάνονται – μέσα σε τέσσερις μήνες το πολύ ένα 5-10% να υπάρχει ακόμα, το πολύ. Εν μέσω απεριόριστης πλανητικής κινητικότητας, η οποία δεν μπορεί να καταργηθεί (αυτό θα σήμαινε άμεση κατάρρευση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού), ο ιός θα υπάρχει για πολλά χρόνια ακόμα, άρα και η πλανητικών διαστάσεων πανδημία. Για πόσα; Για πολλές δεκαετίες! Μερικοί λένε ότι ο ιός θα υποβιβαστεί και θα γίνει ακίνδυνος, με ένα εμβόλιο θα ξεμπερδεύουμε για όλη μας τη ζωή. Στα εμβόλια που κάνουμε στα παιδιά θα προστεθεί άλλο ένα. Μετά από πόσα χρόνια θα ολοκληρωθεί αυτή η υποβάθμιση; Μετά από πόσα χρόνια τα λοιμώδη νοσήματα του παρελθόντος έγιναν λοιμώδεις παιδικές ασθένειες – ο κοκίτης, λόγου χάριν ή η παρωτίτιδα (μαγουλάδες); Αιώνες!
ΤΙ θα κάνουμε στον οργανισμό μας, εάν κάθε τέσσερις μήνες, τρεις φορές το χρόνο, για δέκα χρόνια εμβολιαζόμαστε; Αποδυναμώνουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Εάν ένας νέος αρχίζει να εμβολιάζεται στα είκοσί του, στα τριάντα του το ανοσοποιητικό σύστημά του, αυτός ο πολύτιμος βοηθός του, θα γίνει κουρέλια. Το οποίο είναι ήδη αποδυναμωμένο (γι αυτό και καταφεύγουμε στα εμβόλια και στα αντιβιοτικά και σε άλλα πολλά φάρμακα), αφού ζούμε σε αποστειρωμένα περιβάλλοντα – της οικίας, των γραφείων, των δομημένων συλλογικών κλειστών χώρων, της πόλης. Λένε ότι πολύ σύντομα τα εμβόλια θα αντικατασταθούν από άλλο φάρμακο, πιο δραστικό – κάποιο χάπι. Το πρόβλημα θα επιδεινωθεί – όσο πιο δραστικά και αποτελεσματικά φάρμακα χρησιμοποιούμε, τόσο πιο μεγάλη η καταστροφή του ανοσοποιητικού συστήματος.
ΠΡΟΣ ποια κατάσταση μελλοντική οδεύουμε; Μελλοντική; Το μέλλον είναι ήδη το παρόν. Δεν θα θεωρούμαστε δυνάμει ασθενείς – θα είμαστε σε όλη μας τη ζωή ασθενείς και θα ζούμε συνεχώς με φάρμακα και με εμβόλια. Αυτό δεν ζούμε τώρα; Τι είναι η προληπτική ιατρική, που ενέσκηψε τη δεκαετία του 1970 και 1980, την εποχή της κρίσης του κράτους πρόνοιας και της επιχείρησης συρρίκνωσής του; Τι μας λέει; Μας λέει ότι είναι βέβαιο ότι θα αρρωστήσεις, μας θεωρεί δυνάμει ασθενείς. Μην καπνίζεις, μην τρως λιπαρά, να αθλείσαι και άλλα πολλά. Πολύ καλά όλα αυτά. Τώρα με τον κορονοϊό; Τι πρέπει να κάνουμε για να μην αρρωστήσουμε; Ένας τρόπος είναι να μην ζήσουμε, να μην έχουμε καμιά απολύτως σχέση με τους άλλους, να κλειστούμε όλοι και όλες στα σπίτια μας. Αυτό όμως δεν γίνεται – διότι θέλουμε να ζήσουμε! Και ζω σημαίνει έχω σχέσεις, πολλές και πολλών ειδών. Άρα, η κινητικότητα του ιού θα είναι ανάλογη του αριθμού των σχέσεων και της παγκόσμιας κινητικότητας. Εάν οι σχέσεις και η κινητικότητα περιοριστεί, ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει. Το γνωρίζουν πολύ καλά.
Ο άλλος τρόπος είναι τα εμβόλια, τρεις φορές το χρόνο για τις προσεχείς δεκαετίες. Το αποτέλεσμα θα είναι ολέθριο. Ο προσωρινό γίνεται μόνιμο. Η περίθαλψη και το φάρμακο από προσωρινή, αναγκαία, περιστασιακή βοήθεια του σώματος γίνεται υποκατάστατο της δυνατότητας του σώματος να αντιμετωπίζει ιούς και ασθένειες. Θα είμαστε εξαρτημένοι από τις φαρμακευτικές βιομηχανίες, Θα είμαστε αιχμάλωτοι – αυτή τη μορφή παίρνει πια η κοινωνική αιχμαώσία. Δεν θα είμαστε, είμαστε ήδη! Δεν θα μπορούμε να ζούμε, δεν μπορούμε να ζούμε ήδη χωρίς τα φάρμακα και τα εμβόλια που (θα) παρασκευάζουν. Εάν κάποτε οι ισχυροί του κόσμου ήταν εξαρτημένοι από εμάς, από την εργασία μας, κάτι που το έφεραν βαρέως, τώρα εμείς θα είμαστε εξαρτημένοι από αυτούς. Εάν συμβεί κάτι (η έκπληξη είναι κάτι που δεν εξαλείφεται, δεν εξοβελίζεται) και η παροχή των εμβολίων διακοπεί για ένα μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε θα επιστρέψει ο θάνατος ως συλλογική εμπειρία. Αυτό ζούμε τώρα – την επιστροφή του θανάτου ως συλλογικής εμπειρίας.
ΔΕΝ επιστρέφει μόνο ο θάνατος αλλά και η ασθένεια και το γήρας και ο πόνος. Τα είχαμε διώξει, απωθήσει, καταχωνιάσει, τα είχαμε κρύψει κάτω από το χαλί. Πώς; Η ιδεολογία της προόδου, της διαρκούς βελτίωσης. Όποιο πρόβλημα και να έχουμε, όποιο πρόβλημα και να προκύψει, η Τεχνική και η Επιστήμη θα το αντιμετωπίσει. Θα αντιμετωπίζουμε επιτυχώς όλες τις ασθένειες, θα τις εξαλείψουμε όλες, θα ζούμε πιο πολλά χρόνια και, δεν αποκλείεται, δεν θα γερνάμε και θα γίνουμε και αθάνατοι. Είναι δυνατόν όμως να υπάρχει διαρκής βελτίωση; Είναι αδύνατον – κάποια στιγμή η βελτίωση θα αγγίξει κάποια ανυπέρβλητα όρια. Υπάρχει το ενδεχόμενο να υπάρξει παταγώδης αποτυχία; Υπάρχει το ενδεχόμενο να υπάρξει οπισθοδρόμηση;
ΟΧΙ, τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπάρχει διότι η εποχή που αρχίζει με την πανδημία του κορονοϊού είναι η εποχή της έναρξης της παταγώδους αποτυχίας και την οπισθοδρόμησης. Δεν βλέπουμε τι γίνεται πίσω από τη βιτρίνα της διαρκούς βελτίωσης: εμφανίζονται με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα τις τελευταίες δεκαετίες αυτοάνοσα, τα αίτια των οποίων δεν γνωρίζουμε, και είναι ανίατα – η επιστήμη σηκώνει τα χέρια, όπως τα σηκώνει με τις ήδη υπάρχουσες θανατηφόρες πολιτισμικές επιδημίες – ο καρκίνος, για παράδειγμα. Όλο και πιο κοντά φτάνουμε στην θεραπεία του, όλο και πιο πολλά τα θύματα. Ο αριθμός των χρόνιων παθήσεων αυξάνει διαρκώς όπως κι αυτός των ασθενών. Και σε αυτή την περίπτωση η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια – δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Παρηγοριά στον άρρωστο μόνο. Και καθώς έρχεται στο προσκήνιο με αύξουσα ταχύτητα και ένταση η αποτυχία και η οπισθοδρόμηση, ως οδό διαφυγής η Τεχνική και η Επιστήμη πατάνε γκάζι και προτείνουν τη βελτίωση, την αναβάθμιση του ανθρώπινου οργανισμού, το κυβόργιο (cyborg), ένα συνδυασμό βιολογίας και Τεχνοεπιστήμης, την επαυξημένη πραγματικότητα. Εάν το πρόσφορο έδαφος για να ζήσει και πολλαπλασιαστεί ο κορονοϊός είναι οι πνεύμονες, ένα από τα πιο ζωτικά όργανα του ανθρώπινου σώματος, η λύση θα ήταν οι μηχανικοί πνεύμονες. Το μηχανικό συκώτι, η μηχανική καρδιά!
Αύριο Πέμπτη θα πάω να κάνω τη πρώτη δόση. Δεν θα το έκανα, εάν δεν μας αφαιρούσαν 100 ευρά το μήνα – από τα 450 του Κοινωνικού Επιδόματος Αλληλεγγύης, με αυτά ζούμε, θα πέσουμε στα 350. Μεταξύ εμβολίου και εξαθλίωσης της οικογένειας θα προτιμήσω το εμβόλιο. Σε δέκα είκοσι χρόνια εγώ θα φύγω – τι θα κάνουν τα παιδιά μας, οι νέοι και οι νέες;
Ζυμώνω (τέσσερα καρβέλια) και μόλις ξημερώσει ανεβαίνω στο βουνό να φέρω ξύλα, ξερά κλαριά.
Σχολιάστε ελεύθερα!