φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΟΤΑΝ τα παιδιά μου ήταν βρέφη και νήπια, κοιμόντουσαν συνήθως, σχεδόν πάντα, στην αγκαλιά μου. Μετά τα πήγαινα στο κρεβάτι, σιγά και αργά, να μην ξυπνήσουν. Στην αρχή αντιμετώπισα μια δυσκολία, με τον Παύλο. Μόλις τον άφηνα στο κρεβάτι, ξυπνούσε – πάντα. Ξανά αγκαλιά. Γιατί ξυπνούσε; Αναρωτήθηκα. Ήθελε να κοιμάται στην αγκαλιά μου. Πώς το καταλάβαινε όμως ότι δεν ήμουν κοντά του; Δύο τρόποι θα υπήρχαν. Είτε η αφή ενημέρωνε τον εγκέφαλο και ο εγκέφαλος ανησυχούσε είτε η όσφρηση. Σκαρφίστηκα λοιπόν το εξής κόλπο για να ξεγελάσω τον εγκέφαλό του – φοιτητής πρωτοετής φέτος στο Φυσικό του ΑΠΘ. (Περίμενε πώς και πώς να φύγει, μακριά από το χωριό, την οικογένεια και τον πατέρα!). Έβαλα μια φορεμένη δυο τρεις μέρες μπλούζα μου για μαξιλάρι – κι αυτό ήταν! Κοιμόταν σαν πουλάκι. Ο εγκέφαλος του νόμιζε ότι ήμουν εκεί. Ας είναι καλά η όσφρηση. Με το δεύτερο παιδί, ήμουν έτοιμος.