γυναικοκτονίες (2): η λατρεία του τέλειου, η οδύνη της τελειότητας και οι ωδίνες της απόρριψης

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΙΜΑΙ τέλειος άνδρας. Είμαι τέλεια γυναίκα.

ΤΟΥΣ αγαπάτε τους ανθρώπους; Σας παρακαλώ, απαντήστε σε αυτό το ερώτημα! Εγώ τους αγαπάω. Θα αντλήσω από τα βάθη της ψυχής μου, από κάθε κύτταρο του κορμιού μου, την αγάπη μου αυτή και με αυτήν οδηγό και σύμβουλο θα γράψω για κάτι που μας βασανίζει, που μας ταλαιπωρεί, που μας τυραννά, που δεν μας αφήνει να ζήσουμε: θα γράψω για την λατρεία του τέλειου, για την οδύνη που μας προκαλεί η τελειότητα και τη σχέση της τελειότητας με την απόρριψη –  με την απόρριψη που τόσο οδυνηρά βίωσε, βιώνει, και επαναλαμβάνει να βιώνει ο τέλειος, σε τέτοιο βαθμό ώστε να την απωθεί και να μην τη θέλει. Αλλά η οδυνηρή αποδοχή της απόρριψης είναι η ομορφιά της ζωής, η προϋπόθεση της πλούσιας και πολύπλευρης προσωπικότητας, της δημιουργίας και της αγάπης.

Ο τέλειος δεν έχει ψεγάδια, κουσούρια, ελαττώματα, μειονεκτήματα. Είναι Θεός. Της τέλειας  δεν της λείπει τίποτα, είναι Θεά. Ως τέλειος δεν εξαρτάται από κανέναν, από καμιά.  Η τέλεια δεν έχει ανάγκη κανέναν, είναι ανεξάρτητη, είναι ελεύθερη. Τα συναισθήματά του/της δεν έχουν ένταση, δεν έχει συναισθήματα, τίποτα δεν τον συγκινεί –  είναι μπλαζέ. Υπό το βάρος πολλών αρνητικών συναισθημάτων, δεν θέλει, δεν έχει συναισθήματα –  τα οποία βέβαια είναι αποτέλεσμα των σχέσεων που συνάπτουμε με τους άλλους, τις άλλες.

ΘΑ σχολιάσω σήμερα το ζήτημα της τυραννίας και της φρίκης της τελειότητας σχετίζοντάς το με το ζήτημα των γυναικτονιών. Πενήντα (50) γυναικοκτονίες γίνονται κάθε βδομάδα, εφτά (7) κάθε μέρα στην Ευρώπη –  της Ρωσίας συμπεριλαμβανομένης. Φόνοι γυναικών με μαχαίρωμα (το σύνηθες –  διείσδυση!), πυροβολισμό, στραγγάλισμα και ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου. Είναι μια πολύ θλιβερή κατάσταση, ένα  κοινωνικό πια πρόβλημα που θα οξύνεται και κανείς δεν ξέρει και δεν μπορεί πως να το αντιμετωπίσει άμεσα. Πιθανόν να αναρωτηθείτε ποια σχέση μπορεί να υπάρχει μεταξύ αυτών των δύο ζητημάτων, των γυναικτονιών και της τελειότητας, όσα όμως θα διαβάσετε ίσως να σας πείσουν ότι έχουν και μάλιστα μεγάλη. Θα εστιάσω την προσοχή μου στο ζήτημα της διαχείρισης της απόρριψης από τον τέλειο άνδρα, την τέλεια γυναίκα.

Η τελειότητα, το μπλαζέ  είναι η κατάρα της εποχής μας. Ο πολιτισμός μας είναι πολιτισμός της λατρείας της τελειότητας. Πολιτισμικά έχει σχέση με τη λατρεία της αθανασίας, της αιώνιας νεότητας, της αποφυγής του πόνου,  σωματικού και ψυχικού, της γήρανσης, της φθοράς, της ασθένειας –  η παιδοποίηση της γυναίκας, οι επεμβάσεις στο σώμα μας (πλαστική χειρουργική), ώστε να διατηρηθεί νέο και ακμαίο, είναι εκδηλώσεις  της λατρείας της τελειότητας. Σήμερα όμως θα ήθελα να εστιάσουμε την προσοχή μας στην ψυχική, ατομική, προσωπική διάσταση της τελειότητας και της σχέσης της με την απόρριψη.

ΕΚΕΙΝΟ που βασανίζει και τυραννά τον τέλειο άνδρα, ας περιοριστούμε σε αυτόν, μιας και αυτό μας απασχολεί έντονα, είναι η απόρριψη. Είμαι τέλειος, πώς με απορρίπτεις, πώς γίνεται να μη με θέλεις, εμένα τον τέλειο; Η λατρεία της τελειότητας έχει αποικίσει και δηλητηριάσει και την ανατροφή των αγοριών –  ο γιος μου, το λέει και το επαναλαμβάνει και η μητέρα και ο πατέρας, είναι τέλειος, πρώτος, αξεπέραστος σε όλα και πρέπει να μεγαλώσει με αυτόν τον τρόπο και, κατά συνέπεια,  ως ενήλικας να είναι τέλειος. Η λατρεία του πρωταθλητισμού, της νίκης και της διάκρισης είναι κάποιες από τις πολλές εκφράσεις της λατρείας  της τελειότητας.

Ο τέλειος δεν μπορεί να συνάψει σχέσεις –  δεν τις χρειάζεται. Εάν το κάνει, θα πρέπει να είναι ο Κύριος και ο άλλος Υποτελής. Θα πρέπει να βρει ένα θύμα. Να το χρησιμοποιήσει, να το ρουφήξει τη ζωή και να το πετάξει. Πέφτει όμως σε μια θανάσιμη παγίδα: δημιουργούνται συναισθήματα και, εάν απορριφθεί, αυτό δεν το αντέχει. Ο τέλειος έχει γίνει ατέλειος, ατελής, με συναισθήματα και με συγκινήσεις, με εξάρτηση. Σε ακραίες μορφές, αυτή που με απορρίπτει πρέπει να καταστραφεί, να εξοντωθεί.

Η βίωση και η διαχείριση της απόρριψης από τον άλλον, από τους άλλους, είναι ο πυρήνας της λατρείας της τελειότητας. Ο τέλειος έχει απορριφθεί και η τελειότητα είναι η αντιστάθμιση, η διαχείριση της απόρριψης. Δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο. Η απόρριψη προκαλεί την ανάγκη της τελειότητας και η τελειότητα δεν μπορεί να αποδεχτεί την απόρριψη. Το δράμα του τέλειου άνδρα: και θέλει να συνάψει σχέση, να συγκινηθεί,να νιώσει, να αγαπήσει και δεν θέλει. Δεν θέλει ενώ θέλει. Η άρνησή του είναι η άμυνά του. Η άμυνά του είναι το δράμα του, ο πόνος του, το ανείπωτο βάσανό του. Πρόκειται περί παρανοϊκού σχεδίου: σε αυτό δεν υπάρχει απρόσμενη χαρά –  υπάρχει μόνο βέβαιη και ανυπόφορη μοναξιά, κατάθλιψη, βαρεμάρα, πλήξη, ανία.

ΤΟΝ βλέπετε, τον διακρίνετε τον τέλειο άνδρα; Βλέπετε το σώμα του, τη στάση του κορμιού του, το βλέμμα του, τις κινήσεις του; Πώς σας φαίνεται; Δεν βρίσκεται στη κορυφή της επιτυχίας, της αδιαφορίας, της νίκης; Κι όμως! Όπως όλοι και όλες, δεν μπορούμε ποτέ να δούμε τον εαυτό μας, ούτε καν στον καθρέφτη, μιας και το είδωλό μας εκεί είναι αντεστραμμένο! Το δεξί μας χέρι το βλέπουμε ως αριστερό! Μόνο οι άλλοι μπορούν να μας δουν, μόνο εμείς μπορούμε να δούμε τους άλλους. Και αυτή είναι η ομορφιά της ζωής και της φιλίας. Δεν μπορώ να δω την πλάτη μου, οι άλλοι θα μου πουν πώς είναι.

Ο τέλειος άνδρας είναι πλήρης σωματοποιημένος πόνος. Ο τέλειος υποφέρει –  το ξέρουμε και το ξέρει. Κι όταν συμβεί, και θα συμβεί, αυτή η άμυνα να σπάσει, ο τέλειος άνδρας πανικοβάλλεται, χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του, ο ψυχικός του πόνος είναι ανείπωτος, νιώθει να ξεσκίζεται η καρδιά του, νιώθει νεκρός, είναι ζωντανός νεκρός. Ο τέλειος άνδρας παίζει στο θέατο της καθημερινής κοινωνικής ζωής το ρόλο του ισχυρού –  είναι όμως αδύναμος. Όπως όλοι μας και όλες μας. Δεν παραδέχεται την αδυναμία του, τη βιώνει όμως οδυνηρά. Είναι σκληρός –  σαν γιαούρτι.

Ο τέλειος άνδρας είναι το πιο φοβισμένο πλάσμα. Βιώνει ένα διαρκή, μη αντιμετωπίσιμο φόβο. Ο φόβος του, οι φοβίες του τον παραλύουν. Φοβάται πως ανά πάσα στιγμή ενδέχεται να αποκαλυφθεί η αδυναμία του, η ανάγκη του να συσχετιστεί με τους άλλους. Και το αποφεύγει. Και όσο το αποφεύγει, όσο πιο τέλειος είναι, τόσο πιο πολύ φοβάται και υποφέρει.

ΤΟ ξήλωμα της λατρείας της τελειότητας και η διαχείριση της απόρριψης είναι δυο πλευρές ενός πολύ μεγάλου έργου που αναλαμβάνουμε να φέρουμε σε πέρας. Εμείς θα το κάνουμε, εμείς οι γυναίκες και οι άνδρες, ανεξαρτήτως ηλικίας και  σεξουαλικής προτίμησης, εμείς οι μητέρες και οι πατέρες, οι φίλοι και οι φίλες. Θα το κάνουμε ενισχύοντας και συνεχίζοντας τη ζωή, την φροντίδα των άλλων, την κατανόηση, την αγάπη, την φιλία, τις σχέσεις ζωής. Θέλουμε να χαρούμε τη ζωή και να τη ζήσουμε με τις απρόσμενες χαρές της, τις επιτυχίες της και τις αποτυχίες της, με τις ματαιώσεις της, με τα βάσανά της, με τους καημούς της. Δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε. Ας μη προσθέτουμε κι άλλο ψυχικό πόνο σε αυτόν που μας έχει κληροδοτήσει η κουλτούρα μας και ο πολιτισμός μας.

ΗΡΘΕ η ώρα αυτή η φρίκη να τελειώσει.