φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΚΟΥΤΕ; Τώρα, αυτή τη στιγμή που διαβάζετε, ακούτε τις χαρούμενες φωνές των ξυπόλυτων, λιπόσαρκων παιδιών,  με ένα βρακί μονάχα στον κώλο, τ’ ακούτε που φωνάζουν και γελάνε, που παίζουν μπάλα σε αλάνα κοντά ή μέσα στο χωριό –  στο Μάλι, στη Βραζιλία, στο Μεξικό, στην Αίγυπτο, στην Ταϊλάνδη; Βλέπετε; Τις βλέπετε εκείνες τις τρεις φίλες, νεαρές κοπέλες, φοιτήτριες θα είναι, να πίνουν τσιπουράκι και να καπνίζουν και να συζητάνε και να γελάνε; Τους αναστεναγμούς και τους όρκους και τις υποσχέσεις του ζευγαριού, με το ένα κεράκι αναμμένο να φωτίζει τα πρόσωπα τους που λάμπουν, τους ακούτε;

ΕΚΕΙΝΟ το μωράκι, ενός χρονού είναι δεν είναι, το βλέπετε μέσα στη μπανιέρα να πλατσουρίζει με τα νερά και τις σαπουνάδες και τα παπάκια τα πλαστικά, τα φτηνιάρικα, τα κινέζικα, το βλέπετε; Τις φωνούλες του τις ακούτε; Τους γέρους που παίζουν χαρτιά κάτω από τη σκιά του δέντρου στο πάρκο τους βλέπετε, τους ακούτε που συζητάνε και γελάνε και πειράζονται μεταξύ τους;  Τη γριά που ζει μόνη της, που περπατάει και μαγειρεύει, τη βλέπετε, τη βλέπετε  να ταΐζει τη γάτα της (για γάτο τον κόβω), να ποτίζει το βασιλικό και τα γεράνια της; Να μιλά στη γάτα της, να θυμάται, να χαμογελά;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΣΤΙΣ αρχές του 20ού αιώνα, το 1902, αν δεν κάνω λάθος, ο Λένιν αναρωτήθηκε και ρώτησε: τί να κάνουμε; Και απάντησε με το ομώνυμο βιβλίο του (εκδ. Σύγχρονη Εποχή): να οργανωθούμε. Έναν αιώνα μετά, ο Αλέν Μπαντιού και ο Μαρσέλ Γκοσέ επανέλαβαν το ερώτημα του Λένιν αλλά δεν απάντησαν (εκδ. Πατάκης, μετ. Ανδρέας Παππάς) –  ο πρώτος υποστηρίζει την επικαιρότητα του κομμουνιστικού προτάγματος, της ”κομμουνιστικής υπόθεσης”, ο δεύτερος εξυμνεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία και προτείνει να μεταρρυθμίσουμε τους θεσμούς της και τις λειτουργίες της,  να διευρύνουμε την κοινοβουλευτική δημοκρατία –  κι όλα θα πάνε καλά.

Η απάντηση του Λένιν είναι σαφής. Εφόσον ο αντίπαλος είναι οργανωμένος, εάν θέλουμε να τον νικήσουμε, να καταλύσουμε την καπιταλιστική κυριαρχία,  πρέπει κι εμείς να οργανωθούμε. Το προλεταριάτο, η εργατική τάξη, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι αγρότες, όλοι και όλες οι υποτελείς. Από την εμφάνιση του εργατικού κινήματος, από τις αρχές της βιομηχανικής επανάστασης, από το 1780 στην Αγγλία, μέχρι και τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, το ζήτημα της οργάνωσης ήταν το κεντρικό ζήτημα. Η εργατική τάξη όντως οργανώθηκε –  συνδικάτα, κόμματα, πολιτικές ομάδες και άλλα πολλά. Η ιστορία όλων των εκφάνσεων της Αριστεράς, και του αναρχισμού συμπεριλαμβανομένου, είναι συνυφασμένη με την ιστορία της οργάνωσής της. Δεν μπορεί να υπάρξει επανάσταση, διεξαγωγή της ταξικής πάλης και του κοινωνικού πολέμου, κατάλυση του αστικού κράτους, ανατροπή του καπιταλισμού χωρίς την οργάνωση των εργατών, των υποτελών.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΜΙΑ μέρα ο Θεός αντιλήφθηκε (Γένεσις, ΣΤ’-Η’)  ότι οι άνθρωποι, τα πλάσματά του, είναι ανυπάκουα, στρέφονται κακοβούλως εναντίον του (καιρός παντός ανθρώπου ήκει εναντίον μου, ΣΤ’13) και αποφάσισε να τους εξοντώσει. Κατανοούμε το δράμα του Θεού: είναι καλύτερα να μην έχεις υποτελείς παρά να είναι ανυπάκουοι. Και επεχείρησε να πραγματοποιήσει την απόφασή του. Στο σημείο όμως αυτό άλλα δράματα του Θεού, τέσσερα, έρχονται στο προσκήνιο. Με αυτά τα δράματα θα ασχοληθούμε σήμερα και θα τα συσχετίσουμε με την αποστείρωση και την απολύμανση που άρχισε μόλις η ιατρική επιστήμη και η βιολογία, την εποχή της απογείωσης του βιομηχανικού καπιταλισμού) ανακάλυψε μικροοργανισμούς και βακτήρια και ιούς που σκοτώνουν τους ανθρώπους αλλά δεν φαίνονται με το μάτι –  ανακάλυψε αόρατους εχθρούς!  Αόρατοι εχθροί υπήρχαν και πριν και ήταν άνθρωποι –  θα δούμε ποιοι ήταν.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ στο σπίτι μας και αντικρύζουμε το εξής θέαμα: πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, καλυμμένο με λευκό καθαρό τραπεζομάντηλο, βλέπουμε ένα ζευγάρι μπότες γεμάτες με κοπριά από μαντρί. Τί θα νιώσουμε, τί θα σκεφτούμε; Περισσότερο θα νιώσουμε, παρά θα σκεφτούμε. Γιατί; Θα νιώσουμε αποτροπιασμό και φόβο. Αυτές οι μπότες δεν θα έπρεπε να είναι εκεί, δεν είναι εκεί η θέση τους. Είναι πρόβλημα αυτό; Ασφαλώς και είναι, και μεγάλιο μάλιστα. Διότι η απαράδεκτη αυτή θέση ενέχει κάποιον κίνδυνο, πέραν της μιαρότητας. Υπάρχει ο κίνδυνος της μόλυνσης. Μήπως όμως η ίδια η θέση των λερωμένων παπουτσιών δεν είναι ήδη μόλυνση; Τί μολύνεται;  Η αισθητική μας; Όχι! Μολύνεται ένα συγκεκριμένο σύστημα ταξινόμησης –  τα λερωμένα αυτά παπούτσια έπρεπε να είναι αλλού, όχι πάνω στο πεντακάθαρο τραπέζι της κουζίνας. (Για τα ζητήματα που θίγω, εάν δεν το έχετε διαβάσει, σας παραπέμπω στο βιβλίο της Mary Douglas, δημοσιεύτηκε το 1966, Καθαρότητα και Κίνδυνος, εκδ. Πολύτροπον, μετ. Αίγλη Χατζούλη).

Continue reading →