φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΔΕΝ θα έπρεπε να λέμε θανατοφόρος και όχι θανατηφόρος; Πώς προέκυψε το θανατηφόρος; Ετυμολογική εξήγηση δεν υπάρχει: πρόκειται για σαφέστατη παραβίαση των κανόνων της σύνθεσης ονομάτων. Ποια είναι όμως η πηγή, η προέλευση της παραβίασης; Ξέρουμε ότι η αρχαιότερη μαρτυρία της λέξης βρίσκεται στον Αισχύλο (Χοηφόροι 369) – θα τη διαβάσουμε και στον Σοφοκλή και στον Πλάτωνα. Δεν ξέρουμε εάν προϋπήρχε ή εάν την έπλασε ο Αισχύλος – δεν έχει σημασία. Να ποια είναι η εξήγηση: η λέξη θανατοφόρος έχει πέντε βραχείες συλλαβές! Το αρχαιοελληνικό αυτί, το αθηναϊκό της ιωνικής-αττικής διαλέκτου έστω, δεν μπορούσε να ακούσει λέξη με πέντε βραχείες συλλαβές! Οι πέντε βραχείες συλλαβές δεν είναι προσ-ωδία, δεν τείνει προς την ωδή, δεν τονίζει την μελωδία – άρα οι αρχαίοι Έλληνες θα πρέπει να μιλούσαν κάπως τραγουδιστά, κάπως σαν το ρετσιτατίβο της όπερας. Και μετέτρεψε το βραχύ ο σε μακρό ε (η) παντελώς αυθαίρετα για ακουστικούς λόγους. Γιατί;