φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΘΑ κάνουμε νοερά την εξής σύγκριση: θα φέρουμε κοντά έναν άνδρα των αγροτικών κοινοτήτων του Περού (Ίνκας) και έναν άνδρα του Λονδίνου ή όποιας άλλης πόλης. Τι θα παρατηρήσουμε; Θα παρατηρήσουμε μια ολοφάνερη διαφορά: ο άνδρας απο το Περού κολυμπάει μέσα στα χρώματα, μέσα στα πολύχρωμα ρούχα του, ο άνδρας του Λονδίνου δεν έχει ούτε ένα χρώμα – αφού το μαύρο του κουστουμιού και το άσπρο του πουκάμισου δεν είναι χρώματα. Η σύγκριση αυτή θα μας επιτρέψει να συμπεράνουμε ότι η κοινωνία των αγροτικών κοινοτήτων του Περού είναι χρωματοφιλική ή πολυχρωματοφιλική ενώ η δυτική κοινωνία είναι χρωματοφοβική ή πολυχρωματοφοβική. Γιατί; Ας μην απαντήσουμε τώρα. Πληθώρα ενδείξεων όμως θα μας παρωθήσει να ξανασκεφτούμε το συμπέρασμα το οποίο έχουμε συναγάγει. Η δυτική κοινωνία δεν είναι γενικά και αόριστα χρωματοφοβική (πολυχρωματοφοβική). Το συμπέρασμα αυτό αφορά πολλές πτυχές της κοινωνικής ζωής (ανδρική ενδυμασία, αρχιτεκτονική, κ.α.), υπάρχουν όμως χρωματοφιλικές, πολυχρωματοφιλικές παραδόσεις και τάσεις. Η γυναικεία ενδυμασία δεν είναι χρωματοφοβική, οι χίπιδες δεν ήταν χρωματοφοβικοί, ο ενδυματολογικός κώδικας των ομοφυλόφιλων ανδρών δεν είναι χρωματοφοβικός. Χρώματα εμφανίζονται στην ανδρική ενδυμασία, όπως και στην αρχιτεκτονική και στο αστεακό περιβάλλον (γκράφιτι, πράσινο, χρώματα τόσο στην όψη των κτιρίων όσο και στο εσωτερικό. Μήπως η δυτική κοινωνία εγκαταλείπει την χρωματοφοβία, αλλάζει και στρέφεται προς χρωματοφιλικές εναλλακτικές;