φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΠΟΣΑ χρόνια να χρειαζόταν άραγε κάποιος νέος για να γίνει ένας ικανός και επιδέξιος αοιδός; Πολλά. Τι έπρεπε να μάθει; Έπρεπε να μάθει κάτι το πολύ δύσκολο: να αφηγείται μια ιστορία μπροστά σε ακροατήριο με μια πολύ συγκεκριμένη τεχνική, που τον περιόριζε πολύ, με έναν ρυθμό, αυτόν του δακτυλικού εξαμέτρου – μια ιστορία την οποία δεν είχε μνημονεύσει αλλά δημιουργούσε εξ αρχής κάθε φορά που την αφηγούνταν. Ο αοιδός δημιουργούσε την ώρα που συνέθετε, που αφηγούνταν, χωρίς να σταματά, χωρίς να κομπιάζει, χωρίς να σκέφτεται· κι έπρεπε να αποσπά την προσοχή του ακροατηρίου – να αφηγηθεί μια ιστορία που το ακροατήριο την έβρισκε ενδιαφέρουσα και ευχάριστη. Είναι βέβαιο ότι υπήρχαν αρκετές ιστορίες με ήρωες αλλά έχουν διασωθεί μόνο δύο – ήταν προφανώς οι δημοφιλέστερες: η μήνις, η οργή του Αχιλλέα και ο νόστος, η επιστροφή του Οδυσσέα.