φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΜΕ έχουν ρωτήσει τουλάχιστον πέντε φορές μέχρι τώρα, εάν ξέρω να διαβάζω και να γράφω. Κανένας και καμία από μια παρέα διανοουμένων ή ποιητών, στην οποία θα ήμουν κι εγώ, (ουδέποτε συνέβη και ούτε θα συμβεί), δεν θα μου έκανε αυτή την ερώτηση. Εάν όμως τυχαίνει να ζήσεις σε περιβάλλοντα που πολλοί ή οι περισσότεροι ή και όλοι (γύφτοι) είναι αναλφάβητοι, η ερώτηση είναι πολύ λογική. Ναι, ναι, ξέρω, έχω τελειώσει τη Δευτέρα Δημοτικού – αυτή ήταν και θα είναι η σταθερή μου απάντηση.
ΠΑΝΩ από είκοσι φορές με έχουν ρωτήσει, Αλβανός είσαι; Εδώ τα πράγματα, φίλες και φίλοι, ψιλομπερδεύονται. Οι απαντήσεις που μπορεί να δοθούν σε αυτό το ερώτημα είναι πολλές. Να μία: όχι, δεν είμαι Αλβανός. Να μια άλλη: όχι, όχι, δεν είμαι Αλβανός. Το δεύτερο όχι στη δεύτερη απάντηση δηλώνει προφανέστατα μια απέχθεια, μια αποκήρυξη, μια βδελυγμία, μια αποστροφή, μια αηδία – πώς να το πω αλλιώς; Θα μπορούσα να απαντήσω επίσης, όχι, είμαι Έλληνας. Ή: όχι, όχι, είμαι Έλληνας, όπου εδώ η ποσότητα και η ένταση της αποστροφής και της αηδίας περιορίζονται – υπάρχει μία άρνηση, όχι δύο.