φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΘΑ μπορέσουμε να αποτρέψουμε την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων; Ναι, μπορούμε, θα μπορέσουμε, θα αντιμετωπίσουμε όμως κάποιες δυσκολίες. Για να δούμε ποιες είναι αυτές, πρέπει να κατανοήσουμε τον κρατικό σχεδιασμό της ιδιωτικοποίησής τους. Πότε θα επιχειρηθεί, πότε θα φέρουν το νομοσχέδιο στη Βουλή; Το ερώτημα αυτό είναι κομβικής σημασίας – πόσο χρόνο έχουμε για να προετοιμαστούμε;
ΠΡΙΝ συζητήσουμε όλα αυτά τα ζητήματα, θα πρέπει να διατυπώσουμε και μια απάντηση στο ερώτημα, γιατί θα ιδιωτικοποιήσουν τα Πανεπιστήμια. Νομίζω πώς η απάντηση είναι απλή και γενικά αποδεκτή: εάν ιδιωτικοποιηθούν τα Πανεπιστήμια, θα μειωθούν οι κρατικές δαπάνες για την εκπαίδευση, θα μειωθούν οι φόροι για τις μεγάλες βιομηχανίες και επιχειρήσεις και, το σημαντικότερο, τα Πανεπιστήμια θα γίνουν κερδοφόρες επιχειρήσεις. Οι επιχειρήσεις και το Κράτος δεν χρειάζονται πια τόσους πολλούς αποφοίτους κι αυτοί οι λίγοι και λίγες που θα φοιτούν επί χρήμασι θα είναι οι γόνοι των επιχειρηματιών παντός είδους και των υψηλόβαθμων αξιωματούχων του Κράτους.
ΤΟ ζήτημα που απασχολεί τους σχεδιαστές της ιδιωτικοποίησης των Πανεπιστημίων είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες θα γίνει η ιδιωτικοποίηση. Οι συνθήκες αυτές καθορίζονται από τον αναμενόμενο τρόπο αντίδρασης των φοιτητών – τις καταλήψεις. Ο σχεδιασμός τους εστιάζεται σε τρεις προοπτικές;
α) να μην γίνουν καταλήψεις
β) να γίνουν αλλά να μην είναι μαζικές, και
γ) να γίνουν καταλήψεις, οι οποίες όχι μόνο θα είναι μαζικές αλλά θα μετεξελιχθούν σε νέα Πολυτεχνεία, με την όσμωση φοιτητών και εξωπανεπιστημιακών κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων. Πώς η καταστολή αυτών των καταλήψεων θα μπορέσει να είναι εύκολη, μικρής διάρκειας και αποτελεσματική;
ΠΡΙΝ ασχοληθούμε με αυτούς τους άξονες του σχεδιασμού τους ας δούμε μια άλλη πτυχή – τον χρόνο υπερψήφισης του σχετικού νομοσχεδίου. Θα γίνει το συντομότερο δυνατόν, θα ήταν ευχής έργο εάν γίνει κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Δύο πιθανές χρονολογίες εξετάζουν: να υπερψηφιστεί μετά από τις προσεχείς διπλές εκλογές, οι οποίες μπορεί να γίνουν εν μέσω πανδημίας, δηλαδή, Ιούνιο-Ιούλιο ή Σεπτέμβριο- Οκτώβριο, μετά από τον εμβολιασμό και την εποχιακή ύφεση της πανδημίας, οπότε θα υπάρξει η δυνατότητα εξύμνησης της αποτελεσματικής πολιτικής της κυβέρνησης. Η δεύτερη πιθανή εκδοχή είναι να ολοκληρώσει την τετραετία, όπότε οι εκλογές θα γίνουν φθινόπωρο του 2023, σε δυόμιση χρόνια. Το ενδεχόμενο να υπάρχει και τότε πανδημία είναι κάτι που τους βάζει σε πολλές σκέψεις, από την άλλη όμως είναι μια συνθήκη πολύ ευνοϊκή. Η καταστολή των καταλήψεων θα είναι πιο εύκολη, πιο σύντομη και πιο αποτελεσματική.
ΑΠΟ τα τρία ενδεχόμενα που εξετάζουν, φίλες και φίλοι, το πρώτο, να μην γίνουν καταλήψεις, είναι καθαρή επιθυμία. Οπότε, επικεντρώνονται στο δεύτερο σενάριο, το οποίο θεωρούν ως και το επικρατέστερο διότι αυτό επιχειρούν να κατασκευάσουν, να επινοήσουν. Υπάρχουν τρόποι ώστε η πλειονότητα των φοιτητών να μην συμμετάσχουν στις καταλήψεις; Υπάρχει ένας τρόπος κι αυτόν επιχειρούν υλοποιήσουν: η οικονομική και κοινωνική διαφοροποίηση των φοιτητών και των φοιτητριών. Η απόπειρα να μειωθεί ο αριθμός των εισακτέων με κριτήριο τη βαθμολογία, έχει ως στόχο την εισαγωγή στα πανεπιστήμια φοιτητές που έχουν την οικονομική δυνατότητα να προετοιμαστούν. Αυτοί και αυτές που έχουν αυτή την δυνατότητα έχουν και την δυνατότητα να πληρώνουν και δίδακτρα. Με κριτήριο λοιπόν την οικονομική και κοινωνική θέση των φοιτητών, θα δημιουργηθούν, έχουν ήδη δημιουργηθεί εμβρυωδώς, δύο κατηγορίες: αυτοί που θα μπορούν να πληρώσουν δίδακτρα και αυτοί που δεν θα μπορούν. Εάν οι εισακτέοι είναι λίγοι κι από αυτούς οι περισσότεροι θα μπορούν να πληρώσουν δίδακτρα, τότε οι καταλήψεις δεν θα είναι μαζικές και θα διαρκέσουν λίγες μόνο μέρες. Υπάρχει και μια άλλη πτυχή του σχεδιασμού. Η ιδιωτικοποίοηση θα αφορά μόνο τους νεοεισερχόμενους, οπότε με κριτήριο τον χρόνο εφαρμογής, θα υπάρχουν φοιτητές που δεν θα τους αφορά η ιδιωτικοποίηση, οι οποίοι, αναμένεται από τους σχεδιαστές, να αδιαφορήσουν.
ΑΣ εξετάσουμε τώρα την τρίτη προοπτική του σχεδιασμού τους, η οποία εμφανίζεται ως εφιάλτης και αναγκάζει την Κεραμέως να κοιμάται με υπνωτικά. Η βασική επιδίωξή τους είναι η έγκαιρη και αποτελεσματική αποτροπή της συνάντησης του φοιτητικού κόσμου με εργαζόμενους και εργαζόμενες, με πληττόμενα κοινωνικά στρώματα που θα βρουν μια κατάλληλη ευκαρία να στραφούν κατά της κυβέρνησης. Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ήταν το πρώτο βήμα για την αποτροπή αυτής της συνάντησης. Με την κατάργηση αυτή αποτρέπονται οι οποιεσδήποτε μορφές ενδοπανεπιστημιακής οργάνωσης και συντονισμού των καταλήψεων. Το δεύτερο είναι η επιχειρούμενη καθιέρωση της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Ποιο θα είναι το έργο της; Να αποτρέπει τη συνάντηση φοιτητικού κόσμου και εργαζομένων. Η κατάργηση του ασύλου και η καθιέρωση της πανεπιστημιακής αστυνομίας είναι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Ταχύτατη επέμβαση με τις πρώτες ενδείξεις οργάνωσης, αυστηρή απομόνωση των φοιτητών από τους εκτός Πανεπιστημίων κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους.
ΕΑΝ δεν μπορέσουμε να αποτρέψουμε την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων, θα υποστούμε μια ήττα στρατηγικής σημασίας. Υπάρχει δύο, κατά τη γνώμη μου, τρόποι να μπορέσουμε να αποτρέψουμε την ιδιωτικοποίηση. Ο πρώτος είναι η συνεργασία φοιτητών και εργαζομένων. Όσο πιο ευρεία είναι η συνεργασία και η συμμετοχή των εργαζομένων, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η δυσκολία της κυβέρνησης. Ο δεύτερος είναι η επέκταση της εξέγερσης – παράλληλα και ταυτόχρονα με τα Πανεπιστήμια-νέα Πολυτεχνεία να εμφανιστούν πολλές και ποικίλες εστίες κοινωνικές αναταραχής σε όλες τις πόλεις.
ΘΑ δούμε τι θα δούμε.
Σχολιάστε ελεύθερα!