4.
Το 2041, μετά από δύο χρόνια φοίτησης, αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το Πανεπιστήμιο, τις σπουδές μου για την παγκόσμια ιστορία. Ο πατέρας μου κόλλησε τον ιό MOUNTAIN 91 και πήρε τα βουνά. Έκλεισε το φαρμακείο και πήγε κι έκτισε μια ξύλινη καλύβα πάνω στη Πίνδο, κοντά σε ένα ποταμάκι, όπου καλλιεργούσε ένα μικρό κήπο. Μετά από δύο χρόνια βρέθηκε ένα εμβόλιο αλλά προτίμησε να μείνει στο βουνό, όπως και οι περισσότεροι, άντρες και γυναίκες. Η μητέρα μου δεν μπορούσε με τον μισθό της να πληρώσει τα δίδακτρα του Πανεπιστημίου κι εγώ, όσο κι αν προσπάθησα να βρω κάποια δουλείά, δεν τα κατάφερα. Η ”ανεργία” των νέων εκείνα τα χρόνια ήταν πάνω από 75 % – κάποιοι, προσκολημμένοι στο παρελθόν, επέμεναν να την αποκαλούν ανεργία. Θα πρέπει να σας υπενθυμίσω ότι ήδη από το 2024 δεν υπήρχαν δημόσια, κρατικά πανεπιστήμια – υπήρχαν δυο τρία αλλά μάθαινες πολύ περισσότερα αν έκανες καμιά μπουρδελότσαρκα παρά εκεί.
Την επόμενη χρονιά, το 2042, εμφανίστηκαν τα πρώτα πανεπιστήμια. Τα ίδρυαν άντρες και γυναίκες που μπορούσαν να διδάξουν κάποιο γνωστικό ατικείμενο, κάποιο που γνώριζαν καλά και μπορούσαν να το διδάξουν. Νέοι και νέες, ενήλικες, γέροι και γριές, έσπευδαν να παρακολουθήσουν τις παραδόσεις τους. Δεν υπήρχαν εξετάσεις, δεν υπήρχαν βαθμοί, δεν έπαιρνες πτυχίο. Το κάπνισμα και το αλκοόλ δεν επιτρεπόταν κατά τη διάρκεια της παράδοσης, επιτρέποντυαν όμως οι μπάφοι. Γύριζαν τα μπουριά (τεράστια τσιγαριλίκια, εξάφυλλα, εφτάφυλλα) μεταξύ των ακροατών, γέλιο και φασαρία επικρατούσε στις αίθουσες, συζητήσεις γίνονταν μεταξύ διδασκόντων και ακροατών παρά μονότονοι μονόλογοι, αν και γίνονταν, εκ των πραγμάτων, και κάποιες διαλέξεις μικρής σχετικά διάρκειας. Η πολύ γνωστή φράση, την προέλευση της οποίας αγονούμε σήμερα, ”χασικλίδικες παραδόσεις”, αυτά τα χρόνια πλάστηκε. Γι αυτά τα πανεπιστήμια όμως και τις χσσικλίδικες παραδόσεις θα πούμε περισσότερα όταν θα αφηγηθώ τα πιο αξιομνημόνευτα γεγονότα της δεκαετίας 2050-2060.
Προηγήθηκαν τα κοσμογονικά γεγονότα της εικοσαετίας 2040-2060. Το 2045 ήταν η κατάληξη μιας διαδικασίας που είχε αρχίσει από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, μετά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το 1945 – εκατό ολόκληρα χρόνια, ένας αιώνας. Κατά τη διάρκεια αυτού του αιώνα αυξανόταν διαρκώς ο αριθμός των δημόσιων, κρατικών νοσοκομείων και των ιδιωτικών κλινικών, των ιατρείων, αυξανόταν διαρκώς ο αριθμός των γιατρών, των φαρμάκων, των εμβολίων. Η αύξηση αυτή ενισχυόταν από την πεποίθηση ότι πολιτισμένη κοινωνία είναι η κοινωνία που έχει πολλά νοσοκομεία, πολλούς γιατρούς, πολλές νοσηλεύτριες, πολλά φάρμακα, πολλά εμβόλια. Όσο πιο πολλά έχει από όλα αυτά, τόσο πιο πολιτισμένη είναι η κοινωνία. Τους περνούσαν για τρελούς όποιους και όποιες αμφισβητούσαν αυτή την πεποίθηση.
Το 2045, για πρώτη φορά, η πεποίθηση αυτή κλονίστηκε. Τι συνέβη; Οι άνθρωποι παρατήρησαν ότι ποτέ δεν υπήρχαν τόσες πολλές ασθένειες και επιδημίες όσο την εποχή εκείνη – που περισσότερα νοσοκομεία δεν θα μπορούσε να χτιστούν, περισσότεροι γιατροί να εργαστούν και περισσότερα φάρμακα και εμβόλια να παραχθούν και να καταναλωθούν. Κάθε άνθρωπος, από την παιδική του ηλικία μέχρι τα βαθειά γεράματα διέθετε τη δική του συλλογή φαρμάκων – το σύνηθες ήταν μισή σακκούλα του σούπερ μάρκετ. Δεν τα έπαιρναν βέβαια μαζί τους κάθε φορά που έβγαιναν από το σπίτι αλλά η προσωπική φαρμακοθήκη είχε γίνει απαραίτητο αξεσουάρ όλων, την οποία τοποθετούσαν άλλοι στη τσέπη τους, άλλοι στο σακκίδιό τους κι όλες οι γυναίκες στις τσάντες τους. Κουράζονταν; Έπαιρναν το χαπάκι τους. Τους έπιανε μια στιγμιαία κατάθλιψη; Χλαπ το αντικαταθλιπτικό τους. Είχαν κόψει όλοι και όλες το κάπνισμα (που να ήξεραν τι έκαναν οι ανόητοι!) και το είχαν ρίξει στα φάρμακα, και ιδίως στα ψυχοφάρμακα, μαλακά και σκληρά.
Επειδή όμως οι άνθρωποι πολύ συχνά, όπως έχει δείξει η ιστορία του ανθρώπινου γένους, σκέφτονται ανορθολογικά, συσχέτισαν αυτές τις δύο καταστάσεις και συμπέραιναν ότι οι πολλές ασθένειες και οι πολλές επιδημίες οφείλονται στα πολλά νοσοκομεία, τους πολλούς γιατρούς και τα πολλά φάρμακα! Σε τι σημείο παραλογισμού μπορεί να φτάσει ο ανθρώπινος νους! Πώς όμως έφτασαν σε αυτόν τον ακραίο παραλογισμό; Θα σας πω. Επειδή έπαιρναν, κατάπιναν συνήθως, πολλά φάρμακα κάθε μέρα, πολλοί άντρες αλλά πιο πολλές γυναίκες, πάθαιναν διάτρηση στομάχου. Εκεί που περπατούσαν στο δρόμο, που ήταν όρθιοι στο λεωφορείο, ξαφνικά δίπλωναν στη μέση και έπεφταν ξεροί στο πεζοδρόμιο ή στο δάπεδο του λεωφορείου σφαδάζοντας από τον πόνο. Δεν ήταν μικρός ο αριθμός αυτών που δεν προλάβαιναν να φτάσουν στο νοσοκομείο και πέθαιναν ή επί τόπου ή κατά τη διάρκεια της μετακίνησης. Τα περιστατικά αυτά αυξήθηκαν τόσο πολύ που και να πρόφταινες να φτάσεις ζωντανός, δεν υπήρχαν γιατροί και χειρουργεία και το πρόβλημα της έλλειψης νοσοκομείων και γιατρών ήρθε για άλλη μια φορά στο πολιτικό προσκήνιο ως εύλογο καθ΄ όλα αίτημα. Η λύση όμως στο πρόβλημα βρέθηκε πολύ πιο γρήγορα από ό,τι αναμενόταν. Οι φαρμακοβιομηχανίες παρασκεύασαν φάρμακο που προστάτευε το στομάχι. Δεν πέρασαν όμως πολλοί μήνες και το φάρμακο αποδείχτηκε αναποτελεσματικό. Για να αποφύγουν την διάτρηση στομάχου οι φαρμακάνθρωποι έπαιρναν δυο και τρία από αυτά. (Τα οποία κυκλοφορούσαν σε πολλές χρωματικές αποχρώσεις – οι οπαδοί του ΠΑΟΚ επαιρναν ασπρόμαυρα, του ΠΑΟ πράσινα, του Ολυμπιακού ασπροκόκκινα, οι χήρες και οι αναρχικοί μαύρα κοκ). Η χλωρίδα και η πανίδα όμως του στομάχου αποδείχτηκε πολύ πιο ισχυρή, με αποτέλεσμα οι φαρμακοβιομηχανίες να αναγκαστούν να παρασκευάσουν πιο δραστικά φάρμακα. Μα είναι δυνατόν να μας νικήσει η χλωρίδα και η πανίδα του στομάχου; Είναι δυνατόν;
Αυτή όμως ήταν η αρχή του τέλους. Διότι τον Φεβρουάριο του 2045, ήμουν 24 χρονών, το στομάχι των φαρμακανθρώπων άρχισε να τρυπάει εξ αιτίας των φαρμάκων κατά της διάτρησης του στομάχου. Καθόλου παράξενο, αν το δεις από φαρμακολογική άποψη: το πολύ διεγερτικό σε χαζεύει, σε αποβλακώνει – η πολλή κόκα, όχι η κόκα κόλα, σε κάνει φυτό, φύτουλα (και η κόκα κόλα σε κάνει). Το πολύ αντικαταθλιπτικό σε κάνει άκρως καταθλιπτικό. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους οι φαρμακάνθρωποι έπεφταν στα πεζοδρόμια, στους λίγους χώρους εργασίας που είχαν απομείνει, στα σπίτια τους, όπως οι μύγες μετά από ψεκασμό με εντομοκτόνο. Οι περισσότεροι πέθαιναν ουρλιάζοντας απο τον πόνο, ικετεύοντας για βοήθεια αλλά μάταια: τα ασθενοφόρα ήταν πολύ λίγα, τα νοσοκομεία πολύ λίγα, οι γιατροί πολύ λίγοι, τα χειρουργεία πολύ λίγα.
Δεν πέρασαν όμως πολλές μέρες και στις αρχές Απριλίου άλλαξαν όλα. Όλα! Μέσα σε λίγες μέρες. Όσο κι αν οι κρατικές αρχές και τα τηλεοπτικά κανάλια προσπαθούσαν να σταματήσουν τη φήμη που κυκλοφόρησε, ήταν αδύνατον να ελέγξουν την ταχύτητα μετάδοσής της. Η φήμη αυτή αποδείχτηκε ο πιο φιλικός, ο πιο γενναιόδωρος ιός για το ανθρώπινο γένος. Κυκλοφόρησε η φήμη ότι οι άντρες και οι γυναίκες που είχαν προσβληθεί από τον MOUNTAIN 91 και είχαν καταφύγει στα βουνά, στα λαγγάδια, στα ρουμάνια και στις ερημικές παραλίες δεν έπαιρναν ούτε ένα φάρμακο. Διαδιδόταν μάλιστα από στόμα σε στόμα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έπαιναν φάρμακα γιατί ήταν ναρκομανείς, όπως τους αποκαλούσε η κυβέρνηση και τα βοθροκάναλα.
Είχαν εθιστεί σε οχτώ, μάλιστα σε οχτώ, ναρκωτικά: α)έπιναν καθαρό νερό, β)έτρωγαν καθαρή τροφή – την περισσότερη την παρήγαγαν οι ίδιοι, γ)ανέπνεαν καθαρό αέρα, δ)εργάζονταν στον κήπο το πολύ τρεις τέσσερις ώρες τη μέρα, όποτε ήθελαν ε) βοηθούσε ο ένας την άλλη στ)κάπνιζαν καπνό που καλλιεργούσαν οι ίδιοι ζ) έπιναν κρασί και τσίπουρο παρεΐτσα και η) κάπνιζαν φούντα από χασισόδεντρα που καλλλιεργούσαν οι ίδιοι.
(συνεχίζεται)
Σχολιάστε ελεύθερα!