φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΕΔΩ και πολλές δεκαετίες, αλλού λιγότερες αλλού περισσότερες, δεν παίζουμε, δεν χορεύουμε, εργαζόμαστε και υποφέρουμε, καθόμαστε. Δεν γελάμε, επίσης. Το σώμα μας υποφέρει. Αρρωσταίνουμε, ασθενούμε, ταλαιπωρούμαστε. Και η κατάσταση θα γίνεται ολοένα και χειρότερη – θα βάλει τη χερούκλα του και το Κράτος με την αντιμετώπιση του κορονοϊού. Πρόκειται για άλλη μία έκφανση της εν εξελίξει ανθρωπολογικής οπισθοδρόμησης. Διαφαίνεται όμως και μια ελπίδα φωτός: με τον θάνατο της κοινωνίας της εργασίας και την γένεση της κοινωνίας της αεργίας δεν θα εργαζόμαστε για την τροφή μας, τα ρούχα μας, τα εργαλεία μας, την ενέργειά μας, για την παραγωγή του κοινωνικού πλούτου, αλλά θα εργαζόμαστε για το σώμα μας. Με αυτή την ελπίδα φωτός θα ασχοληθούμε σήμερα. Τουλάχιστον.