ο παντογνώστης Θεός, η λατρεία του Ενός και η ενοποίηση των επιστημών

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ προς τον Θεό και τον ρωτώ: πόσα φύλλα έχουν τα δέντρα στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου; Πόσες στα σταγόνες βροχής έπεσαν τον Μάρτιο του 2020 στην Αττική;  Ο παντογνώστης Θεός γνωρίζει τα πάντα, γνωρίζει και τις απαντήσεις στα ερωτήματα που του έθεσα. Δεν μπορεί όμως να μου τις ανακοινώσει. Ξέρουμε το γιατί: γιατί δεν υπάρχει, άρα δεν γνωρίζει.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τα γνωρίζουμε όλα, θα μπορέσουμε να τα γνωρίσουμε όλα; Πώς θα τα καταφέρουμε; Τι θα κερδίσουμε εάν τα γνωρίζουμε όλα; Αυτά, φίλες και φίλοι, είναι τρία από τα ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν στο μέλλον, το προσεχές, όχι το απώτερο ή το απώτατο. Σήμερα θα διατυπώσω τις δικές μου απαντήσεις και τα ξαναλέμε.

ΕΑΝ γίνουμε αθάνατοι και τα γνωρίζουμε όλα, θα είμαστε Θεοί. Δεν θα γίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε αθάνατοι θα γίνουμε ούτε θα μπορέσουμε να τα γνωρίζουμε όλα. Η επιθυμία όμως υπάρχει! Διατυπώθηκε με την εικόνα του παντογνώστη αθάνατου Θεού. Τώρα τελευταία αυτή η επιθυμία εκφράστηκε με ένα διαφορετικό τρόπο: με την επιθυμία της ενοποίησης των επιστημών, όλων των επιστημών, φυσικών και κοινωνικών. Επειδή η επιστήμη έχει ένα αντικείμενο και επειδή η επιστήμη είναι ένα corpus γνώσεων, η μία ενοποιημένη επιστήμη θα είναι μία επιστήμη με κάποιο αντικείμενο και θα είναι και ένα corpus γνώσεων. Το σώμα των γνώσεων θα είναι όλες οι γνώσεις και οι πληροφορίες – θα ξέρουμε πόσα κύτταρα έχουν τα δέντρα των δασών του Κογκό, ας πούμε! Θα γνωρίζουμε τα πάντα. Αυτό θα είναι το αντικείμενο της μίας ενοποιημένης επιστήμης. Θα αντιλαμβάνεστε πόση ενέργεια και πόσος κοινωνικός πλούτος θα χρειαστεί για να τα μάθουμε και να αποθηκεύσουμε όλα αυτά, πληροφορίες και γνώσεις. Είναι ασύλληπτα μεγέθη κι επειδή είναι ασύλληπτα τα αντιπαρέρχομαι. Άλλα ζητήματα με απασχολούν. Σε τι θα μας βοηθήσει αυτή η μία ενοποιημένη επιστήμη, σε τι θα μας εξυπηρετήσει, γιατί να ενοποιήσουμε όλες τις επιστήμες; Τι θα τις κάνουμε τόσες πολλές γνώσεις και πληροφορίες, τόσα πολλά δεδομένα (data);

ΗΔΗ γνωρίζουμε πολλά αλλά η συντριπτική πλειονότητα των γνώσεων που έχουμε αποκτήσει δεν μας βοηθά στην καθημερινή μας ζωή, μας είναι παντελώς άχρηστες! Χρήσιμη είναι η γνώση να ανοίγεις φύλλο για να κάνεις πίτα αλλά η θεωρία της σχετικότητας ή της απροσδιοριστίας δεν μας χρειάζεται στην καθημερινή μας ζωή. Εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια  γνωρίζουμε συνεχώς πολλά και διάφορα αλλά τις γνώσεις αυτές δεν τις χρειαζόμαστε. Είναι μια έκφραση της σπάταλης, γενναιόδωρης ζωής: φτιάξαμε έναν εγκέφαλο αλλά μόνο το 10% χρησιμοποιούμε, ο άλλος μας είναι παντελώς άχρηστος. Για να βεβαιωθεί η ζωή ότι θα συνεχίσει να υπάρχει κάνει σπατάλες – δείτε ένα ανθισμένο δέντρο, δείτε πόσα αυγά γεννούν τα ψάρια και οι χελώνες! Γιατί λοιπόν να τα γνωρίσουμε όλα; Ποιος είναι ο σκοπός, ποιος είναι ο στόχος που δίνει νόημα σε αυτήν την επιθυμία;

ΠΡΙΝ απαντήσω σε αυτό το πολύ βασικό ερώτημα, θα ασχοληθώ με ένα εξ ίσου πολύ σημαντικό ερώτημα. Για ποιο λόγο να ενοποιηθούν όλες οι επιστήμες, τι θα κερδίσουμε; Περισσότερες γνώσεις, εντάξει. Με την ενοποίηση όμως δεν θα καταργηθεί η ποικιλία των επιστημών; Να που αγγίζουμε δύο έννοιες κομβικές: ποικιλία και ενοποίηση.

Ο δυτικός τρόπος σκέψης έχει μεγάλο πρόβλημα με την ποικιλία. Ο Πλάτων την απεχθανόταν – μια μέρα θα ασχοληθούμε λεπτομερειακά με αυτή την απέχθειά του. ‘Eχει επίσης μεγάλο πρόβλημα με τον πολλότητα, την πολλαπλότητα. Και βέβαια δεν νοείται ποικιλία χωρίς πολλότητα και πολλότητα χωρίς ποικιλία. Γιατί η δυτική σκέψη απεχθάνεται την ποικιλία και την πολλαπλότητα;   Από την άλλη εκτιμά και εξυμνεί την ενότητα, την μοναδικότητα, το Ένα (Εν) και τον Ένα (Εις). Η σύγκρουση για το τι υπάρχει, το Ένα ή τα Πολλά (ο Ένας ή οι Πολλοί) χαρακτηρίζει ήδη από τις απαρχές της τη δυτική φιλοσοφία. Λατρεύει, επιθυμεί το Ένα και τον Ένα. Τα Πολλά και η Ποικιλία δημιουργούν σχέσεις, εξαρτήσεις δηλαδή, διαδικασίες, το Ένα και ο Ένας όμως όχι. Το Απόλυτο είναι αυτό το οποίο δεν σχετίζεται με κανένα άλλο, το Απόλυτο είναι Ένα ή Ένας (ο Θεός), δεν εξαρτάται από άλλο ή άλλον. Η απόλυτη Αλήθεια, η απόλυτη Γνώση επίσης. Το Απόλυτο καταργεί την ποικιλία και την πολλότητα, είναι επιθυμία κατάργησης της ποικιλίας και της πολλότητας. Η επιθυμία της ενότητας και της ενοποίησης είναι επιθυμία κατάργησης της σχέσης και της εξάρτησης, της ποικιλίας και της πολλότητας.

Η επιθυμία ενοποίησης των επιστημών είναι απότοκος της λατρείας του Ενός και του Ένα, του Απόλυτου, της ενότητας, της κατάργησης των αντιθέσεων και των αντιφάσεων, της ποικιλίας και της πολλότητας. Εάν δεν υπήρχαν αυτές οι επιθυμίες και οι λατρείες, η επιθυμία της ενοποίησης των επιστημών δεν θα υπήρχε. Πρόκειται όμως για αντίφαση: η μία ενοποιημένη επιστήμη θα γνωρίζει τα πάντα, άρα θα γνωρίζει την ποικιλία και την πολλότητα. Ο σκοπός της μίας ενοποιημένης επιστήμης δεν είναι γενικά και αόριστα οι γνώσεις  αλλά η γνώση της ποικιλίας και της πολλότητας. Γιατί επιθυμεί αυτή τη γνώση;

ΤΙ θα συμβεί εάν γνωρίσουμε, εάν γνωρίζουμε τα πάντα;  Θα γνωρίζουμε μόνο γνώσεις; Όχι, θα γνωρίζουμε κάτι που τώρα δεν μπορούμε να γνωρίσουμε, κάτι που είναι πολύ επικίνδυνο για την Κυριαρχία: την έκπληξη, το μη προσδοκώμενο, το μη αναμενόμενο, το απροσδόκητο. Ο εξοβελισμός της έκπληξης είναι ο βασικός στόχος της μίας ενοποιημένης επιστήμης. Εάν γνωρίζουμε τα πάντα, θα γνωρίζουμε και την έκπληξη, άρα η έκπληξη θα παύσει να υπάρχει.

ΠΙΣΩ όμως από όλα αυτά, φίλες και φίλοι, καιροφυλακτεί μια άλλη επιθυμία, μια άλλη λατρεία. Η λατρεία της αμεταβλησίας. Η έκπληξη είναι παράγωγο της μεταβολής, της αλλαγής. Ο Παρμενίδης μας λέει ότι δεν υπάρχει αλλαγή, δεν υπάρχει μεταβολή. Γιατί; Διότι το Ον είναι Ένα και το Ένα δεν μεταβάλλεται, δεν αλλάζει. Ή, δεν μεταβάλλεται, άρα είναι Ένα. Τα πολλά αλλάζουν και μεταβάλλονται. Εάν γνωρίσουμε τα πάντα, δεν θα υπάρχει μεταβολή, αλλαγή. Ο Θεός που γνωρίζει τα πάντα είναι αμετάβλητος, δεν αλλάζει!

ΟΛΑ αυτά είναι απότοκα της επιθυμίας αύξησης της ισχύος. Η ποικιλία και η πολλότητα, οι σχέσεις και οι διαδικασίες, οι εξαρτήσεις μεταξύ των όντων, παρεμποδίζει την αύξηση της ισχύος του Κυρίου και της Κυριαρχίας. Η απόλυτη Ισχύς είναι η απόλυτη Αμεταβλησία, η απόλυτη Ενότητα, ο απόλυτος εξοβελισμός της ποικιλίας και της πολλότητας. Μιας όμως και η ζωή δεν νοείται χωρίς τη μεταβολή,  την ποικιλία, την πολλότητα, τις σχέσεις και τις εξαρτήσεις, η απόλυτη Ισχύς είναι ο απόλυτος εξοβελισμός της ζωής.

Η δυτική Κυριαρχία τείνει προς τον πλήρη εξοβελισμό της ζωής. Είναι αυτοκαταστροφική και αυτοκτονική. Η ενοποίηση των επιστημών είναι έκφραση αυτής της αυτοκαστροφικότητας και της αυτοκτονικότητας. Ούτε αθάνατοι θα γίνουμε ούτε παντογνώστες. Και αθάνατοι θα γίνουμε και παντογνώστες. Αυτή είναι η τιτάνια σύγκρουση της εποχής μας, η σύγκρουση μεταξύ ζωντανού κομμουνισμού και δυτικής Κυριαρχίας, η σύγκρουση μεταξύ των δύο τρόπων σκέψης του ανθρώπου – της σκέψης της εξάρτησης και της σκέψης της κατάργησης της εξάρτησης.