φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΚΑΘΕ εγκλεισμός, στη φυλακή ή στο αναμορφωτήριο, στο γηροκομείο ή στο σπίτι, εθελοντικός ή καταναγκαστικός, διακρίνεται σε δύο φάσεις. Όσον αφορά τον οικιακό εγκλεισμό που υφιστάμεθα και ζούμε, και δεν γνωρίζουμε πότε θα λήξει, η πρώτη φάση δεν προκαλεί δυσφορία, είναι μια αλλαγή, μερικές φορές ευχάριστη, ξεκουραζόμαστε, διαβάζουμε, κάνουμε δουλειές στο σπίτι, παίζουμε με τα παιδιά μας, μαγειρεύουμε, φροντίζουμε τα φυτά στο μπαλκόνι. Είμαστε κλεισμένοι και κλεισμένες στα σπίτια μας εδώ και δυο βδομάδες. Ας πούμε μέχρι τώρα όλα καλά.
ΜΕ τον ίδιο τρόπο θα περάσουν και οι επόμενες εβδομάδες; Όχι, φίλες και φίλοι, όχι. Είτε έχουμε συνηθίσει να ζούμε μέσα στο σπίτι είτε όχι, είτε είμαστε μόνοι ή μόνες, ζευγάρια ή οικογένειες, η δεύτερη φάση του εγκλεισμού θα μας αλλάξει πολύ. Εννοείται προς το χειρότερο. Προς το πολύ χειρότερο. Γιατί; Τι θα πάθουμε; Πώς θα είμαστε μετά από έναν πολύμηνο οικιακό εγκλεισμό;
ΑΣ δούμε πρώτα τις επιπτώσεις πάνω στο κορμί μας. Δεν θα περπατάμε. Θα μου πείτε, και τι έγινε; Μήπως περπατούσαμε και πριν; Όχι, δεν περπατούσαμε αλλά πολλοί και πολλές περπατούσαν. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι περπατούν ολοένα και λιγότερο. Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στις δυτικές κοινωνίες δεν περπατούν καθόλου. Κάθονται όλη τη μέρα. Ξεχνάμε όμως ότι το περπάτημα συνέβαλε κατά πολύ στην διαμόρφωση του ανθρώπου. Επειδή περπατούσαμε πολύ σταθήκαμε όρθιοι! Περπατούσαμε τουλάχιστον τέσσερα χιλιόμετρα την ώρα. Όταν ήμουν παιδί, επισκεφτόμασταν με την μάνα μου συγγενείς στα γειτονικά χωριά με τα πόδια. Πηγαίναμε στη δουλειά, στα χωράφια με τα πόδια, ταξιδεύαμε με τα πόδια, μετακινούμασταν με τα πόδια. Τώρα, περπατάμε ακίνητοι στον διάδρομο του γυμναστηρίου!
ΤΙ γίνεται όταν δεν περπατάμε. Ατροφούν, αδυνατίζουν τα τα πόδια μας, αρρωσταίνουν. Δεν μπορούμε πια να περπατήσουμε, έχουμε ξεχάσει μια δραστηριότητα που, μεταξύ των άλλων, μας έκανε αυτό που είμαστε. Πρόκειται περί αναπηρίας, σωματικής. Αυτό λέγεται ανθρωπολογική οπισθοδρόμηση. Παύουμε αργά αλλά σταθερά να είμαστε άνθρωποι. Απομακρυνόμαστε από την ανθρωπινότητά μας. Θα το έλεγα απανθρωποποίηση. Και όχι μόνο δεν περπατάμε αλλά τις περισσότερες ώρες καθόμαστε. Βασανίζουμε δηλαδή το κορμί μας αφού η καρέκλα είναι όργανο βασανιστηρίου και το πολύωρο καθισιό είναι πολύωρο βασανιστήριο. Το έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ που δεν το αντιλαμβανόμαστε! Με πολύωρη καθήλωση στην καρέκλα τιμωρούσαν στον μεσαίωνα τους μοναχούς στα μοναστήρια. Έχουμε φτιάξει ανατομικά καθίσματα, αναπαυτικές πολυθρόνες και καναπέδες αλλά η κατάσταση δεν σώζεται με τίποτα. Αυτό είναι βασανιστήριο με όλες τις ανέσεις! Από περπατάνθρωποι γινόμαστε καρεκλοκένταυροι! Continue reading