φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΑΣ κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο κι ας βρεθούμε νοερά στην αγορά της αρχαίας Αθήνας. Καλοκαίρι, πρωί. Σε μια γωνιά της αγοράς θα δούμε εφήβους και παλικαράκια, λίγες έφηβες και νεαρές, καθισμένους κάτω στο χώμα. Με δεμένα τα πόδια, μπορεί και να μην είναι δεμένα. Έφτασαν χτες το βράδυ στον Πειραιά, με καράβι, από τη Μίλητο. Δεν μιλούν ελληνικά αλλά καρικά και φρυγικά, από τα μεσόγεια της Μικράς Ασίας. Είναι αιχμάλωτοι, θύματα απαγωγής, τους απήγαγαν από τα χωριά τους όπου μαζί με τους γονείς τους εργάζονταν στα χωράφια, ελεύθεροι και ανέμελοι. Τώρα περιμένουν να τους αγοράσουν, δεν ξέρουν τι τους περιμένει. Είναι δούλοι. Είναι παίδες – τους δούλους τους έλεγαν παίδες, επειδή ήταν έφηβοι. Τους έλεγαν και δούλους και ανδράποδα και οικέτες – οι οικιακοί δούλοι. Είναι έφηβοι γιατί το εμπόρευμα δούλος πρέπει να έχει μεγάλη διάρκεια ζωής. Τι να τον κάνεις τον σαραντάρη αιχμάλωτο;
ΕΙΝΑΙ ακίνητοι και βλέπουν. Είναι αιχμάλωτοι, είναι θεατές. Ο αιχμάλωτος είναι ακίνητος και είναι θεατής. Ο ακίνητος θεατής είναι αιχμάλωτος; Ο θεατής στο γήπεδο ή στον κινηματογράφο, στο θέατρο ή μπροστά στην τηλεόραση, είναι αιχμάλωτος; Ο Γκι Ντεμπόρ θα έλεγε πως είναι – η κοινωνία του θεάματος είναι μια κοινωνία της αιχμαλωσίας. Για να απαντήσουμε σε όλα αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να απαντήσουμε σε κάποια άλλα. Η κοινωνική σχέση μεταξύ Κυρίου και Υποτελούς είναι μια σχέση επιβολής της κοινωνικής αιχμαλωσίας; Ο Κύριος θέλει, επιδιώκει να είναι ο Υποτελής ακίνητος, ακινητοποιημένος; Πότε ο Κύριος κινητοποιεί τον Υποτελή; Πότε τον ακινητοποιεί;
ΣΗΜΕΡΑ σχεδόν ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός είναι ακινητοποιημένος, ο μισός κινητοποιημένος. Η κατάσταση αυτή μάς παρωθεί να εξετάσουμε τη σχέση της Κυριαρχίας με την κίνηση και την ακινησία, την κινητοποίηση και την ακινητοποίηση. Το ζήτημα της κίνησης ήταν ένα από τα κομβικά αντικείμενα της αρχαίας και μεσαιωνικής φιλοσοφίας. Γιατί τους ενδιέφερε τόσο πολύ το ζήτημα της κίνησης; Η απάντηση είναι απλή: διότι σχετίζεται με το βασικό ενδιαφέρον της δυτικής φιλοσοφίας, με το εντονότερο χαρακτηριστικό της δυτικής Κυριαρχίας: με την επιθυμία της διαρκούς αύξησης της ισχύος έναντι της φύσης, των Υποτελών και των άλλων Κυρίων.