Σπίτι σε χωριό έχει στην αυλή δυο κερασιές, σε πλήρη ανάπτυξη. Πολλά κεράσια! Πόσα να φας; Θα κάνεις και καμιά τάρτα. Τα άλλα θα τα κάνεις γλυκό, λικέρ, μαρμελάδα, συμπυκνωμένο χυμό. Αυτή είναι η οικιακή, ατομική αποθήκευση. Δεν είναι όμως μόνο τα κεράσια, υπάρχουν κι άλλα φρούτα. Πόσες μαρμελάδες να κάνεις, πόσα γλυκά, πόσα λικέρ, πόσους χυμούς; Τι να τα κάνεις όλα αυτά;
Υπάρχει όμως και η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΗ – αποθηκεύεις τα κεράσια με άλλον τρόπο, με έναν εξαίσιο τρόπο. Θα φας κεράσια, θα κάνεις κάνα γλυκό, κάνα λικέρ και τα άλλα θα τα δώσεις στη γειτονιά. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο τα αποθηκεύεις αλλά παίρνεις κάτι άλλο: γιατί σύμφωνα με την αρχή της αμοιβαιότητας, ένας γείτονας θα σου φέρει αυγά, ο άλλος ένα κομμάτι πίτα, ο άλλος ένα καρπούζι, ο παράλλος ένα κομμάτι κρέας όταν σφάξει το γουρούνι. Με το δώρο τα κεράσια όχι μόνο αποθηκεύονται αλλά και μετουσιώνονται!
Η ταφόπλακα της κοινωνικής αποθήκευσης ήταν η (η προβιομηχανική , η προκαπιταλιστική, η μεσαιωνική) πόλη, η οποία δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμπορεύματα, άρα και χωρίς χρήμα. Από που έρχονται όμως τα εμπορεύματα, η τροφή κυρίως αλλά όχι μόνο; Από την ύπαιθρο. Όσο περισσότερες γίνονται οι πόλεις και όσο μεγαλώνουν τόσο τα εμπορεύματα καλύπτουν όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής. Η κοινωνική αποθήκευση υποχωρεί, παρακμάζει και εξαφανίζεται – η κυριαρχία του εμπορεύματος είναι καθολική, ολοκληρωτική.
Όσο θα υπάρχουν πόλεις, μικρές ή μεγάλες, φιλικές ή τυραννουπόλεις, ζωντανές ή νεκρουπόλεις, θα υπάρχουν εμπορεύματα και μισθωτή εργασία. Και δεν θα υπάρχει κοινωνική αποθήκευση. Το ζήτημα που με απασχολεί είναι: οι πόλεις θα εγκαταλειφθούν σταδιακά και θα δημιουργηθεί ένας νέος πολιτισμός και θα αναβιώσει η κοινωνική αποθήκευση ή θα εγκαταλειφθούν αιφνίδια σε συνθήκες πανικού και βαρβαρότητας;
Απαντώ: θα εγκαταλειφθούν αιφνίδια σε συνθήκες πανικού και βαρβαρότητας.