φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΘΑ κάνω δυο παρεκβάσεις, σήμερα και αύριο, πριν ασχοληθώ με τις ποιμενικές επιβιώσεις στην αρχαία ελληνική κοινωνία και ειδικότερα σε αυτήν της Αθήνας. Σήμερα θα ασχοληθώ με τη σχέση των ηρώων της επικής ποίησης με τη θάλασσα. Για τη σχέση αυτή δεν έχει γραφεί σχεδόν τίποτα, από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω. Ενώ παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, η αδιαφορία που έχει εξασφαλίσει είναι εντυπωσιακή. Οι ήρωες δεν έτρωγαν ψάρια, όλες σχεδόν οι λέξεις για τα ψάρια δεν είναι ελληνικές, δεν ήξεραν να κολυμπούν, το λεξιλόγιο για τα πλοία και τη ναυσιπλοΐα ήταν φτωχότατο με αρκετές λέξεις που δεν είναι προέλευσης, φοβούνταν πολύ μην ναυαγήσουν, την έβλεπαν ως γη ενώ οι λέξεις που διαθέτουν γι αυτήν δείχνει ότι την έβλεπαν από απόσταση και με φόβο. Μα είναι δυνατόν; θα αναρωτηθείτε και θα έχετε μάλλον παραξενευτεί με αυτά που διαβάσατε. Δεν φταίω εγώ – σε αυτά τα συμπεράσματα θα καταλήξει όποιος μελετήσει την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, ερευνήσει την ελληνική γλώσσα και ρίξει ένα βλέφαρο σε αγγειογραφίες του 8ου και 7ου π. Χ. αιώνα. Υπάρχει κάποια εξήγηση; Ασφαλώς και υπάρχει – θα την παραθέσω στο τέλος του κειμένου, εάν όμως βιάζεστε, απαντώ ευθύς αμέσως: οι ήρωες ήταν ποιμένες και άργησαν πολύ να εξοικειωθούν με τη θάλασσα.