Νοέμβριος 2017

There were 5 posts published in Νοέμβριος 2017 (this is page 1 of 1).

η πίκρα και η ξινίλα, του Κυρίου; η γλύκα και το αλμυρό, του Υποτελούς;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ο Κύριος τείνει προς την πίκρα και τη ξινίλα, αυτές είναι οι γεύσεις του, ο Υποτελής προς τη γλύκα και το αλμυρό – σε αυτό το συμπέρασμα έχω καταλήξει, το κοινοποιώ για να δω αν και που κάνω λάθος. Κι ενώ ο Κύριος δεν αποφεύγει το γλυκό και το αλμυρό, ο Υποτελής αποστρέφεται το πικρό και το ξινό. Μιας και οι δύο διαθέτουν στόμα και αδένες  και γεύση που δεν διαφέρουν, εικάζω ότι οι παραπάνω προτιμήσεις και αποστροφές θα πρέπει να εξηγηθούν κοινωνικά ή, καλύτερα,  κοινωνικοψυχολογικά. Να μπορούμε άραγε να εξηγήσουμε την προτίμηση αυτών των γεύσεων εστιάζοντας την προσοχή μας στις μεταξύ τους σχέσεις;

Ο Κύριος είναι πικρός και ξινός, ο Υποτελής είναι γλυκός και αλμυρός. Εάν τρώγαμε το κρέας τους, βέβαια, δεν θα παρατηρούσαμε κάποια διαφορά, μιας και ο οργανισμός μεταβολίζει τα συστατικά που προκαλούν τις γεύσεις με τον ίδιο τρόπο. Ο Κύριος είναι πικρός και ξινός κοινωνικά και ψυχικά· ο Υποτελής είναι γλυκός και αλμυρός κοινωνικά και ψυχικά. Στον Κύριο πίκρα και ξινίλα χαρίζει η ήττα. Διεξάγει τον κοινωνικό πόλεμο ως εξής: απαγορεύεται η ήττα. Αυτό σημαίνει ότι είναι ο νικητής. Το γεγονός όμως ότι την απαγορεύει σημαίνει ότι και την έχει γευθεί και φοβάται μην την ξαναγευθεί – η γεύση της ήττας είναι πικρή. Τη λέξη ήττα δεν θέλουν ούτε να την ακούν,  λένε οι Κορίνθιοι για τους Αθηναίους σε μια δημηγορία του Θουκυδίδη. Τον ενοχλεί τόσο πολύ η ήττα, ώστε η δυσάρεστη πίκρα τον βοηθάει να μην ξεχνά ποτέ την απαγόρευση. Η ήττα του προκαλεί ξινίλα στο στομάχι. Ο Κύριος υποφέρει πάντα από το στομάχι του, δεν μπορεί να χωνέψει την ήττα, δεν μπορεί να χωνέψει την φυσική και κοινωνική πραγματικότητα, δεν μπορεί να χωνέψει το γεγονός ότι οφείλει την ύπαρξή του στην ύπαρξη των Υποτελών. Αυτό είναι μια διαρκής, οντολογική, ανθρωπολογική ήττα – αυτός είναι ένας από τους λόγους που τείνει προς την πίκρα και την ξινίλα.

Continue reading →

η πολεμική δουλοκτητική αθηναϊκή δημοκρατία ως μέσον αύξησης της ισχύος και του πλούτου των γαιοκτημόνων δουλοκτητών (1)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΠΟ το 175ο μέχρι και το 1980 οι ιστορικοί της αρχαίας Ελλάδας σχημάτισαν μια εικόνα, την οποία μπορούμε να περιγράψουμε συνοπτικά ως εξής: στην αρχαία Ελλάδα, την αρχαϊκή και κλασική εποχή, συνέβη ένα θαύμα, το ελληνικό θαύμα, από ένα ευφυή λαό. Υπήρξαν κάποιες ενστάσεις και επιφυλάξεις αλλά παραχώθηκαν και καταχωνιάστηκαν. Απωθήθηκαν, θα έλεγα. Μετά το 1980 αυτές οι ενστάσεις και οι επιφυλάξεις ήρθαν στην επιφάνεια και μελετήθηκαν, διότι  το ισχύον μοντελάκι του ευφυούς λαού που κάνει θαύματα μπάζει από παντού. Πάρα πολλά ζητήματα έμεναν αδιευκρίνιστα, έως και μυστηριώδη.

ΑΠΟ το 2000 περίπου και μετά γίνεται το έλα να δεις. Όλα αυτά τα ζητήματα μελετώνται και επανεξετάζονται και η ειδίκευση είναι τόση και τέτοια, τα άρθρα και οι μελέτες είναι τόσες και τέτοιες που δύσκολα πια μπορούμε να τις παρακολουθήσουμε. Ομολογούν λοιπόν οι ιστορικοί και οι μελετητές ότι, λόγου χάριν,  τα ζητήματα της πόλεως και της δημοκρατίας, τα κομβικά ζητήματα,  δεν τα έχουμε κατανοήσει ακόμα, παραμένουν μυστήριο. Και θα παραμένουν μυστήριο, για μεθοδολογικούς κυρίως λόγους. Οι μελετητές και οι ερευνητές εστιάζουν την προσοχή τους στο ζήτημα που τους ενδιαφέρει, ανακαλύπτουν νέες πηγές, μαρτυρίες σε κείμενα, επιγραφές και άλλες και προσπαθούν να κατανοήσουν το υπό εξέταση ζήτημα απομονώνοντάς το από τα άλλα. Είναι ένας δρόμος που οδηγεί σε αδιέξοδο.

Continue reading →

η προέλευση και η επιδίωξη του ορισμού

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΣΗΜΕΡΑ θα ασχοληθώ με την προέλευση, την καταγωγή, τη γένεση του ορισμού και θα δείξω ότι ο ορισμός προήλθε από την επιθυμία ενίσχυσης της Κυριαρχίας και κατόπιν χρησιμοποιήθηκε ως μέσον καθυπόταξης της φύσης μέσω της αύξησης της γνώσης. Ο ορισμός είναι ένα από τα εντονότερα χαρακτηριστικά του δυτικού τρόπου σκέψης, του δυτικού πολιτισμού, τουτέστιν της δυτικής Κυριαρχίας. Ο ορισμός είναι πανταχού παρών – πρόκειται για την αυτοκρατορία του ορισμού. Αν δεν κάνω λάθος, και μου φαίνεται πως δεν κάνω, μόνο ο δυτικός πολιτισμός διαθέτει ορισμούς, κανένας άλλος! Εάν μπορούσαμε να ρωτήσουμε έναν τροφοσυλλέκτη ή έναν κινέζο χωρικό, τι είναι γάτα, δεν θα μπορέσει να κατανοήσει το ερώτημα. Η γάτα είναι γάτα, τι άλλο να είναι;

ΚΑΘΕ φορά που προφέρουμε τη λέξη γάτα (το σημαίνον) δεν σχηματίζουμε μόνο μια εικόνα (το σημαινόμενο) αλλά ασυναίσθητα, ασύνειδα συνοδεύουμε νοερά την εικόνα με έναν ορισμό, τον οποίο είμαστε σε θέση ανά πάσα στιγμή να εκφέρουμε: η γάτα είναι ένα θηλαστικό τετράποδο που κάνει νιάου νιάου! (Τι κάνει στα κεραμίδια νιάου νιάου;) Ορισμός είναι κι αυτός!  Ο ορισμός έχει αποικίσει τον εγκέφαλό μας, τη σκέψη μας, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτόν, δεν μπορούμε, και δεν μας επιτρέπεται, να απαλλαγούμε από αυτόν. Ο ορισμός μας φαίνεται κάτι φυσιολογικό, κάτι αυτονόητο, κάτι που όλοι οι άνθρωποι όλων των κοινωνιών διέθεταν. Κι όμως! Ο ορισμός έχει ημερομηνία γέννησης, είναι ένα ιστορικό φαινόμενο, και έχει και πατέρα. Τον Πλάτωνα. Ο ορισμός είναι τέκνο της δυτικής φιλοσοφίας, της δυτικής Κυριαρχίας.

Continue reading →

‘πολιτισμός’ και ζωντανός κομμουνισμός

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΚΑΘΕ φορά που ακούω τη λέξη ‘πολιτισμός’ αισθάνομαι τρόμο και απελπισία· και σκέφτομαι πολλά, πάρα πολλά. Αισθάνομαι τρόμο και απελπισία γιατί η λέξη ‘πολιτισμός’ είναι μια βάναυση, μια έντονη, μια βίαιη, μια δριμύτατη λέξη. Είναι μια λέξη του Κυρίου, της Κυριαρχίας. Κύ-ριος είναι αυτός που φουσκώνει, σωματικά και κοινωνικά, επειδή αυξάνεται ο πλούτος του και η ισχύς του – ετυμολογικά συγγενεύει με το κύ-μα και την έγ-κυ-ο: κύ-ρος είναι η αύξηση της ισχύος και ταυτόχρονα το δέος που προκαλεί αυτή η αύξηση στον Υποτελή. Κυριαρχία είναι μια κοινωνική σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων, ομάδων. κτλ και κατά την οποία άρχει (διατάζει, αποφασίζει) ο Κύριος, ο ισχυρός, αυτός που θέλει να αυξάνει διαρκώς την ισχύ του.

ΘΑ εκθέσω τι σκέφτομαι για τον ‘πολιτισμό΄του Κυρίου και θα αντιληφθείτε γιατί αισθάνομαι τρόμο και απελπισία. Αν και υπάρχουν πολλοί ορισμοί για τον πολιτισμό, ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους. Κατά συνέπεια υπάρχει μόνο ένας ορισμός για τον πολιτισμό, αυτός του Κυρίου. Μιας όμως και το ένα δεν υπάρχει στις κυριαρχικές κοινωνίες, υπάρχει το δύο, τουλάχιστον, τότε δύο θα είναι οι ορισμοί του πολιτισμού – αυτός της Κυριαρχίας και αυτός του ζωντανού κομμουνισμού. Αυτόν τον τελευταίο θα επιχειρήσω να διατυπώσω σήμερα. Θα επιχειρήσω δηλαδή να καρφώσω το παλούκι στη καρδιά του βρικόλακα Κυρίου. Θα χρειαστούμε πολλά παλούκια – ο Κύριος έχει πολλές καρδιές.

Continue reading →

τρεις ανεπανόρθωτες εγκεφαλικές βλάβες

Τρεις ανεπανόρθωτες εγκεφαλικές βλάβες με έχουν κάνει τον πιο αποτυχημένο, τον πιο δυστυχισμένο και τον πιο κοσμοξεφτιλισμένο: η πρώτη έγινε όταν ήμουν παιδί: ο παππούς μου έκανε ταυτόχρονα καμιά δεκαριά δουλειές, γιατί δεν μπορούσε πολλή ώρα μόνο μία: έτσι, μου είναι αδύνατον να ασκήσω επάγγελμα, να προσφέρω στην κοινωνία:σας ζητώ συγγνώμη.
η δεύτερη συνέβη όταν στην εφηβεία αποφάσισα ότι εγώ μεροκάματο πάνω από έξι μήνες τον χρόνο δεν δουλεύω. Μην ξεχνάτε ότι έτσι μεγάλωσα και μεγαλώνω δύο παιδιά, εντάξει. Εάν νομίζετε ότι σας έριξα, δουλεύοντας μόνο έξι μήνες ενώ εσείς έντεκα ή δεκατρείς, σας ζητώ συγγνώμη.
η τρίτη συνέβη πριν πέντε χρόνια, στα πενήντα τέσσερα: εγώ μεροκάματο δεν ξαναδουλεύω. Δεν ξέρω τι θα κάνω – αν και ξέρω πολύ καλά τι κάνω, όπως γνωρίζετε, μερικοί και μερικές.


λοιπόν, όχι επάγγελμα, όχι πάνω από έξι μήνες το χρόνο, μετά τα πενήντα πέντε θα με φροντίσει η κοινωνία γιατί πέρασα τη ζωή μου φροντίζοντάς την.
Εκτός κι αν θέλετε να πολεμήσετε. Εμείς θέλουμε.

Θέλετε;