φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΕΝΩ ο Κύριος βλέπει και γνωρίζει τους Υποτελείς, οι Υποτελείς ούτε βλέπουν ούτε γνωρίζουν τον Κύριο και την Κυριαρχία. Και είναι τόσο πολλά αυτά που δεν βλέπουν και δεν γνωρίζουν που θα τα εκθέσουμε ένα άλλο πρωινό. Και θα εξετάσουμε βέβαια και τα ερωτήματα: γιατί δεν τα βλέπουν και δεν τα γνωρίζουν; Τι βλέπουν και τι γνωρίζουν; Τι επιδεικνύει, και γιατί, τι κρύβει, και γιατί, ο Κύριος; Νομίζω ότι όλα αυτά τα ζητήματα θα είναι πολύ σημαντικά για όσους και όσες θέλουν να καταλύσουν την Κυριαρχία. Και είναι επίσης πολύ σημαντικά γιατί δεν μας επιτρέπεται να αποφύγουμε το ερώτημα: μπορούν οι Υποτελείς να καταλύσουν την Κυριαρχία;
ΑΓΝΟΟΥΜΕ ότι η δυτική Κυριαρχία έχει ποιμενικές ρίζες. Το αγνοεί ο μαρξισμός, το αγνοεί ο αναρχισμός, το αγνοεί η Σχολής της Φραγκφούρτης, το αγνοεί συνολικά ο λεγόμενος δυτικός μαρξισμός. Εάν η δυτική Κυριαρχία έχει ποιμενικές ρίζες, τότε θα υπάρχουν ποιμενικά χαρακτηριστικά, σε όλες τις μορφές της (δουλοκτητική, φεουδαρχική, καπιταλιστική). Υπάρχουν. Δεν υπάρχουν απλώς και μόνο χαρακτηριστικά, υπάρχει το ιδιάζον χαρακτηριστικό, το οποίο είναι ποιμενικής προέλευσης: η απέχθεια προς τη μείωση της ισχύος και του πλούτου, άλλως, η επιθυμία, η εμμονή της αύξησης της διαθέσιμης ισχύος.
ΤΟ ιδιάζον χαρακτηριστικό της δυτικής κοινωνίας εμφανίζεται κατά τη διάρκεια του ποιμενικού τρόπου παραγωγής. Κοντά σε αυτό υπάρχουν πολλά άλλα, από τα οποία σήμερα θα εξετάσουμε συνοπτικά τρία: την αρχή, την προστασία και τη μοίρα. Στο μέλλον θα τα εξετάσουμε διεξοδικά, και τα σημερινά και άλλα.
ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ πολύ καλά τι εννοούμε όταν λέμε ‘αντίσταση κατά της αρχής’. Η αρχή είναι η δημόσια εξουσία και τα πρόσωπα που την εκπροσωπούν. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Αρχή είναι και το χρονικό ή τοπικό σημείο από το οποίο αρχίζει κάτι, είναι η αφετηρία, ας πούμε. Είναι και ο θεμελιώδης κανόνας (της φύσης, της τέχνης, κτλ αλλά και της προσωπικής και κοινωνικής συμπεριφοράς). Είναι επίσης προϋπόθεση ή όρος που τίθεται ως βάση και θεωρείται γενικά αποδεκτός. Ποια να είναι άραγε η σχέση μεταξύ αυτών των σημασιών, ποια να προήλθε από ποια;
Η λέξη αρχή είναι μια αρχαιότατη λέξη της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Στα κρατικά αρχεία της μυκηναϊκής Πύλου τη διαβάζουμε με τη μορφή ορχά (o-ka) σε κείμενα στρατιωτικού, διοικητικού περιεχομένου και σημαίνει ‘αρχηγία’. Στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια διαβάζουμε τη λέξη αρχή αλλά δεν δηλώνει την αρχηγία. Υπάρχουν όμως οι λέξεις αρχός, αρχεύω και δηλώνουν τον αρχηγό, ενώ η αρχή και το άρχω έχουν αποκτήσει ήδη τη σημασία αρχής, του ξεκινήματος. Η ουσιαστικοποιημένη μετοχή άρχων (ο άρχοντας, ο αρχηγός) και άρχουσα (τάξη) δείχνει ότι το ρήμα άρχω δήλωνε αρχικά την αρχηγία, την κυριαρχία (άρχει ο Κύριος).
ΤΙΠΟΤΑ δεν γίνεται εάν δεν το κάνει πρώτα ή πρώτος ο αρχός, ο άρχων, ο Κύριος: αυτή είναι η προέλευση της σημασίας αρχή, αρχίνισμα, ξεκίνημα. Εξ ου και το ρήμα αρχίζω (άρχομαι). Κι αυτό που κάνει ο αρχός είναι κανόνας και είναι και όρος και προϋπόθεση! Εάν πάμε πιο πίσω, σε ινδοευρωπαϊκά περιβάλλοντα, θα δούμε ότι η ρίζα *sargh/*sorgh δηλώνει αρχικά την προστασία των ζώων και αργότερα την προστασία των ανθρώπων. Η σημασιολογική της εξέλιξη είναι παρόμοια με αυτήν του ρήματος άγω: από τη σημασία οδηγώ τα ζώα στη βοσκή φτάσαμε στη σημασία οδηγώ τους πολεμιστές στον πόλεμο ή σε μια ληστρική επιδρομή. Ο αγός ήταν ο βοσκός που έγινε πολεμικός αρχηγός.
ΘΑ το διατυπώσω με τον πιο καθαρό και σαφή και απλό τρόπο: η Κυριαρχία προέρχεται από την προστασία, των ζώων πρώτα, των ανθρώπων, των άλλων μελών της ποιμενικής κοινότητας στη συνέχεια, των Υποτελών. Εάν θέλουμε να μελετήσουμε την Κυριαρχία, θα μελετήσουμε το νταβατζλιλίκι: της πουτάνας και της ιδιοκτησίας. Ο Κύριος καπιταλιστής είναι ένας νταβατζής, ενώ ο νταβατζής και ο μαφιόζος προστάτης είναι η πιο αγνή, η πιο καθαρή μορφή Κυρίου.
ΟΙ προστάτες των ζώων και των ανθρώπων λέγονταν ταγοί. Ο ταγός είναι αυτός που τάσσει, που βάζει σε τάξη (τάγ-σις>τάξις) τα ζώα και τους ανθρώπους, άρα που προστάσσει, προστάζει. Δεν νοείται προστασία χωρίς τάξη. Αυτός που προστατεύει, προστάζει κιόλας, επιβάλλει τάξη. Η τάξη είναι καταστολή στο παρόν αλλά και αποίκιση του μέλλοντος. Ο Κύριος διατάζει επειδή προστατεύει επιβάλλοντας τάξη. Το αποτέλεσμα της δράσης του Κυρίου λέγεται τάγμα ή σύνταγμα! Όταν μιλάμε και γράφουμε βάζουμε σε τάξη τις λέξεις: σύνταξη, Συντακτικό – έτσι τα είδαν οι αλεξανδρινοί γραμματικοί! Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αστική τάξη είναι τάξη, αλλά η εργατική τάξη δεν είναι τάξη, είναι τάγμα, αποτέλεσμα της τάξης. Αστική τάξη και εργατικό τάγμα!
ΤΟ μέλλον του προστατευόμενου ζώου ή ανθρώπου (Υποτελούς) το γνωρίζει μόνο ο αρχός, ο ταγός, ο Κύριος. Το πώς και το πότε θα πεθάνει το γνωρίζει μόνο ο Κύριος. Ο Κύριος, αυτός που προστατεύει και επιβάλλει την τάξιν είναι ο Κύριος της ζωής των ζώων και των ανθρώπων Υποτελών, άρα και του χρόνου. Είναι Κύριος του πλούτου, είναι ισχυρός, είναι ένδοξος, κάποιος τον οποίο δοξάζουμε και υμνούμε. Η ζωή του ζώου και του ανθρώπου Υποτελούς βρίσκεται στα χέρια του Κυρίου. Ενώ παίρνει από τα ζώα και τους ανθρώπους, και μάλιστα πολλά, είναι υποχρεωμένος και να δίνει. Να δίνει όμως ένα μέρος, ένα μερίδιο. Το πόσο θα ζήσει ένα ζώο εξαρτάται από τη βούληση του ποιμένα, Και το πώς θα πεθάνει. Το πόσο θα ζήσει ένας άνθρωπος Υποτελής εξαρτάται από τον Κύριο. Ο ήρωας είναι καταδικασμένος να πεθάνει νέος και ο Κύριος το γνωρίζει. Και το γνωρίζει γιατί αυτός θα κηρύξει τον πόλεμο, θα κάνει την αρχή. Αυτό σημαίνει ότι από τον συνολικό χρόνο που κατέχει ο Κύριος, ο ήρωας θα πάρει ένα μερίδιο. Αυτό το μερίδιο λέγεται μοίρα. Η μοίρα είναι ένα μικρό μέρος, ένα κομμάτι από τον πλούτο ή τη λεία που κατέχει ο Κύριος.
ΔΕΝ ξέρουμε ποια είναι η μοίρα μας γιατί δεν είμαστε Κύριοι· ή, καλύτερα, δεν ξέρουμε ποια είναι η μοίρα μας γιατί την ξέρει ο Κύριός μας. Και δεν επιτρέπει να την ξέρουμε. Είναι ένα από τα πολλά που δεν ξέρουμε και ίσως να μην μάθουμε ποτέ. Μόνο εκ των υστέρων και εκ του αποτελέσματος.
ΕΑΝ ο Κύριος έχει αποφασίσει την εξόντωση των άχρηστων και περιττών πληθυσμών, θα αντιλαμβάνεστε ότι η μοίρα είναι απόφαση του Κυρίου – η μοίρα είναι μια άλλη λέξη για την καταστροφή, τον όλεθρο, την εξόντωση. Πώς λέγονται αυτοί οι Κύριοι που αποφασίζουν; Ποιοι είναι; Πώς αποφασίζουν; Με ποιο γνώμονα, με ποιο κριτήριο αποφασίζουν;
ΘΑ είναι κάποια ομάδα. Ποτέ δεν θα μάθουμε τα μέλη αυτής της ομάδας. Θα είναι σίγουρα οι ισχυρότεροι Κύριοι της Οικουμένης. Το ότι δεν τους γνωρίζουμε ενισχύει την ύπαρξη συνωμοτικών αντιλήψεων και θεωριών. Οι Κύριοι δεν μπορούν, δεν γίνεται να μην είναι συνωμότες. Εάν συγκρίνουμε ένα ποιμενικό συμβούλιο, μια ομάδα καπιταλιστών Κυρίων και μια μαφιόζικη συμμορία, θα παρατηρήσουμε πάρα πολλά κοινά στοιχεία.
ΦΙΛΕΣ και φίλοι, η Ιστορία, η δυτική Κυριαρχία δηλαδή, δεν είναι η ιστορία της ταξικής πάλης, των ταξικών αγώνων: το τάγμα των Υποτελών δεν μπορεί να νικήσει την τάξη των Κυρίων, αφού το τάγμα είναι προϊόν της τάξης. Δεν υπάρχει ταξική πάλη. Το πέρασμα από τον έναν τρόπο παραγωγής και αρπαγής (μορφής Κυριαρχίας) σε έναν άλλον δεν ήταν αποτέλεσμα της ταξικής πάλης. Η εξέλιξη της δυτικής Κυριαρχίας είναι το αποτέλεσμα της αντιμετώπισης των δύο εφιαλτών του Κυρίου: του θανάτου και του ζωντανού, εμμενούς κομμουνισμού. Πρόοδος υπάρχει μόνο όταν κάνουμε βήματα για να γίνουμε αθάνατοι και όταν συρρικνώνουμε τον ζωντανό, εμμενή κομμουνισμό. Η Πρόοδος ήταν, είναι και είναι ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα, των Υποτελών εννοείται. Όταν η Πρόοδος σταματήσει, η δυτική Κυριαρχία θα αρχίσει να καταλύεται ή να αλλάζει μορφή. Εάν αντιληφθεί ότι ο κομμουνισμός επεκτείνεται, θα προκαλέσει καταστροφές και εξοντώσεις για να αποτρέψει αυτό το θανάσιμο κίνδυνο. Η καπιταλιστική Κυριαρχία δεν είναι η τελευταία μορφή της δυτικής Κυριαρχίας. Μπορεί όμως και να είναι. Εάν είναι η τελευταία, η διάρκεια της τελικής της φάσης θα είναι πολύ μεγάλη, θα είναι μια διαρκής αναστάτωση.
δύο ερωτήσεις:
1) δεν κατάλαβα αν η λέξη “αρχή/ορχά/o-ka” προηγείται χρονικά της εμφάνισης της λέξης “άρχω” που δήλωνε αρχηγία. Αν ναι, τότε γιατί να μην συνάγουμε ότι πρώτα υπήρχε η έννοιας της αρχής, της αφετηρίας και ύστερα εμφανίστηκε ο αρχηγός – ο οποίος ισχυρίστηκε για τον εαυτό του ότι αυτός “άρχισε” τα πράγματα, “άρχισε” την ιστορία, έθεσε την αφετηρία/εκκίνηση. Αποκρύπτωντας με αυτόν τον τρόπο ότι η αφετηρία της ιστορίας ήταν (ή θα μπορούσε να ήταν) κομμουνιστική και χωρίς αρχηγούς. Τι λες;
2) Λες ότι δεν υπάρχει ταξική πάλη και ότι το πέρασμα από τον έναν τρόπο παραγωγής σε έναν άλλον ήταν αποτέλεσμα της αντιμετώπισης – από τη μεριά του Κυρίου – του θανάτου και του ζωντανού κομμουνισμού. Γιατί να μην διευρύνουμε την έννοια της ταξικής πάλης; Γιατί αυτή η αντιπαράθεση με τον ζωντανό κομμουνισμό δεν είναι ταξική πάλη; Όχι φυσικά με την έννοια της άρχουσας τάξης και του προλεταριάτου όπως θα έλεγε ο δυτικός μαρξισμός αλλά με την έννοια πως μια ομάδα (ο Κύριος) αντιπαρέρχεται άλλες ακριβώς για λόγους συμφέροντος. Είτε αυτό σημαίνει αποφυγή του θανάτου Του, είτε ιδιοποίηση του παραγόμενου πλούτου – που κι αυτό αν δε σημαίνει παράταση του θανάτου, σημαίνει πολύ καλή ζωή.
meeeow
αν εχεις κλαδεψει ποτε φραχτη θα το καταλαβεις καλυτερα
καθε βδομαδα κουρεμα, καθε μερα καινουργια φυλλα
καθε βδομαδα
αν δεν εξολοθρευσεις ενα-δυο μετρα παραπισω δεν κανεις δουλεια
κ μετα ξαναρχονται
με καινουρια σχεδια
κ ξανακλαδευεις
μεχρι να πιασει το σχεδιο Σου
που δεν θα πιασει αλλα λεμε
I know all the rules but the rules they don’t know me
ΒΑ, θα απαντήσω στις ερωτήσεις σου το Σάββατο, 4/11.
αγαπητέ/ή ΒΑ
Η αρχαιότερη μαρτυρία της λέξης αρχή είναι η o-ka (ορχά) των κρατικών αρχείων της μυκηναϊκής Πύλου, γύρω στα 1200 π.Χ και σημαίνει αρχηγία. Ναι, θα μπορούσε η αρχική σημασία να ήταν αυτή του αρχινίσματος και όχι της αρχηγίας αλλά είναι μια βάσιμη εικασία. Η μαρτυρία ορχά δεν είναι βάσιμη εικασία αλλά βεβαιότητα, εάν βέβαια η ανάγνωση ορχά είναι σωστή. Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια δεν μας βοηθούν αφού και οι δύο σημασίες συνυπάρχουν και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποια είναι η αρχαιότερη. Για να γράψω αυτό το κείμενο βασίστηκα σε δύο θεμέλια. Το πρώτο είναι μια μελέτη, η οποία δείχνει ότι η ρίζα ορχ- και αρχ- πολλών ινδοευρωπαϊκών γλωσσών παραπέμπει σε μια σημασία ποιμενικού περιεχομένου που μετεξελίχθηκε σε πολεμική: αρχικά σήμαινε προστατεύω ζώα και (μετά) ανθρώπους και μετά αρπάζω, λεηλατώ. Στη συνέχεια, η σημασιολογική εξέλιξη σε κάθε γλώσσα ποικίλει. Στα αρχαία ελληνικά, στις λέξεις αρχός επιβιώνει η σημασία της προστασίας και της αρπαγής, αφού το αποκλειστικό καθήκον του αρχού είναι να είναι αρχηγός σε ληστρικές επιδρομές. Πρόκειται για την εργασία του Francoise Bader, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Bulletin de la Societe de LInquistique de Paris, τεύχος 73:1, 1978, σελ. 103-219: De ‘proteger’ (προστατεύω) a ‘razzier’ (αρπάζω, λεηλατώ) au neolithique indoeuropeen: phraseologie, etymologies, civilisation.
Το δεύτερο θεμέλιο είναι η γλωσσολογική διαπίστωση ότι η αρχαία ελληνική λέξη είναι ποιμενική-πολεμική γλώσσα και ότι όλοι οι πολιτικοί, κοινωνικοί,οικονομικοί, ηθικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί, πολλοί καλλιτεχνικοί όροι είναι ποιμενικής και πολεμικής προέλευσης. Ένα παράδειγμα νομίζω πως είναι αρκετό γιατί είναι πολύ χαρακτηριστικό και αντιπροσωπευτικό. Η λέξη οικονομία (<οικονόμος) παραπέμπει σε δύο γνήσιους ποιμενικούς όρους: οίκος και νόμος (όπου νέμω σημαίνει αρχικά βοσκώ και μετά επιβλέπω ενώ νέμομαι σημαίνει λαμβάνω φόρους ως κατακτητής, καρπούμαι) Όλα αυτά με παρωθούν να υποστηρίζω ότι η αρχική σημασία είναι αυτή της προστασίας και μετά της αρχηγίας. Η Κυριαρχία είναι προστασία γιατί προέρχεται από αυτήν. Το δεύτερο ερώτημα είναι σύνθετο, σηκώνει πολλή συζήτηση αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή και ο κατάλληλος χώρος. Θα περιοριστώ στα βασικά. Ο όρος ταξική πάλη, όπως και ο ταξικός αγώνας, είναι μεταφορά κι εμένα με νοιάζει η κυριολεξία. Εάν με τον όρο ταξική πάλη εννοούμε τον ταξικό πόλεμο, εντάξει, συμφωνώ. Υπάρχει ταξικός πόλεμος; Υπάρχει. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Είναι ένας πόλεμος που διεξάγεται μεταξύ δύο αντίπαλων τάξεων, ας πούμε της αστικής και της εργατικής ή είναι ένας πόλεμος που διεξάγει η αστική τάξη κατά της εργατικής, στον οποίο πάντα νικά η πρώτη και πάντα ηττάται η δεύτερη; Θεωρώ ότι ισχύει το δεύτερο. Αυτό ισχύει βέβαια πρώτα και κύρια για τον Κύριο και τον Υποτελή! Μέχρι τώρα, εδώ και 2700 χρόνια η Κυριαρχία δεν έχει καταλυθεί, δεν έχει απειληθεί στα σοβαρά. Γιατί; Γιατί η αστική τάξη, ας περιοριστούμε σε αυτήν, είναι τάξη αλλά η εργατική τάξη δεν είναι τάξη αλλά τάγμα, αφού είναι πλάσμα του καπιταλιστή - αυτό λέει ο Μαρξ και το υπογράφω και με τα τέσσερα άκρα. Η αστική τάξη νικά πάντα γιατί είναι οργανωμένοι σε ομάδες, σε συμμορίες υποστηρίζουν οι Αντόρνο και Χορκχάιμερ! Πολύ σωστά το είπε ένας εκατομμυριούχος υπουργός στις ΗΠΑ: υπάρχει ταξική πάλη και νικητές είμαστε πάντα εμείς. Εάν λοιπόν η ταξική πάλη διεξάγεται από την αστική τάξη, που είναι τάξη συμμοριών, κατά της εργατικής τάξης που δεν είναι τάξη αλλά τάγμα μοναχικών και ανταγωνιζόμενων προλετάριων ή Υποτελών, τότε δεν μπορούμε σε καμιά περίπτωση να διευρύνουμε την έννοια της ταξικής πάλης ή του ταξικού πολέμου. Οι μεγάλοι αντίπαλοι του Κυρίου είναι ο θάνατος και ο ζωντανός κομμουνισμός, η εξάρτηση του Κυρίου από τους Υποτελείς του. Αυτά τα δύο είναι οι μεγάλοι σύμμαχοι των Υποτελών μόνο που δεν το γνωρίζουν και δεν ξέρω εάν το γνωρίσουν. Ο κοινωνικός πόλεμος του Κυρίου διεξάγεται κατά του θανάτου (φύση) και κατά του ζωντανού κομμουνισμού (κοινωνία). ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ο Κύριος να νικήσει, πάντα θα ηττάται. Ο κοινωνικός πόλεμος διεξάγεται νικηφόρα από τους Υποτελείς κατά των Κυρίων όταν λένε στον Κύριο ότι δεν θα γίνουμε ποτέ αθάνατοι, ούτε ο Κύριος ούτε οι Υποτελείς, και όταν διευρύνουν τον κομμουνισμό εδώ και τώρα και ζουν κομμουνιστικά όσο μπορούν, όπου, όταν και με όποιον μπορούν. Όταν δηλαδή αποκηρύξουν το ιδεώδες και το πρόταγμα και την Υπόσχεση του μέλλοντος, όταν πάψουν να περιμένουν - ο Κύριος τους έπεισε να περιμένουν! Εάν σε κάτι δεν απάντησα, περιμένω ερωτήσεις.
Αθανάσιε πολύ καλή, όπως πάντα, η ανάλυση σου. Τα ποιμενικά στοιχεία που διακρίνεις στη Δυτική Κυριαρχία είναι εμφανή. Είναι αυτή η διαρκής θέληση αύξησης της ισχύος που κινεί τον κόσμο μας. Μαζί με το φόβο του θανάτου, και την συνεπακόλουθη αναζήτηση της αθανασίας, μπορούν να εξηγήσουν το σύνολο των εξουσιαστικών συμπεριφορών και της εκμετάλλευσης. Αυτό που έχει λοιπόν να κάνει το εργατικό τάγμα που αποτελείται από κάθε μορφής υποτελούς είναι να επιχειρήσει να τιθασεύσει τις ορμές που προκύπτουν από αυτές τις ανησυχίες του κάθε κυρίαρχου.
Έχει αρχίσει να μου δημιουργείται η βεβαιότητα ότι αφού με αυτή την απίστευτη πρόοδο της πληροφορικής τα τελευταία 30 χρόνια δεν έχει μπορέσει ο άνθρωπος να σπάσει τον γενετικό κώδικα οποιουδήποτε ζωντανού οργανισμού, δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα του παραχθεί κάποιο εργαλείο στο μέλλον, που θα του επιτρέψει να το πράξει. Ναι θα καταφέρει τα επόμενα εκατό χρόνια να αυξήσει έξι επτά χρόνια το μ.ο. ζωής, αλλά τη γήρανση δεν θα μπορέσει να την ανακόψει. Δυστυχώς η ήττα αυτή συγκεντρώνει όλη τη σκέψη του κυριάρχου στους τρόπους αύξησης της ισχύος.
Για μένα λοιπόν εκεί πρέπει να επικεντρωθεί το πολιτικό κίνημα. Η προσπάθεια για αύξηση της ισχύος δεν είναι ποτέ εύκολη και χωρίς ρίσκα. Αποφασίζεται όμως γιατί είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως η διατήρηση της ισχύος στην πορεία της ανθρωπότητας στάθηκε αδύνατη για την κάθε κυρίαρχη ομάδα. Το δόγμα «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση» υιοθετείται από το σύνολο σχεδόν των σύγχρονων κυρίαρχων. Είναι η ανασφάλεια που διαιωνίζει τις επιθετικές αυτές συμπεριφορές. Θα πρέπει λοιπόν να επινοηθεί ένα σύστημα που θα επικεντρωθεί στην ασφάλεια και την ευζωία. Και έρχεται αυτή η πληροφορική που έλεγα παραπάνω να μας δώσει πιστεύω τα μέσα να το πετύχουμε. Μπορούμε να στοχεύουμε σε ένα παγκόσμιο σύστημα ελέγχου και συναλλαγών όπου ο κάθε άνθρωπος εθελοντικά θα φυτεύει ένα τσιπάκι, αποδεχόμενος ότι ξεκινάει από ένα ορισμένο επίπεδο οικονομικού πλούτου και ιδιοκτησίας χωρίς να μπορεί να χάσει τον πλούτο με τον οποίο εντάσσεται στο σύστημα και μπορεί να φτάσει ο ίδιος μέχρι ένα άλλο μέγιστο επιτρεπτό επίπεδο. Θα μπορεί να κληρονομεί τον πλούτο στα πρόσωπα που επιθυμεί και δεν θα μπορούν και αυτά να τον χάσουν όσο ζουν. Η κατάργηση κάθε εξωσυστημικού μη ψηφιακού ανταλλακτικού μέσου, σε συνδυασμό με την πληροφορία της φυσικής παρουσίας που θα παρέχουν τα τσιπ θα περιορίσει σταδιακά τις έκνομες συμπεριφορές κατά της ζωής, της ιδιοκτησίας ή της αξιοπρέπειας. Οι πληροφορίες που θα παρέχουν τα τσιπ για το παραγόμενο έργο του καθενός και τη φυσική παρουσία θα παρέχουν εξαιρετικά εργαλεία σε μια κεντρικά οργανωμένη και επιστημονικά καταμερισμένη παραγωγική διαδικασία. Θα είναι εφικτό να παράγονται αγαθά ικανά να συντηρήσουν εικοσαπλάσιο πληθυσμό από τον σημερινό, με λίγες ώρες εργασίας του καθενός σε οποιοδήποτε σημείο στον πλανήτη τύχει να βρίσκεται ταξιδεύοντας ή στο χωριό του από το οποίο δεν έχει φύγει ποτέ. Και τότε από την κυρίαρχη σκατόψυχη τάξη και το υποτελές εργατικό τάγμα, ίσως πάμε στην «τρεις φορές το μήνα εργατική» και «κάθε μέρα χαρούμενη» τάξη.
@ Αθανασιος
πολυ ενδιαφερον
το γλωσσολογικο μερος
και ειναι σωστο πως οι μοναχικοι υποτελεις παντα, μεχρι τωρα, ηττωνται απο τους κυριαρχους
αλλ΄ αυτο συμβαινει επειδη οι κυριαρχοι εχουν και επιτυχη στρατηγικη και αποτελεσματικες τακτικες ενω οι υποτελεις εφαρμοζουν μονο τακτικες κατα της στρατηγικης & των τακτικων των κυριαρχων.
αν οι, μεχρι τωρα, υποτελεις συνασπισθουν και αν αποκτησουν δικη τους στρατηγικη, τοτε, υπαρχει ελπιδα να νικησουν τους, μεχρι τωρα, κυριαρχους.
αν καταλαβα σωστα, ειναι αποδεκτο στο σημειωμα πως τα υλικα μεσα ποτε δεν ηταν το κύριο μεσο κυριαρχιας ουτε η κύρια επιδιωξη των κυριαρχων, το μεσο ηταν παντα υπεροχή στην γνωση [ιδιως της αρχης και του τελους του κυκλου της ζωης (της φυσης & του ανθρωπου)] και η επιδιωξη ηταν παντα η ισχυς [με την οποια ελεγχεται ο κυκλος της ζωης & αναστελεται ο φοβος του ανθρωπινου θανατου].
πως με την αφαιρεση των υλικων μεσων [που ποτε δεν ηταν το κύριο μεσο κυριαρχιας ουτε η κύρια επιδιωξη των κυριαρχων] απο τους μεχρι τωρα κυριαρχους ή με καποιας μορφης κοινοκτημοσυνη [ποιων ακριβως απο τα / και τι εννοουμε υλικα μεσα;], με ζωντανο κομμουνισμο εδω και τωρα, θα καταργηθει η κυριαρχια; απο σποντα;
Αθανάσιε Ψ και jan1448,
θα σχολιάσω τα σχόλιά σας με τρία προσεχή πρωινά σημειώματα.
α) ποιο είναι σήμερα το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα;
β) μπορούμε σήμερα να επιλύσουμε τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα;
γ) μπορούμε να καταλύσουμε την Κυριαρχία και πώς;
Θαναση, πολύ ωραία εξήγηση της προέλευσης της δυτικής κυριαρχίας. Ταιριαστή. Να οποσαφηνισουμε βέβαια πως οι κυρίαρχοι δεν είναι κάποιοι άλλοι, κακοί άνθρωποι, αλλά θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς οι ιδιοι, ως προϊόντα της κληρονομικότητας και του περιβάλλοντος. Στον φίλο που προτείνει το τσιπαρισμα, τον έλεγχο δηλαδή ως λύση απαντώ πως προτιμώ την φυσική ελευθερία. Οι αλλαγές, που όλοι ονειρευόμαστε, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν παρά μαζί με τεράστιες αλλαγής στον τρόπο ζωής μας που προέρχεται από το υπερφυσικό άστυ. Τέλος Θαναση , έχεις μία γνώμη πάνω στην εμφάνιση γενικά της κυριαρχίας πριν τον ποιμενικό τρόπο ζωής, στις κοινωνίες των τροφοσυλλεκτων, κυνηγών, μικροκαλλιεργητών; Επομένως στην δημογραφική ανάπτυξη, στην αύξηση του πληθυσμού δηλαδή, ή μάλλον στην πολυκοσμία.