π΄τσαρίνα (πουτσαρίνα)

του Νικόλα Κωτούλα

“Π’τσαρίνα” (παναπεί “πουτσαρίνα”), αποκαλούν στον θεσσαλικό κάμπο και οι άντρες και οι γυναίκες (ακόμη κι η μάνα της έτσι την αποκαλεί) την δυναμική γυναίκα. Διότι σε μια πατριαρχική κοινωνία δεν εξηγείται, δεν νοείται δυναμικότητα -παναπεί ισχύς- χωρίς την παρουσία του αντρικού οργάνου. Η ισχύς έχει τόσο μεγαλύτερη σημασία όσο μεγαλύτερος είναι ο ανταγωνισμός. Έτσι -και κάπως παιχνιδιάρικα και κάπως πονηρά-, αναγνωρίζουν στις γυναίκες που τα καταφέρνουν να παλεύουν κι ενίοτε να κερδίζουν στον ανταγωνισμό του αντρικού κόσμου την παρουσία και την ανάλογη ισχύ που το συνοδεύει του κυριότερου χαρακτηριστικού στην φυσιολογία του άντρα: του πέους. Για την ακρίβεια: του εργαλείου επέκτασης της ισχύος που χρησιμοποιούν και οι ίδιοι οι άντρες. Διότι υπάρχει κι ο “π’τσαράς”. Επειδή ο άντρας από την φύση του έχει πέος τι παραπάνω έχει ο π’τσαράς; “Την έχει μεγάλη”;

Κατά κάποιο τρόπο ναι. Ο π’τσαράς διαθέτει την πρόσθετη ισχύ του εργαλείου επέκτασης του πέους. Την αναγκαία πρόσθετη ισχύ για να μπορεί να τα βγάλει πέρα στον ανταγωνισμό. Παναπεί να υποτάσσει. Μεταξύ αντρών η έκφραση “θα σε γαμήσω”, “σε γάμησα” σημαίνει επακριβώς: Θα σε υποβιβάσω στη θέση της γυναίκας. Σε υποβίβασα στη θέση της γυναίκας. Είσαι γυναίκα. Επιπλέον, ο άντρας δεν μπορεί να χάσει από μια γυναίκα. Αν χάσει, έχασε από μια γυναίκα με πέος. Αλλά μια γυναίκα με πέος είναι ουσιαστικά ένα είδος άντρα. Έχασα από ένα είδος άντρα. Έτσι μάλιστα! Τώρα η ήττα κάπως χωνεύεται. Σημειώστε πως πια αυτές είναι εκφράσεις που και οι γυναίκες χρησιμοποιείτε. Πώς γίνεται να σε “γαμήσει” μια γυναίκα (και πραγματικά μπορεί να το κάνει, θα τόχετε πάθει, οι άντρες, ναι); Να σε φέρει, άντρακλα, εσένανε, στην θέση της γυναίκας; Είναι απλό: με τη χρήση του εργαλείου επέκτασης που προανέφερα. Αυτό το μηχανικό πέος, αυτό το εργαλείο υπόταξης, θα το ονομάσω φαλλό. Φαλλός, λοιπόν, είναι, για τις ανάγκες ετούτου του κειμένου, κάθε μηχανισμός, κάθε εργαλείο επέκτασης της ισχύος του πέους που αποσκοπεί στην υποταγή. Το όπλο είναι ένας φαλλός. Η γερμανική μαύρη άμαξα που δεν έχει φλας είναι ένας φαλλός. “Αυτό το αυτοκίνητο γαμάει”. Η έπαυλις, η βίλα στην κορυφή του λόφου είναι φαλλός. Η φαρδιά φωτισμένη λεωφόρος είναι φαλλός. Ο πύραυλος που φεύγει στο διάστημα τι άλλο νάναι! Ο φαλλός δεν είναι ένα σύμβολο. Διαθέτει ο ίδιος ισχύ. Όσο μεγαλύτερη, τόσο το καλύτερο. Το σαράβαλο είναι κι αυτό φαλλουδάκι. Αυτό μπορέσαμε, αυτό πήραμε. Πάμε παρακάτω: Πολλά, τα περισσότερα, από τα στοιχεία που εκ πρώτης όψεως τεκμηριώνουν την απελευθέρωση της γυναίκας δεν είναι παρά αποδείξεις της υποταγής της στον αντρικό ανταγωνισμό, με τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους λόγους που ένας αφροαμερικανός μετατρέπεται σε λευκό σε ένα περιβάλλον που ευνοεί αποκλειστικά τον λευκό. Το χρώμα του παύει να έχει σημασία διότι κατ’ ουσίαν είναι λευκός. Μια γυναίκα με σκούρο κοστούμι, δερμάτινο χαρτοφύλακα, μαύρα γυαλιά και δυό κινητά δεν είναι γυναίκα κι ας έχει κάνει εικοσιπέντε κουτσούβελα. Και η εμφάνισή της αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι πιθανώς ασυνείδητη, πάντως όχι τυχαία. Μιας και κοντά είναι αυτά: Άντρες: ποιός δεν θέλει να “πηδήξει” μια δικαστίνα, μια στρατιωτικό; Καταλαβαίνετε το γιατί, έτσι; Παρόλα αυτά ξεκίνησε πράγματι η γυναικεία “απελευθέρωση” (ας την πούμε έτσι). Μια πραγματική επανάσταση συντελείται και γυρισμό δεν έχει. Μια καθημερινή επανάσταση. Μια επανάσταση στην οποία ελάχιστα, αν καν, συντέλεσε το ονομαζόμενο -κι επίσημο- “γυναικείο κίνημα”, μην πω πως επιχείρησε να την εμποδίσει κιόλας. Η επανάσταση αυτή έρχεται από αυτούς που οι φαλλοφόροι αποκαλούν “οι από κάτω” κι αφορά εξίσου γυναίκες και άντρες. Γυναίκες και άντρες που δεν έχουνε ανάγκη φαλλών και κάθε είδους επεκτάσεων, υποταγής κι επιταγών. Που δεν αναγνωρίζουν αποπάνω κι αποκάτω κι όλες αυτές τις, κυριολεκτικά, μαλακίες. Που δεν φοβούνται τη ζωή, τη ζουν. Που δεν επιθυμούν το θάνατο (επιθυμία που ισοδυναμεί με την επιθυμία της αθανασίας). Αλλά πού στην ευχή είναι αυτή η επανάσταση; Θα σας πω. Μιλώντας για επανάσταση συνηθίσαμε να κοιτάμε κάπου μακριά, πολύ μακριά. Λάθος μέρος. Κοιτάξτε πιο κοντά, πολύ πιο κοντά και θα τη δείτε. Πόσο θα πάρει; Πόσο θα διαρκέσει; Πενήντα; Εκατό; Χίλια χρόνια; Όσο πάρει. Είναι εδώ. Δεν γίνεται να σταματήσει γιατί είναι μέρος της φυσικής διαδικασίας αποκατάστασης. Εκείνες κι εκείνοι που δεν φοβούνται τη ζωή θα τη ζήσουν. Εκείνες κι εκείνοι που φοβούνται τον θάνατο θα πεθάνουν. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.