ποιο είναι πιο ισχυρό, το Κράτος της Ελλάδας ή το Κράτος της Τουρκίας;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΣΕ προηγούμενο σημείωμα υποστήριξα ότι δύο είναι οι τρόποι της σύμπηξης και ενίσχυσης της εθνικής ομόνοιας και ενότητας, αποτροπής δηλαδή της όξυνσης του κοινωνικού πολέμου, αποτροπής της διεύρυνσης του κοινωνικού χάσματος μεταξύ Κυρίου καπιταλιστή και Υποτελών: η επίκληση ενός εξωτερικού κινδύνου, η επίκληση απειλής γειτονικού Κράτους και ένα εθνικό αφήγημα, το οποίο συγκροτεί ο Κύριος καπιταλιστής εμφανίζοντας το συμφέρον του ως συμφέρον και των Υποτελών, ως συμφέρον όλης της κοινωνίας.

ΦΙΛΟΣ στο fb (Ν.Ζ.) έθεσε το παρακάτω ερώτημα και σήμερα θα διατυπώσω τις σκέψεις μου επ΄ αυτού. Γράφει ο φίλος:

Πολύ σωστά όλα αυτά. Μένει ένα ερώτημα: η επιθετική τακτική της Τουρκίας, η αμφισβήτηση της Λωζάνης, οι επισκέψεις του Υπ. Άμυνας στα Ίμια, η διαρκής ρητορική για γκρίζες ζώνες υπάρχουν ή είναι αποκύημα της φαντασίας μας; Κι αν υπάρχουν πώς απαντάει κανείς σε αυτές;

ΑΠΑΝΤΩ ευθέως: η επιθετική τακτική της Τουρκίας δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μας, υπάρχει. Θα σχολιάσω αυτή τη διαπίστωση και μετά θα απαντήσω και στο ερώτημα πώς απαντάει κανείς σε αυτήν την επιθετική τακτική, συμπεριφορά θα έλεγα εγώ.

ΑΣ  αφήσουμε στην άκρη τη διαπίστωση ότι πόλεμος Ελλάδας – Τουρκίας δεν πρόκειται να γίνει, χωρίς όμως να την ξεχνάμε, κι ας αρχίσουμε με την διατύπωση μιας απάντησης στο παρακάτω ερώτημα, στην παρακάτω υπόθεση εργασίας: Εάν, λέω, εάν γίνει πόλεμος, θα επιτεθεί η Τουρκία ή η Ελλάδα; Η Ελλάδα, το Ελληνικός Κράτος, έχει διακηρύξει ανοιχτά ότι δεν πρόκειται να ξεκινήσει πόλεμο με την Τουρκία, ότι δεν πρόκειται να επιτεθεί, ότι θα είναι η αμυνόμενη. Άρα, εάν αυτή δεν επιτεθεί, θα επιτεθεί η άλλη, η Τουρκία! Τόσο απλά και καθαρά! Με την προϋπόθεση ότι σίγουρα θα γίνει πόλεμος! Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία γι΄ αυτό!

ΣΤΟ σημείο αυτό εγείρεται το εξής ερώτημα. Γιατί να μην επιτεθούμε εμείς πρώτοι να κατακτήσουμε την ανατολική Θράκη, την Πόλη μας, και τα μικρασιατικά παράλια; Εάν κατακτήσουμε αυτές τις περιοχές, δεν θα γίνουμε πιο πλούσιοι και πιο ισχυροί; Ασφαλώς και θα γίνουμε!  Γιατί δεν το κάνουμε τότε; Δεν θα το κάνουμε διότι  δεν είμαστε ιμπεριαλιστές, δεν έχουμε επεκτατικές βλέψεις, είμαστε σύμμαχοι με την Τουρκία, δεν είμαστε άδικοι, έχουμε μπέσα. Σήμερα δεν είμαστε (θα δούμε ότι δεν ισχύει), αλλά κάποτε ήμασταν. Ποια ήταν η Ελλάδα του 1830 και ποια έναν αιώνα μετά, το 1921; Το 1830 ήταν ένα μικροσκοπικό κρατίδιο (Πελοπόννησος) και έγινε αυτοκρατορία των δύο ηπείρων και δεν ξέρω κι εγώ πόσων θαλασσών, όταν ο ένδοξος ελληνικός στρατός έφτασε έφτασε προ των πυλών της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας. Ήμασταν λίγο πριν την ανασύσταση της βυζαντινής αυτοκρατορίας!

ΑΝΤ΄ αυτού όμως το 1922 οι Τούρκοι,  με τη βοήθεια ασφαλώς ευρωπαϊκών  καπιταλιστικών χωρών, μας πέταξαν στη θάλασσα του Αιγαίου, ηττηθήκαμε ταπεινωτικώς και εξευτελιστικώς. Το 1974 μας πήραν τη μισή Κύπρο μέσα σε λίγες μέρες κάνοντας περίπατο. Άλλη ταπεινωτική και εξευτελιστική Ήττα! Κι αν δεν έγινε πόλεμος τότε, όταν μας πήραν τη μισή Κύπρο, πότε θα γίνει πόλεμος; Όταν μας πάρουν καμιά ακατοίκητοι βραχονησίδα των πέντε στρεμμάτων; Τι να την κάνουν την βραχονησίδα;

Η μεταξύ των δύο χωρών σχέση καθορίζεται ιστορικά και αυτό που καθορίζει τη σχέση μας είναι αυτές οι δύο ταπεινωτικές και εξευτελιστικές ήττες. Εμείς νιώθουμε ηττημένοι, οι άλλοι νικητές, κι έτσι είναι.Αυτές οι δύο ταπεινωτικές και εξευτελιστικές ήττες έχουν συμβάλλει καθοριστικά στη συγκρότηση του εθνικού φαντασιακού: είμαστε οι ηττημένοι, είμαστε οι χαμένοι. Κι όταν κάποιος είναι ή νιώθει ηττημένος, είναι και φοβισμένος. Είμαστε φοβισμένοι, τα έχουμε κάνει πάνω μας, τόσο πολύ που φοβόμαστε μήπως επιτεθούν ξανά και μας πάρουν και τα νησιά και την Θράκη μας . Είμαστε τόσο φοβισμένοι ώστε ανησυχούμε μήπως οι Αλβανοί μας πάρουν την Ήπειρο,  οι Σκοπιανοί τη Δυτική Μακεδονία και μας πάρουν και την Θεσσαλονίκη! Έτσι, το ελληνικό Κράτος μια μέρα θα φτάνει μέχρι τη Λάρισα! Ενώ κάποιοι άλλοι, δεν είναι και λίγοι, περιμένουν πότε θα πάρουμε την Πόλη τη Βασιλεύουσα των 20 εκατομμυρίων κατοίκων  και θα κάνουμε λειτουργία μέσα στην Αγιά Σοφιά!  

ΑΣ θέσουμε λοιπόν το ερώτημα του τίτλου: ποιος είναι πιο ισχυρός, η Ελλάδα ή η Τουρκία; Όταν είσαι ηττημένος, όταν είσαι φοβισμένος, όταν ομολογείς ότι δεν θα επιτεθείς, τότε δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να παραδέχεσαι ότι ο αντίπαλος είναι πιο ισχυρός! Οπότε, στο ερώτημα, εάν γίνει πόλεμος, ποιος θα νικήσει, η Ελλάδα ή η Τουρκία; η απάντηση είναι μία: η Τουρκία!

ΟΛΑ αυτά τα γνωρίζει η Τουρκία, το τουρκικό Κράτος και οι διαχειριστές του. Και βέβαια έχει συμφέρον, και θα δούμε ποιο είναι αυτό, και τις ήττες να μας υπενθυμίζει διαρκώς (Λωζάνη), και τον φόβο μας να διαιωνίζει συνεχώς και αδιαλείπτως (επισκέψεις στα Ίμια), και την ισχύ του να επιδεικνύει, και να μας απειλεί. Αυτό θα κάναμε κι εμείς ακριβώς εάν προερχόμασταν από νίκες, εάν ήμασταν πιο ισχυροί.

ΑΝΑΜΕΣΑ σε δύο κράτη, εκ των οποίων το ένα (Ελλάδα) όχι μόνο προήλθε από το άλλο αλλά συνέβαλε καθοριστικά στη συρρίκνωσή του (Τουρκία), δεν μπορεί  να μην υπάρχει ανταγωνισμός. Οικονομικά, η Ελλάδα ως καπιταλιστικός κοινωνικός σχηματισμός είναι πιο ισχυρός από την Τουρκία. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι΄ αυτό. Το επίδικο αντικείμενο του ανταγωνισμού είναι αφενός ο οικονομικός έλεγχος της ευρύτερης περιοχής (Βαλκάνια και Μέση Ανατολή) και αφετέρου η βελτίωση της θέσης στην αλυσίδα της καπιταλιστικής ιεραρχίας. Είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα βρίσκεται πιο ψηλά από την Τουρκία.

ΑΥΤΗ είναι η αντιφατικότητα της κατάστασης: ενώ οικονομικά είμαστε ισχυρότεροι, στρατιωτικά και ιστορικά είμαστε υποδεέστεροι. Δεν θα αυξηθεί η ισχύς και ο πλούτος της Τουρκίας εάν επιτεθούν κατά της Ελλάδας και πάρουν τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου! Λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα παραπάνω και μια δύο εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι παραπάνω δεν είναι τίποτα για μια απέραντη Τουρκία των 80 εκ. κατοίκων, καταναλωτών ήθελα να γράψω. Τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου ανήκουν ήδη οικονομικά στην Τουρκία, στα απέναντι μικρασιατικά παράλια! Έχουν πιο πολλές οικονομικές σχέσεις με τα παράλια παρά με την ελλαδική χερσόνησο – κι αυτό βέβαια είναι αναπόφευκτο.

Η επιθετικότητα της Τουρκίας είναι και υπαρκτή. λόγω του οικονομικού ανταγωνισμού,  αλλά και αποκύημα της φαντασίας μας, ως συνέπεια του ιστορικά καθορισμένου φόβου μας. Προέρχεται από δύο νίκες, είναι άρα πιο ισχυρή, και έχει κάθε συμφέρον, λόγω του υπάρχοντος οικονομικού ανταγωνισμού,  να επιδεικνύει την ισχύ της και να διαιωνίζει τους φόβους μας. Όλα αυτά συμφέρουν και στο ελληνικό Κράτος, διότι έτσι συγκροτεί την εθνική ομόνοια και ενότητα.

ΔΕΝ είναι μία αλλά δύο οι απαντήσεις σε αυτήν την υπαρκτή επιθετικότητα. Η μία είναι του Κράτους: θα κάνει τα πάντα για να διαιωνίζει αυτή την κατάσταση διότι είναι συμφέρουσα: συγκροτεί την εθνική ενότητα. Η άλλη είναι μια άλλη, η δική μας. Η κομβική θέση είναι η παραδοχή ότι πόλεμος Ελλάδας και Τουρκίας δεν πρόκειται να γίνει, όσο η καπιταλιστική Δύση πολιορκεί τη Ρωσία για να αποσπάσει την πλούσια και απέραντη Σιβηρία. Ποιος Υπουργός Εξωτερικών ή Εθνικής Άμυνας θα το πει αυτό, ένθεν κακείθεν; Τους συμφέρει; Όχι, βέβαια, κατά κανένα τρόπο!  Διότι και η Τουρκία με αυτό τον τρόπο συγκροτεί την δική τους εθνική ενότητα και ομόνοια και ομοψυχία!

ΑΝ και τα δύο Κράτη γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να γίνει πόλεμος μεταξύ τους, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ τους, οικονομικός. Υπάρχει. Έτσι, η  Τουρκία έχει κάθε λόγο να διαιωνίζει, με την επιθετική τακτική και τις απειλές, τον ιστορικά καθορισμένο συσχετισμό δύναμης, την ιστορικά καθορισμένη κατανομή ισχύος και η Ελλάδα να τον αναπαράγει για να συγκροτεί την εθνική ενότητα και ομόνοια, για να αποτρέπει την διεύρυνση του κοινωνικού χάσματος, για να αποτρέπει τον παροξυσμό του κοινωνικού πολέμου.