φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΕΝΑΣ στίχος της Ιλιάδας, ο Ζ 208 (=Λ 783) συνοψίζει εξαίσια τον ηρωισμό, τον ηρωικό κώδικα συμπεριφοράς: πάντοτε να είσαι ο καλύτερος και πιο πάνω από όλους (αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων). Το ρήμα όμως αριστεύω δεν σημαίνει μόνο να είσαι ο καλύτερος. Με τον όρο αριστεία, λέξη που δεν υπάρχει στην Ιλιάδα, εννοούμε μια σειρά φόνων που διαπράττει ο ήρωας στο πεδίο της μάχης – στην Ιλιάδα περιγράφονται πέντε αριστείες (του Διομήδους, του Αγαμέμνονος, του Έκτορος, του Πατρόκλου και του Αχιλλέως). Θα είσαι λοιπόν ο καλύτερος μόνο εάν αριστεύεις στο πεδίο της μάχης, μόνο εάν σκοτώσεις πολλούς. (Άριστος είναι αυτός που σκοτώνει πολλούς, ο θεός Άρης. Άριστος και Άρης από τη λέξη αρή [Ξ 485, Σ 100], που σημαίνει τον φόνο, την εξόντωση). Πριν ξεκινήσει για τη μάχη, στην οποία και θα σκοτωθεί, ο Σαρπηδόνας συνοψίζει με έναν παρόμοιο τρόπο τον ηρωισμό: να σκοτώσουμε ή να σκοτωθούμε, να κερδίσουμε δόξα ή να τη χαρίσουμε σε άλλους (Μ 328). Εάν δεν σκοτώσεις, δεν θα κερδίσεις δόξα – δεν θα γίνεις ισχυρός και πλούσιος. Αφού ο Αχιλλεύς σκοτώσει τον Έκτορα, αναφωνεί (Χ 387): κερδίσαμε μεγάλη δόξα, σκοτώσαμε τον λαμπρό, τον ισχυρό Έκτορα.
ΠΟΙΟ είναι το έπαθλο της νίκης του ήρωα: η τιμή. Θα ορίσω τώρα τήν τιμήν και θα σας παρακαλέσω να την κάνετε κορνίζα, να την κρεμάσετε στο σαλόνι του εγκεφάλου σας, κάπου θα υπάρχει κενός χώρος, να την βλέπετε, να μην την ξεχνάτε γιατί θα μας χρειαστεί πολύ και σήμερα και αύριο και τις επόμενες δεκαετίες. Τιμή είναι η δημόσια αναγνώριση της υπεροχής του. Εάν σκέφτεστε μήπως έχει κάποια σχέση με την τιμήν του εμπορεύματος, δεν είναι η κατάλληλη ώρα να πραγματευθούμε το ζήτημα, θα το κάνουμε όμως στο εγγύς μέλλον. Ο ήρωας καθίσταται άτιμος όταν δεν αναγνωρίζουμε δημοσίως, με κάποιον τρόπο (δώρα, ομολογία, γλώσσα σώματος, υποταγή), την υπεροχή του, την πρωτιά του – America first, μάγκες! Εάν δεν αναγνωρίζουμε δημοσίως την υπεροχή των USA, τότε αυτές υφίστανται ατίμωση. Η πιο γνωστή πρόσφατη ατίμωση που υπέστησαν ήταν η κατάρριψη των Δίδυμων Πύργων (Πύργος σημαίνει φρούριο, οχυρό). Η πίκρα από το στόμα δεν έχει φύγει ακόμα. Και δεν θα φύγει.
ΙΣΟΤΗΤΑ μεταξύ Κυρίων δεν υπάρχει, δεν νοείται. Δεν μπορεί δύο Κύριοι να είναι ίσοι, αφού οι έννοιες Ισχύς και Ισότητα είναι παντελώς και απολύτως ασύμβατες. Με κριτήριο λοιπόν την κατανομή της Ισχύος, υπάρχει μόνο μια ιεραρχία Κυρίων, στην οποία υπάρχει ένας ισχυρός στην κορυφή και από κάτω ένας εσμός Κυρίων, όπου ο καθένας είναι Υποτελής στον πιο πάνω και Κύριος στον πιο κάτω – αυτοί είναι οι Υποτελείς Κύριοι. Ως Κύριος, ο Υποτελής Κύριος έχει τιμή όταν αναγνωρίζεται δημοσίως η υπεροχή του (ο πλούτος του, η ισχύς του, η δόξα του). Ως Υποτελής όμως ο Υποτελής Κύριος οφείλει να αναγνωρίζει την υπεροχή του πιο ισχυρού από αυτόν Κυρίου! Αυτό είναι το δράμα του Υποτελούς Κυρίου! Το δράμα αυτό καθορίζει και την ενδεδειγμένο τρόπο συμπεριφοράς του ήρωα Κυρίου: θα τιμάς τον ισχυρότερο Κύριο, θα τιμάσαι από τον αδύναμο Κύριο. Ο δε ισχυρότερος Κύριος, ως γενναιόδωρος που είναι, οφείλει να αναγνωρίζει την υπεροχή σου έναντι των άλλων αδύναμων Κυρίων.
ΜΕ αυτό το δράμα, φίλες και φίλοι, αρχίζει η Ιλιάδα. Ο ισχυρός Κύριος Αγαμέμνων δεν αναγνωρίζει δημόσια την σχετική υπεροχή του Υποτελούς Κυρίου Αχιλλέως, ο δε Αχιλλεύς δεν αναγνωρίζει την υπεροχή του ισχυρότερου Κυρίου Αγαμέμνονος. Ούτε η συμπεριφορά του ενός ούτε του άλλου είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος ηρωικής συμπεριφοράς. Για να μειώσει την ισχύ του Αγαμέμνονος, ο Αχιλλεύς αποσύρεται από το πεδίο της μάχης. Ζητά από την μάνα του την Θέτιδα να πάει στον Δία να τον παρακαλέσει να πάει με το μέρος των Τρώων, ώστε οι Αχαιοί να ηττηθούν και ο Αγαμέμνων να του ζητήσει γονατιστός να επιστρέψει στη μάχη. Πάει λοιπόν στην κορυφή του Ολύμπου αλλά δεν τον βρίσκει στα δώματα των θεών – ο Ζεύς έχει ένα δικό του, πιο μακριά και πιο ψηλά από τους άλλους θεούς, όπου και αράζει μόνος του.
Ο Κύριος, φίλες και φίλοι, επιδιώκει να ζει μακριά και ψηλά, όσο γίνεται πιο μακριά και πιο ψηλά από τους Υποτελείς του, είτε θεοί (υποτελείς Κύριοι) είναι αυτοί είτε θνητοί (Υποτελείς Παραγωγοί). Οι μυκηναίοι άρχοντες ζούσαν σε απομακρυσμένες και ψηλές ακροπόλεις, όπως και οι ήρωες της μεταμυκηναϊκής εποχής. Ζούσαν μακριά και ψηλά, σε φρούρια που έχτιζαν πάνω σε ψηλούς και απόκρημνους λόφους. Το φρούριο αυτό είναι γνωστό ως πόλις. Ακρόπολις σημαίνει ψηλό και απόκρημνο φρούριο, οχυρό. Εάν οι θεοί ζούσαν πάνω στην κορυφή του Ολύμπου, μέσα στον ουρανό (Ουρανίωνες) ήταν γιατί εκεί θα ήθελαν να ζουν οι ίδιοι οι ήρωες, μόνο που δεν μπορούσαν.
ΣΗΜΕΡΑ, οι καπιταλιστές Κύριοι ζουν επίσης μακριά και ψηλά. Τα ενδιαιτήματά τους είναι χώροι με τείχη που φυλάσσονται καλά. Και βέβαια το πιο ψηλό και το πιο μακρινό φρούριό τους, το οποίο μάλιστα κινείται και με μεγάλη ταχύτητα, είναι το αεροπλάνο. Το αεροπλάνο του προέδρου της Αμερικής είναι ένα πολυτελέστατο και ταχύτατο ιπτάμενο φρούριο. Γιατί όμως ο Κύριος ζει μακριά και ψηλά; Γιατί φοβάται. Και φοβάται τόσο πολύ ώστε όλος ο δομημένος, κοινωνικός χώρος οργανώνεται με πρότυπο το φρούριο, την πόλιν. Η Αμερική, οι USA, η Ευρώπη, η Ελλάδα, η Τουρκία, η Γερμανία είναι φρούρια – η ίδια η Γη έχει γίνει φρούριο που αντιμετωπίζει εξωτερικούς κινδύνους (μετεωρίτες!).
ΤΟ φρούριο είναι ένα καταφύγιο, ένα κρησφύγετο – η λέξη σημαίνει ‘καταφύγιο κάτω από στέγη’ (*κρηδο-φύγετον, όπου *κρηδο- είναι η στέγη). Είναι ένας χώρος που παρέχει ασφάλεια από διώκτες (οι Υποτελείς), είναι ένας χώρος αποθήκευσης της λείας, είναι ένα ορμητήριο ληστρικών επιδρομών. Είχε δύο μειονεκτήματα, τα οποία βεβαίως έχουν ξεπεραστεί: την απόσταση και το ύψος. Όντας μακριά και ψηλά, ο ήρωας αργεί να προσεγγίσει τους Υποτελείς για να αρπάξει τον πλούτο τους, αργεί να επιστρέψει και βέβαια δεν μπορεί να τους ακούσει και να τους δει, να τους παρακολουθήσει, να τους επιτηρήσει. Οι μόνοι τρόποι να αρθούν η απόσταση και το ύψος, χωρίς όμως να καταργηθούν, είναι η ταχύτητα και η πτήση. Δεν νοείται δυτική Κυριαρχία χωρίς φρούριο, χωρίς απόσταση, χωρίς ύψος, χωρίς ταχύτητα και χωρίς πτήση.
ΟΤΑΝ λοιπόν ο Κύριος ενισχύει τα φρούριά του, το κάνει για να είναι πιο ασφαλής, για να αυξάνει τη λεία του με ληστρικές επιδρομές, για να επιτηρεί τους Υποτελείς του – και για να εξοντώνει εκ τους ασφαλούς τους Υποτελείς του, όταν δεν τους χρειάζεται ή όταν είναι ανυπάκουοι. Αφήνουμε λοιπόν τον Δία, τη λατρεία του φρουρίου, της απόστασης, του ύψους, της ταχύτητας και της πτήσης, και πάμε στον Γιαχβέ – στην λατρεία της εξόντωσης των περιττών και άχρηστων πληθυσμών.
ΘΑ σας παρακαλέσω να ανοίξετε την Βίβλο, στον ‘Ιησού Ναυή’, στο Η΄κεφάλαιο. Εκεί, φίλες και φίλοι, ο τσομπάν Ιησούς (γιος) του Ναυή, ακούει τον Κύριον, τον Γιαχβέ, να του λέει: θα πας νύχτα στη πόλη Γαι, θα τους σφάξεις όλους και όλες και θα μοιραστείτε τη λεία που θα αρπάξετε. Και πήγε. Και να τι έκανε (25-29):
‘και εγενήθησαν [εξηγώ: όχι εγεννήθησαν αλλά έγιναν] οι πεσόντες εν τη ημέρα εκείνη από ανδρός και έως γυναικός, δώδεκα χιλιάδες, πάντας τους κατοικούντας Γαι, πλήν των κτηνών και των σκύλων των εν τη πόλει, πάντα α επρονόμευσαν [μοίρασαν] εαυτοίς οι υιοί Ισραήλ κατά πρόσταγμα Κυρίου, όν τρόπον συνέταξε Κύριος τω Ιησοί, και ενεπύρισεν Ιησούς τη πόλιν εν πυρί. . . και τον βασιλέα της Γαι εκρέμασεν επί ξύλου’.
Τους σκότωσαν όλους, μοιράστηκαν τη λεία, έκαψαν την πόλη και τον βασιλιά τον κρέμασαν πάνω σε ξύλο να πεθάνει όσο γίνεται πιο αργά και επώδυνα. Αγία Γραφή.
Φίλες και φίλοι, μια νέα εποχή αρχίζει. Η εποχή της μετατροπής των καπιταλιστικών παραδείσων σε απόρθητα και απλησίαστα φρούρια, η εποχή της εντατικοποίησης της αρπαγής και της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου και της φύσης, η εποχή της πιο στενής παρακολούθησης και επιτήρησης του παγκόσμιου πληθυσμού, η εποχή των ατελείωτων πολέμων, η εποχή της εξόντωσης των περιττών και άχρηστων πληθυσμών της Οικουμένης όλης. Όλα αυτά είναι οι μόνοι ενδεδειγμένοι τρόποι αντιμετώπισης της συρρίκνωσης του καπιταλισμού.
Αύριο θα ασχοληθούμε με τον Λευκόν Οίκον – θα εξετάσουμε άλλη μια πλευρά της λατρείας της λάμψης και της λατρείας του φρουρίου.
Σχολιάστε ελεύθερα!