φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΡΩΤΑΕΙ μια μάνα το παιδί της: Γιαννάκη, θέλεις να πιεις το γαλατάκι σου; Ο Γιαννάκης απαντά: Όχι, μαμά, δεν το θέλω. Η μαμά ξαναρωτάει με ύφος επιτιμητικό, απειλητικό, εκφοβιστικό: Γιαννάκη! Θέέέλεις να πιεις το γαλατάκι σου; Εδώ αρχίζει η διαδικασίας της σχιζοφρένειας, η δημιουργία ενός άλλου κόσμου, στο οποίο αποσύρεται ο Γιαννάκης, γιατί αυτός ο κόσμος είναι για τα μπάζα. Όταν, καλή μου μανούλα με ρωτάς, εάν θέλω να πιω το γαλατάκι μου, τότε αποδέχεσαι την ελευθερία μου να απαντήσω ναι ή όχι. Αφού εγώ απαντώ όχι, εσύ γιατί με ξαναρωτάς; Με ξαναρωτάς διότι απλούστατα δεν αποδέχεσαι την ελευθερία μου. Δεν γνωρίζεις, μανούλα, ότι μια φορά μιλάμε. Οπότε, και την αποδέχεσαι και δεν την αποδέχεσαι, μου στέλνεις αντιφατικό μήνυμα, το οποίο δεν μπορώ να διαχειριστώ και αποσύρομαι σε έναν άλλο κόσμο. Η ταυτόχρονη και αποδοχή και μη αποδοχή της ελευθερίας του άλλου, λέγεται double bind, διπλοδέσιμο, διπλός δεσμός. Δεν μπορείς να ξεφύγεις με τίποτα. Μανάδες καταστολής.
ΤO double bind, φίλες και φίλοι, είναι πολύ διαδεδομένο στις σχέσεις μεταξύ γονιών και παιδιών, μεταξύ παιδιών, τα οποία μιμούνται τους γονείς, και βέβαια μεταξύ των ενηλίκων. Σε αποκαλώ βλάκα και αμέσως μετά συμπληρώνω, έλα μωρέ, πλάκα κάνω!
ΤO double bind εντοπίζεται και στο πεδίο της πολιτικής. Θα το δούμε τις επόμενες μέρες, βδομάδες να επανέρχεται συχνά και με δριμύτητα. Γιατί, φίλες και φίλοι, αγανακτούμε όταν μια αριστερή κυβέρνηση, που συντονίζει την καπιταλιστική επίθεση κατά των Υποτελών Τάξεων, παροτρύνει τους Υποτελείς να κινητοποιηθούν, να διαμαρτυρηθούν, να διαδηλώσουν, να διεκδικήσουν; Δεν αγανακτούμε όταν στην πρώτη γραμμή της διαδήλωσης βλέπουμε βουλευτές και υπουργούς του κυβερνώντος αριστερού κόμματος; Γιατί;
ΑΓΑΝΑΚΤΟΥΜΕ για την υποκρισία και την θρασύτητά τους: ενώ συντονίζουν την καπιταλιστική επίθεση, ταυτόχρονα μας καλούν και μας παροτρύνουν να αγωνιστούμε, να παλέψουμε. Στέλνουν ένα διπλό αντιφατικό μήνυμα, κι αυτή η αντιφατικότητα, πολύ οικεία σε όλους και όλες μας, είναι που μας τρελαίνει και μας ενοχλεί και μας φέρνει σε αμηχανία.
ΠΟΙΟΣ όμως είναι ο σκοπός του double bind και ποια τα αποτελέσματά της; Ο σκοπός του πομπού του διπλού δεσμού είναι η μη ενίσχυση της αυτονομίας μέσω της ακύρωσης της ελευθερίας. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με στοργή και διαρκώς ενισχύουμε την αυτονομία τους. Είναι μια διαδικασία μακράς διάρκειας: αρχίζει με τη γέννηση του παιδιού και τελειώνει όταν φύγει από το σπίτι και η οικογένεια, ως προσωρινή ομάδα, διαλύεται. Εάν δεν ενισχύσουμε την αυτονομία του, εάν δεν αποδεχτούμε την ελευθερία του, τότε, στην καλύτερη περίπτωση, το παιδί μας θα γίνει δεκαοχτώ χρονών και δεν θα ξέρει και δεν θα μπορεί να δένει τα κορδόνια των παπουτσιών του, δεν θα ξέρει να πλύνει ένα πιάτο, δεν θα ξέρει να φτιάχνει ένα κατακουζινικό γιαουρτοσκόρδιον, και στη χειρότερη, θα σχιστούν οι φρένες του στα δύο, και θα ζει σε έναν άλλο κόσμο, τον δικό του.
ΠΩΣ λειτουργεί όμως το πολιτικό double bind; Πως μπορεί και αντιφάσκει ο Υπηρέτης του Κυρίου, ο Αριστερός πομπός που μας παροτρύνει να κινητοποιηθούμε εναντίον του; Τι κάνουμε όταν κάποιος μας παροτρύνει να διαμαρτυρηθούμε, να εξεγερθούμε, να επαναστατήσουμε; Ο Αριστερός Υπηρέτης του Κυρίου μάς παροτρύνει να στραφούμε εναντίον του, διότι γνωρίζει, διότι είναι βέβαιος, ότι εάν υπακούσουμε, εάν κάνουμε αυτό που μας παροτρύνει να κάνουμε, θα αποτύχουμε, θα ηττηθούμε. Και κάθε φορά που υπακούμε πράγματι αποτυγχάνουμε και ηττόμαστε. Και κάθε φορά που ηττόμαστε, αυξάνεται η δική του κοινωνική και πολιτική Ισχύς.
ΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι θα ηττηθούμε διότι γνωρίζει ότι όλοι αυτοί οι τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου ανήκουν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν, γνωρίζει ότι όλοι αυτοί οι τρόποι είναι μέσα συγκρότησης αριστερής κυβέρνησης, μέσα ανάληψης της διαχείρισης τους Κράτους. Ο σκοπός του πολιτικού double bind είναι ακριβώς η αποτροπή της αυτονομίας των Υποτελών, είναι η αποτροπή της εμφάνισης τρόπων διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου από τους Υποτελείς που υπερβαίνουν αυτούς του παρελθόντος, είναι ένας τρόπος αιχμαλωσίας και εξορίας στο παρελθόν του αγωνισμού και της αγωνιστικής ταυτότητας.
ΤΑ γράφω αυτά διότι, όπως θα υποστηρίξω αύριο, βρισκόμαστε μπροστά στην αναπόφευκτη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ που θα προκύψει, δεν μπορεί παρά να κάνει αυτό που κάνουν η Λαϊκή Ενότητα, η Πλεύση Ελευθερίας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: θα μας παροτρύνουν να κινητοποιηθούμε, να αγωνιστούμε, να παλέψουμε, να διεκδικήσουμε, να εξεγερθούμε ενώ γνωρίζουν ότι μόνο την ήττα επιφέρουν. Εάν το γνωρίζουν, είναι προδότες, δηλαδή αυριανοί πιστοί και αφοσιωμένοι Υπηρέτες του Κυρίου. Εάν δεν το γνωρίζουν, είναι κάτι χειρότερο: είναι ανόητοι.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!
ΑΠΟΧΗ!
Εύγε Αθανάσιε. Άλλο ένα απλό και κατανοητό άρθρο, το οποίο μας βοηθά να κατανοήσουμε την ψυχολογία μας και τα προβλήματά της. Αναρωτιέμαι εάν μπορούμε να κάνουμε μια ομαδική εργασία -σε βάθος χρόνου- μελετώντας εργασίες όπως του Έντουαρντ Μπερνέζ (ανηψιού του Φρόϋντ) και πως μας την έφεραν μέσω αυτών. Καλή συνέχεια.
Πραγματικά αξίζει συγχαρητηρίων αυτό το κείμενο. Με βοηθά σε μια προσπάθεια που κάνω να καταλάβω την εισαγωγή της ελευθερίας του τύπου (δανείζομαι το ελευθερία κτλ από το κείμενο της συνθήκης της Λωζάννης) στην διακυβέρνηση των μη-ανταλλαξίμων κατοίκων στην Θράκη (αυτό με το κατοίκων κτλ., και όχι πολιτών, είναι από τη σύμβαση περί ανταλλαγής πληθυσμών όπου ο όρος πολίτης χρησιμοποιείται) από τα μέσα του 1924 (κυβέρνηση Παπαναστασίου) διά της χορήγησης άδειας έκδοσης εφημερίδας στα τουρκικά, στο συνδικάτο καπνεργατών Ξάνθης (λίγο μετά από δίκη σε στρατοδικείο όπου καταδικάστηκαν εργάτες για διατάραξη κτλ κτλ κατά τη διάρκεια απεργίας). Αλλά έχω μια απορία σχετικά με τον Μπερνέζ, τον Λε Μπον, τον…, την … μέχρι τον πιο πρόσφατο: οι διαχειριστές του κράτους δρουν κι ενεργούν αφού διαβάσουν ή χωρίς να διαβάσουν όπως η μαμά στο παράδειγμα “θεεεεες γάλα” ? απορώ κυρίως αναφορικά με τους πιο χαμηλόβαθμους διαχειριστές (νομάρχες, δημάρχους, κοινοτάρχες και βάλε) αλλά μάλλον δεν πρέπει να απορώ μετά από το παράδειγμα με τη μαμά – Σελάμ