φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΘΕΛΟΥΜΕ να πολεμήσουμε αλλά δεν ξέρουμε πώς: με αυτή την διαπίστωση συνοψίζω το δράμα των Υποτελών (Παραγωγών, ενεργών και μη) όλης της Οικουμένης στην εποχή μας. Για πολλούς αιώνες και μέχρι πρό τινος γνωρίζαμε· νικούσαμε, χάναμε, τις πιο πολλές φορές – γνωρίζαμε όμως. Τώρα, εδώ και μερικές δεκαετίες, από δω και πέρα, η αμηχανία και η απορία είναι οι μόνιμοι σύντροφοι. Όλοι οι τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου έχουν αχρηστευθεί· όχι μόνο δεν είναι αποτελεσματικοί αλλά είναι καταδικασμένοι να οδηγήσουν στην βέβαιη ήττα. Η διαμαρτυρία και το αίτημα, ο προσωρινός έλεγχος του χώρου (οι διαδηλώσεις ως ικεσίες και λιτανείες, οι διαδηλώσεις ως έφοδοι, οι καταλήψεις), η ένοπλη επαναστατική βία και οι εκλογές, εάν δεν έχουν τελείως εγκαταλειφθεί, μετράνε μέρες. Κάθε φορά που θα έρχονται στο πολιτικό προσκήνιο, η θλιβερή έκβασή τους θα τους καθιστά πολιτικό αρχαϊσμό. Υπάρχει βέβαια και η απεργία, αλλά το σχετικώς προνομιούχο και διαρκώς συρρικνωνόμενο βιομηχανικό προλεταριάτο των καπιταλιστικών παραδείσων κάθε άλλο παρά δείχνει την οποιαδήποτε διάθεση να πολεμήσει. Όσο για το βιομηχανικό προλεταριάτο της βιομηχανικής Κόλασης (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κτλ.), αυτό τείνει να υποβιβαστεί στην κατάσταση του έγκλειστου δούλου και η απεργία είναι και θα παραμείνει μια απαγορευμένη, μια άγνωστη λέξη.
Η κατανομή της Ισχύος, ο συσχετισμός δύναμης μεταξύ του καπιταλιστή Κυρίου και των Υποτελών Παραγωγών και άλλων υποτελών τάξεων, είναι σαφής: είναι συντριπτικά άνισος, σε βάρος βέβαια των Υποτελών. Είναι το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας διαδικασίας μεταβολής, αλλαγής του συσχετισμού δύναμης, που άρχισε τη δεκαετία του ΄80, με την πρώτη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού στην Αγγλία και στην Αμερική και την κατάρρευση του κρατικού καπιταλισμού, του υπαρκτού σοσιαλισμού. Οι αρχές όμως της μεταβολής εντοπίζονται πολύ πιο νωρίς. Και είναι τρεις.
ΕΙΝΑΙ πρώτον αφενός η εξασφάλιση της συντριπτικής οπλικής υπεροχής του Κυρίου καπιταλιστή, ώστε κάθε εξέγερση ή επανάσταση δεν μπορεί παρά να ηττάται στο πεδίο της μάχης, και αφετέρου η βελτίωση των μέσων επιτήρησης και παρακολούθησης των Υποτελών ώστε οποιαδήποτε παρανομία ή συνωμοσία ή συλλογική ένοπλη δραστηριότητα ή ο,τιδήποτε άλλο είναι καταδικασμένη να εντοπιστεί και να κατασταλεί εν τη γενέσει της. Δεν σας φοβόμαστε, μας λέει σήμερα ο Κύριος περιχαρής.
ΕΙΝΑΙ δεύτερον η εφαρμογή της Επιστήμης στην παραγωγική διαδικασία, ώστε ο παγκόσμιος τεράστιος πλούτος είναι δυνατόν να παράγεται ολοένα και πιο γρήγορα από ολοένα και λιγότερους Παραγωγούς. Μέχρι το 2050 στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες το βιομηχανικό προλεταριάτο θα μειωθεί κατά 50% και από το υπόλοιπο μισό, το μισό θα εργάζεται τηλεφωνικά από το σπίτι για λίγες (2-4) ώρες. Δεν σας χρειαζόμαστε, μας λέει σήμερα ο Κύριος περιχαρής.
ΕΙΝΑΙ τρίτον η επιβολή του ηρωισμού, του ανταγωνισμού δηλαδή και του κτητικού ατομικισμού, στις τάξεις των Υποτελών Παραγωγών μέσω της μίμησης του Κυρίου ημών, ώστε, όντας απομονωμένοι, φοβισμένοι και αποβλακωμενοι είμαστε ανίκανοι να καταλύσουμε την καπιταλιστική Κυριαρχία. Εάν ο καπιταλισμός παράγει μια υποκειμενικότητα η οποία δεν μπορεί να δει πέραν του Παρόντος, μιας και, όπως έγραψε ο Θουκυδίδης, ‘ το γάρ παρόν βαρύ τοις υπηκόοις’, ασήκωτο θα έλεγα, τότε ο Κύριος καπιταλιστής μπορεί να κοιμάται χωρίς να βλέπει εφιάλτες, αφού το κομβικό του μέλημα έχει εκπληρωθεί, μέλημα που πρώτος ο Πλάτων διατύπωσε και πρότεινε και τη λύση μάλιστα (Πολιτεία): εάν οργανώσουμε την κοινωνία με πρότυπο το μαντρί ή τον στρατώνα, οι Υποτελείς θα υποβιβαστούν στην κατάσταση των εκτρεφομένων αιγοπροβάτων – αυτή είναι η πλατωνική Ανθρωποβοσκητική, την οποία ο Φουκό αποκαλεί Βιοπολιτική ή Βιοεξουσία, ο Αγκάμπεν Κατάσταση Εξαίρεσης και ο Γκι Ντεπόρ Κοινωνία του Θεάματος. Γνωρίζουμε ότι τα ζα δεν επαναστατούν. Είστε αιγοπρόβατα, μας λέει σήμερα ο Κύριος περιχαρής. Σας αρμέγουμε κάθε μέρα και σας σφάζουμε όποτε θέλουμε.
ΑΥΤΑ λέει ο Κύριος και τα πιστεύει αλλά όσο περιχαρής και να είναι, δεν θα πάψει ποτέ να φοβάται και να ανησυχεί και να μας χρειάζεται και να μας αντιμετωπίζει ως σκεφτόμενους αντιπάλους. Και τα λέει μάλιστα μόνο και μόνο για να αποκρύψει τους φόβους Του και τις ανησυχίες Του. Εάν δεν φοβόταν και δεν ανησυχούσε, δεν θα συνέχιζε με όλο και μεγαλύτερη θέρμη να εστιάζει την προσοχή Του και την ενεργητικότητά Του και την ίδια Του την ύπαρξη, όλο Του το είναι, προσωπικό και κοινωνικό, στην προετοιμασία και τον συντονισμό της διαρκούς προληπτικής αντεπανάστασης. Είναι τόσο χεσμένος που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να καταστέλει μια επανάσταση που δεν έχει υπάρξει! Ασφαλώς για να μην υπάρξει!
ΤΟΝ τρομάζει τα μάλα βέβαια και η εν εξελίξει παγκόσμια πνευματική επανάσταση, ο πυρήνας της οποίας είναι η συνειδητοποίηση της αντίφασης μεταξύ του τεράστιου κοινωνικού πλούτου και της επιβαλλόμενης σπάνης και ένδειας. Τον τρομάζει τα μάλα και οι τάσεις φυγής, δηλαδή η εγκατάλειψη της μίμησης του Κυρίου, η αποκήρυξη του ηρωισμού, του ανταγωνισμού και του κτητικού ατομικισμού. Τον τρομάζει κάθε μορφή φυγής. Διότι, φίλες και φίλοι, γνωρίζουμε ότι όταν δεν μπορούμε να πολεμήσουμε, όταν δεν μπορούμε να νικήσουμε δηλαδή, κάνουμε αναγκαστικά αυτό που κάνουν όλα τα ζώα: φεύγουμε. Προτιμάμε την φυγή από την πάλη.
Η φυγή θα είναι το εντονότερο χαρακτηριστικό των νέων τρόπων διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου στο μέλλον. Δεν είναι φυγή στον χώρο, δεν υπάρχει φυγή στον χώρο τώρα πια. Θα είναι μια τρομακτική για τον Κύριο φυγή: θα φεύγουμε μένοντας εδώ. Με άλλα λόγια, θα σταματήσουμε να τον μιμούμαστε, θα σταματήσουμε να συμμετέχουμε, θα σταματήσουμε να τον υπακούμε. Η φυγή θα πάρει πολλές μορφές, θα ριζώσει με πολλούς τρόπους, θα την εντοπίζουμε σε όλα τα πεδία και τα επίπεδα. Η φυγή θα είναι η ασύνειδη εφαρμογή του αξιώματος νικάμε χωρίς να πολεμάμε.
Η ΑΠΟΧΗ θα αναδειχθεί ως μία από τις τρομακτικότερες μορφές της φυγής στο πεδίο της Πολιτικής κατά τις προσεχείς δεκαετίες. Οι συνέπειες θα είναι κοσμογονικές – μία από αυτές η περαιτέρω συρρίκνωση της ήδη συρρικνούμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, της λεγόμενης μεταδημοκρατίας. Βαδίζουμε πρόσω ολοταχώς προς μια καπιταλιστική αριστοκρατική δημοκρατία, μια δημοκρατία επαγγελματιών πολιτικών και ειδικών και ειδημόνων και τεχνοκρατών και διαχειριστών του Κράτους και οργάνωσης της κοινωνίας.
MIND THE GAP: η φυγή θα διευρύνει το χάσμα μεταξύ του Κυρίου και των Υποτελών. Με την φυγή και την διεύρυνση του χάσματος ο Κύριος θα Αποκαλυφθεί. Νομίζω πως αυτό θα πρέπει να είναι το δικό μας μέλημα: η μεγαλύτερη δυνατή διεύρυνση του χάσματος, η μεγαλύτερη δυνατή απομάκρυνση από τον Κύριο, η μεγαλύτερη δυνατή Ανυπακοή.
ΕΑΝ δεν το κάνουμε, θα μαραζώσουμε, θα πεθάνουμε. Εάν το κάνουμε, το τι θα γίνει μετά, θα το δούμε – εμείς, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας.
ΘΑ γίνω παππούς σε λίγες μέρες. Άμα δεν με φωνάζετε παππού, εγώ δεν πρόκειται να ξαναγράψω. Μα την Παναγία!
Σχολιάστε ελεύθερα!