ΣΤΙΓΜΕΣ (Β)
1. Τρεις και μισή. Καφεδάκι χωρίς ατελείωτα κουκουρίκουουου. Το c οι Ρωμαίοι θα πρέπει να το πρόφεραν ως κ – πάνω από μια ζωγραφιά κόκκορα σε τοιχογραφία της Πομπηΐας υπάρχει το γκράφιτι cucuricu.
2. Η Σελήνη πολύ λαμπρή, σα μέρα είναι, τ΄ αστέρια μόλις που φαίνονται. Μας φαίνεται μεγάλη όταν την βλέπουμε κοντά σε βουνό ή θάλασσα, όταν την συγκρίνουμε. Όταν είναι μόνη της στον ουρανό, απόλυτη, φαίνεται πιο μικρή. Η διαπίστωση αυτή με παρωθεί στις παρακάτω δύο σκέψεις. Μία για την δόξα, για την φήμη, μία για την πούτσα μου.
3. Όταν οι άλλοι μας βλέπουν, μεγαλώνουμε. Θέλουμε να μας βλέπουν γιατί θέλουμε να μεγαλώσουμε. Όταν μεγαλώνουμε, οι άλλοι μας βλέπουν. Στον λαό αρέσει πολύ να βλέπουν κάποιους να μεγαλώνουν. Τελευταίο παράδειγμα, ο Τσίπρας. Ο οποίος την έχει μεγάλη. Ένας πρωθυπουργός ή θα την έχει μεγάλη ή θα την έχει μικρή. Μεγάλη την είχαν και ο Εθνάρχης Καραμανλής και ο Λαϊκάρχης Παπανδέου. Όλοι οι άλλοι, μικρή. Ο επόμενος, απελπιστικά μικρή. Η Θάτσερ, η Μέρκελ και η Χίλαρι θα ήθελαν να την είχαν πολύ μεγάλη – και πολύ χοντρή. Το ίδιο ισχύει και για την Κωνσταντοπούλου.
4. Έχω την αίσθηση ότι η πούτσα μου έχει μικρύνει, απελπιστικά θα έλεγα, τώρα που είμαι ενενήντα πέντε κιλά, σε σύγκριση με πριν πολλές δεκαετίες που ήμουν γύρω στα εξήντα. Με παρηγορεί η Σελήνη.
5. Τις προάλλες είδα τον Μπαλζάκ να με κυνηγάει με ένα μαχαίρι στον ύπνο μου να με σφάξει. Τι εφιάλτης! Πριν κοιμηθώ διάβασα μερικές σελίδες νεοέλληνα μυθιστοριογράφου. Εξέλαβα τον εφιάλτη ως τιμωρία: παρέβην την αρχή μου ότι θα διαβάσω διήγημα, νουβέλα, μυθιστόρημα νεοέλληνα μόνο εάν με χαρίσει την απόλαυση που με χαρίζει η Πάπισσα Ιωάννα, με κάνει να σκεφτώ όπως η Φόνισσα και με κάνει να βουρκώσω όπως το Ποίος ήτο ο φονεύς του αδελφού μου. Ποίηση και φιλοσοφικό δοκίμιο δεν θα πάψω ποτέ να διαβάζω.
6. Χτες, του Αγίου Πνεύματος, εμφιάλωσα 55 μπουκάλια μπίρα, weiss: 50% σιτάρι, 50% κριθάρι, pils. Στις 20 Ιουλίου θα είναι έτοιμες. Σήμερα, θα μεταφυτέψω σέσκουλα, μαύρα λάχανα (ξετρελαίνονται οι κότες μου οι αγαπούλες μου και με τα δύο αυτά), θα καθαρίσω το κοτέτσι, θα δέσω τις ντομάτες.
ΣΤΙΓΜΕΣ (Γ)
1. Λίγων το μάτι ανοίγει με την ηδονή, την απόλαυση – οι περισσότεροι αποχαυνώνονται. Λίγων επίσης το μάτι ανοίγει με την δυστυχία. Κατά την δεκαετία 2020 – 2030, που έχει ήδη αρχίσει προ πολλού, πολλών το μάτι θα το ανοίξει η δυστυχία. Ηδονή, δυστυχία, επανάσταση.
2. Δεν υπάρχει ωραιότητα χωρίς δυστυχία. Λίγοι και λίγες, από όσους και όσες η ζωή τους/τις ευνοήσει και δυστυχήσουν, γίνονται ευγενείς. Ωραιότητα, δυστυχία, ευγένεια.
3. Η έμπνευση δεν είναι ένας τόπος όπου βρέχει ιδέες, όπως έγραψε ο Dante, ο Δάντης. Δύο είναι οι πηγές της: ο κίνδυνος και η φροντίδα. Από την πρώτη πίνουμε στα νιάτα μας, από τη δεύτερη μετά. Έμπνευση, κίνδυνος, φροντίδα.
4. Η μετάβαση από τον κίνδυνο στην φροντίδα γίνεται με δύο τρόπους. Με την ανέκκλητη επίγνωση του θανάτου, γύρω στα τριάντα πέντε . Αυτός είναι ο πρώτος τρόπος. Ο δεύτερος:
5. Ήμουνα δουλευταράς καλουπατζής, υπάκουος, υπεύθυνος βοηθός, κι όμως άκουγα τα περισσότερα μπινελίκια από το αφεντικό. Μια μέρα με είδε λυπημένο ο αρχιμάστορας, ο Γιώργος ο Μουστάκιας, με ρωτάει τι έχω, του απαντώ, και μου λέει στο αυτί: βλέπει στον ύπνο του ότι τον γαμάς.
6. Δεν υπάρχει άνδρας που να μην έχει δει το όνειρο, μετά τα τριάντα πέντε. Όσο πιο πολύ στρέιτ είναι ένας άνδρας, όπως εγώ, τόσο πιο συχνά βλέπει στον ύπνο του ότι τον γαμάν. Καμιά φορά, φιλικό ή και συγγενικό πρόσωπο. Και πίπα έχω δει να κάνω. Εσείς;
7. Ο Κύριος Τσίπρας τα έχει πηδήξει τα τριάντα πέντε, έτσι δεν είναι;
8. Αποκλείω κατηγορηματικά το ενδεχόμενο να βλέπει στον ύπνο του ότι τον γαμάει ο Λαφαζάνης. Ο Παππάς, ναι, πολύ πιθανόν.
9. Υποθέτω ότι τα όνειρα των γυναικών ξεχειλίζουν από πλακομούνι.
10.. Όλοι οι μικρομεσαίοι εργολάβοι μεταδίδουν στα παιδιά τους την εξής κληρονομημένη καμιαφορένια οδηγία επιβίωσης, εξαπάτησης δηλαδή: κάνε πως νοιάζεσαι. Αυτό μπορεί να σε κάνει μέχρι και πρωθυπουργό – ιδίως μάλιστα κι αν την έχεις και μεγάλη.
11. Ο καθημερινός, διάχυτος, μοριακός ατομικισμός είναι ο καλύτερος τρόπος αναπαραγωγής και ενίσχυσης της φιλελεύθερης ιδεολογίας, όπου ελευθερία σημαίνει ελευθερία αρπαγής, καταστροφής και εξόντωσης. Ο ατομικισμός είναι πολύ πιο ισχυρό και αποτελεσματικό όπλο από τις ατομικές βόμβες.
ΣΤΙΓΜΕΣ (Δ)
1. Διαβάζω με μεγάλη προσοχή αυτά που γράφετε. Όποιος και όποια θέλει καθημερινή αναγνώριση, και δυο και τρεις φορές τη μέρα, να μου το πει και πολύ ευχαρίστως να την παρέχω, με όλη μου την αγάπη. Άλλωστε, τα αγαπώ πολύ τα παιδιά τα ανήλικα.
2. Έμαθα να ακούω τους άλλους. Είναι τέχνη. Την έχω εξελίξει. Στην αρχή δεν άκουγα, μετά άκουγα θόρυβο, μετά παράσιτα. Μετά έπιανα τα μηνύματα των παρασίτων. Μετά προτάσεις, τώρα έφτασα στο σημείο να ακούω τους φθόγγους των λέξεων και την ακολουθία τους. Πάντα κοιτάζοντας τον συνομιλητή στα μάτια.
3. Μετά από τρεις μέρες σε συνεργείο στεγάδων ( <στέγη), κάποιος μάστορας με ρώτησε, εάν προτιμώ να με πατήσει τρένο ή να με γαμήσει γάιδαρος. Δεν τον εξέπληξε η απάντησή μου, ότι προτιμώ να με γαμήσει γάιδαρος. Τον εξέπληξε η ταχύτητα με την οποία απάντησα, το ότι δηλαδή δεν σκέφτηκα το δίλημμα. Όλοι οι υπόλοιποι πέντε προτιμούσαν να τους πατήσει το τρένο.
4. Από τότε που εμφανίστηκαν τα τελευταία είδη λόγου στον δυτικό πολιτισμό, εννοώ το δοκίμιο, το μυθιστόρημα και οι αφορισμοί πέρασαν πάνω από 400 χρόνια. Γιατί δεν εμφανίστηκε ένα νέο είδος λόγου; Θα εμφανιστεί; Πότε; Πού; Από ποιους;
5. Κάθε είδος λόγου έχει πίσω του μια πολύ μακρά περίοδο επώασης. Κλώσα, ο λαός. Το μυθιστόρημα, λόγου χάριν, προήλθε από λαϊκές ιπποτικές μυθιστορίες της φεουδαρχικής κοινωνίας και είναι μετεξέλιξη του έπους. Από τον κατάλογο των υποψήφιων, θεωρούμενων ως πρώτων, μυθιστορημάτων ψηφίζω Δον Κιχότη.
6. Εάν εμφανιστεί ένα νέο είδος λόγου, θα εμφανιστεί μέσα στο fb.
Μπορούμε να προβλέψουμε κάποια χαρακτηριστικά του. Θα είναι σύντομο, οπωσδήποτε. Θα είναι πνευματώδες, οπωσδήποτε – δηλαδή θα είναι γοητευτικό και απαιτητικό. Θα είναι ενοχλητικό. Θα μοιάζει με ψηφιδωτό (ζωγραφική δεν είναι;) ή με δερματοστιξία (τατουάζ, κι αυτό ζωγραφική). Εάν είναι έτσι, να το βαφτίσουμε λογοστιξία, τι λέτε;
7. Ένα φιλί εσύ, ένα φιλί εγώ, εντάξει; προτείνω εγώ ο δεκαοχτάχρονος, το 1977. Εντάξει, λέει η δεκαεξάχρονη. Με φιλάει. Τώρα η σειρά μου: βγάλε το κιλοτάκι και ξάπλωσε.
8. Λατρεύω το θηλυκό μπεσαλίκι.
9. Σκάλισμα καλαμποκιού και αραχίδων (φιστικιού αράπικου) σήμερα. Μέχρι τις έντεκα. Μετά βουτιά στη λίμνη.
ΣΤΙΓΜΕΣ (Ε)
1. Η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά σε ένα κοσμοϊστορικό σταυροδρόμι: ή Κόλαση και Αποκάλυψη (εξόντωση των άχρηστων και περιττών Υποτελών Υπηκόων) ή Παράδεισος (ένα μήνα το χρόνο εργασία).
2. Δεν υπάρχει καπιταλιστική κρίση. Υπάρχει συρρίκνωση, παρακμή και αποσύνθεση του καπιταλισμού, συρρίκνωση και του Κράτους και της Δημοκρατίας. Η εξέλιξη αυτή επιταχύνει το βήμα μας προς το κοσμογονικό σταυροδρόμι – αυτός θα είναι ο 21ος αιώνας. Ας δούμε γιατί και πως.
3. Το 500 π. Χ., όταν η Μεσόγειος ήταν μια λίμνη γύρω από την οποία κόαζαν 1500 αρχαιοελληνικά βατράχια (πόλεις-κράτη, δηλαδή, χωριά-φρούρια), το Λάτιο ήταν μια περιοχή με λίγα χωριά γεωργοκτηνοτρόφων, άλλοι πλούσιοι και ισχυροί, άλλοι λιγότερο κι άλλοι μικροκαλλιεργητές. Ένα από αυτά τα χωριά ήταν η Ρώμη, με λίγες εκατοντάδες κατοίκους, όλοι ελεύθεροι. Μετά από 500 χρόνια ήταν η πιο ισχυρή αυτοκρατορία, με τη Ρώμη να έχει πάνω από 1,5 εκ. πληθυσμό, εκ των οποίων οι περισσότεροι δούλοι. Μετά από 500 χρόνια, η αυτοκρατορία είχε διαλυθεί και η Ρώμη ήταν και πάλι χωριό.
4. Η επέκταση γινόταν με κατακτητικούς πολέμους. Ο πόλεμος έφερνε δούλους, οι δούλοι καλλιεργούσαν τα χωράφια, οι ελεύθεροι πολίτες είχαν χρόνο και πολεμούσαν και προχωρούσαν και άρπαζαν. Τον 2ο π.Χ. αιώνα οι δούλοι ήταν τόσο πολλοί που τους πουλούσαν με τη σέσουλα. Όλα πήγαιναν καλά, όσο υπήρχαν περιοχές για κατάκτηση. Όταν τα πάντα είχαν κατακτηθεί, η ρωμαϊκή κοινωνία άρχισε να ξεμένει από δούλους, την ώρα που τα αχανή κτήματα (λατιφούντια) χρειάζονταν τεράστιο αριθμό δούλων. Έτσι άρχισε η παρακμή και αποσύνθεση.
5. Η επέκταση, η συρρίκνωση, η παρακμή και η αποσύνθεση του ρωμαϊκού Κράτους και της ρωμαϊκής κοινωνίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την επέκταση, την συρρίκνωση, την παρακμή και την αποσύνθεση του δουλοκτητικού τρόπου παραγωγής.
6. Κάθε τρόπος παραγωγής που βασίζεται στην αρπαγή, όπως ο φεουδαρχικός, είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ μετά την επέκταση να συρρικνωθεί, να παρακμάσει και να αποσυντεθεί. Να γιατί: ΑΡΠΑΖΕΙ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΑΠΌ ΟΣΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ .
7. Και ο καπιταλισμός είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ να αρπάζει όλο και λιγότερα από όσα χρειάζεται για να υπάρξει. Η μόνη λύση είναι να αρχίζει να τρώει τα σωθικά του: εν μέσω τεράστιου πλούτου, οι καπιταλιστές είναι αναγκασμένοι να αρπάξουν τον πλούτο όλων των υποτελών τάξεων και στρωμάτων (προλεταριάτου, μικρομεσαίων, αυταπασχολούμενων). Να γιατί: επειδή ο καπιταλιστής αρπάζει πουλώντας εμπορεύματα τα οποία παράγουν οι προλετάριοι, σε είκοσι το πολύ χρόνια, τα εμπορεύματα δεν θα τα παράγουν οι προλετάριοι και δεν θα τα αγοράζει κανένας.
8. Οι φόροι του Κράτους θα μειωθούν, το Κράτος θα συρρικνωθεί και θα γίνει μια μεγαμηχανή πολέμου. Με άχρηστους και περιττούς πληθυσμούς, που θα εξοντώνονται προγραμματισμένα και συστηματικά και πολιτισμένα, η Δημοκρατία δεν θα έχει λόγο ύπαρξης.
9. Κι όλα αυτά εν μέσω τεράστιου κοινωνικού πλούτου που φτάνει και περισσεύει να ζήσουμε όλοι καλύπτοντας τις βασικές ανάγκες – και από εκεί και πέρα ο καθένας και η καθεμιά ακολουθεί τους δρόμους του. Ή θα μας εξοντώσουν ως περιττούς και άχρηστους ή θα εργαζόμαστε όλοι και όλες ένα μήνα το χρόνο. Το δεύτερο μπορεί να γίνει μόνο με μια Παγκόσμια Πνευματική, Κοινωνική και Πολιτική Επανάσταση.
10. Θα μας απειλήσουν με ατομικές βόμβες, μην το ξεχνάτε.
γραφε.
Μάστορή μου………