του λαμπε ρατ
Στα χαρακώματα της καθημερινότητας της ενήλικης ζωής, η αθεϊα δεν υφίσταται. Δεν υπάρχει κανείς που να μην πιστεύει. Όλοι πιστεύουμε σε κάτι. Η μόνη επιλογή που έχουμε είναι σε τι θα πιστέψουμε.
David Foster Wallace
Όλο το κύρος, η τακτική και η επινοητικότητα δεν αντικαθιστούν ούτε στο ελάχιστο την πεποίθηση στην υπηρεσία της αλήθειας. Αυτή την κοινή παραδοχή θαρρώ ότι την έχω βελτιώσει.
Rene Char
Η γενιά μας μπήκε στα χαρακώματα της καθημερινότητας της ενήλικης ζωης ανυποψίαστη και αμέριμνη. Δεν έβλεπε, δεν μπορούσε να δει τη βία και την καταστροφή να την περιμένουν χαιρέκακα στη στροφή του δρόμου. Είχε ξεμάθει να σκέφτεται και να συναισθάνεται, είχε γίνει πλαδαρή και οκνηρή. Η πίστη της σε μια ζωή άνετη, χαλαρή κι ωραία έγινε απότομα σμπαράλια. Οι πεποιθήσεις της κλονίστηκαν σε τέτοιο σημείο που πλέον τη διακατέχει ένας παθητικός μηδενισμός, μια σχεδόν απόλυτη έλλειψη πεποιθήσεων. Πορεύεται στα τυφλά, και πασχίζει επιστρατεύοντας διάφορα φθηνά κόλπα να βρει τις άκρες της μέσα σε ένα υπαρξιακά βιωμένο αδιέξοδο.
Από το δημόσιο χώρο, εκεί όπου ομιλούντα και ενεργούντα όντα συνευρίσκονται και συμπράττουν, έχει σχεδόν αποσυρθεί, με την εξαίρεση μιας αισχρής μειοψηφίας, με τα καλά της και τα κακά της, που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Θα τη δεις ενίοτε να κατεβάζει ποτά με μια δίψα θα έλεγε κανείς τρομακτική, θα τη δεις στα σινεμά, τους χορούς, τα συναυλιάδικα και τα θέατρα να προσπαθεί να γαντζωθεί από μια τέχνη που είναι κλινικά νεκρή, θα τη δεις στις αίθουσες των μεταπτυχιακών προγραμμάτων και των σεμιναρίων να αντλεί κι άλλη κι άλλη πληροφορία, κι άλλη κι άλλη γνώση ενός κόσμου που έχει απωλέσει το πνεύμα του. Και βέβαια, θα τη δεις να δουλεύει με τους χειρότερους όρους, όταν δεν τη βγάζει με τη σύνταξη των γονιών της συντηρώντας έτσι την αδυναμία περάσματος στο εσωτερικά πλουσιότερο ψυχικό, συναισθηματικό και διανοητικό επίπεδο που λέγεται ενηλικίωση.
Η νευρωτική επιτάχυνση και εναλλαγή, ως αντανακλαστική αντίδραση ή ως τακτική επινόηση σε ένα περιβάλλον ασφυκτικό και νεκροζώντανο, είναι το θετικό σημείο μηδέν της κουλτούρας της. Δεν μπορεί να σταθεί πουθενά. Καβλώνει με την αδιάκοπη αλλαγή παραστάσεων και ερωτικών παρτενέρ, με την περι-πλάνη-ση μέσα στη φαντασμαγορική νύχτα που την καταβροχθίζει. Η μνήμη της έχει γίνει κουρέλι, το μυαλό της έχει γίνει πουρές. Αλλά και όταν καταφέρνει και κοντοστέκεται, όταν παίρνει μια βαθιά ανάσα και σκέφτεται, αργά ή γρήγορα βυθίζεται στον αρνητισμό, στη μαυρίλα της σκέψης του μεσονυχτίου, στην κρόνια μελαγχολία ενός καταραμένου -και στην ουσία του ρηχού και ακίνδυνου- ρομαντισμού, αντεστραμμένης όψης του zeitgeist. Η αλήθεια της γενιάς μας είναι το ψεύδος της επιφάνειας του πραγματικού, η αλήθεια της είναι ο ασυναίσθητος εγωκεντρισμός της και η δειλία της, η αλήθεια της είναι η ελεύθερη πτώση της.
Ποια άρνηση που αναδύεται και εκδηλώνεται ως καταφατική δύναμη θα πατήσει άραγε το φρένο; Ποια πίστη και ποιες πεποιθήσεις στην υπηρεσία μιας άλλης αλήθειας; Ο Ιανός, και με τις δύο μορφές του, και της απαστράπτουσας θετικότητας και του ζοφερού αρνητισμού, δουλεύει ασταμάτητα, σκάβει νυχθημερόν τους λάκκους της γενιάς μας. Πού θα βρούμε το χώμα και τη λάσπη για να σκεπάσουμε αυτούς τους λάκκους προτού ενταφιαστούμε; Πώς θα βρούμε το κουράγιο και τη θέληση να συστραφούμε;
Δεν έχουμε έτοιμες απαντήσεις. Αλλά θα τις βρούμε, ήδη τις βρίσκουμε, ο καθένας και όλοι μαζί.
Και ας θυμηθούμε την προτροπή του Rene Char:
Πρέπει να ξεπεράσουμε την οργή και την αποστροφή μας, πρέπει να τις μοιραστούμε με τους άλλους ώστε να εγείρουμε και διευρύνουμε την πράξη μας όπως και το ηθικό μας.
Η επανάσταση της γενιάς μας ή θα είναι μια πνευματική ενότητα ή δεν θα υπάρξει.
λαμπε ρατ/απρίλιος 2016
Δεν διάβασα το άρθρο, γιατί με σταμάτησε η πρώτη φράση. Ο Δαυίδ Γουάλας με πέταξε εκτός άρθρου. Δεν μας ξέρει όλους, δεν ξέρει εμένα. Πως ξέρει ότι “όλοι” πιστεύουν; Για να μην σχολιάσω και αυτό περί ενηλίκων. Όταν κάποιος φτιάχνει το σύμπαν στα μέτρα του, κερδίζει μια θέση στην Γη της Γελειότητας και τη Γλοιωδίας. Ειδικά όταν τα μέτρα του είναι πολύ στενά.
Κάπου είχα διαβάσει (μπορεί και εδώ) ότι οι ειδικοί των κοινωνικών επιστημών και της κοινωνικής μηχανικής γνωρίζουν καλύτερα τον εαυτό μας απ’ ότι εμείς οι ίδιοι. Νομίζω ότι είναι έτσι και το αποδεικνύει η ίδια η ύπαρξη και η συνοχή της κοινωνίας.
Η δήλωση ότι “όλοι πιστευουν” ή ότι όλοι είναι έτσι ή αλλιώς εμπεριέχει στο πλαίσιο των κοινωνικών επιστημών και ένα ποσοστό στατιστικού λάθους που αν είναι μικρό (πχ μικρότερο του 2,5%) θεωρείται στατιστικά μηδεν και ποσώς ενδιαφέρει τον κοινωνικό επιστήμονα, μηχανικό κτλ αυτή η απόκλιση.
Ωστόσο για την επίμαχη φράση : “όλοι πιστευουν” δεν υπάρχει ουτε καν ένα ελάχιστο στατιστικό λάθος και το αποδεικνύουν μεταφορικά τα Θεωρήματα μη πληρότητας του Γκέντελ (στενού φίλου του Αϊνστάιν), σύμφωνα με τα οποία (περιγραφικά) στα μαθηματικά θεωρήματα υπάρχει τουλάχιστον μια πρόταση που δεν μπορεί να αποδείξει τον εαυτό της. Δηλαδή ακόμα και στα μαθηματικά για οποιοδήποτε θεώρημα ξεκινάμε με τουλάχιστον ένα αξίωμα που δεν μπορούμε να το αποδείξουμε αλλά πρέπει να πιστέψουμε σε αυτό..
1ο θεώρημα Gödel :
Οποιαδήποτε αποτελεσματικά παραχθείσα θεωρία που είναι ικανή να εκφράσει τη στοιχειώδη αριθμητική δεν μπορεί να είναι και συνεπής και πλήρης. Συγκεκριμένα, για κάθε συνεπή, αποτελεσματικά παραχθείσα τυπική θεωρία που αποδεικνύει συγκεκριμένες αλήθειες βασικής αριθμητικής, υπάρχει μία αριθμητική δήλωση η οποία είναι αληθής,[1] αλλά δεν μπορεί να αποδειχθεί από τη θεωρία (Kleene 1967, p. 250).
και το λινκ :
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CE%BC%CE%B7_%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB
Η ενήλικη ζωή είναι γεμάτη πεποιθήσεις και αναζητήσεις, ακόμα και όταν η απογοήτευση κυριαρχεί.