φίλες και φίλοι, καλή σας
ΔΕΝ θυμάμαι εάν το διάβασα ή το άκουσα – μάλλον το άκουσα. Θυμάμαι όμως ότι συμφώνησα αμέσως και μάλιστα ενθουσιωδώς: η πίκρα είναι η γεύση των αριστοκρατών, του Κυρίου, όπως η όραση είναι η αίσθησή τους. Πέρασε πολύς καιρός για να κατανοήσω, ως αθεράπευτο θύμα του πάθους της γνώσης, και το αμέσως και το ενθουσιωδώς.
ΕΑΝ όμως η πίκρα είναι αριστοκρατική γεύση, αυτό σημαίνει ότι δεν αρέσει στους Υποτελείς; Και ποια θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η γεύση των Υποτελών; Τα ερωτήματα αυτά είναι πρόφαση για να φέρω στο προσκήνιο ένα άλλο ερώτημα, στο οποίο θα απαντήσω ευθέως: ποιος μπορεί να είναι, ποιος είναι πιο ευτυχισμένος, ο Κύριος ή ο Υποτελής; Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι Υποτελείς είναι ευτυχισμένοι, αν είναι δυνατόν, αλλά ότι δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος εάν δεν είσαι Υποτελής. Θα μου πείτε βέβαια, μα τι είναι ευτυχία, ποια είναι η ευτυχία; Θα σας απαντήσω αμέσως: είναι η ικανότητα να υποφέρω την τραγικότητα της ζωής, να αντιμετωπίσω τον θάνατο, όχι τον Θάνατο, είναι αυτό που συνδέεται με αυτήν, το γέλιο δηλαδή, ο μεγάλος αντίπαλος του Θανάτου, είναι η ταύτιση του πρέπει και του θέλω, το θελωπρέπει, είναι η καλή παρέα, είναι η ικανότητα του εγγράφειν εις τους όρχεις και εις την κλειτορίδα την μάταιη σοβαρότητα του κόσμου τούτου, η ικανότητα δηλαδή του γλεντιού.
ΕΑΝ αυτή είναι η ευτυχία, κατ΄ εμέ και κατά πολλούς άλλους και πολλές άλλες, την οποία αντιλαμβανόμαστε μόνο όταν την χάνουμε και την αναπολήσουμε, τη νοσταλγήσουμε, τότε είμαστε βέβαιοι ότι ο Κύριος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος. Εάν ο Κύριος μπορούσε να ήταν ευτυχισμένος, θα ήμουν Κύριος. Αλλά να ζω από καναπέ σε καναπέ ξεφυλλίζοντας κοσμικά περιοδικά για να βρω κάποια φωτογραφία μου, όχι, αυτό δεν το μπορώ. Να μην πεινάω, να μην διψάω, να μην νυστάζω, όχι, όχι, αυτό δεν το θέλω. Ο Κύριος είναι οιονεί στερημένος και εξαρτημένος, θεωρεί αυτή την κατάσταση απαράδεκτη, και αυτή τον κάνει να είναι πικρόχολος και πικρόγλωσσος. Ο Κύριος δεν μπορεί να ευχαριστηθεί με τίποτα, κι αν ευχαριστιέται, η ευχαρίστηση διαρκεί 10 δευτερόλεπτα στην μείον 12.
Ο Κύριος δεν μπορεί να κατανοήσει πως με ένα τσιπουράκι, με μια ντομάτα στα τέσσερα, με λαδορίγανη, λίγο χλωροτύρι κατσικίσιο και ένα φρέσκο σκόρδο μπορείς να γίνεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Ο Κύριος δεν μπορεί να το ζήσει αυτό, δεν μπορεί να νιώσει την απλή, πολύ απλή χαρά της ζωής. Δεν μπορεί η ωριμότητά του, όπως λέει ο Νίτσε, να είναι η σοβαρότητα που βλέπουμε στα παιδιά όταν παίζουν.
ΕΤΣΙ, ο Κύριος έχει συνεχώς μια γεύση στέρησης στο στόμα του, η οποία δεν μπορεί να φύγει με τίποτα. Με άλλα λόγια έχει μια μόνιμη πίκρα, αφού η πίκρα είναι η αίσθηση της βίαιης διείσδυσης, αφού πικρός σημαίνει οξύς, αιχμηρός, μυτερός, κοφτερός. Ένα βέλος στην Ιλιάδα χαρακτηρίζεται πικρό, δηλαδή οξύ, αιχμηρό – γνωρίζουμε άλλωστε πόσο επιθυμεί ο Κύριος την διείσδυση και τη διεισδυτικότητα. Και πόσο συχνή είναι η μεταφορική χρήση αυτών των επιθέτων.
Η αδυναμία να νιώσει τη χαρά της ζωής και τις αισθήσεις τον αναγκάζει να καταφεύγει άλλοτε στο ένστικτο κι άλλοτε στην εκζήτηση. Έχοντας μια μόνιμη πίκρα στο στόμα, η πίκρα τον αναστατώνει. Η πίκρα θα μεταφερθεί και στη μύτη. Θα αναζητήσει την γκουρμεδιά για να μπορέσει να φάει, όχι τη σωματική κούραση. Το αντίδοτο αυτής της θλίψης είναι το γλυκό – για τους μοχθούντες Υποτελείς είναι η ενέργεια που αναζητούν μέσα σε ένα Σύμπαν φτιαγμένο από σάκχαρα.
ΚΑΙ ενώ η πίκρα είναι σε μικρή ποσότητα φάρμακο, και όλοι μας την αναζητούμε ενστικτωδώς, η πίκρα εντοπίζεται σε πολύ μεγάλες ποσότητες και στο στόμα και στην ψυχή και στην καρδιά και στο μυαλό του Κυρίου. Ο πικροφάγος Κύριος είναι πικρόχαρος, είναι ο επίγειος Χάρος που χαρίζει πίκρες και πόνους και βάσανα στους Υποτελείς: υποφέρει όταν τους βλέπει να περνάνε καλά, χαίρεται όταν τους βλέπει να υποφέρουν. Να πικροκαρδίζει μόνο ξέρει τους Υποτελείς ο πικρόκαρδος και πικρόθυμος Κύριος. Και εάν όλα τα δηλητήρια είναι πικρά, ο Κύριος είναι θεόπικρο δηλητήριο, δεν είναι πικρό φάρμακο, δεν είναι μουρουνόλαδο ο Θεός. Πιο πικρό δηλητήριο από τον Θεό δεν υπάρχει. Ο Θεός δεν είναι γλυκός, δεν είναι ξυνός, δεν είναι στυφός, δεν είναι αλμυρός – είναι πικρός.
Η πίκρα είναι άλλοτε ενεργητική κι άλλοτε παθητική. Η πρώτη είναι αυτή του Κυρίου, του παραγωγού της πίκρας, της πικρίλας και της πικράδας. Η δεύτερη είναι του Υποτελούς και είναι συνώνυμη της λύπης. Με πίκρανες, αγάπη μου, με πίκρανες, αφεντικό, με πίκρανες, Θεέ μου. Ο Κύριος είναι πικρός, οι Υποτελείς είναι πικραμένοι, σαν την ελευθερία του Σολωμου (3.2): εκεί μέσα εκατοικούσες, πικραμμενη, εντροπαλή.
Σχολιάστε ελεύθερα!