φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Θα σας αφηγηθώ τι μου συνέβη ένα βράδυ αλλά δεν θα με πιστέψετε· δεν πειράζει, εγώ θα σας αγαπώ και θα πεθαίνω για σας είτε με πιστέψετε είτε δεν με πιστέψετε. Λέω ότι πεθαίνω για σας γιατί όποιος αγαπάει, ο έσχατος τρόπος να αγαπήσει είναι να πεθάνει για να ζήσουν τα παιδιά του, η γυναίκα του, οι φίλοι του. Αυτό λέγεται αυτοθυσία και δεν υπάρχει, όπως άλλωστε θα ξέρετε, δεν υπάρχει πιο μεγάλη αγάπη από την αυτοθυσία. Εάν κάποιος αγαπάει όλη την ανθρωπότητα, εάν πεθάνει για να ζήσει η ανθρωπότητα, εάν θυσιαστεί για να ζήσει η ανθρωπότητα, τότε αυτόν τον θνητό συνηθίζουμε να τον λέμε θεό.
Θα σας αφηγηθώ τι μου συνέβη ένα βράδυ αφού πρώτα σας προετοιμάσω. Για να το απολαύσετε, για να το χαρείτε. Ξέρω ότι με αγαπάτε, ξέρετε ότι γράφω για να περνάτε καλά, για να χαμογελάτε, για να γελάτε, για να με βρίζετε, με αρέσει, για να αναρωτιέστε, ξέρω ότι πολλοί δεν θα με συγχωρέσουν εάν σε κάποια ζητήματα αποδειχτεί ότι έχω δίκιο. Θέλω να είμαι πολύ φιλικός μαζί σας καθώς γράφω. Το γράψιμο για μένα είναι μια έκφραση ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης, δεν θέλω να δυσφορείτε καθώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Σας φροντίζω και σας προσέχω και είμαι βέβαιη, Τριανταφυλλιά με λένε, ότι και εσείς με φροντίζετε και με προσέχετε.
Θα σας αφηγηθώ τι μου συνέβη ένα βράδυ αφού πρώτα σας προετοιμάσω και σας πω ότι κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και Καλοκαίρι πάμε με τον Παύλο στην Αλεξανδρούπολη, να ζήσει με φίλο του και επιστρέφω. Μετά από καμιά βδομάδα πάω και επιστρέφουμε μαζί. Τα παιδιά πρέπει να φεύγουν από το σπίτι όσο γίνεται πιο νωρίς και να γνωρίσουν τον δημόσιο χώρο και μάλιστα την πιάτσα. Τους λέω ότι δεν υπάρχει πιο μεγάλη ασφάλεια από την πιάτσα, αρκεί να γνωρίζετε ότι έχει κανόνες και να τους τηρείτε ευλαβικά. Δεν θα χτυπήσετε παιδιά και γυναίκες, μην σκοτώσετε παιδιά και γυναίκες γιατί αν πάτε στη φυλακή μετά από δέκα μέρες θα αυτοκτονήσετε. Και εάν πάνε nα σας κάνουν κακό, λέω στην Αποστολία και στον Παύλο, να του πείτε ή να τους πείτε ο μπαμπάς μου θα το μάθει και θα σας κόψει τα πόδια με το αλυσοπρίονο και μετά θα σας ξεριζώσει τα πνευμόνια. Θα φύγουν τρέχοντας και δεν θα δώσετε καμιά συνέχεια, ούτε σε μένα θα το πείτε.
Πάω να κάνω ένα τσιγαράκι κι επιστρέφω.
Όταν επιστρέφω από Αλέκα (άλλως, Άλεξπολ· άλλως, Αλεξανδρούπολη) είμαι συνήθως λιώμα από τσίπουρα και γάρα. Κοιμάμαι μετά από κάνα δυο ώρες, μετά την Ξάνθη, στη Δράμα. Ξυπνάω που και που να δω που είμαι και κατεβαίνω. Ένα βράδυ ξυπνάω και αντιλαμβάνομαι ότι το τρένο σε λίγα δευτερόλεπτα θα σταματήσει. Κοιτάω το κινητό, εννιά και είκοσι. Σηκώνομαι, παίρνω τη τσάντα μου, το τρένο έχει ήδη σταματήσει, ανοίγω την πόρτα και κατεβαίνω. Δε ξέρω που. Σκοτίδα.
Εάν δεν είχε καθυστέρηση, εννιά και είκοσι θα έπρεπε να είμαι κοντά στην Καστανούσσα. Το χειρότερο, να ήμουν ένα δυο χωριά πριν ή ένα χωριό μετά. Εάν βρισκόμουν πριν, Λιβαδιά ή Ροδόπολη, θα έπαιρνα ένα ταξί, θα έδινα δεκαπέντε εβρά (Καστανούσσα-Αλέκα 17, 60 με επιστροφή) και θα πήγαινα σπιτάκι μου να κάνω νανάκια. Φεύγει το τρένο, σηκώνω τα μάτια μου ψηλά να δω τι γράφει και διαβάζω: Καστανούσσα!
Τύχη; Κατά κανένα τρόπο. Από σταθμό σε σταθμό αναγγέλλεται ο επόμενος σταθμός. Εγώ κοιμάμαι αλλά ο εγκέφαλός μου ακούει! : Καστανούσσα! Να ετοιμάζεστε για Καστανούσσα. Κάθοδος από την δεξιά πόρτα κατά τη φορά της αμαξοστοιχίας! Εγώ δεν άκουσα τίποτα, δεν θυμάμαι να άκουσα τίποτα! Ο εγκέφαλός μου όμως άκουσε, με ξύπνησε κι εγώ δεν σκέφτηκα τίποτα παρά μόνο έλαβα υπόψη μου την ένδειξη της ώρας. Συνεργαστήκαμε εγώ και ο εγκέφαλός μου. Έδρασε ανεξάρτητα, λες και έχει δική του ελευθερία και βούληση.
Σχολιάστε ελεύθερα!