φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Ο Προκόπιος, ο ιστορικός του 6ου μ. Χ. αιώνα, γράφει ότι η Θεοδώρα, η σύζυγος του Ιουστιανιανού, δεν ευχαριστιόταν τον έρωτα εάν δεν συνευρίσκονταν ερωτικά με τρεις άνδρες ταυτοχρόνως – εάν, γράφει χαρακτηριστικά, δεν ήταν βουλωμένες και οι τρεις τρύπες ταυτοχρόνως. Δε νομίζω πως πρόκειται για συκοφαντία. Ο ιστορικός μας λέει ακόμα ότι αυτή έπεισε τον φοβισμένο και αναποφάσιστο Ιουστινιανό να σφάξει ανηλεώς τους στασιαστές στον Ιππόδρομο. Η αφήγηση του Προκόπιου μας παροτρύνει υπαινικτικά να αναρωτηθούμε το εξής: εάν δεν αρέσκονταν διακαώς να συνευρίσκεται με τρεις άνδρες ταυτοχρόνως, θα έπειθε τον αυτοκράτορα να κατασφάξει τους στασιαστές; Και μας παρωθεί να απαντήσουμε πως όχι, δεν θα τον έπειθε. Επισημαίνει, και μας υποβάλλει και εμάς να επισημάνουμε, ότι υπάρχει μια στενή σχέση ανάμεσα στην ερωτική εξαχρείωση, κατά τον Προκόπιο, της Θεοδώρας και της παρότρυνσης του Ιουστινιανού να μην δείξει κανέναν απολύτως οίκτο.
ΚΑΠΟΤΕ, φίλος μού εξομολογήθηκε ότι συζούσε με ένα θηλυκό το οποίο ήθελε να τον έχει όλη τη μέρα στο στόμα του. Στην αρχή είχε πάθει πλάκα, την είχε καταβρεί. Έπαθε τέτοια πλάκα που τελικά αγανάκτησε και χώρισε γι αυτόν ακριβώς τον λόγο. Από την άλλη, υπάρχουν θηλυκά και γυναίκες που τους είναι αδιανόητο, αηδιαστικό να τον βάλουν στο στόμα τους. Δεν κατακρίνω, προσπαθώ να κατανοήσω. Η φίλη του φίλου μου προφανώς ήταν στοματικός τύπος. Μπορούμε να αντιληφθούμε εάν ένα θηλυκό, μια γυναίκα είναι στοματικής ερωτικής προτίμησης; Ναι, μπορούμε. Οι φλύαρες γυναίκες είναι όλες στοματικές. Όσο πιο φλύαρη είναι μια γυναίκα, τόσο πιο πολύ θέλει να έχει ένα πούτσο στο στόμα. Εικάζω ότι η γκρίνια των γυναικών οφείλεται στο ότι συνευρίσκονται μόνο με έναν άνδρα. Πέντε άνδρες, τουλάχιστον, θα την έκαναν αρνάκι μια γκρινιάρα γυναίκα. Το ίδιο ισχύει και για τους άνδρες: όσο σκέφτομαι ότι ο βασιλιάς του Μαρόκου έχει 365 γυναίκες μου έρχεται να αυτοκτονήσω. Οι ολιγομίλητες είναι πρωκτικές.
ΥΠΑΡΧΕΙ μια διαφορά ανάμεσα στο θηλυκό και τη γυναίκα, το αρσενικό και τον άνδρα: η φροντίδα. Το θηλυκό και το αρσενικό δεν θέλουν να φροντίσουν, παιδιά εννοώ κατ΄αρχάς. Είναι πολύ δύσκολο στη κοινωνία που ζούμε ένα θηλυκό να γίνει γυναίκα κι ένα αρσενικό να γίνει άνδρας. Κι όταν τα παιδιά μεγαλώσουν και φύγουν και η ερωτική ορμή έχει καταλαγιάσει, η γυναίκα λέγεται αρχόντισσα και ο άνδρας άρχοντας. Οπότε, το θηλυκό που παραμένει θηλυκό δεν θα γίνει ποτέ αρχόντισσα και το αρσενικό δεν θα γίνει ποτέ άρχοντας. Το θηλυκό και το αρσενικό είναι ένας συνδυασμός παιδιού και ενήλικα· ο συνδυασμός αυτός κλίνει σε βάρος του ενήλικα – όσο το θηλυκό και το αρσενικό μεγαλώνει τόσο πιο παιδί γίνεται. Διατηρεί την παιδικότητά του χάνοντας όμως κάτι το οποίο θα το πω αλλά κανένα θηλυκό και κανένα αρσενικό δεν θα με καταλάβει, μόνο γυναίκες και άνδρες, αρχόντισσες και άρχοντες: ο τρόπος που συνευρίσκεται ερωτικά η γυναίκα και ο άνδρας δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον τρόπο που συνευρίσκεται ένα θηλυκό κι ένα αρσενικό. Αυτόν τον τελευταίο τρόπο θα τον έλεγα μαλακία μέσα στο μουνί, μαλακία με ένα πούτσο. Δεν υπάρχει καλύτερη επιβεβαίωση αυτής της κατάστασης από την αμηχανία και την ένταση και τα δράματα που προκαλούνται όταν συνευρίσκονται ερωτικά ένας άνδρας κι ένα θηλυκό ή μια γυναίκα κι ένα αρσενικό. Όπως επίσης και η αλλαγή της ερωτικής συμπεριφοράς ενός θηλυκού κι ενός αρσενικού που συνευρίσκονται για να τεκνοποιήσουν! Αξέχαστοι μήνες!
ΚΑΙ μετά από όλα αυτά θέτω το ερώτημα που απασχολεί όλες μας και όλους μας. Μπορεί ένα θηλυκό, μια γυναίκα να βιάσει ένα αρσενικό, έναν άνδρα; Μια βίαιη ερωτική συνεύρεση θα την εκλάβει το αρσενικό, ο άνδρας ως βιασμό; Εγώ λέω πως όχι. Μπορεί να είμαι ανώμαλος, μπορεί διεστραμμένος, μπορεί δεν ξέρω κι εγώ τι αλλά μια φορά με βίασε ένα θηλυκό και δεν πρόκειται να τον ξεχάσω μέχρι να πεθάνω.
ΜΠΑΙΝΩ μέσα στο σπίτι, στο Μόναχο, το 1993 πρέπει να ήταν, και η φίλη μου και συγκάτοικός μου, που με περίμενε πίσω από την πόρτα, με πιάνει από το μπουφάν, με σέρνει με δύναμη και βία, με πετάει στο πάτωμα, πάνω στο χαλί και μου κάνει μια πίπα με τόση δύναμη και πάθος και ένταση που νόμισα ότι θα την εκτελούσαν, ότι ήταν η τελευταία πίπα που έκανε. Έκτοτε, δυστυχώς, δεν με ξαναβίασε ούτε θηλυκό ούτε γυναίκα.
ΝΕΑΡΗ κοπέλα μου εκμυστηρεύτηκε ότι θα ήθελε πολύ να βρεθεί κάποιος να τη στριμώξει στη γωνία και να την πάρει. Με τη συναίνεσή της ασφαλώς. Η φαντασίωση του βιασμού στα θηλυκά και στα αρσενικά με έχει προβληματίσει πολύ. Θέλει ένα θηλυκό να βιάσει ένα αρσενικό, όπως με βίασε εμένα η συγκάτοικός μου; Θέλει ένα αρσενικό να βιαστεί από ένα θηλυκό; Εγώ θέλω αλλά που να το βρω!
ΟΠΟΙΟΣ και όποια σκέφτεται να ασχοληθεί με το τεράστιο ζήτημα της βίας, θεωρώ ότι πρέπει να αρχίζει με το ζήτημα της ερωτικής βίας. Δεν μπορεί να υπάρξει έρωτας χωρίς βία, αν και βία χωρίς έρωτα υπάρχει και παραϋπάρχει. Γιατί όμως, φίλες και και φίλοι; Έτσι ήταν πάντα, έτσι ήταν από τότε που γίναμε άνθρωποι; Μήπως η ερωτική βία έχει σχέση με την τάση των ερωτευμένων να απομονώνονται; (εγώ κι εσύ, μόνοι πάνω στη γηηηη, λα λα λα). Μήπως όσο πιο πολύ απομονώνονται, τόσο πιο μεγάλη βία ασκείται; Μπορεί να υπάρξει μη κτητικός έρωτας; Υπήρξε ποτέ;
ΠΟΛΛΟΙ ερωτευμένοι και ερωτευμένες, για να μη χάσουν το αντικείμενο του έρωτά τους (όχι του πόθου τους), το σκοτώνουν και άλλοι το κόβουν κομματάκια και το πετάνε στα σκουπίδια και άλλοι το βάζουν στην κατάψυξη και το τρώνε, κομμάτι κομμάτι, όπως έκανε πριν μερικά χρόνια ένας Ιάπωνας φοιτητής στο Παρίσι. Αυτό θα το κάνει το αρσενικό, όχι ο άνδρας (όχι ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις!). Ή θα κάνει έναν συμβολικό φόνο: θα την/τον διώξει λέγοντας ότι δεν θέλει να τον/την ξαναδεί και δεν θα τον/την ξαναδεί όπως δεν θα τον/την ξανάβλεπε εάν όντως τον/την σκότωνε – αυτός είναι ο συμβολικός φόνος, ο οποίος διαπράττεται τόσο συχνά που δεν μπορούμε να τον δούμε. Γνωρίζουμε ότι ο φόνος είναι μια αιφνίδια διοχέτευση τεραστίων ποσοτήτων άγχους που συσσωρεύονται μέσα μας κι αυτός είναι ο λόγος που μας προκαλεί τόση και τέτοια ηδονή· είναι η ηδονή του φόνου – το βρισίδι και το σπάσιμο των πιάτων υπολείπονται.
Ο έρωτας είναι η άλλη, η αθέατη πλευρά του άγχους. Μόνο οι αγχωμένοι ερωτεύονται. Ο έρωτας είναι μια ένδειξη ανωριμότητας. Επειδή οι άνθρωποι φυσιολογικά ωριμάζουν, φυσιολογικά όταν περνάνε τα χρόνια δεν ερωτεύονται – Όχι ότι δεν ποθούν! Ο έρωτας είναι μια κατάπτωση, μια εξαχρείωση, είναι μια διαστροφή του πόθου. Κάποτε δεν υπήρχε έρωτας, υπήρχε πόθος, πόθος διάχυτος, αισθησιασμός διάχυτος, αισθαντικότητα διάχυτη. Ο πόθος και η ενσυναίσθηση πολύ δύσκολα διακρίνονταν. Η δυστυχής Θεοδώρα δεν ένιωσε ποτέ ούτε τον πόθο ούτε την ενσυναίσθηση. Κι όταν ζήσεις τον πόθο έστω μια φορά στη ζωή σου, τον ποθείς.
ΕΙΜΑΙ στο μπάνιο, βγαίνω και πάω στο δωμάτιο όπου βλέπω κάτι το οποίο δεν είχα ξαναδεί: βλέπω τη φίλη μου τουρλωμένη να έχει χουφτώσει τα κωλομέρια της και να μου ανοίγει μια το μουνί και μια τον κώλο. Ήταν γυναίκα και ποθούσε. Ο έρωτας σβήνει, ο πόθος ποτέ.
ΔΕΝ αποκλείεται στα 97 μου να τραβήξω μια μαλακία και να πεθάνω την στιγμή που θα χύνω.
Αύριο: ζωή, σκληρότητα και αποφασιστικότητα (τα παιδιά, οι γυναίκες, οι άνδρες είναι σκληρά σαν διαμάντια· τα θηλυκά και τα αρσενικά είναι σκληρά σαν γιαούρτι· οι μεταξύ τους σχέσεις).
Σχολιάστε ελεύθερα!