φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Βγήκα στο μπαλκόνι να πάρω ξύλα, ν΄ανάψω τη σόμπα και τι να δω, ρίχνει ένα χιόνι, ένα χιόνι!
ΘΑ ήθελα, φίλες και φίλοι, να ζω με πέντε γυναίκες και να είμαι ένας από τους πέντε άνδρες με τους οποίους θα ζούσαν οι γυναίκες. Όλες και όλοι θα σκεφτείτε ότι αυτό δεν γίνεται, δεν θα το ζήσω, θα πεθάνω με αυτό το παράπονο – που δεν είναι και το μόνο: θα πεθάνω πριν ζήσω την κατάργηση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και την κατεδάφιση, καταστροφή του Ολυμπιακού Σταδίου της Καλογρέζας. Κατανοώ τις ενστάσεις σας – η σειρά σας όμως να κατανοήσετε και μένα.
Η πρώτη λογικά και χρονικά δυσκολία που αποτρέπει την εγκατάλειψη, την έμπρακτη αποκήρυξη της πυρηνικής οικογένειας και της μονογαμίας, που αποτρέπει τη συγκρότηση της πολυγονεϊκής οικογένειας και τη βίωση της πολυγαμίας είναι η σύγκριση, η προϋπόθεση του προτύπου. Κάποτε οι άνθρωποι, φίλες και φίλοι, δεν γνώριζαν τη σύγκριση μεταξύ ανθρωπίνων όντων, ούτε καν τη σύγκριση του ανθρώπου με τη φύση, ούτε τα πρότυπα γνώριζαν. Μας είναι πολύ δύσκολο να το κατανοήσουμε, παρά πολύ, έως αδύνατο. Να ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα – το μέγεθος του πέους.
ΕΑΝ ένας άνδρας και μια γυναίκα δούνε έναν άνδρα γυμνό το βλέμμα τους θα κατευθυνθεί αμέσως στον πούτσο του. Όχι όμως για τον ίδιο λόγο! Η γυναίκα θα κοιτάξει εκεί γιατί θέλει τον πούτσο – ο άνδρας για να τον συγκρίνει με τον δικό του πούτσο. Δεν είμαι όμως σαφής: ο άνδρας του δυτικού πολιτισμού θα κάνει τη σύγκριση – οι τροφοσυλλέκτες άνδρες του Αμαζονίου δεν θα μπορέσουν ποτέ να κατανοήσουν αυτή τη σύγκριση.
Η σύγκριση, φίλες και φίλοι, και το εξ αυτής προερχόμενο πρότυπο, είναι τέκνα της Κυριαρχίας – της αγροτικής, αυτής που προέκυψε από την συνεργασία των αγροτικών κοινοτήτων, η οποία επινόησε τον Ναό (κεντρική αποθήκη τροφών και εργαλείων για την εκτέλεση διακοινοτικών έργων), από τον οποίο προήλθε το Κράτος, και της ποιμενικής. Δίδυμος αδελφός της σύγκρισης και του προτύπου είναι ο ανταγωνισμός. Δεν νοείται σύγκριση και πρότυπο χωρίς ανταγωνισμό ούτε ανταγωνισμός χωρίς σύγκριση και πρότυπο. Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ μιας ζωής με σύγκριση και πρότυπο και ανταγωνισμό και μιας ζωής χωρίς αυτά. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά, είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, που ζουν χωρίς αυτά. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε πως θα ζούσαμε χωρίς αυτά τα δηλητήρια της Κυριαρχίας, δεν τολμούμε να διανοηθούμε. Κάποτε οι άνθρωποι δεν τολμούσαν να σκεφτούν, τώρα δεν μπορούν – δεν τολμούσαν να επαναστατήσουν, τώρα δεν μπορούν.
ΕΧΩ θίξει ήδη πάρα πολλά ζητήματα, αν και τα περισσότερα τα αφήνω στη φαρέτρα μου. Θα βάλω ξύλα στη σόμπα, θα πιω ένα καφεδάκι στο μπαλκόνι και θα συνεχίσω, θα κάνω ένα ταξίδι στο απώτατο παρελθόν, την μακραίωνη εκείνη εποχή κατά την οποία η κοινωνία ταυτιζόταν με την οικογένεια, στην οποία δεν υπήρχε σύγκριση, πρότυπο και ανταγωνισμός.
ΑΣ μην θεωρήσουμε, φίλες και φίλοι, ότι ο άνθρωπος εμφανίστηκε πριν 100.000 χρόνια αλλά από τότε που ζωγράφισε αυτά τα αριστουργήματα σε πολλά σπήλαια, πριν 25.000 χρόνια. Εάν αφαιρέσουμε τα τελευταία πέντε χιλιάδες χρόνια της Κυριαρχίας, κι άλλα πέντε χιλιάδες χρόνια νεολιθικών κοινοτήτων, για τις οποίες θα μιλήσουμε όταν θα αναφερθούμε στη νεολιθική οικογένεια, τότε για δεκαπέντε χιλιάδες χρόνια ζούσαμε σε ομάδες των 30-40 μελών. Εάν πάμε πιο πίσω θα διαπιστώσουμε ότι σε παρόμοιες ομάδες ζούσαν και οι προάνθρωποι και οι άνθρωποι – η διαδικασία της ανθρωπογένεσης εκτυλίχθηκε μέσα στο περιβάλλον αυτής της μικρής ομάδας.
ΥΠΗΡΧΕ αυτό που σήμερα λέμε έρωτας μέσα σε αυτή την ομάδα; Όχι, φίλες και φίλοι, δεν υπήρχε – δεν υπήρχε όπως υπάρχει σήμερα. Αυτό που υπάρχει σήμερα είναι ένα θραύσμα, αξιολύπητο θα έλεγα, μιας κατάστασης την οποία δεν μπορούμε να διανοηθούμε, την εκθέτω όμως ως υπόθεση εργασίας: εκείνη την εποχή περνούσαμε όλη μας τη ζωή τρελά ερωτευμένοι με όλους και όλες, παιδιά και ενήλικες, ανθρώπους και ζώα και φύση για όλη μας τη ζωή. Γεννιόμασταν ερωτευμένοι και πεθαίναμε ερωτευμένοι. Αυτό ήταν το κοινωνικό και ψυχικό υπόβαθρο των αριστουργημάτων που βλέπουμε στα σπήλαια.
Θα συνεχίσω αύριο το πρωί.
Σχολιάστε ελεύθερα!