(η) φιλοσοφία του Υποτελούς είναι η προετοιμασία της επανάστασης
αφού (η) φιλοσοφία του Υποτελούς είναι η προετοιμασία της επανάστασης, τρία θα είναι τα κομβικά ζητήματα που συνζητά: η επανάσταση, ο Υποτελής, η προετοιμασία
είμαι Υποτελής, ζω με Υποτελείς, είμαι με τους Υποτελείς – πέραν τούτων δεν έχω τίποτα άλλο απολύτως να προσθέσω ούτε να αφαιρέσω- ούτε επιχειρήματα ούτε υποθέσεις εργασίας ούτε παραπομπές ούτε βιβλιογραφία – έχω τον πόνο μου και μου φτάνει και μου περισσεύει. εάν δεν είσαι Υποτελής, ο μόνος τρόπος που ξέρω να κουβεντιάζω μαζί σου είναι ο (κοινωνικός) πόλεμος· έτσι μου μάθανε από μικρό, μου άρεσε και συνεχίζει να μου αρέσει· εάν δεν θα μου αρέσει, θα σε ενημερώσω, Κύριε. εάν είσαι υποτελής, συνζητάμε με επιχειρήματα και σύγκρουση την ώρα που τρώμε και πίνουμε · άλλη ώρα δεν έχω στη διάθεσή μου γιατί και τις κότες πρέπει να ταΐσουμε και το αμπέλι να φυτέψουμε και τον αρακά να σπείρουμε.
οπότε, τα τρία γίνονται δύο. Θα αρχίσουμε από την επανάσταση, αυτή είναι το κομβικό ζήτημα της φιλοσοφίας του Υποτελούς, της πολιτικής φιλοσοφίας, της πολιτειολογίας, του Συνταγματικού Δικαίου και όλων των Δικαίων, της επιστημολογίας, της φιλοσοφίας της επιστήμης, της φιλοσοφίας της Ιστορίας και άλλων πολλών. Το μοντελάκι που παίζει στην πιάτσα είναι το εξής: η επανάσταση είναι η υλοποίηση ενός Δέοντος μέσω της μεταβολής του Είναι. Μα αυτό είναι η Κυριαρχία! Αυτή είναι η Κυριαρχία!
ποιο είναι το Δέον της Κυριαρχίας, του Κυρίου; η εκπλήρωση της επιθυμίας της απόλυτης, απεριόριστης, αύξησης της Ισχύος – της σωματικής αθανασίας, με δύο λόγια. ο Κύριος είναι ο μεγαλύτερος επαναστάτης, εάν εκλάβουμε την επανάσταση όπως την εκλαμβάνεται αυτός.
όσο θεωρούμε την επανάσταση ως την υλοποίηση ενός Δέοντος μέσω της μεταβολής του Είναι, τότε μια ζωή ο Κύριος θα μας γαμάει – δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πάψουμε να είμαστε Υποτελείς, εάν δεν πάψουμε να Τον μιμούμαστε, να τρέχουμε από πίσω Του.
οπότε εγείρονται δύο πολύ σημαντικά συνζητήματα. Το πρώτο: ποιο Είναι βλέπει ο Κύριος, ποιο είναι το Δέον του, πώς από το Είναι πάει στην υλοποίηση του Δέοντος Του; Για να τα μάθουμε αυτά η προσέγγισή μας πρέπει να είναι αυστηρά περιγραφική, ρεαλιστική, κυνική, ειρωνική, σατιρική, αδυσώπητη, αμείλικτη – και πρώτα απ΄ όλα με εμάς τους ίδιους.
το δεύτερο: άρα, προετοιμασία της επανάστασης σημαίνει μια νέα νοηματοδότηση της έννοιας της επανάστασης. τι είναι επανάσταση, εάν δεν είναι η υλοποίηση ενός μελλοντικού Δέοντος μέσω της μεταβολής ενός Είναι;
αλλού τραβάει το Γίγνεσθαι κι αλλού τραβάει ο Κύριος, ο οποίος θέλει να ταυτίσει το Γίγνεσθαι με την επανάσταση· η επινόηση της πραγματικότητας ( η κομβική επιθυμία του Κυρίου) δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επιθυμία ταύτισης του Γίγνεσθαι με την επανάσταση, με την τροπή του Είναι προς την υλοποίηση του Δέοντος. ερωτώ: μπορεί να ταυτιστεί, μπορεί ο Κύριος να ταυτίσει το Γίγνεσθαι με την επανάστασης;
όχι ασφαλώς, δεν μπόρεσε ποτέ, δεν μπορεί, δεν θα μπορέσει ποτέ. γιατί; τι τον εμπόδισε, τον εμποδίζει και θα τον εμποδίζει; τον εμποδίζει το αναπάντεχο, το μη αναμενόμενο, το αδιόρθωτο, το μη επανορθώσιμο, τον εμποδίζει η έκπληξη, η αδυναμία ελέγχου του μέλλοντος, η αταξία, το χάος, το χάος των επιθυμιών, τον εμποδίζουν τα ίδια τα θεμέλια της κοινωνίας: η κοινοχρησία, η κοινοκτησία, η συμβίωση, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η αυταπάρνηση, η αυτοθυσία – πόσο πιο πολύ να αγαπήσεις έναν άνθρωπο, γυναίκα ή παιδί, από το να πεθάνεις γι΄ αυτούς;
τον εμποδίζει ο εμμενής ζωντανός κομμουνισμός. προσθέτω και το ζωντανός, γιατί ο όρος εμμενής είναι πολύ ελλιπής, λειψός (σκέφτηκα να τον καταργήσω τελείως αλλά ευτυχώς που το μετάνιωσα).
εάν δεχτούμε την επανάσταση όπως τη δέχεται ο Κύριος τότε θα ζούμε μια επανάσταση πεισιθάνατη, αιμορραγούσα, δυστυχισμένη, κουραστική, μοχθηρή, ανταγωνιστική, ηττοπαθής και φοβισμένη και ηττημένη, μια επανάσταση που θα ζητάει πάντα ηγέτες και οπαδούς.
η επανάσταση δεν μπορεί να είναι θλιβερή και ζοφώδης. η επανάσταση θα είναι ευχάριστη, γλεντζέδικη, με τον θάνατο πάντα πανταχού παρόντα, έτσι κι αλλιώς άλλωστε .
στην επανάσταση της διεύρυνσης του εμμενούς ζωντανου κομμουνισμού, που καταργεί και δεν δέχεται τη διάκριση, τη διχοστασία μεταξύ Είναι και Δέοντος, αφιερώνω το παρακάτω τραγουδάκι:
μάτια σαν και τα δικά σου / δεν ξανάδα στον ντουνιά / κι όποιος τα γλυκοφιλήσει / Χάρο δε φοβάται πια.
Μάθε πρώτα στα τσογλανάκια τους ιδεολογικούς συντρόφους σου των Εξαχρείων να φροντίζουν το γεροντάκι τους ή κανένα γεροντάκι από αυτά που πεθαίνουν σαπίζοντας στα γηροκομεία που τα αφήσανε οι εμμενείς εμμενέστατοι συγγενείς τους και μετά μίλησε για το ΔΕΟΝ. Αν το ΔΕΟΝ είναι να θυσιάζεσαι για τον ασθενή, το άρρωστο αδελφό σου, τη μάνα το πατέρα το φίλο τον ξένο, τότε κανένα εμμενές Είναι δεν μπορεί να το φτασει όσες εξαρχειώτικες σοφιστείες κι αν παπαρδελιάσεις και συ και οι άχρηστοι που αρέσκονται σε αυτές τις νεονιτσεικές παπαρολογίες που γράφεις..
fiat justitia, pereat mundus: γενηθήτω η δικαιοσύνη και ο κόσμος ας καταστραφεί