δε γαμάνε τα ψωλιά, γαμάνε τα ψωμιά

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Θα τρέξω πίσω από την τουρλωμένη χιμπατζίνα γιατί θα είμαι χορτάτος.  Εάν είμαι νηστικός, πρώτα θα φάω και μετά θα γαμήσω: δε γαμάνε τα ψωλιά, γαμάνε τα ψωμιά – χθες το βράδυ μου την είπε τη παροιμία ο φίλος ο Π. και τώρα του χρωστάω χίλια ευρά, τόσα πληρώνω κάτι που με εντυπωσιάζει και με εκστασιάζει και με ενθουσιάζει. Εάν ανοίξω τα τεφτέρια μου, θα δω ότι χρωστάω σε φίλους και φίλες, συγγενείς κι αγνώστους πολλά δισ., όχι τόσα βεβαίως όσα είναι το Κρατικόν Χρέος, το οποίο εύχομαι ολόψυχα να γίνει πολύ μεγαλύτερο, όπως εύχομαι να μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις, κι άλλο οι  μισθοί, να αυξηθεί ο αριθμός των ανέργων, να αυξηθούν τα εισιτήρια, όλα αυτά και πολλά άλλα τα προσδοκώ διακαώς και χαίρομαι όταν περνούν τέτοια μέτρα στη Βουλή διότι όλα αυτά τα θέλει ο λαός κι εγώ τον λαό τον αγαπάω – ό,τι πει ο λαός: καλύτερα λιγότερα, παρά τίποτα, όπου το τίποτα είναι ταυτόσημο με την απειλή της εξόδου από το εβρό. Κι όταν το λιγότερο δεν θα διαφέρει και πολύ από το τίποτα, από το 2020 μέχρι το 2030, τότε θα δούμε τι θα κάνουμε. Μέχρι τότε, τρώμε πίνουμε, γαμάμε! Και βέβαια κάνουμε και κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο!

Εκτρέφουμε, ανατρέφουμε ήθελα να γράψω τη γενιά που θα συγκλονίσει την  ελληνική κοινωνία. Τα παιδιά μας, αυτά που γεννήθηκαν μετά το 2000 μ. Χ., μεγαλώνουν μέσα στη κρίση, μεγαλώνουν σε εποχή αναζήτησης, αναθεώρησης, επανεξέτασης, πύκνωσης των επαφών, μεγαλώνουν γύρω από τραπεζώματα όπου ακούνε ό,τι μπινελίκι και μαλακία και σοφία μπορείτε να φανταστείτε. Αυτά τα παιδιά, θα είναι τριάντα, τριάντα πέντε  χρονών το 2030-5, οπότε, αφού εγώ θα πεθάνω στις 17 Ιουνίου του 2034, θα προλάβω να τη δω, έστω για λίγο. Θα είναι η γενιά που θα προτείνει στην ελληνική κοινωνία να γκρεμίσει το Στάδιο της Καλογρέζας και να κάνει το χώρο έναν ωραίο δενδρόκηπο, λαχανόκηπο. Πόσο θα ήθελα να ήμουν εγώ που θα πατήσω το κουμπί που θα πυροδοτήσει τα εκρηκτικά! Σας παρακαλώ, παιδιά, κάντε μου αυτή τη χάρη, κι ας πεθάνω μετά.

Με το χτεσινό σημείωμα στενοχώρησα κάποιους φίλους και φίλες και σήμερα θέλω πολύ να τους χαρίσω λίγη χαρά και να τους βεβαιώσω ότι δεν έχω πάει ποτέ μου στη Νέα Υόρκη και ούτε πρόκειται να πάω. Πεντακόσια μέτρα από την Καστανούσσα είναι για μένα ξενιτειά. Δεν είναι μόνο η ξενιτειά είναι και μεγάλα προβλήματα υγείας, φίλες και φίλοι, τα πολύ μεγάλα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζω και μ΄ έχουν κάνει  ράκος. Δεν είμαι καλά, φίλες και φίλοι, δεν είμαι καλά, μου μένουν πολύ λίγα χρόνια ζωής. Εκτός από την μακροχρόνια και αθεράπευτη γυμνίτιδα που πάσχω (επί μέρες δεν μπορώ να φορέσω ρούχα, οπότε παραμένω κλινήρης κάνοντας διάφορα πράγματα γυμνός), και διαρκεί συνήθως μια βδομάδα, τώρα τελευταία μου παρουσιάστηκαν και δύο νέες παθήσεις. Η μία αφορά το αναπνευστικό και το άλλο το πεπτικό σύστημα.

Θα σας περιγράψω πολύ σύντομα αυτές τις δύο παθήσεις, δε θέλω γιορτάρες μέρες (γιορτινές) που είναι να είμαι δύσθυμος και αγενής. Τις παθαίνω και τις δύο στην Αθήνα. Η πρώτη μου παρουσιάζεται την τέταρτη ή πέμπτη μέρα της επίσκεψής μου:  δεν μπορώ να αναπνεύσω. Τις προάλλες με έπιασε πρωί στην Πατησίων, τρελάθηκα σας λέω, δεν μπορείτε να φανταστείτε το δράμα που περνάω. Ευτυχώς που ήμουνα κοντά στο Πεδίο του Άρεως. Ο μόνος τρόπος να αισθανθώ κάπως καλύτερα είναι να πάω σε κάποιο πάρκο. Εκεί συνέρχομαι. Και το βράδυ, δώδεκα παρά πέντε, την κάνω σιδηροδρομικώς. Την άλλη πάθηση την αντιμετωπίζω πιο εύκολα και πιο αποτελεσματικά: δεν μπορώ να πιω το νερό της Αθήνας. Αναγουλιάζω, μου ΄ρχεται να ξεράσω. Εμφιαλωμένα δεν πίνω,  οπότε γεμίζω μερικά λίτρα από ρυάκι στο βουνό και μόλις τελειώσουν, πριν εμφανιστεί το αναπνευστικό πρόβλημα, στο σταθμό και καλό ταξίδι, μάγκες!

Πιθανόν να μην ξέρετε, φίλες και φίλοι, πόσο με συμπαθούνε οι αριστεροί, οι αναρχικοί, οι αντιεξουσιαστές, οι αυτόνομοι. Δεν θα ξέρετε τι μπινελίκια έχω φάει και τι μπινελίκια τρώω κάθε μέρα. Εντελώς εμπιστευτικά, μην το πείτε πουθενά και μαθευτεί, έχουν χεστεί πάνω τους μη γίνω μεγάλο όνομα! Μη γίνω Σκυφτούλης, Δεσποινιάδης, Τερζάκης, δεν ξέρω κι εγώ ποιον άλλον έχουν στο μυαλό τους! Τι αγωνία μεγάλη είναι αυτή ποιος θα πάρει τη θέση του Τσόμσκι όταν πεθάνει! Εσύ θα την πάρεις, Δεσποινιάδη, εσύ ο πανταχού παρών αναρχικός θεός, αφού όμως πρώτα την πάρει ο Τερζάκης – γηραιότερος γαρ!  Για να φοβούνται όμως κάποιο λόγο θα έχουν, δε μπορεί. Ρε ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΑ, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανησυχείτε. Δεν πρόκειται ποτέ μου να γίνω μεγάλο όνομα, ηρεμήστε, χαλαρώστε, είναι πολύ σύντομη η ζωή για να την ξοδεύετε  με τέτοιες ευτελείς ανησυχίες.

Σας διαβεβαιώνω ότι δεν πρόκειται να γίνω μεγάλο όνομα – είμαι μεγάλο όνομα εδώ και πενήντα εφτά χρόνια, από τη στιγμή που γεννήθηκα. Γιατί είστε τόσο μεγάλοι ΜΑΛΑΚΕΣ και δεν το καταλαβαίνετε; Γιατί δεν το παίρνετε απόφαση;