ταλαιπωρία και τρυφηλότης

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΠΟΛΥ θα ήθελα να διαβάσω το σύντομο βιβλίο ενός Άγγλου συγγραφέα, του 19ου αιώνα, του Καρλ Κίνγκσλεϊ αλλά μάλλον δεν θα μπορέσω. Όσο κι αν έψαξα στο διαδίκτυο, δεν ξέρω να ψάχνω, δεν κατάφερα τίποτα – η βοήθεια και οι υποδείξεις καλοδεχούμενες. Το μόνο που γνωρίζω γι΄ αυτό το βιβλίο είναι ο τίτλος και η κατάληξη της φανταστικής ιστορίας του: Η ιστορία του μεγάλου και ένδοξου έθνους των Ετσιθελητών που έφυγαν από τη χώρα της Σκληρής Εργασίας γιατί ήθελαν όλη τη μέρα να παίζουν άρπα. Να η κατάληξη των Ετσιθελητών: μετά από λίγα χρόνια από την καλοπέραση έγιναν γορίλες! Συμπληρώνω εγώ: παράτησαν την άρπα κι άρχισαν να χτυπάνε τα δασύτριχα στήθη τους ουρλιάζοντας ααααα!

ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΤΕ, φίλες και φίλοι, τον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχει ο πολιτισμός μας. Η απειλή αυτή ονομάζεται καλοπέραση και τρυφηλότητα, δηλαδή αποφυγή του πολέμου και του μόχθου, της σκληρής εργασίας. Ο πολιτισμός μας καταβάλλει άοκνες προσπάθειες, αγωνίζεται σθεναρώς, κτηνωδώς και βαναύσως θα έλεγα,  ταλαιπωρείται τα μάλα, μοχθεί υπερανθρώπως ώστε να μην εγκαταλείψουμε τη μεγάλη και ένδοξη χώρα της Ταλαιπωρίας και της Σκληρής Εργασίας και γίνουμε γορίλες.

ΤΑ στρατόπεδα είναι πολύ ευδιάκριτα, μπορούμε να διακρίνουμε και πρόσωπα. Να, απέναντι από τον Κίνγκσλεϊ βλέπω τον Ραμπελέ με ένα φλασκί κρασί να τραγουδάει. Δίπλα του βλέπω τον Μαρξ, με ένα ποτήρι κονιάκ στο χέρι και στο άλλο ένα πούρο, αμέσως μετά από μια ηδονική συνεύρεση με την υπηρέτριά τους.  Τον Κίνγκσλεϊ δεν τον βλέπω ταλαίπωρο – αυτό που φοβάται, αυτό που φοβούνται όλοι και όλες,  είναι ότι εάν δεν ταλαιπωρηθούν οι άλλοι, θα ταλαιπωρηθούν αυτοί και αυτές! Η τρυφηλότητα των άλλων συνεπάγεται τη δική τους ταλαιπωρία – να διάγουμε βίον τρυφηλόν, με υλικές ανέσεις χωρίς να κοπιάζουμε, είναι παντελώς αδύνατον! Απαγορεύεται ρητώς και κατηγορηματικώς.

ΔΙΠΛΑ στον Κίνγκσλεϊ βλέπω τον Γκέτε, στη πρώτη γραμμή, να απαγγέλλει στίχους από τον Φάουστ ( τι ταλαιπωρία αυτή η Πυγμή!), από το δεύτερο μέρος, στ. 1692 κ.ε., και να εμψυχώνει τους τάλανες συμπολεμιστές του:

Άνεση και ησυχία! όχι, όχι, τίποτα από αυτά / για μένα. Δεν τα ζητώ, δεν τα γυρεύω. / Αν ποτέ στο κρεβάτι της νωχέλειας /  ξαπλωθώ κι αναπαυθώ, τότε η ώρα / που έτσι θα ξαπλώσω και θ΄αναπαυθώ ας είναι / η τελευταία της ζωής μου. /Μπορείς με ψευτιές ή με κολακείες / να με παρασύρεις σε αυτάρεσκα χαμόγελα / να με γελάσεις ώστε να θέλω ησυχία; Ας έρθει τότε / και καλώς νάρθει, η τελευταία μέρα της ζωής μου./ Αυτό είναι το στοίχημά μας.

[ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ: Έγινε]

Μας επιτρέπεται λοιπόν να ξαναδιαβάσουμε το Εν αρχή ήν η Πράξις του Γκέτε ως Εν αρχή ην η ταλαιπωρία. Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια το επιβεβαιώνουν. Πολλά εικοσιτετράωρα περίμεναν πολλοί και πολλές έξω από εμπορικό κατάστημα για να πάρουν ένα νέο μοντέλο κινητού τηλεφόνου! Αν απορείτε για το τόσο μεγάλο πήδημα του ιστορικού χάσματος, απορώ που απορείτε.

ΚΑΙ δίπλα του βλέπω έναν ιστορικό της παράδοσης των (συντηρητικών) Whigs , τον Λορντ Μακόλεϊ (Thomas Babington Macauley), ο οποίος έγραψε ένα Δοκίμιο περί της Ιστορίας (δεν το έχω διαβάσει, τον αναφέρει ο Τόινμπι, όπως και τον προαναφερθέντα Κίνγκλεϊ – περιλαμβάνεται στο Critical and Historical Essays)  στο οποίο υποστηρίζει  ότι ευτυχώς που  εισέβαλαν στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία οι ταλαίπωρες πολεμοχαρείς γερμανικές φυλές και απεδαφικοποίησαν τους εδαφικοποιημένους αποχαυνωμένους από την τρυφηλότητα δούλους – ειδάλλως οι νωθροί και νωχελείς δούλοι θα είχαν γίνει γορίλες και δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν τις διαταγές των Κυρίων τους. Η ταλαιπωρία και η φρίκη που επέβαλαν ήταν ευλογία, που την πλήρωσε μεν η δυτική Ευρώπη με χίλια χρόνια βαρβαρότητας, απέφυγε όμως την πνευματική αποχαύνωση και οκνηρία, την ψυχική νωθρότητα, τη συναισθηματική νωχέλεια, την πολιτιστική εν γένει απολίθωση. (Ο Μακόλεϊ διετέλεσε Γραμματέας Πολέμου [Secretary of War]  για δύο χρόνια! 1839-1841) Αντιλαμβάνεστε τι εννοώ και που το πάω με τους όρους εδαφικοποίηση και απεδαφικοποίηση, θα συμπληρώσω όμως ένα κερασάκι στη τούρτα μας. Αύριο θα γράψω δοκίμιο περί του τουρτοπολέμου.

ΝA που το πάω. Τον Μακόλεϊ και άλλους απολογητές της σκληρής ζωής και της ταλαιπωρίας διάβασαν και μελέτησαν οι μεταδομιστές και μεταμοδέρνοι Γκουαταρί και Ντελέζ και εξύμνησαν τον νομαδισμό – διότι εδαφικοποίηση σημαίνει Κυριαρχία και απεδαφικοποίηση σημαίνει Επανάσταση. Εμπρός της Γης οι κολασμένοι για μια nomadic universality! Με πρωτοπόρο τον ΣΥΡΙΖΑ, με επί κεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα! Μεθαύριο, όταν θα σχολιάσουμε την κατάσταση της πνευματικής αμηχανίας στην  οποία έχει περιέλθει ο Κύριος Άκης Γαβριηλίδης,  θα πούμε περισσότερα.

Η ταλαιπωρία και ο μόχθος, ο πόλεμος και η σκληρή εργασία, είναι γραμμένη, φίλες και φίλοι, στο πολιτισμικό γενετικό κώδικα του αρχαίου ελληνικού (συμπεριλαμβανομένου του ρωμαϊκού)  και δυτικού πολιτισμού. Διότι είναι ποιμενικής προέλευσης, και ο πολιτισμός μας και η ταλαιπωρία και ο μόχθος. Ο Οδυσσέας χαρακτηρίζεται δίος τάλας, λαμπρός (και όχι θεϊκός!) και πολυβασανισμένος: και οι δύο χαρακτηρισμοί είναι ταυτόσημοι με την Ισχύ: η λάμψη και η ταλαιπωρία. Με τη λάμψη μπορείς να τυφλώσεις τον άλλον και να μην μπορεί να πολεμήσει –  ο Ήλιος είναι αήττητος (Sol invictus, αυτόν λάτρευε ο Μέγας Κωνσταντίνος πριν γίνει χριστιανός) επειδή μπορεί όλους να τους τυφλώσει. Ενώ ένας ήρωας δεν μπορεί να γίνει πλούσιος, ισχυρός και διάσημος εάν δεν ταλαιπωρηθεί, εάν δεν πολεμήσει δηλαδή. Μέχρι τώρα, ο αξεπέραστος ύμνος προς τη δημοκρατία και την ταλαιπωρία είναι ο Περικλέους Επιτάφιος του Θουκυδίδου. Δημοκρατία σημαίνει Πόλεμος, άρα Δημοκρατία σημαίνει Ταλαιπωρία.

ΚΑΙ ενώ η νωχέλεια (νη [αρνητικό], οίχομαι – πηγαίνω) και η νωθρότητα (νη, ωθώ)   και η τεμπελιά και η ξενοιασιά είναι η άρνηση του Υποτελούς να ανταποκριθεί στην επιβαλλόμενη από τον Κύριο κινητοποίησή του, η οκνηρία είναι διπλή άρνηση: και προς τον Κύριο και προς τον φίλο. Απεχθάνομαι την οκνηρία, όλων των μορφών. Ναι, είναι ένα από τα θανάσιμα αμαρτήματα – μια μαρξιστική αναρχοκομμουνιστική προσέγγισή τους θα αποφέρει πολλούς, εύγευστους και  θρεπτικούς καρπούς αλλά ποιος, ποια θα την κάνει; Η νωχέλεια και η νωθρότητα δεν είναι άρνηση της ζωτικότητας – η οκνηρία είναι. Ο νωθρός, ο νωχελής, ο τεμπέλης  δεν αδιαφορεί για τους άλλους, τους φροντίζει, όσο μπορεί· ο οκνηρός τους γράφει στ΄ αρχίδγια του και η οκνηρή στο μουνί της. Και όλοι εμείς τον γράφουμε και την γράφουμε στ΄αρχίδγια μας και στο μουνί μας. Και η ζωή καταντάει ένα αλληλογράψιμο.

Πληροφορίες και τον Μακόλεϊ μπορείτε να βρείτε στη wikipedia.  Για τον Κίνγκσλεϊ, δεν μπόρεσα να βρω τίποτα απολύτως.