ΟΓΔΟΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΕΙΝΑΣ
1964, Πετράδες Διδυμοτείχου, είμαι πέντε
Δεν χρειαζόταν να ψάξω πολύ, ήξερα που έβαζε η μάνα μου το ψωμί. Και βρήκα μια γωνία, ξεχασμένη, πέτρα, διαμάντι αξέχαστο εις τους αιώνας των αιώνων, μήτερ! Είναι πολύ μεγάλη τέχνη να τρως ξεροκόμματο – είναι η Τέχνη του Τρώγειν (του Εσθίειν;) Ξεροκόμματο. Αρχίζεις από την άκρη, πολύ άκρη, όσο πιο άκρη, όσο πιο λίγο, όσο πιο μικρό κομμάτι προσπαθείς να αποσπάσεις, τόσο πιο εύκολα θα το κόψεις. Όσο πιο σκληρή η άκρη, τόσο πιο πολύ το σάλιο σου θα μαλακώσει την επόμενη μπουκιά. Όσο πιο σκληρό τόσο πιο μεγάλη και πιο παρατεταμένη ευχαρίστηση θα σου χαρίσει. Ηδονή θα έλεγα. Μαθαίνεις να προτιμάς τη δυσκολία από την ευκολία, τη δημιουργία από την άνεση. Μαθαίνεις να μη βιάζεσαι. Μαθαίνεις να προτιμάς τη χαρμάνα από τον κορεσμό, τον υπαινιγμό που συγκλονίζει πολύ περισσότερο από την κυριολεξία. Μαθαίνεις να μην είσαι σκληρός σαν το γιαούρτι, σαν ξεροκόμματο μαθαίνεις σκληρός να είσαι.
Από εκείνη τη μέρα, το αγαπημένο φαγητό είναι το ξεροκόμματο. Μετά οι γαρίδες, Οι μεγάλες, όχι οι μικρές.
Σχολιάστε ελεύθερα!