φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΕΝΩ γνωρίζουμε την ευκαμψία, την προσαρμοστικότητα της Κυριαρχίας (της μειοψηφίας των κυριάρχων, του Κυρἰου), μιας και την υφιστάμεθα με τις μορφές της απάτης, της πειθούς και της μίμησης, ελάχιστα σκεπτόμαστε και συνειδητοποιούμε την ακαμψία της. Πρόκειται για το θανάσιμο μειονέκτημά της. Η ευκαμψία είναι η επιφανειακή μορφή της Κυριαρχίας – η δυσκαμψία είναι η δομική.
ΠΟΙΑ είναι η ακαμψία της Κυριαρχίας; Γιατί δεν την βλέπουμε, γιατί δεν την παρατηρούμε σε όλη της την έκταση και την ένταση παρά μόνο περιστασιακά και προσωρινά; Μπορεί, και πώς, να την κρύβει; Τι επιδεικνύει και τι αποκρύπτει η Κυριαρχία; Τι θέλει, τι πρέπει να βλέπουν οι Υποτελείς, τι να μην βλέπουν, τι να μην παρατηρούν και να μην συνειδητοποιούν;
ΤΙ επιδεικνύει, παραδείγματος χάριν, η φιλανθρωπία του Κυρίου, η παραχώρηση ενός μέρους της λείας Του στους Υποτελείς; Η επίδειξη είναι απόκρυψη, κάθε επίδειξη είναι και μία απόκρυψη – η επίδειξη της Ισχύος είναι απόκρυψη της εγγενούς αδυναμίας της. Αυτό που επιδεικνύει είναι η ευκαμψία της, αυτό που αποκρύπτει είναι η ακαμψία της.
ΤΟ πρώτο σχόλιο για την ακαμψία της Κυριαρχίας το οφείλουμε στον Παρμενίδη, στη δυτική μεταφυσική, ο οποίος δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να κωδικοποιεί σε μια νέα γλώσσα, τη φιλοσοφική, την Ιλιάδα – συνέθεσε το σύγγραμμά του σε ποιητική μορφή, σε δακτυλικό εξάμετρο, το μέτρο της ηρωικής ποίησης, της Ιλιάδας. Ο Παρμενίδης ξαναδιαβάζει την Ιλιάδα και την επαναδιατυπώνει σε νέα μορφή – έτσι γεννήθηκε η φιλοσοφία. Η δυτική μεταφυσική είναι ένα σχόλιο πάνω στην ακαμψία της Κυριαρχίας. ¨Εχει δύο όψεις.
Η Κυριαρχία υπάρχει, η μη-Κυριαρχία δεν υπάρχει. Αυτή, φίλες και φίλοι, είναι η πρώτη όψη της ακαμψίας της Κυριαρχίας. Πάνω σε αυτό το θέμα είναι αδιάλλακτη, δεν μπορεί να μην είναι – δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Και τι σπαθί! Με άλλα λόγια; ό,τι υπάρχει (η Κυριαρχία), δεν γίνεται· ό,τι γίνεται (η μη-Κυριαρχία), δεν υπάρχει. Όλα αυτά εμφανίζονται ως πραγματικότητα, διατυπωμένα σε Οριστική – η Οριστική δηλώνει τι εκλαμβάνουμε ως πραγματικότητα: η Κυριαρχία, το εόν, υπάρχει, η μη-Κυριαρχία, το μη- εόν, δεν υπάρχει. Όλα αυτά είναι αντικειμενικές κρίσεις· αλλά, όταν κρίνεις, αποφασίζεις, επιλέγεις, θέλεις. Πίσω από κάθε αντικειμενική κρίση ελλοχεύει και μία επιθυμία. Η επιθυμία, φίλες και φίλοι, είναι η δεύτερη όψη της ακαμψίας της Κυριαρχίας. Θέλω η Κυριαρχία να υπάρχει, θέλω η μη-Κυριαρχία να μην υπάρχει! Ο Κύριος βούλεται κι αυτό που βούλεται δεν μπορεί να μην το βούλεται. Τί γίνεται όμως εάν αυτό που βούλεται δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί; Ακινητοποιείται πλήρως, βρίσκεται σε αδιέξοδο, τουτέστιν, δεν μπορεί ούτε να προχωρήσει μπροστά ούτε να πάει πίσω. Αυτή είναι η ακαμψία της Κυριαρχίας.
ΔΕΝ γίνεται να μην διατάζει, να μην αρπάζει, να μην καταστρέφει, να μην εξοντώνει ο Κύριος. Δεν γίνεται να μην τα θέλει να τα κάνει όλα αυτά. Ας εξετάσουμε ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Θέλει να αυξάνει την ισχύ της απέναντι στη φύση με απώτερο σκοπό να την υποτάξει πλήρως, να γίνει δηλαδή σωματικά αθάνατος. Ένας από τους δύο τρόπους να γίνει αθάνατος είναι να καταστρέψει τη ζωή (ο άλλος να εντοπίσει τον θάνατο μέσα στο κορμί και να τον εκτελέσει με συνοπτικές διαδικασίες – η επιστήμη και η Τεχνική της Κυριαρχίας): εάν την καταστρέψει, δεν θα υπάρχει θάνατος, ο θάνατος θα ηττηθεί! Τώρα αρχίζει να αντιλαμβάνεται ο Κύριος ότι ο καταστροφέας καταστρέφεται! Μπορεί όμως να σταματήσει την καταστροφή της ζωής; Όχι, έχει περιέλθει σε πλήρες αδιέξοδο, δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό της – αυτή είναι η ακαμψία της Κυριαρχίας.
ΜΠΟΡΕΙ να απαρνηθεί την ακαμψία της; Όχι, κατά κανένα τρόπο. Και να θέλει, δεν μπορεί. Διότι, σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να δεχτεί ότι η μη – Κυριαρχία υπάρχει, όπερ άτοπον! Η Κυριαρχία είναι καταδικασμένη να είναι άκαμπτη, αδιάλλακτη. Και όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο άκαμπτη και αδιάλλακτη θα είναι.
ΜΑΣ το επιβεβαιώνουν οι πυραμίδες της αιγυπτιακής Κυριαρχίας. Αφού, με τη συλλογική εργασία των αγροτικών κοινοτήτων και τον συντονισμό με ένα θεσμό που αργότερα έγινε ο Ναός (η αιγυπτιακή Κυριαρχία, προϊόν της συνεργασίας) αποξήραναν τα έλη και έκαναν τη ζούγκλα του δέλτα του Νείλου παράδεισο, η αρχαία αιγυπτιακή κοινωνία έγινε τόσο πλούσια όσο καμιά άλλη μέχρι τότε κοινωνία. Και να εργάζονται οι Υποτελείς πολύ λίγο και τον υπόλοιπο χρόνο να χορεύουν και να τραγουδάνε και να παίζουν μπορούσαν – κι άλλα πολλά. ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ. Η δυνατότητα αυτή έπρεπε να καταστραφεί – 0 μόχθος έπρεπε να συνεχιστεί και να αυξηθεί: πυραμίδες! Ιδρώτας και αίμα κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο.
ΚΑΘΕ Κυριαρχία, λόγω της ακαμψίας της, είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει και να αποσυντεθεί – δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό της, δεν μπορεί να πάψει να είναι άκαμπτη. Το πώς λοιπόν το γνωρίζουμε – το πότε δεν γνωρίζουμε. Όταν ο Κύριος θα εξαλείψει την έκπληξη, θα το μάθουμε.
ΜΙΑΣ όμως και δεν μπορεί να την εξαλείψει, δεν θα το μάθουμε. Εμείς ή τα παιδιά μας ή τα εγγόνια μας θα το βιώσουν. Το θέμα είναι αν θα είναι, αν θα μπορούν να είναι προετοιμασμένα να αντιμετωπίσουν την Αποκάλυψη της Κόλασης. Και το ενδεχόμενο ασφαλώς της ανάδυσης μιας νέας Κυριαρχίας, η οποία θα γεννηθεί, και αυτή, με την υπόσχεση του θανάτου.
Σχολιάστε ελεύθερα!