του λαμπε ρατ
Ο ελάχιστος ή ναρκισσιστικός εαυτός είναι, πάνω απ’ όλα, ένας εαυτός αβέβαιος για τα περιγράμματά του, που λαχταρά είτε να ξαναφτιάξει τον κόσμο κατ’ εικόνα του είτε να σμίξει ευτυχισμένα με το περιβάλλον του και να διαλυθεί μέσα σ’ αυτό.
Κρίστοφερ Λας
Υπάρχουν στιγμές που η κενότητα της αίσθησης της ζωής αποκτά την πυκνότητα ενός πράγματος θετικού.
Η καλλιέργεια της ευαισθησίας δεν έχει τίποτα να κάνει με την εμπειρία της ζωής. Η εμπειρία της ζωής δεν διδάσκει τίποτα, όπως και για τίποτα δεν πληροφορεί η ιστορία. Η πραγματική εμπειρία συνίσταται στον περιορισμό της επαφής με την πραγματικότητα και στην εμμονή πάνω στην ανάλυση της επαφής αυτής. Έτσι η ευαισθησία πλαταίνει και βαθαίνει, γιατί μέσα μας είναι όλα – αρκεί να τα αναζητήσουμε και να ξέρουμε πώς να το κάνουμε αυτό.
Φερνάντο Πεσσόα
Είμαστε ακόμα εδώ. Ίσως πληγωμένοι, ματαιωμένοι, απελπισμένοι, ανήμποροι, κενοί, ενίοτε κυνικοί, αλλά ακόμα εδώ. Ένα μοναχικό πλήθος που ψάχνει να βρει τους τρόπους να γίνει ένα αντεστραμμένο μοναχικό πλήθος, μια δύναμη συνάρμοσης των μοναχικών αρνήσεων και αξιοπρεπειών σε μια κοινή υπόθεση κατάφασης της ζωής. Οι καταπονημένες δυνάμεις της γενιάς μας (μιλάμε χοντρικά για τη γενιά που πολιτικοποιήθηκε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την περίοδο 1997-2012 και σε μεγάλο ποσοστό απείχε από τις πρόσφατες εκλογές) αρνούνται να γαντζωθούν από την ασφάλεια, την ευκολία και την οκνηρία που προσφέρουν απλόχερα οι κάθε λογής αυτάρεσκες κλειστές θεωρίες, είτε παλιότερες είτε νεότερες, όπως αρνούνται και να παραιτηθούν, να σμίξουν ευτυχισμένα με το περιβάλλον τους και να διαλυθούν μέσα σ’ αυτό. Κάποιοι φίλοι και σύντροφοι μας χαρακτηρίζουν ελιτιστές, υπερόπτες, αρρενωπούς, διανοούμενους, αγωνιστές του καναπέ και του ίντερνετ, άλλοι μας λένε μεταμοντέρνους. Δεν μασάμε πια. Οι προσβολές δεν μας ακουμπούν. Όχι λόγω μιας δομικής αδιαφορίας για τη γνώμη τους, αλλά λόγω μιας ντροπαλής αυτοπεποίθησης. Ας κοιτάξουν καλύτερα τα δικά τους άγονα χωράφια και ας προσπαθήσουν να σκεφτούν και να νιώσουν τα όριά τους, τις αποτυχίες και τα λάθη τους καθώς και το σεπαρατισμό τους που ολοένα βαθαίνει.
Συνεχίστε λοιπόν να δομείτε τη σκληρή σας ταυτότητα, ακόμα κι εσείς που υμνείτε την ετερότητα, συνεχίστε να περιορίζετε τον εαυτό σε μια κατάσταση διαρκούς ανασφάλειας και πολεμικής ετοιμότητας όπου η επιβίωση γίνεται αυτοσκοπός, συνεχίστε να επιδίδεστε σε μια διαρκή, γεμάτη μόχθο, πανουργία και μνησικακία, εργασία αυτοαξιοποίησης. Και αφήστε εμάς να δούμε τον ορίζοντα πέρα από τον πόλεμο, τις ταραχές και τις εξεγέρσεις, πέρα από την παντοδυναμία -στο φαντασιακό και τις πρακτικές- του Δρόμου και του Κινήματος, πέρα από την ταυτότητα και την ετερότητα, πέρα από «το προσωπικό είναι πολιτικό» και την πολιτική των βιωμάτων. Αφήστε εμάς να αναπνεύσουμε τον καθαρό αέρα μιας υποκειμενικότητας που στρέφει το βλέμμα προς τα μέσα, καλλιεργεί την ευαισθησία της, φτιάχνει σταθερά -ούτε ρευστά ούτε συμπαγή- περιγράμματα του εαυτού, έχει βαθιά συναίσθηση της κοινότητας της μοίρας, νικάει χωρίς να πολεμάει, ξέρει να σιωπά αλλά ξέρει και να θορυβεί (η σιωπή της είναι θορυβώδης, ο θόρυβός της είναι σιωπηλός).
Εμπρός λοιπόν για ένα νέο αναχωρητισμό ή για ένα ριζοσπαστικό σολιψισμό; Εμπρός για μια δυναμική επιστροφή στην πρωταρχική ευδαιμονία της μήτρας; Όχι, επ’ ουδενί. Μέσα στον κόσμο, απόσταση από την πνιγηρή πραγματικότητα και αναστοχασμός της έντασης μεταξύ εαυτού και πραγματικότητας. Μέσα στον εαυτό, απόσταση από το λατρεμένο και μονάκριβο εαυτό, τον αυτάρκη, φιλόδοξο και ηδονιστή εαυτό, το στρατηγό και πολεμιστή εαυτό και αναστοχασμός της έντασης μεταξύ εαυτού και εγώ.
Να ψηλαφίσουμε τι δεν είναι κόλαση μέσα μας και έξω μας, και να του δώσουμε χώρο και χρόνο να αναπνεύσει. Όχι για να κάνουμε την πραγματικότητα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή μας, όχι για να βρούμε τον απωλεσθέντα παράδεισο, δηλαδή το Απόλυτο, αλλά γιατί οι βαθύτατα υπαρξιακές -ενδόμυχες αλλά όχι απόλυτες, ενίοτε αλληλέγγυες με τη μεταφυσική όχι όμως υποτελείς σε μια ουράνια υπερβατικότητα- επιθυμίες και ανάγκες μας διαστρέφονται από τη χυδαία επαφή με την πραγματικότητα.
Θέλουμε μια ζωή άξια να βιωθεί, και ναι, ας το αναγνωρίσουμε επιτέλους, δεν την βρίσκουμε μέσα στα αλλοτριωτικά εργασιακά ωράρια, την ανεργία, τα «ελεύθερα» επαγγέλματα, την καριέρα, την τεχνοφιλία, την καινοτομία και τη νέα επιχειρηματικότητα, τα εμπορεύματα και τις βιτρίνες, τη νέα πολιτισμική και εκπαιδευτική βιομηχανία, τα χόμπυ, τα κόμματα και αποκόμματα, τις άπειρες διαδηλώσεις και τις εξαντλητικές συνελεύσεις, τα μπάχαλα και τα ψευτοπάρτυ, τη σιωπηλή σιωπή και το θορυβώδη θόρυβο.
λαμπε ρατ
οκτώβριος 2015
Σχολιάστε ελεύθερα!