του λαμπε ρατ
Και ανασυντάσσοντας τις καταπονημένες μας δυνάμεις,
Ας συσκεφτούμε: Πώς να τον πλήξουμε από δω και στο εξής πιο καίρια
Τον εχθρό μας, πώς τις απώλειες να ισοφαρίσουμε,
Πώς να υπερβούμε τη φριχτή αυτή καταστροφή,
Πόσο ν’ αφήσουμε την ελπίδα να μας δυναμώσει
Ή να μας δείξει η απελπισία το δρόμο.
John Milton
Να ‘μαστε κάπου συναρμοσμένοι: έτσι εκπληρωνόμαστε: συνεισφέροντας τη μοναξιά μας σε μια κοινή υπόθεση.
Rainer Maria Rilke
Οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη είναι οι πρώτες μεταμοντέρνες εκλογές στην ελλάδα. Θα δούμε κι άλλες. Η αρχή βέβαια έγινε με το δημοψήφισμα, αυτό το τεχνούργημα της ερήμου του πραγματικού, αυτή την ψευδαίσθηση αγώνα και συμμετοχής των μαζών στο πολιτικό γίγνεσθαι. Οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη βρίσκονται πέρα από την ανάθεση και τη νομιμοποίηση, πέρα από τη διαχείριση και τη διακυβέρνηση, πέρα από τη μαζική δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Είναι μια πολεμική ιαχή της μεταμοντέρνας κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Είναι ένα κενό σημαίνον, ένα τίποτα που αυτοπαρουσιάζεται ως εκλογική διαδικασία. Τίποτα δεν παίζεται εδώ. Τίποτα δεν διακυβεύεται. Όχι τόσο γιατί «όλοι ίδιοι είναι», ούτε μόνο γιατί «όλα είναι προαποφασισμένα». Αλλά γιατί κανείς δεν είναι. Κανείς δεν μιλά, κανείς δεν συζητά, κανείς δεν θέτει το οτιδήποτε. Όλοι μηρυκάζουν, ψελλίζουν, αναμασούν, τρολάρουν, παραπέμπουν, διακινούν. Είναι οι εκλογές του facebook και του twitter. Τιτιβίσματα και likes. Ασυνάρτητα, σκόρπια μισόλογα που τρέχουν ασταμάτητα με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ένας διαρκής, υπόκωφος βόμβος χωρίς το οποιοδήποτε νόημα, χωρίς ζωή.
Τι μας λένε οι Κύριοι; Από δω και πέρα μαλάκες τεχνοφιλικοί υπήκοοι, έτσι θα κάνουμε εκλογές, κι εσείς θα τρέχετε να ψηφίσετε γιατί τρέμει το φυλλοκάρδι σας, σκατώνετε το σώβρακό σας μη μείνει η χώρα ακυβέρνητη, αφού είστε άχρηστοι, φθηνοί και τιποτένιοι χωρίς τον κηδεμόνα σας. Χωρίς μεγάλες σε διάρκεια προεκλογικές περιόδους, με το τίποτα στα χέρια, χωρίς υποσχέσεις και συμβόλαια, με κομματικά προγράμματα – σχολικές εκθέσεις ιδεών, χωρίς στιβαρές πολιτικές θέσεις, χωρίς πολλές πολλές και ζόρικες αντεγκλήσεις (άντε καμιά ειρωνία, πάντα στο πλαίσιο του «πολιτικού πολιτισμού» μας, με το χαμόγελο στα χείλη και με κατάλευκα πουκάμισα), με τσιτάτα και buzzwords, με πολλά τηλεοπτικά debates, με μειλίχιους εκβιασμούς και απειλές, με πολύ χυλό και πολύ σαβούρα, με πολλή σύγχυση και πολύ θέαμα.
Η μεταμοντέρνα κυβερνώσα αριστερά έδειξε το δρόμο. Για την ακρίβεια τον άνοιξε. Μόνο αυτοί θα μπορούσαν να το κάνουν, και το έκαναν. Οι δεξιοί ακολουθούν ασθμαίνοντας. Θα στρώσουν κι αυτοί. Ο Μεϊμαράκης πήρε μαθήματα από το ΣΥΡΙΖΑ. Ο υπαρκτός φιλελευθερισμός έχει και επισήμως πλέον στην ελλάδα δύο μεγάλους εταίρους. Κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν. Είναι ακόμα νωρίς. Θέλει προετοιμασία το πράγμα. Όταν όμως διασταυρωθούν, καλό θα ήταν να είμαστε έτοιμοι ψυχολογικά, ηθικά, συναισθηματικά και διανοητικά, με τη ντροπή και την τρέλα του μικρού παιδιού, με την αυτοπεποίθηση και την ωριμότητα του ενήλικου, με τη σοφία, την ηρεμία και την αυτογνωσία του γέροντα και της γριάς, να έχουμε ενδυναμώσει την αυτονομία του κόσμου μας και να έχουμε οξύνει την κριτική μας στο θαυμαστό καινούριο κόσμο. Γιατί αυτό που θα δούμε να ορθώνεται γιγάντιο μπροστά μας δεν θα το έχουμε ξαναδεί. Τα πόδια του θα είναι πήλινα όμως, κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ. Όσο πιο ισχυρός (απατεώνας, άρπαγας και βίαιος) ο ηγεμόνας τόσο πιο αδύναμος. Αυτό το γνωμικό που έρχεται από το βαθύ παρελθόν εξακολουθεί να ισχύει και στις κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού.
Τα επόμενα χρόνια λοιπόν είναι ιδιαίτερα κρίσιμα για όσους και όσες ασφυκτιούν μέσα σε αυτό το χάρτινο τσίρκο. Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι αφήστε στην άκρη τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά και τα σεμινάρια που καταναλώνετε βουλιμικά, δείτε πέρα από την οθόνη του υπολογιστή σας, αφήστε στην άκρη την αυταρέσκεια και το ναρκισσισμό σας, μετουσιώστε τον εναλλακτισμό σας και τις μοριακές ασύνδετες αρνήσεις σας σε συνολική έμπρακτη κριτική αυτού του παρηκμασμένου με νεανικό πρόσωπο κόσμου, διαολοστείλτε τους νεοαριστεριστές, νεολενινιστές και νεομπολσεβίκους (που πληθαίνουν σαν τη μύγα γύρω από το σκατό και όψιμα ενδημούν και στους αναρχικούς κύκλους), και ριχτείτε στον ωκεανό για την -μέσα από την επανεπινόηση- αποκατάσταση της ζωής και της αξιοπρέπειας. Ριχτείτε στον ωραίο κίνδυνο της αυτόνομης σκέψης και πράξης. Θα βρείτε κι άλλους-ες. Μπορεί να μην ακουγόμαστε πολύ, γιατί αποστρεφόμαστε την οχλοβοή, το θέαμα και τη μεγαλομανία, γιατί δεν φοβόμαστε να αφεθούμε στη μοναξιά και την ενεργητική σιωπή (ίσα ίσα τις επιλέγουμε συχνά και τις έχουμε ανάγκη), γιατί έχουμε συμφιλιωθεί με το παράλογο, αλλά είμαστε ήδη πολλοί και πολλές, και θα γίνουμε ακόμα περισσότεροι-ες.
Και αργά αλλά σταθερά θα βρούμε τρόπους να στήσουμε αναχώματα στα ερείπια που συσσωρεύονται σε ένα ωραίο, φριχτό κι απέριττο τοπίο. Γιατί κάποτε τα πράγματα χορεύουν σχεδόν από μόνα τους.
Για να δεις τον Κόσμο σε έναν κόκκο άμμου και τον Παράδεισο σ’ ένα άγριο λουλούδι,
κράτα το Άπειρο στην παλάμη του χεριού σου και την Αιωνιότητα σε μια ώρα.
William Blake
λαμπε ρατ
σεπτέμβριος 2015
Σχολιάστε ελεύθερα!