λεωφορεία χωρίς οδηγό

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΥΟ λεωφορεία χωρίς οδηγό κυκλοφορούν στους δρόμους των Τρικάλων· τον Οκτώβριο θα γίνουν έξι. Πότε θα γίνουν δέκα; Ποια θα είναι η επόμενη πόλη στους δρόμους της οποίας θα κυκλοφορούν λεωφορεία χωρίς οδηγό; Ποιες θα είναι οι επόμενες; Δεν το γνωρίζουμε και δεν έχει και σημασία. Αυτό το οποίο γνωρίζουμε είναι ότι σε λίγα χρόνια, τα περισσότερα λεωφορεία θα κυκλοφορούν χωρίς οδηγό. Σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη – περιοριζόμαστε σε αυτά τα χωρικά πλαίσια.

ΕΙΝΑΙ πολύ ευχάριστο. Η οδήγηση, η δουλείά του οδηγού του λεωφορείου, του φορτηγού αυτοκινήτου, του ταξί, του ασθενοφόρου είναι μόχθος, είναι πολύ κουραστική, είναι πολύ μονότονη, είναι καταστροφική για τον εργαζόμενο. Ο οδηγός του αυτοκινήτου εργάζεται, με τα δύο χέρια, με τα δύο πόδια, με τα μάτια και τα αφτιά. Χειρίζεται μια μηχανή και ένα σύστημα κατεύθυνσης του αυτοκινήτου οχηματοβλήματος τα οποία εμφανίστηκαν προς τα τέλη του 19ου αιώνα. Εάν συγκρίνουμε έναν βιομηχανικό προλετάριο εκείνης της εποχής, και της σημερινής ασφαλώς, και τον οδηγό, οποιασδήποτε εποχής, θα παρατηρήσουμε ότι μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Και οι δύο είναι ακίνητοι, ακινητοποιημένοι – ο ένας εν στάσει, ο άλλος εν κινήσει.

ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ότι ο οδηγός του αυτοκινήτου, του λεωφορείου, του φορτηγού είναι ο χειριστής του οχήματος, το οποίο κάθε άλλο παρά όχημα είναι, όπως έχουμε υποστηρίξει. Τώρα αποδεικνύεται ότι δεν είναι!  Και τί ήταν, είναι, εάν δεν είναι χειριστής; Είναι ένα εξάρτημα, ένα μέρος της μηχανής. Αυτό που χρειάζεται το αυτοκίνητο για να κινηθεί είναι τα μάτια του οδηγού. Το αυτοκίνητο, από τη στιγμή που δεν βλέπει,  δεν είναι αυτοκίνητο, δεν μπορεί να πάει μόνο του στο περίπτερο! Ο οδηγός είναι ένας αιχμάλωτος, είναι ένας δούλος του αυτοκινήτου. Εάν μπορούσε το αυτοκίνητο με κάποιο τρόπο να βλέπει, ο οδηγός θα ήταν περιττός.

ΚΑΙ να που έφτασε η ώρα που το αυτοκίνητο μπορεί να δει και να κινηθεί στους δρόμους χωρίς οδηγό. Μας φαίνεται πολύ περίεργο αλλά θα το συνηθίσουμε. Με τον κατάλληλο προγραμματισμό και τους αισθητήρες όλων των ειδών τα αυτοκίνητα και τα τρένα θα κινούνται χωρίς οδηγό. Και το Ιδιωτικής Χρήσης αυτοκίνητο βλήμα: θα μπαίνουμε μέσα, θα καθόμαστε πίσω, θα κοιμόμαστε, θα τρώμε, θα διαβάζουμε, θα γαμάμε και η Τεχνική θα κάθεται στο τιμόνι, άγρυπνη και αφοσιωμένη υπηρέτριά μας.

ΤΑ λεωφορεία χωρίς οδηγό είναι μια ακόμα στιγμή της διαδικασίας εκδίωξης των εργαζομένων από την παραγωγή του κοινωνικού πλούτου και τον πόλεμο. Τα drones, τα μη επανδρωμένα πολεμικά αεροσκάφη, προηγήθηκαν. Η εξάρτηση του Κυρίου από τους Υποτελείς Παραγωγούς και στην παραγωγή και στον πόλεμο τείνει να μειώνεται με αξιοθαύμαστη ταχύτητα, με γεωμετρική πρόοδο. Ολοένα και περισσότεροι θα είμαστε περιττοί, ως άχρηστοι, και επικίνδυνοι ως ζωντανοί. Ακόμα και ως ζωντανοί εν θανάτω. Ο Κύριος θα παράγει τον πλούτο που χρειάζεται και θα πολεμά χωρίς τους Υποτελείς Παραγωγούς, χωρίς τους προλετάριους πολεμιστές. Αυτή είναι η τάση – είναι τόσο εμφανής που θα γίνει κοινός τόπος, κοινή γνώση, common sense, όλης  της ανθρωπότητας. Είμαστε ακόμα στην αρχή. Να απεξαρτηθεί όμως παντελώς ο Κύριος από τους Υποτελείς Παραγωγούς αυτό δεν θα μπορέσει να το πραγματοποιήσει, κυρίως όμως δεν θα το θέλει. Εάν το πετύχει, θα είναι Κύριος χωρίς Υποτελείς; Δεν θα είναι Κύριος!  Οδεύει προς την τυπική αυτοκατάργησή της η Κυριαρχία, προς την αυτοεξαφάνισή του ο Κύριος; Να άλλη μια πτυχή του αδιεξόδου του Κυρίου και της Κυριαρχίας.

ΕΝΩ πριν λίγες μόνο δεκαετίες το να ονειρευόμασταν να ζούμε χωρίς να εργαζόμαστε ήταν απαγορευμένο, σε λίγες δεκαετίες, σε λίγα χρόνια η καθολική αεργία θα γίνει καθημερινότητα, θα υποκαταστήσει την καθολική απασχόληση. Τι θα κάνει ο Κύριος; Θα μας εξοντώσει ως περιττούς και άχρηστους με την πείνα ή θα μας κρατάει στη ζωή μόνο εάν   ή αποχαύνωση, η αποβλάκωση και η στειρότητα της φαντασίας και της σκέψης έχει επικρατήσει πλήρως; Ας υποθέσουμε ότι μας επιτρέπει ο Κύριος να επιβιώνουμε, να περιοριστούμε δηλαδή σε μια ζωή εν θανάτω  – τι θα κάνουμε όλη μέρα μέσα στο διαμέρισμα;  Γιατί βολτίτσα στο Παρίσι ή στο Λονδίνο δεν θα μας επιτρέπει να κάνουμε!  Αυτό θα το κάνει μόνο μια προνομιούχα μειονότητα ειδικευμένων υπηρετών του Κυρίου – ηλεκτρονικοί μηχανικοί, γιατροί, ανθρωποβοσκοί και άλλοι παρόμοιοι. Οι οποίοι ζουν περισσότερο στους ουρανούς, μέσα στα μπίζνες κλας ενδιαιτήματα του αεροπλάνου, παρά στη Γη – οι θεοί του Ολύμπου απόκτησαν σάρκα και οστά. Ζούμε τη Βασιλεία των Ουρανών.

ΘΑ κάνουμε αυτό που κάνουμε ήδη: θα μετακινούμαστε από την τηλεόραση στο υπολογιστή και από τον υπολογιστή στην τηλεόραση. Δουλείά είναι όλα αυτά, μη νομίζετε ότι δεν είναι. Η τηλεόραση είναι μια σιδερένια μπάλα στο ένα πόδι, ο υπολογιστής στο άλλο πόδι. Τέλος της εργασίας; Όλη μας η ζωή θα γίνει εργασία, όλη! Το σπίτι μας θα γίνει το δεσμωτήριό μας. Δημόσιος χώρος δεν θα υπάρχει – τι να τον κάνουμε; Τηλεπωλήσεις, τηλεαγορές, τηλεγαμήσι, τηλεμαλακία, τηλεεκπαίδευση, τηλεψυγαγωία, τηλεδημοκρατία, τηλεϊατρική.  Άλλοι μεθυσμένοι, άλλοι χαπακωμένοι, άλλοι μαστουρωμένοι – δεν αντέχεται ο εγκλεισμός χωρίς ουσίες, χωρίς την φυγή από την πραγματικότητα. Θα είμαστε όπως οι κότες στο κοτέτσι, δεν θα είμαστε ούτε καν πρόβατα. Θα είμαστε κότες που δεν θα γεννούν ούτε ένα αβγό, τόση και τέτοια θα είναι η στειρότητα. Τα εκατομμύρια των ανθρώπων, όλων των ηλικιών και φύλων, από όλα τα κοινωνικά στρώματα που ζουν με αυτόν τον τρόπο είναι η κοινωνική πρωτοπορία.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ πρωτοπορία της προαναγγελλόμενης κατάρρευσης και της συνεπαγόμενης αποσύνθεσης. Ό,τι καταρρέει, αποσυντίθεται. Κι ενώ η κατάρρευση ενός πολιτισμού δεν είναι μακράς χρονικής διάρκειας, η φάση της αποσύνθεσης διαρκεί πολύ πιο πολύ. Σε αυτή την περίπτωση, η αποσύνθεση παίρνει τη μορφή της απολίθωσης, της ζωής εν θανάτω.

Ξημέρωσε, πάω να ταΐσω της κότες και να σκάψω, να φυτέψω κοκκάρι. Οι κότες σταμάτησαν να γεννούν αβγά, ένα, δύο τη μέρα. Μετά τα Χριστούγεννα όμως δεν θα ξέρουμε τι να τα κάνουμε. Αύριο θα καθαρίσω το κοτέτσι. 

Πόσο μου αρέσει να σκάβω! Το ποδάλετρο, το πατόφτυαρο, ειδικά αυτό που μοιάζει με δικράνι,  και το καροτσάκι είναι τα αγαπημένα μου εργαλεία. Καροτσάκι δεν θέλω να μου βάλουν στο φέρετρο, αλλά ποδάλετρο οπωσδήποτε. Θέλω να σκάβω και μετά θάνατον.