φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η ρήση, το γνωμικό θα έλεγα, μια γενιά μαζεύει, μια γενιά τα τρώει (ξοδεύει), δεν ξέρω αν την έχετε ακούσει, είναι μικροαστικής προέλευσης, των μικροαστών της πόλης, όχι των αγροτών. Κάθε τάξη έχει τα δικά της γνωμικά. Σε λίγα χρόνια δεν θα λέγεται πια, θα χαθεί ως γνωμικό – η πλειονότητα των μικρομεσαίων δεν θα υπάρχει πια, μαζί με αυτούς θα χαθούν και τα γνωμικά τους και η ιδεολογία τους, οι αυταπάτες τους, ο τρόπος ζωής τους, οι αξίες τους, οι πρακτικές τους. Είναι σαφές ότι έχει προκριθεί ο αργός θάνατος ως τρόπος εξαφάνισής τους από τον καπιταλιστή Κύριο και το Κράτος. Το δε μέσον της εξαφάνισης είναι η λιτότητα, η μείωση των μισθών και των συντάξεων των εργαζομένων στον ιδιωτικό και τον κρατικό/δημόσιο τομέα. Υπάρχει το ενδεχόμενο ο αργός θάνατος να αντικατασταθεί από τον αιφνίδιο, δηλαδή την απόλυτη λιτότητα, τη χρεοκοπία και την αρπαγή των καταθέσεων; Με αυτό το ζήτημα θα καταπιαστούμε σήμερα, φίλες και φίλοι.
ΔΕΝ έχουμε σκεφτεί ποιες θα είναι οι συνέπειες της εξαφάνισης των μικρομεσαίων. Θα εξαφανιστεί ένας κρίκος της κοινωνικής ιεραρχίας, θα υπάρξει ένα κοινωνικό κενό, ίσως και ένα πολιτικό κενό. Μπορούμε να φανταστούμε μια κοινωνία χωρίς αυτούς, από τη στιγμή που στην ελληνική κοινωνία τα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα ήταν πολυπληθή και έβαζαν πολύ συχνά τη σφραγίδα τους στην πολιτική κυρίως ζωή; Θα εκθέσω σήμερα κάποιες πρώτες σκέψεις, οι οποίες θα εμπλουτίζονται με το πέρασμα του χρόνου, μέχρι να έρθει η Κόλαση της δεκαετίας 2020-2030 που θα είναι κόλαση και για τους μισθωτούς της εκτέλεσης, τους Υποτελείς Παραγωγούς.
Η ελληνική κοινωνία χωρίς τους μικρομεσαίους θα είναι μια παντελώς διαφορετική κοινωνία – εάν δεν μπορούμε να το φανταστούμε, θα το βιώσουμε το 2025-2030. Μια κοινωνία με δύο τάξεις είναι πολύ διαφορετική από την κοινωνία με τρεις τάξεις. Όσοι και όσες δυσανασχετείτε με τον όρο τάξεις, λυπάμαι, δεν μπορώ να κάνω τίποτα απολύτως για αυτήν την δυσαρέσκειά σας. Θα εξετάσω τη δυναμική των μεταξύ των τάξεων σχέσεων για να δείξω όχι μόνο πόσο σημαντικό θα είναι το κοινωνικό και πολιτισμικό κενό, όχι τόσο το πολιτικό αλλά και γιατί αποτυγχάνει η στρατηγική του αργού θανάτου.
Ο μικρομεσαίος θέλει να γίνει μεγάλος Κύριος αλλά δεν μπορεί. Θέλει να συναγελάζεται με τον Κύριο αλλά δεν μπορεί – το μόνο που μπορεί είναι να τον μιμείται παντοιοτρόπως. Εάν δε το καταφέρει και πιει, πίνει ουισκάκι μαζί Του, έχει πιάσει τον Πάπα από τ΄ αρχίδια – έχει γνωριμίες υψηλού επιπέδου, τις οποίες επιδεικνύει και επιχειρεί να χρησιμοποιήσει προς ίδιον όφελος. Από την άλλη, ο καπιταλιστής Κύριος έχει πολλά οφέλη αλλά και ζημίες από την ύπαρξη του μικρομεσαίου. Όχι μόνο του αναθέτει πολλά θελήματα, τα οποία είναι χαμαλίκια, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής οργάνωσης αλλά και μεσολαβεί ανάμεσα σε Αυτόν και το λαό, τους εργάτες, τους υπαλλήλους, το προλεταριάτο ως ασπίδα, ως ανάχωμα. Ο Κύριος δεν έρχεται σε άμεση επαφή με τους βρομερούς Υποτελείς Παραγωγούς, μεσολαβούν οι μικρομεσαίοι – η εργατική αριστοκρατία στα εργοστάσια, λόγου χάριν. Από την άλλη, οι μικρομεσαίοι είναι ένα πρόβλημα για τον Κύριο: ο πλούτος τους, ο οποίος είναι μεγάλος, δεν είναι παρά πλούτος που θα ήθελε να έχει Αυτός: ο καπιταλιστής Κύριος θεωρεί ότι τα κέρδη των μικρομεσαίων είναι χαμένα κέρδη. Και κατά περιόδους εισβάλλει, κατακτά και αρπάζει, με όποιον τρόπο μπορεί (απάτη ή άμεση οικονομική βία), ανηλεώς και αμειλίκτως. Δεν χάνει ευκαιρία να τους τα παίρνει όπως μπορεί κάθε φορά – χωρίς έλεο! Πόσα χρήματα έχασαν οι μικρομεσαίοι στο Χρηματιστήριο το 2002! Τι μεγάλη ζημιά έπαθαν οι ομολογιούχοι; Έρχεται και η σειρά των μικρομεσαίων καταθετών!
ΤΑ χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα των μικρομεσαίων (οι εκατοντάδες χιλιάδες οικογενειακές επιχειρήσεις κυρίως αλλά και πολλοί αυτοαπασχολούμενοι) μαζί με τους υπαλλήλους και εργάτες αποτελούν τον λαό. Ο λαϊκισμός είναι η αντίδραση του λαού στην επέκταση του καπιταλισμού. Η ιδεολογία της κοινωνικής ανόδου διατρέχει τον λαό από την κορυφή μέχρι κάτω χαμηλά: ο μικροαστός θέλει να γίνει πιο μεγάλος και ο υπάλληλος/εργάτης θέλει να γίνει μικροαστός: να ανοίξει μαγαζάκι, να σπουδάσει ο γιος του, να διοριστεί στο δημόσιο. Ζούμε ήδη το τέλος της κοινωνικής ανόδου – η δε κοινωνική κάθοδος δεν είναι, δεν μπορεί να είναι ιδεολογία, αλλοτρίωση δηλαδή της συνείδησης αλλά εφιαλτική αφύπνισή της,η οποία ως εφιαλτική δεν μπορεί παρά να είναι βάναυση και επικίνδυνη – ο φασισμός είναι εφιαλτική αφύπνιση.
ΑΥΤΟ που ενώνει τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα των μικρομεσαίων με τους εργάτες/υπαλλήλους είναι η εργασία. Οι μικροαστοί αναγκάζονται να εργαστούν, όπως άλλωστε και οι εργάτες/υπάλληλοι. Οι μικροαστοί θα ήθελαν να κάνουν διακοπές με τον Μπόμπολα ή τον Μαρινάκη αλλά αναγκάζονται να κάνουν με άλλους μικροαστούς ή με υπαλλήλους και, στη χειρότερη, με εργάτες. Πω πω, συμφορά! Και μιας και δουλεύουν και οι δύο, μικροαστοί και εργάτες/υπάλληλοι, τρώνε και πίνουν και διασκεδάζουν μαζί. Οι μικροαστοί περιφρονούν τους υπαλλήλους/ εργάτες, ενώ οι τελευταίοι θαυμάζουν, δηλαδή φθονούν, τους πρώτους. Θα έχετε παρατηρήσει, δεν μπορεί, πόσες δυσκολίες αναφύονται στις φιλικές ή οικογενειακές σχέσεις όταν ο ένας/η μία είναι μικροαστικής καταγωγής και ο άλλος/η άλλη εργατικής! Πόλεμος, ανηλεής! Υπάρχει όμως και αλληλεγγύη – αφού συγχρωτίζονται καθημερινά! Αυτή ακριβώς η αλληλεγγύη είναι που καθυστερεί τον επερχόμενο θάνατο των μικροαστών. Ο εργάτης θα πάει στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς, στο κρεοπωλείο της γειτονιάς, δεν θα πάει το Πάμπλικ ή στο σούπερ μάρκετ. Όσο λιγότερα όμως έχει, τόσο πιο γρήγορα και χωρίς ενοχές θα τους γυρίσει την πλάτη – βλέπε capital controll! Κι από τα capital controll μέχρι το κούρεμα των καταθέσεων η απόσταση είναι πολύ μικρή. Είναι αλήθεια ότι οι εργάτες /υπάλληλοι χαίρονται με την κοινωνική κατακρήμνιση των μικρομεσαίων. Κάποιοι τη λένε μνησικακία, κάποιοι κοινωνική δικαιοσύνη. Πόσο μεγάλη χαρά θα νιώσουν όταν το Κράτος αρπάξει το μεγαλύτερο μέρος των καταθέσεων των μικρομεσαίων – αυτών που ασφαλώς έχουν καταθέσεις! Πόσο μεγάλη χαρά θα νιώσουν όταν τους πάρουν μαγαζιά και σπίτια! Πόσο μεγάλη χαρά νιώθουν όταν βλέπουν να κλείνει ένα μαγαζί, να χρεοκοπούν, να κοιμούνται στο παγκάκι!
ΤΗΝ απουσία των μικροαστών θα την βιώσουν με διαφορετικό τρόπο και ο Κύριος και οι εργάτες/υπάλληλοι, ιδιωτικοί, δημόσιοι και κρατικοί. Ας σημειώσουμε κατηγορηματικά ότι είναι παντελώς αδύνατον να εξαφανιστούν όλοι οι μικρομεσαίοι – το τονίζω για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Κάποια μικροαστικά στρώματα αναφύονται με την επέκταση του καπιταλισμού ενώ άλλα εξαφανίζονται. Η συντριπτική πλειονότητα είναι όντως περιττή για τον Κύριο. Αυτά που σήμερα χρειάζεται δεν είναι τα στρώματα που σχετίζονται με την παραγωγή αλλά με τη γνώση. Είναι τα στρώματα εκείνα που είναι απαραίτητα στην διαχείριση του Κράτους και αυτά της κοινωνικής μηχανικής (κοινωνικοί λειτουργοί, δάσκαλοι, γιατροί και άλλοι πολλοί). Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα στρώματα αυτά κατόρθωσαν και ανέλαβαν την διαχείριση του Κράτους – ο ΣΥΡΙΖΑ! Πόσα ηγετικά στελέχη και υπουργοί ήταν καθηγητές Πανεπιστημίων!
ΜΕ τα κόκκινα δάνεια να ανέρχονται στα 100 δις και τα χρέη προς την Εφορία και προς τα ασφαλιστικά ταμεία να είναι άλλα τόσα, δεν γνωρίζω πόσα ακριβώς, τα 127 δις των καταθέσεων, κάπου τόσα είναι, είναι ένας μεγάλος πειρασμός. Γνωρίζοντας το Κράτος και ο Κύριος καπιταλιστής ότι δεν πρόκειται ούτε ένας εργάτης ούτε ένας υπάλληλος να τους συμπαρασταθεί, είναι ζήτημα χρόνου η αρπαγή μεγάλου, του μεγαλύτερου μέρους των καταθέσεων. Τα capital controll ήταν μια προειδοποίηση. Όσοι και όσες δεν πρόλαβαν να πάρουν τα λεφτά τους, κλαίνε από τώρα. Και αν και το κούρεμα των καταθέσεων δεν είναι αποτελεσματικό, τότε έρχεται και η ολιγόμηνη προγραμματισμένη χρεοκοπία που θα δώσει την χαριστική βολή στον ετοιμοθάνατο μικρομεσαίο.
ΤΟ πρόβλημα, για τον Κύριο, είναι ότι κυκλοφορεί ακόμα τόσο χρήμα που επιτρέπει στην πλειονότητα των μικρομεσαίων να επιβιώνουν. Για να εξαφανιστούν οι μικρομεσαίοι αυτό το χρήμα πρέπει να φύγει από την αγορά. Και θα φύγει με το κούρεμα των καταθέσεων, τον έλεγχο της παραοικονομίας με τις χρεωστικές κάρτες και τα capital controll και την ολιγόμηνη χρεοκοπία του Κράτους. Γιατί οι μισθοί και τα μεροκάματα και οι συντάξεις και τα επιδόματα θα μειωθούν μεν αλλά δεν είναι δυνατόν να μειώνονται συνέχεια. Η λιτότητα άγγιξε τα όριά της – έρχονται πιο δραστικές και αποτελεσματικές λύσεις.
Μικρομεσαίοι, αιωνία σας η μνήμη!
αμήν