στόχος του ΣΥΡΙΖΑ η επιστροφή στην αξιωματική αντιπολίτευση· ταπεινωτική η εκλογική συντριβή του

Προσωπική μου ελπίδα, όπως και πολλών άλλων πιστεύω, ήταν ότι αυτός ακριβώς ο τυχοδιωκτισμός, θα οδηγούσε την ομάδα αυτή στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Να επιλέξουν δηλαδή την ρήξη η οποία μέσα στη γενική αβεβαιότητά της, θα διατηρούσε την ελπίδα της πολιτικής επιβίωσής τους ζωντανή. Αντ’αυτού επέλεξαν (για λόγους που αδυνατώ να κατανοήσω) να συνταχθούν με τους “πραγματιστές” συντρόφους τους, υπογράφοντας ουσιαστικά τον πολιτική τους καταδίκη. Αν τώρα δε επιχειρούν να δραπετεύσουν από την εξουσία, όπως ισχυρίζεται ο Αθανάσιος, με την ελπίδα ότι θα επιζήσουν ως λάιτ αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, η ηλιθιότητά τους αποδεικνύεται μνημειώδης. Όσο για τους “53” χωρίς να πιστεύω ότι είχαν απαραίτητα κακές προθέσεις (στην πλειοψηφία τους), η πολιτική τους αφέλεια (που εκφράστηκε με την απροθυμία τους να έρθουν σε ρήξη με τον Τσίπρα και την ηγετική του ομάδα) είναι ασυγχώρητη.

Φέρνω νέα από εργασιακό χώρο (κατώτερο δημόσιο): Παρά το γεγονός πως σε μένα δεν ανοίγονται εύκολα οι “συνάδελφοι”, λόγω του ακατάσχετου υβρεολογίου μου προς τον σύριζα και την ηγετική ομάδα πριν ακόμα το δημοψήφισμα (μετά εννοείται πως ξεσάλωσα), βλεπω Μέρα τη Μέρα να αναπτύσσεται οργή και χλεύη.Βέβαια ο μικροαστός μισοπρολέτάριος δύσκολα παραδέχεται το λάθος του (ή “λάθος” του), αλλά ήδη υπάρχει κοψοχερισμός, όπως είπα Μέρα τη Μέρα. Θα ήθελα να σας πω και κάτι που μου έχει κάνει εντύπωση. Επειδή οι περισσότεροι ζούνε μέσα από την τηλεόραση, είναι έκπληκτοι και χλευαστικοί με τα νέα φυντάνια που έχει ρίξει στην τηλεοπτική αρρένα. Είναι βέβαια προφανές πως θα υπήρχε απογοήτευση από το δευτεροκλασσάτο στελεχιακό δυναμικό του συριζα, αλλά στους τηλεθεατές αυτό προκαλεί κάτι που σε όσους (εμάς υποθέτω) δεν ξημεροβραδιάζονται στην τι-βι. Ένα στερητικό σύνδρομο ρητορικής επάρκειας. Με λίγα λόγια και ο εξαπατημένος θέλει κάποιον πειστικό απατεώνα για να συνεχίσει την αυτοεξαπάτησή του. Επίσης έχει γίνει κράξιμο με την κουτοπονηριά του Τσίπρα να πάρει εκλογές πριν ακόμα το αγγούρι μπεί βαθιά. Το έχουν πάρει πρέφα όλοι και το σχολιάζουν κυνικά μεν, αλλά έχει και ο μικροαστοεργάτης την διανοητική του μισο-αξιοπρέπεια (όλα μισά τα έχει). Μακάρι αυτός ο χειρισμός να του βγεί ξινός του τσόγλανου. Νομίζω δεν υπάρχει εδώ αμφιβολία πως μεγαλύτερος τσόγλανος δεν έχει ξαναφανεί όχι μόνο στην αριστερά αλλά και γενικά στην μεταπολιτευτική πολιτική σκηνή. Ο τύπος είναι εξοργιστικότερος όλων, είναι για μάπες. Αλλά δεν θα παρασυρθώ άλλο, θα συνεχίσω την “ενημέρωσή” σας: Μπορεί να φαίνεται κοινότοπο πιά, αλλά το πράγμα αγριεύει με το μεταναστευτικό-προσφυγικό. Εδώ, και οι μέσα στο κάστρο (κατώτεροι υπάλληλοι, χαφιέδες, πολιτικές ελίτ, ανώτερη διευθυντική υπαλληλία, στρατός, αστυνομία κ.λπ) και οι έξω του κάστρου (εργάτες, ιδιωτικοί υπάλληλοι, αλλά και οι αστοί όλων των δυναμικοτήτβν) βγάζουν σιγά σιγά (πάλι) κακά σημεία με το θέμα, για να μη τα πω αλλιώς.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ακούω από τους εντός και τους εκτὀς (μιας και έρχομαι σε επαφή με όλες τις ομάδες) χωρίς καν να τους τσιγκλήσω. Πολύ δύσκολα τα πρἀγματα και ραγδαία επιδεινούμενα στην σκατοσυνείδηση του “κόσμου”, Άκουσα λ.χ τον μονόλογο ενός μικρομαγαζάτορα αν πρέπει να ψηφίσει ΛΑΕ ή Χρυσή Αυγή. Φοβερό δίλλημα. Φοβερή αθλιότητα τελικά υπάρχει μέσα στην σκατοψυχή του “λαού” σήμερα όταν ζορίσουν τα πράγματα. Στις δύσκολες στιγμές φαίνεται ο άνθρωπος, και από αυτή τη σκοπιά έχει δίκιο ο Θανάσης που λέει να περιμένουμε τι θα βγεί με την στάση των “μαζών” στο μεταναστευτικό. Δεν αποκλείεται τελικά να γίνει ένα πρόχειρο κουκούλωμα των πραγμάτων με κάποια συμμαχική κυβέρνηση, αλλά σε λίγους μήνες θα ζήσουμε φοβερά πράγματα,

Καθόλου δεν παραξενεύομαι, Ιωάννη, για το δίλημμα “ΛΑΕ ή Χ.Α.;”, που ανέφερες πιο πάνω. Θα το ακούσουμε συχνά το επόμενο διάστημα. Σε άλλο σχόλιο έγραφα ότι ζούμε στιγμές ρευστοποίησης του πολιτικού σκηνικού. Ας προσθέσω ότι η ρευστοποίηση αυτή είναι κατά κάποιον τρόπο αντίστοιχη με κείνη που εκφράστηκε στις πρώτες εκλογές του 2012. Τότε το ερώτημα ήταν “ΣΥΡΙΖΑ ή Χ.Α.;” -και, όπως ξέρουμε, τελικά τη χαρτούρα τη μάζεψε κατά βάση ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι επειδή ο κόσμος είναι τάχαμου εκ φύσεως δημοκρατικός κι αντιπαθεί τους φασίστες, αλλά επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012 έπειθε ότι είναι “αντισυστημικός” και τσαμπουκαλής, πράγμα που μέτρησε στη συνείδηση του κόσμου. (“Δε χρειάζεται να ξεπεράσουμε κάθε όριο και να το ρίξουμε στη Χ.Α.”, ήταν ο υπόρρητος συλλογισμός. “Και οι συριζαίοι μια χαρά τσαμπουκαλεμένοι είναι. Μια χαρά θα τους χορέψουν στο ταψί”.)
Το κακό είναι ότι, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2012, η ΛΑΕ του 2015 μόνο για “αντισυστημική” και τσαμπουκαλεμένη δεν πείθει. Το καλό όμως είναι ότι, σε αντίθεση με την Χ.Α. του 2012, η Χ.Α. του 2015, μετά τις δικαστικές περιπέτειες που είχε, είναι πλέον “σωφρονούσα και ιματισμένη”. Δεν της είναι και τόσο εύκολο να εισπράξει πλέον την οργή του κόσμου. Επιπλέον, μετά το κάζο της εφταμηνίτικης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (και ιδίως μετά το Όχι του δημοψηφίσματος που έγινε Ναι), βρισκόμαστε πλέον αντιμέτωποι όχι τόσο με την οργή, όσο με τον κυνισμό. Με έναν κυνισμό που κινείται στα όρια του γκροτέσκου, θα τολμούσα να πω. Το ερώτημα δεν είναι “Ποιον να ψηφίσουμε για να τους τιμωρήσουμε;”, αλλά μάλλον το “Ποιον να ψηφίσουμε για να τους κάνουμε χουνέρι;” -και νομίζω ότι μια πιθανή απάντηση (όχι η μοναδική) είναι η ΛΑΕ.