του λαμπε ρατ
Εκεί όπου σταματά η μοναξιά, εκεί αρχίζει η αγορά· κι εκεί όπου αρχίζει η αγορά, αρχίζει και ο θόρυβος των μεγάλων θεατρίνων και το βούισμα των δηλητηριωδών μυγών…
Γεμάτη από επίσημους παλιάτσους είναι η αγορά – και ο λαός περηφανεύεται για τους μεγάλους άνδρες του! Είναι γι’ αυτόν οι κύριοι της στιγμής. Η στιγμή όμως τους πιέζει: έτσι σε πιέζουν κι αυτοί. Κι από σένα θέλουν επίσης ένα ναι ή ένα όχι.
Φρίντριχ Νίτσε
Το δημοψήφισμα «έγινε». Ο «κυρίαρχος ελληνικός λαός» -και το περιστέρι και η εκάλη, και τα εξάρχεια και το κολωνάκι, ένας ισοπεδωτικός ωκεανός μικρομπουρζουαζίας και φιλισταϊσμού από άποψη κουλτούρας, τρόπου σκέψης και ζωής- πήρε «θέση» στην έρημο του πραγματικού. Αυτήν που είχε και πριν προκηρυχθεί το δημοψήφισμα. Τη θέση της μαζικής δημοκρατίας. Τη θέση της δημοκρατίας ως μορφής, ιδεολογίας και θεάματος, της ψευδαίσθησης συμμετοχής στις αποφάσεις. Τη θέση της μέσω του διχασμού τεχνητής επανασυγκόλλησης. Τη θέση της παθητικής αποδοχής και της αντιπολίτευσης. Τη θέση του εκσυγχρονιστικού πλουτοπροδρομισμού (οι ταξικά ανώτεροι) ή του εκσυγχρονιστικού πτωχοπροδρομισμού (οι ταξικά κατώτεροι).
Μια μεγάλη αγκαλιά σε όσους και όσες επέλεξαν να ρίξουν στην κάλπη ένα όχι με μικρά γράμματα, ένα ενεργητικά σιωπηλό όχι, ανθρώπους υποψιασμένους, αξιοπρεπείς και έντιμους, που δεν επένδυσαν τις ιδεοληψίες και τις εμμονές τους στο ΟΧΙ, που μπαϊλντισμένοι δεν κρατήθηκαν και το ‘ριξαν στην κάλπη περισσότερο ως αντι-ναι, προκειμένου να κάνουν λιγότερο επονείδιστο το ΝΑΙ. Και μια ακόμα μεγαλύτερη αγκαλιά σε όσους και όσες δεν εξέφρασαν καμία άποψη για το ναι και για το όχι, όχι λόγω καθαρόαιμης ΑΠΟΧΗΣ, αποχής με μεγάλα γράμματα από αναρχικούς-με-μεγάλο-άλφα ή από νεολενινιστές, ούτε λόγω πλήρους αταραξίας και απραξίας (με άλλα λόγια βλακείας), αλλά γιατί δεν τους άγγιξε το δημοψήφισμα, γιατί δεν ένιωσαν να χαϊδεύει ή να σκίζει το δέρμα τους, γιατί είτε από ένστικτο είτε μετά από συνειδητή σκέψη απεχθάνονται περισσότερο τις «γάτες με τα γαμψά νύχια που κλαψουρίζουν» παρά το «σκυλολόι» που γαβγίζει. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, άνθρωποι λαϊκοί με την αυθεντική σημασία της λέξης, άνθρωποι με common decency που έλεγε κάποτε ο Orwell, άνθρωποι που δουλεύουν και γενικά δεν τα βγάζουν πέρα εύκολα, άνθρωποι με ανεπτυγμένη ατομικότητα αλλά με συναίσθηση της κοινότητας της μοίρας, είναι η μαγιά για τη δημιουργία ενός νέου πνεύματος.
Το Θέαμα και το δίδυμο αδερφάκι του που λέγεται παθητικός μηδενισμός ενισχύθηκαν περαιτέρω. Η πραγματικότητα και η ύπαρξη αποδυναμώθηκαν περαιτέρω. Και μπροστά μας παραμένει, σισύφειο αλλά σπουδαίο, το πραγματικό, το υπαρκτό. Αυτό που δεν μετριέται, δεν καταγράφεται, δεν ταξινομείται, δεν ορίζεται. Αυτό που παντού περισσεύει και παντού ξεψυχά, αλλά είναι ακόμα εδώ-και-τώρα, ανάμεσά μας, μέσα μας, δίπλα μας. Ας του δώσουμε λοιπόν χώρο και χρόνο να ανασάνει: πώς θα ζήσουμε μια ζωή που αξίζει να λέγεται ζωή, όπου τα προς το ζην θα μας ενδιαφέρουν μόνο στο βαθμό που εμπλουτίζουν τη ζωή, πώς θα φανταστούμε το Σίσυφο ευτυχισμένο. Αυτός ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, και σίγουρα δεν είναι ένας δρόμος χωρίς σύγκρουση. Εφόσον τον πάρουμε, στην πορεία του, θα αναγκαστούμε αργά ή γρήγορα να βρούμε νέους τρόπους να αντιπαρατεθούμε σε πραγματικό χώρο και χρόνο με ένα καθεστώς που βρίσκεται σε τροχιά ενός μεταμοντέρνου βοναπαρτισμού, με ένα υπόδειγμα όμως από την εποχή του μοντερνισμού: τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
λαμπε ρατ
8 Ιουλίου 2015
Αθανάσιε καλησπέρα.
Θα μου επιτρέψεις να μην είμαι και τόσο ευγενικός με τον κόσμο του οχι.
Όπως γνωρίζεις εγώ δεν πήρα μέρος στο ρεφερέντουμ.
Όμως γίνεται αντιληπτό πως η υποκρισία του κόσμου του ναι, είναι μικρότερη από την υποκρισία του κόσμου του οχι.
Αυτός ο κόσμος του οχι σήμερα έπρεπε να διαδηλώνει εξώ από την βουλή αλλά και αλλού.
Έκατσε σπιτάκι του να δει τελεβίσιον, τηλεθέαμα ελληνιστί και να μείνει με το χαρτζιλίκι του μισθού και των περισσευμάτων της σύνταξης του παππού, στην τσέπη.
Δεν θέλω να είμαι απόλυτος.
Γνωρίζω ότι η τρομοκρατία και η τρομολαγνεία της ουράς στα ατμ είναι σοβαρή για παιδιά που έχουν μάθει να παίζουν στα πλειστεισον.
Όμως επιμένω ότι έπρεπε να είναι έξω από την βουλή και να διαδηλώνουν.
Δεν φταίει μόνο η κυβέρνηση με την προδοσία της.
Φταίει και ο κόσμος που νόμιζε ότι τα πράγματα είναι απλά και ένας σωτήρας θα τους έσωζε.
Αν ήταν εκεί απ’ έξω, μπορεί και να άλλαζαν το αποτέλεσμα της σημερινής διαβούλευσης των κομμάτων.
Αλλά τι να κάνεις, έγινε κατανοητό ότι ο κομματοστρατός κρύβεται πίσω από τους ρομαντικούς.
Εγώ δεν θα τους κάνω την χάρη.
Να βγουν να πολεμήσουν αυτοί από εδώ και πέρα…
Τέρμα ο ρομαντισμός για τα… λάχανα.
Β.