φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Ο αόρατος, ανεπαίσθητος, πανταχού παρών και πάντα τα κοινωνικά πεδία πληρών κοινωνικός πόλεμος γίνεται ορατός. Γίνεται ορατός γιατί οξύνεται και γενικεύεται. Ο κοινωνικός διχασμός είναι έκφανσή του, ορατό αποτέλεσμά του. Όσο και να προσπαθεί ο Κύριος να τον αποκρύψει, να τον εξαφανίσει, δεν θα καταφέρει απολύτως τίποτα. Είναι νομοτελειακή αναγκαιότητα η κλιμάκωση της οποιασδήποτε σύγκρουσης και η κατάληξή της. Η δε διάρκεια προσδιορίζεται από τον αριθμό των συμμετεχόντων, από την διαθέσιμη ισχύ και από την βαρύτητα, την σημαντικότητα του επίδικου αντικειμένου της σύγκρουσης: σε μικροκοινωνικό επίπεδο, ένας καυγάς ανάμεσα σε ζευγάρι ερωτευμένων, παντρεμένων, ανάμεσα σε δύο φίλους, ανάμεσα σε δύο γειτόνους, σε δύο οδηγούς στον δρόμο, σε δύο συνεργάτες, σε δύο συνεταίρους, αρχίζει, κλιμακώνεται, και λήγει μέσα σε λίγα λεπτά ή ώρες ή μέρες. Η κατάληξη θα είναι ή χωρισμός ή ειλικρινέστερη και ανετότερη επικοινωνία, συμβίωση, συνεργασία. Σε μακροκοινωνικό επίπεδο όμως, η μεταξύ κοινωνικών τάξεων, στρωμάτων, κατηγοριών, ομάδων, πολιτισμικών αντιλήψεων, πρακτικών και ιδεών σύγκρουση είναι πολυσύνθετη και πολύπλοκη και ομιχλώδης ενώ η διάρκεια της όξυνσης είναι μεγάλη – χρόνια και δεκαετίες και μάλιστα πολλές.
ΤΗΝ όξυνση του κοινωνικού πολέμου της εποχής μας την προκάλεσε ο Κύριος καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος. Του το επιβάλλει αναγκαστικά η διαρκής μείωση, η δραστική πτώση των κερδών, η συρρίκνωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Δύο είναι οι κομβικές επιδιώξεις του: η συρρίκνωση του Κράτους για να μειωθεί η φορολογἰα του Κυρίου καπιταλιστή και η επέκταση του καπιταλισμού, η εξαφάνιση προκαπιταλιστικών τρόπων παραγωγής (αλλά και αδύναμων κεφαλαίων) για να αυξηθούν τα κέρδη, για να γίνει αποδοτικότερη η αρπαγή, η μείωση του μισθού και του μεροκάματου. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε όξυνση του ανταγωνισμού: αφενός μεταξύ Κράτους και Υποτελών και αφετέρου μεταξύ των ισχυρών καπιταλιστών και των μικρομεσοαστικών τάξεων και στρωμάτων. Ο Κύριος επιβάλλει τη λιτότητα, τη σπάνη και την εξαθλίωση για να αποκρύψει και να καταστρέψει τις τεράστιες δυνατότητες της εποχής μας, τον τεράστιο και συλλογικά παραγόμενο κοινωνικό πλούτο που αρκεί και περισσεύει και τις βασικές της ανάγκες να καλύψει όλη η ανθρωπότητα και τα πολλά, οξυμένα και χρόνια και χρονίζοντα κοινωνικά προβλήματα να αντιμετωπίσουμε και να επιλύσουμε.
ΤΡΙΑ είναι τα μέσα διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου από τον Κύριο: τα όπλα, το εμπόρευμα/χρήμα και το θέαμα. Το έσχατο, το τελευταίο όπλο του είναι τα πυρηνικά. Δεν θα διστάσει να ρίξει ατομικές βόμβες σε μια επαναστατημένη μητρόπολη για να καταστείλει μια τοπική ή περιφερειακή ή παγκόσμια εξέγερση ή επανάσταση. Τα δικά μας μέσα διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου δεν είναι τα όπλα, δεν είναι το εμπόρευμα/χρήμα, δεν είναι το θέαμα. Εάν τα χρησιμοποιήσουμε, εάν πολεμήσουμε όπως πολεμάει ο Κύριος, όπως κάναμε τους προηγούμενους αιώνες, η ήττα είναι βέβαιη και αναπόφευκτη. Στο παρελθόν πολεμούσαμε όπως ο Κύριος, χρησιμοποιούσαμε τα όπλα του, άλλοτε νικούσαμε κι άλλοτε, τις περισσότερες φορές , ηττόμασταν διότι μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε· σήμερα δεν μπορούμε.
ΤΑ δικά μας μέσα δεν είναι τα όπλα, δεν είναι το εμπόρευμα/χρήμα, δεν είναι το θέαμα. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον χώρο. Τα πλήθη δεν τον τρομάζουν πια τον Κύριο. Διαλύει συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, εκκενώνει καταλήψεις με κλανιές (χημικά) και ρόπαλα. Τα αιτήματα δεν τα ακούει πια ο Κύριος. Οι διαμαρτυρίες δεν τον συγκινούν. Οι εξεγέρσεις τον διασκεδάζουν, κάνει πειράματα με αυτές, ηδονίζεται τα μάλα και σφόδρα να τις καταστέλλει. Τη δημοκρατία την κρατάει όσο τον εξυπηρετεί. Το βιομηχανικό προλεταριάτο ολοένα και λιγοστεύει και όσο λιγοστεύει τόσο πιο πολύ συνδέει την τύχη του και το μέλλον του με το μέλλον του Κυρίου, τόσο πιο υπάκουο και δουλοπρεπές γίνεται.
ΕΝΑ και μόνο ένα είναι το δικό μας μέσον διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: ο ζωντανός, ο γλεντζέδικος, ο μερακλίδικος κομμουνισμός. Είναι η συμβίωση, η συνεργασία, η αλληλοβοήθεια, η φιλία, η κοινοχρησία και η κοινοκτησία, το πέρασμα στην πράξη, η ατομική και ομαδική αυτοπαραγωγή, η ανταλλαγή, η παραοικονομία. Αυτός μας επιτρέπει να επινοούμε άλλα μέσα διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: τη φυγή από τον μισθό και το μεροκάματο, τη φυγή από το εμπόρευμα/χρήμα, τη στάση πληρωμών, την καταναλωτική στάση, τη φυγή από το θέαμα. Όλα αυτά τα μέσα διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου είναι ήδη σε χρήση και είναι βέβαιο ότι η χρήση αυτή θα επεκταθεί και θα γενικευθεί διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να επιλύσουμε τα πολλά προσωπικά (που δεν είναι παρά κοινωνικά) προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.
ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ, διαμορφώνεται ένας πολιτισμός της άκρης: έχουμε μια καλή άκρη, λέμε. Εγώ είμαι μια καλή άκρη για σένα, εσύ είσαι μια καλή άκρη για μένα, όσο πιο πολλούς φίλους και φίλες έχουμε, συγχωρέστε με για το ρήμα, τόσο πιο πολλές άκρες έχουμε, τόσο πιο εύκολα, πιο γρήγορα, πιο απλά, πιο αποτελεσματικά, πιο χαρούμενα, πιο γλεντζέδικα και μερακλίδικα αντιμετωπίζουμε και επιλύουμε τα προβλήματά μας, τις δυσκολίες μας, τις δυσχέρειές μας. Θεωρώ ότι αυτός ο πολιτισμός από δω και πέρα θα επεκτείνεται, θα γενικεύεται και θα εμπλουτίζεται ολοένα και πιο πολύ. Εάν η πρόκριση του ανταγωνισμού, εάν ο κτητικός ατομικισμός, εάν η μίμηση του Κυρίου (επιθυμία και επιδίωξη απόκτησης ισχύος, πλούτου και φήμης και μάλιστα εύκολα και γρήγορα – η δημοκρατική ιδεολογία της ταλαιπωρίας), εάν η μεταξύ μας απομόνωση, εάν ο εξ αυτής προερχόμενος φόβος και εάν η εξ αυτών προερχόμενη αποβλάκωση όχι μόνο δεν μας αφήνουν να αντιληφθούμε, να βιώσουμε και να χαρούμε τον κομμουνισμό του παρόντος αλλά μας καταστρέφουν και προσθέτουν κι άλλα πολλά στα ήδη πολλά υπάρχοντα προβλήματα, πολύ σύντομα θα αρχίσουν να υποχωρούν με μια ταχύτητα που δεν μπορούμε να φανταστούμε και να σκεφτούμε· ο δε ρυθμός υποχώρησης και εξάλειψης θα προσδιοριστεί από τον ρυθμό επέκτασης και γενίκευσης του πολιτισμού της άκρης.
ΕΙΜΑΣΤΕ θεατές και μάρτυρες μιας εν εξελίξει πλεονικής και μιας μειονικής σπείρας: η πλεονική σπείρα είναι η σπείρα διεύρυνσης της συνεργασίας, της άκρης, της φιλίας, του κομμουνισμού: όσο πιο πολλοί και πολλές τον βιώνουν και τον χαίρονται τόσο πιο πολύ επιταχύνεται η στροβιλώδης ακαταμάχητη κίνησή της. Η μειονική σπείρα είναι η σπείρα της απομάκρυνσης από τον ανταγωνισμό, τον κτητικό ατομικισμό, τη μίμηση του Κυρίου, τη δημοκρατική ιδεολογία της ταλαιπωρίας, την απομόνωση, τον φόβο και την αποβλάκωση. Η πλεονική σπείρα είναι η πνευματική, πολιτισμική και κοινωνική επανάσταση της εποχής μας – είναι το παρόν που γίνεται μέλλον, είναι το μέλλον που γίνεται παρόν. Η μειονική σπείρα είναι η αποσύνθεση της δυτικής Κυριαρχίας, του δυτικού πολιτισμού, της αποεμπορευματοποίησης, της συρρίκνωσης του καπιταλισμού – είναι το παρόν που γίνεται παρελθόν.
ΔΕΝ θα αφήσουμε κανένα κοινωνικό πεδίο στα χέρια του Κυρίου – θέλουμε δεν θέλουμε είμαστε παρόντες και παρούσες σε όλα και σε όλα θα πολεμήσουμε με τους δικούς μας τρόπους.
ΟΧΙ στον ανταγωνισμό, ΟΧΙ στον φόβο, ΟΧΙ σύνταξη στα 67
νικάμε χωρίς να πολεμάμε
πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε
μέσα….